Rozczarowana terapią DDA

[261m]

Od miesiąca uczęczszam na terapię DDa w Olsztynie i jestem niestety
rozczarowana.
1. Grupa jest 13 - osobowa , co przy 2-godzinnej terapii daje
średnio po kilka lub kilkanaście minut na wypowiedź. Gdy ktoś mówi
dłużej, to 4 osoby już NIC! na grupie nie powiedzą. Tak było na 2
ostatnich grupach.
2. Nie ma żadnych tematów, tylko terapeutka rzuca pytanie ,,co
czujesz'' lub ,,co wydarzyło się w ostatnim tygodniu'' - -dla mnie
to za mało aby zrozumieć siebie...
3. Same ,,odpowiedzi'' terapeutki na nasze problemy są... nie
oceniam ale ostatnio opowiadałam o sobie że mam problem w sensie że
przygladam się synowi i nie wiem Jaki on jest, tak jak moja mama i
ja nie wiemy jakie jesteśmy (miłe czy nie miłe , łądne-nieładne) a
ona na to cyt.,,a co ty jasnowidzem chcesz być?'' i ucieła moją
wypowiedź. Ja bym wolała, aby zadała mi pytanie, że może to dlatego
że nie wiem tak naprawdę jaka ja jestem, więc nie potrafię zobaczyć
tego u swego dziecka?
Moja bratowa chodzi na terapie dla współuzależnionych - grupową, oni
mają tam też oboiwązkową terapię indywidualną raz na miesiąc.U nas
tgo nie ma. Chcę poszukać innej grupy, co o tym myślicie? Jak to
wygląda u Was? Pozdrawiam serdecznie.

[katar.zynka]

decyzja oczywiście nalezy do Ciebie ale z własnego doświadczenia i
obserwacji innych na mojej terapii grupowej mogę powiedzieć, że
często im "gorzej" w Twoich oczach wygląda terapia tym bardziej
warto w niej być - bo coś się właśnie w Tobie dzieje, coś może się
zmienia, coś nowego kiełkuje, czasem się to nam nie podoba i wtedy
widzimy, że coś jest "be"
chcemy odkręcić się na pięcie i szukać miejsca gdzie będzie lepiej a
to właśnie tu i teraz trzeba się zmierzyć ze sobą z czymś nowym innym

w terapii zawsze są gorsze i lepsze tygodnie, są "załamania" i są
wzloty kiedy czujesz, że naprawdę to coś daje
ja bym jednak pochodziła i popatrzyła
co do czasu na grupie to u mnie było jeszcze więcej osób i czasem
rundka to było naprawdę mało ale mimo to z każdej wypowiedzi
praktycznie mogłam wziąć coś dla siebie i wiele z teog korzystałam
bo tak naprawdę nasze historie i problemy są bliźniacze...
pzdr.

[jaszmije_smukwijne]

> często im "gorzej" w Twoich oczach wygląda terapia tym bardziej
> warto w niej być

równie często warto zaufać swojemu zdrowemu osądowi rzeczywistości i uciekać z miejsca, gdzie terapia jest źle zorganizowana lub źle prowadzona.

> ja bym jednak pochodziła i popatrzyła

może szkoda czasu na "chodzenie i patrzenie"? - w tym czasie możnaby już znaleźć lepszą terapię z lepszym terapeutą i dzięki temu lepiej ten czas wykorzystać.

[261m]

Zdaje sobie sprawę, że to może być ucieczka, że może coś się we mnie
zaczyna dziać i chce np.przed tym uciec. Jednak zdaje się a nawet
jestem o tym przekonana, że właśnie Nic się we mnie nie dzieje, a
tak bym bardzo chciała poprostu ciężko pracować nad sobą a nie
słuchać jak koleżanka z grupy opowiada przez 45 minut historię
swojej pierwszej milości a 4 inne osoby nie zdążyły już nic
powiedzieć. Mam ogromny haos w głowie, wrzeszczę na dzieci, które
stają się nerwowe i płaczliwe, więc czekając kolejny tydzień na
kolejną grupę z nadzieją że może uda mi się coś powiedzieć
doprowadza mnie normalnie do rozpaczy... z bezsilności. Pozdrawiam.

[guzmania]

Może pomyśl o terapi indywidualnej jeśli masz taką możliwośc?
Nie wiem jak jest na grupowej,ale uczęszczałam przez jakiś czas na
indywidualną refundowaną przez NFZ i wiele z niej wyniosłam.
Powodzenia życze i pozdrawiam :-)

[anciax]

no tak, tez slyszalam od kolezanki [z t. dla wspoluzal.] o tym, ze jedni klepia
przez 40 min o czymstam a kolezanka nie moze dojsc do glosu. Z tym, że zreczona
kolezanka wogole nie umiala zabierac glosu w grupie. U mnie az tak nie bylo, ale
pew3nie wialabym stamtad, gdyby takie sytuacje mialy miejsce na kazdym spotkaniu.

[jaszmije_smukwijne]

261m napisała:

> ona na to cyt.,,a co ty jasnowidzem chcesz być?'' i ucieła moją
> wypowiedź.

idiotyczna ta reakcja terapeutki, ja widzę w niej nie tylko lekceważenie, ale i pewnego rodzaju agresję z jej strony.

a w ogóle to ona per "ty" do Was mówi? a Wy do niej jak?

[261m]

Wszyscy łącznie z terapeutką mówimy do siebie per ,,ty''.A u was
jest innaczej?
A czy u was na grupowj są obowiązkowe sesje indywidualne np. raz na
miesiąc? Będę zobowiązana za odp.

[megg2003]

Grupa, w której ja bralam udzial, oprócz cotygodniowych spotkań, spotykała się
na comiesięcznych maratonach weekendowych (od piątku popołudnia do niedzieli
ok.15.00) przez pól roku, później za pół roku ostatni maraton podsumowujący rok
pracy. Grupa liczyła 6 osób, więc każdy miał naprawdę sporo czasu nie tylko na
wypowiedzi, ale na mnóstwo pracy terapeutycznej na maratonie. Koleżanka kończyła
terapię w Gdańsku w identyczny sposób, z tym że jej grupa była liczniejsza
(kilkanaście osób).
Uważam, że aby zrobić krok naprzód niezbędna jest określona ilość czasu
poświęcona na terapię w ścisłym tego słowa znaczeniu, a jeśli spotkania
wyglądają tak jak autorka wątku opisuje, to raczej wygląda to jak grupa
wsparcia, a nie terapia.
261m spróbuj poszukać pomocy u terapeutów przeszkolonych przez PARPę. Listę
rekomendowanych ośrodków znajdziesz tu

www.parpa.pl/index.php?option=com_content&task=category§ionid=1&id=5&Itemid=10

[aczenko]

być może ta grupa pracuje na tzw " procesie grupowym "

to jest bardzo wartościowa formuła , chociaż u niektórych budzi niepokój na
swoją niedookreśloność

tam rzeczywiście nie ma tematów narzuconych z góry, tylko grupa "się zadziewa"
tak jak ją uczestnicy tworzą
to pozwala terapeucie i uczestnikom patrzeć co się dzieje w kontaktach
interpersonalnych, w komunikacji, w wyrażaniu uczuć, w prezentowanych
przekonaniach itp i na tym się pracuje

np z tego co mówisz wygląda , że są osoby które potrafią zadbać o swój czas i
przestrzeń ( te co mówią) i są takie które są sfrustrowane, bo dla nich nie ma czasu

na takich grupach najważniejsze jest nauczyć się omawiać swoje wątpliwości i
uczucia na grupie, czyli np to co napisałaś

jeżeli nauczysz się komunikować to na grupie, to będziesz też umiała to robić w
życiu wobec osób , sytuacji , które ci jakoś nie pasują, niepokoją, budzą obawy

to jest duża umiejętność umieć mówić co czujesz , co myślisz - a taka grupa
pozwala metodą prób i błędów wypracować formułę mówienia w sposób szczery, bez
uników i bez ataku

zważywszy na to, że w alkoholowym domu obowiązywała zasada : nie czuć, nie
mówić, nie ufać, nie zmieniać - to na grupie na procesie ludzie mogą wyjść z
tego schematu i mogą przestać przenosić w dorosłe życie reguły obowiązujące w
alkoholowym domu

grupa na procesie to potężne narzędzie terapeutyczne , to lustro dla Twoich
postaw w życiu ale też bezpieczne środowisko gdzie można eksperymentować z
nowymi zachowaniami

mam nadzieję że to co piszesz to właśnie grupa na procesie, bo wtedy to będzie ok

pozdrawiam

[jaszmije_smukwijne]

> to jest duża umiejętność umieć mówić co czujesz , co myślisz - a
taka grupa
> pozwala metodą prób i błędów wypracować formułę mówienia w sposób
szczery, bez
> uników i bez ataku

pod warunkiem, że terapeutka nie ucina agresywnie wypowiedzi
pacjenta i chęci wgłębienia się w siebie - jak to zrobiła ta opisana
tutaj.

[aczenko]

tego fragmentu nie doczytałam o agresywnych informacjach zwrotnych

poprowadzić grupę na procesie to duża sztuka...
co nie znaczy, że nie ma tam miejsca na konfrontację
pozdrawiam

[jaszmije_smukwijne]

> poprowadzić grupę na procesie to duża sztuka...

zgadza się. i w takim przypadku, gdy jedne osoby dominują na sesjach
dobry terapeuta zwraca na to uwagę, pokazuje tę sytuację - w końcu
to jego zadanie: czuwać nad dostępem do sesji każdego pacjenta.
tamta terapeutka wyraźnie sobie z tym nie radzi. poza tym grupę
powinno prowadzić dwoje terapeutów (najlepiej obu płci), tym
bardziej tak dużą: 13-osobową.

> co nie znaczy, że nie ma tam miejsca na konfrontację

zapewniam, że konfrontację można podawać na różne - bardzo odmienne
i powodujące odmienne rezultaty - sposoby. konfrontacja nie oznacza,
że jakaś informacja może brzmieć lekceważąco, agresywnie. można ją
podać z empatią i szacunkiem. tego się uczy i wymaga od terapeutów.

[aczenko]

być może jest tak jak piszesz, że terapeutka prowadzi nieprofesjonalnie

z drugiej strony ponieważ nie widziałam prowadzenia / nie słyszałam tonu głosu
prowadzącej, ponieważ nie znam jej kwalifikacji - w mojej wypowiedzi nie
zamierzałam i nie zamierzam odnosić do tej konkretnej grupy

napisałam jedynie , że mam nadzieję iż to grupa na procesie, ale oczywiście
wcale tak nie musi być - na odległość - moim zdaniem trudno się wypowiadać
autorytatywnie w tej kwestii

natomiast uważam że warto wspomnieć , że oprócz terapii tych tematycznych i z
zadaniami , jest też ta druga formuła "na procesie" właśnie bez struktury
tematycznej/zadaniowej

być może większość uczestników forum o tym wie, ale pewnie nie wszyscy

pozdrawiam

[jaszmije_smukwijne]

> natomiast uważam że warto wspomnieć , że oprócz terapii tych
tematycznych i z
> zadaniami , jest też ta druga formuła "na procesie" właśnie bez
struktury
> tematycznej/zadaniowej

i ta właśnie jest według mnie sensowniejsza. ja w ogóle nie lubię
takiego "szkolnego", tematycznego typu - mało tam miejsca na
aktualne, w danej "tej właśnie" chwili żywe i bardzo indywidualne
problemy uczestników. ale ten styl (tematyczny, zadaniowy) to pewna
kontynuacja terapii uzależnieniowych, psychoedukacyjnych, mało
wglądowych i rozwojowych.

[ladynemeyeth]

JA uczęszczam na taką terapię "procesową" i na ostatnim spotkaniu
określaliśmy zasady panujące na grupie. Padło zdanie, a raczej
prośba do terapeutki prowadzącej grupę, żeby na początku zachęcała
do wypowiedzenia się te osoby, które się mniej odzywają. U nas grupa
też ma ok. 14 osób, jest duża, niektóre osoby są bardziej, a
niektóre mniej absorbujące. I rozwiązaliśmy tę kwestię w taki
sposób. Myślę, że dobry jako tymczasowe rozwiązanie.
Sama formuła bardzo mi odpowiada, ponieważ daje możliwośc pracy nad
tym, co jest aktualnie ważne, nie nad narzuconymi rzeczami.
Ale oczywiście każdy może mieć własne oczekiwania. Na przykład u nas
jedna osoba zrezygnowała właśnie przez to, że nie omawiamy tematów.
Stwierdziła, że jej to nie pomoże, no i OK.

[melba_piszczykowa]

ooo ile wspomnien mi sie nasunelo po przeczytaniu tytulowego postu :)

zaraz sobie przypomnialam jak sama zaczelam chodzic na grupe. to
byla tez tak duza grupa jak twoja. po kilku spotkaniach zupelnie mi
sie przestalo podobac... pamietam jak mnie prowadzacy wkurzal.... no
tak mnie wkurzal ze mialam ochote trzasnac drzwiami i wyjsc... a w
sumie nic nie robil :) uwazalam ze za malo poswieca uwagi
uczestnikom, patrzy w sufit wtedy gdy powinien patrzec w oczy,
generalnie olewa, malo sie angazuje w to co sie dzieje i mazgrze
sobie w zeszycie.
jednoczesnie zaczelam tez terapie indywidualna i tak sie poskarzylam
na tej indywidualnej... ze mam zal... ze mnie wnerwia... ze chyba
przestane chodzic... terapeuta mnie zapytal czemu nie powiem tego co
jemu prowadzacemu na grupie? (a byla taka zasada na grupie ze kto
nie 'zaklepie' sobie glosu na danej sesji to nie bedzie mowil, czyli
kto pierwszy ten lepszy)
no zeby powiedziec to wszystko na grupie to mi wczesniej nie
przyszlo do glowy. bilam sie z myslami, wsciekalam, zalilam, mialam
ochote rzucic to w cholere. ale w koncu na ktorejs sesji dorwalam
sie do glosu. wydukalam swoje zastrzezenia (tak, tak, wydukalam bo
nie jestem dobra w czynieniu komus zarzutow) no i......... no i
jednak zostalam na terapii :)
nie wiem czemu, po mojej wypowiedzi poczulam sie lepiej, to byl
wazny krok, tak to teraz widze gdy juz jestem po terapii.

zauwazylam ze kilka osob tez tak mialo, taka gorke na poczatku, nic
im sie nie podobalo, czuli sie zle i tak dalej. jednak ci ktorzy
odwazyli sie o tym powiedziec na grupie, zmierzyli sie z tym,
zyskiwali cos, jakies poczucie ze potrafia powiedziec, a ktos ich
wyslucha bez czepiania sie.
na pewno to dla kazdego troche inne przezycie....
ja bym cie jednak zachecala do sprobowania :) tez nalezy cie sie
czas na grupie a im dluzej bedziesz w sobie kisic emocje tym
bedziesz sie gorzej czula :)

zupelnie nie zgadzam sie natomiast z wypowiedziami uzytkownika
jaszmije_smukwijne.

gdyby ktos z was mial jeszcze do mnie jakiej pytania, to piszczie
smialo na maila gazetowego, na forum bywam nieczesto

pozdrawiam

[261m]

Dziękuję za Wasze wypowiedzi. Przepraszam że długo nie odpisywałam,
ale przy dwójce małych dzieci ilość czasu jest bardzo ograniczona. Z
grupy narazie nie zrezygnuje bo lepsze to niż nic, pozatym tak
naprawdę krótko tam jeszcze chodzę. Może z czasem mi się spodoba...
Na ostatniej grupie było lepiej, móiłam chyba najdłużej ze
wszytskich, wyryczałam się, lecz dalej nie czuję poprawy (na lepsze,
bo na gorsze to chyba tak). Dziecko mi się obudziło, muszę kończyć.

[261m]

Będę szukać pozatym trapii indywidualnej u jakiejś porządnej
terapeutki. Wogóle to mimo zupełnego braku czasu chyba jednak kupię
sobie porządne adidasy i wrócę do biegania, aby ,,wybiegać''
wszystkie negatywne emocje, które obecnie wyładowuje na mężu i
dzieciach.
A może na innej grupie też mi by było źle? Sama już nie wiem . Mam
naprawdę olbrzymi chaos w głowie. Po mojej wypowiedzi na grupie
terapeutka sama była zakręcona, stwierdziła że ma mieszane uczucia.
Powiedziała też, że mój mąż zdaje się że ma problem z uzależnieniem
od komputera (jest to druga terapeutka która to podejrzewa po
opisanych przezemnie ,,objawach). Dobija mnie ta myśl, myślałam że
choć ja nie mam uzależnionego męża, okazało się że chyba jednak
mam.Zresztą mąż sam zdaje się potwierdził ten fakt. Powiedziałam mu
że jest uzależniony od komputera, on na to że to przynajmniej nikogo
nie krzywdzi, natomiast moje zachowanie tak. Czyli jakby potwierdził
omawiany fakt prawda? Dziękuję jeszcze raz za pomoc. Pzdrawiam.

[ladynemeyeth]

No nie byłabym taka pewna, czy jego "nieobecność" w rodzinie nie
krzywdzi Ciebie i dzieci. Więc niech nie będzie taki przemądrzały,
bo sam dobrze nie postępuje.

[pielgrzym_dnia_wczorajszego]

Po Twoich wypowiedziach powiem, że niezbyt mi się widzi ta terapia.

No i masz pewne prawo nie czuć się dobrze i szukać innego miejsca lub czasu.

[dd_d]

Witam,
warto poszukać dobrego ośrodka, ale terapia wymaga czasu. Jeżeli nie masz tej możliwości, to zostań tam gdzie jesteś, ale szukaj na forach i stronach internetowych informacji.
Nie zawsze warto szukać prywatnie.
Ja chodze na terapie od 4 miesięcy. Ośrodek ma umowę z NFZ i nic nie płacę.
Napiszę jak to jest u mnie: raz w tygodniu mam terapie indywidualną(45 min), raz w tygodniu nieobowiązkową grupę psychoedukacyjną(2 godziny), na której można się sporo dowiedzieć, ale też porozmawiać. Raz na miesiąc w ośrodku jestem u psychiatry (niewiele osób bierze leki, ale mnie akurat bardzo pomogły). Ja jestem bardzo zadowolona i widzę duże efekty, ale wiem, że nie każdy może sobie czasowo pozwolić na taką terapię.
Ośrodek cieszy się dobrą opinią i są osoby, które dojeżdżają ponad 2 godziny w jedna stronę na spotkania, ale jeżeli możesz otrzymać fachową pomoc, to warto się zaangażować.
Pozdrawiam

[kachaa17]

ja miała podobne odczucia podczas terapii jak ty. Na początku przystąpiłam
ochoczo do dzieła. Pełna nadziei. a tymczasem nic się nie działo. Grupa też
liczyła chyba ze 12 osób, sesja trwała 2 godz. i często było tak, ze nie nie
zabrałam głosu. Na początku każdego spotkania była rundka, każdy miał
opowiedzieć z czym przychodzi, a potem miał być przerabiany jakiś temat. I
bardzo często zdarzało się, że jakaś osoba opowiadała jakieś pierdoły
(przepraszam, ze tak piszę al to w moim mniemaniu tak było)o tym, że koleżanka
do niej nie pisze i zabierała cała godzinę, a terapeutki nie reagowały na to. I
złościło mnie to strasznie.
Na terapię przyszłam z ogromnymi pokładami złości oraz z taką pozycją w grupie,
że się nie wychylam, nie walczę o swoje. Wyszłam z terapii ze stanami lękowymi a
pozatym nic się nie zmieniło. Kilka miesięcy później trafiłam do psychiatry. To
było 3 lata temu.

[261m]

Witam. Koleżanka z grupy w której uczestniczę ostatnio wypowiadała
się , że również nie czuje aby się coś działo na grupie, czuje
niedosyt i że nic się z nią nie dzieje. Więc ne jestem sama ze
swoimi spostrzeżeniami. Już jestem umówiona na rozmowę z terapeutką
w innym ośrodku, jak b ędzie można przeniosę się tam . Ewidentnie
widzę , że ktoś na grupie nabija mnie w butelkę. Moją opinię o mojej
terapeutce powtierdziła również osoba, która uczestniczyła w terapii
z nią kilka lat temu, też uważa że jest mało profesjonalna mówiąc w
skrócie. Jestem przekonana o konieczności rezygnacji z grupy. Znajdę
tylko coś w zastępstwie. Pozdrawiam.

[tck-alicja]

Witam serdecznie.
Opowiem o swojej terapii DDA.
Odbywała się ona w ośrodku, który miał kontrakt z NFZ, więc była
bezpłatna.
Zanim weszłam do grupy, kilkakrotnie spotykałam się indywidualnie z
terapeutką.
Pierwszym etapem terapii grupowej była tzw. grupa psychoedukacyjna.
Prowadziły ją dwie terapeutki, a z tą trzecią spotykałam się
indywidualnie. Każda z osób w grupie otrzymała przewodnik
samopoznania, z konkretnymi tematami. W domu pisałam prace
terapeutyczne, które na spotkaniach grupy były czytane i omawiane.
następnym etapem była terapia pogłębiona. Odbywała sie ona w formie
weekendowych warsztatów, które zaczynaliśmy w sobotę rano a
kończyliśmy w niedzielę po południu.
Spotkania weekendowe, odbywajace się raz w miesiacu, zaczynały się
od "rundki" podczas której wszyscy po kolei dzielili się tym, co
czują, co sie ostatnio w ich życiu wydarzyło, czym chcieliby się
zająć. Niektóre z tych wypowiedzi prowadziły do indywidualnych
procesów terapeutycznych, z udziałem terapeuty i grupy. Inne nie.
Natomiast oprócz procesów wynikajacych z rudki pracowaliśmy według
programu dla całej grupy, opracowanego na cały cykl terapeutyczny.
Grupę prowadziło troje terapeutów.

Jak pracować w grupie terapeutycznej

[aczenko]

Jak pracować w grupie terapeutycznej - zrównanie z innymi.

Do bogatej dyskusji dorzucam jeszcze artykuł z Cornerstone Instytut, który przez
całe lata propagował i rozwijał terapię dla rodzin alkoholików, w tym DDA.

Moim zdaniem, podtytuł czyli ZRÓWNANIE Z INNYMI wyjaśnia sedno problemu a raczej
istotę pracy grupowej.
Tematy są wprawdzie ważne, psychoedukacja przydatna ale ostatecznie chodzi o
relacje interpersonalne, o zobaczenie jak się funkcjonuje z innymi i
wprowadzanie zmian w tych relacjach - najpierw na grupie terapeutycznej potem w
życiu

Poniżej zamieszczam link do całego artykułu
ddablog.wordpress.com/2009/02/22/jak-pracowac-w-grupie/

[anciax]

261m napisała:

> Od miesiąca uczęczszam na terapię DDa w Olsztynie i jestem niestety
> rozczarowana.
> 1. Grupa jest 13 - osobowa , co przy 2-godzinnej terapii daje
> średnio po kilka lub kilkanaście minut na wypowiedź. Gdy ktoś mówi
> dłużej, to 4 osoby już NIC! na grupie nie powiedzą. Tak było na 2
> ostatnich grupach.
> 2. Nie ma żadnych tematów, tylko terapeutka rzuca pytanie ,,co
> czujesz'' lub ,,co wydarzyło się w ostatnim tygodniu'' - -dla mnie
> to za mało aby zrozumieć siebie...
> 3. Same ,,odpowiedzi'' terapeutki na nasze problemy są... nie
> oceniam ale ostatnio opowiadałam o sobie że mam problem w sensie że
> przygladam się synowi i nie wiem Jaki on jest, tak jak moja mama i
> ja nie wiemy jakie jesteśmy (miłe czy nie miłe , łądne-nieładne) a
> ona na to cyt.,,a co ty jasnowidzem chcesz być?'' i ucieła moją
> wypowiedź. Ja bym wolała, aby zadała mi pytanie, że może to dlatego
> że nie wiem tak naprawdę jaka ja jestem, więc nie potrafię zobaczyć
> tego u swego dziecka?
> Moja bratowa chodzi na terapie dla współuzależnionych - grupową, oni
> mają tam też oboiwązkową terapię indywidualną raz na miesiąc.U nas
> tgo nie ma. Chcę poszukać innej grupy, co o tym myślicie? Jak to
> wygląda u Was? Pozdrawiam serdecznie.

U mnie na początku było 11 os., ale przynajmniej odpowiadało się zgodnie z
kierunkiem wskazówek zegara, bo siedzieliśmy w kółku, na dodatek każdy siedział
na kolejnych spotkaniach w innym miejscu w kole. Każdy miał okazję powiedzieć te
parę zdań. Na początku rzeczywiscie nie umiałam mówic niczego o sobie, z czasem
nauczyłam się. Też pytali "co czujesz", "co sie wydarzylo w minionym tygodniu",
niektorzy mieli opowiesci na pol godziny, wiec wtedy nie starczalo czasu na
zadania. U mnie równocześnie z grupą moznabylo chodzic na indywidualne, z
ktorego korzystalam, choc zapisywac sie trzeba bylo z 2,3 tygodniowym
wyprzedzeniem, bo wielu chetnych.

Po 10 mies. zrezygnowalam, przerwala terapie, ale nie dlatego, ze bylo nas duzo,
czy cos w tym stylu. Teraz brakuje mi tych tlumow, konfrontacji z ludzmi, ktorzy
maja podobnie jak ja w zyciu, z prostego powodu- bo nie mam z kim pogadac, czuje
sie niezrozumiana przez "zdrowych".

Powodzenia dla Ciebie.

[anciax]

U mnie czasem trzeba bylo musiec pokonac swoja niesmialosc lub strach i zabrac
glos "niepokolei", bo nie zawsze odpowiadalismy wg "zegara".
Poza tym gdybym byla na Twoim miejscu, to kontynuowalabym terapie, bo moze sie
okzazac, ze obecna porzucisz, a nowej lepszej jakosciowo nie znajdziesz (jestem
realistka pesymistka).
Tez bylam wiele razy zniesmaczona, ze inni gadaja i gadaja, a ja nie zabieram
glosu, ale nauczylam sie w miare kultoralnie zabierac glos i walczyc o swoje, bo
przeciez ja tez mam prawo do powiedzenia co czuje Poza tym zawsze po zajeciach
na ktorych nic albo niewiele mowilam czulam ze nie pracuje, ze terapia ucieka mi
przez palce.

[dziewczyneczka08]

Rób tak, jak czujesz...
Jeśli ta terapia nie podoba Ci się, poszukaj innej grupy.
W końcu to Ty masz być zadowolona.
Ale ja bym im dałą szansę - tak np. 5-6 spotkań, jeśli po tym czasie
nie zmienisz zdania, po prostu zmień grupę.

[ovocovo]

Twój post przypomniał mi rózne sytuacje z mojej terapii grupowej,
któa miała miejsce parę lat temu. Przystępowałam do terapii z wielkim
entuzjazmem i nadzieją. Nie zrażałam się tym, że będę musiała
dojeżdzać co tydzień prawie 100 km. Niestety bardzo szybko
rozczarowałam się tym, co działo się na spotkaniach i zachowaniem
terapeutki. To były równiż spotkania bez żadnej określonej tematyki,
każdy mówił, co przydarzyło mu sie w ostatnim tygodniu, jak się czuje
itd. Czasami rozmowy schodziły na wspomnienia z dzieciństwa i
omawianie sytuacji, jakie uczestnicy terapii mieli w domu. Moje
główne zarzuty nie dotyczyły jednak tematów rozmów (choć te rozmowy
wydawały mi się czasami rzeczywiści jałowe), ale podejścia
terapeutki, którą od samego początku oceniałam jako niezbyt
kompetentną. Po pierwsze, na wstepnym spotkaniu indywidualnym była
mowa o podpisaniu czegoś w rodzaju kontratku na terapię grupową,
kontrakt ten miał określać pewne zasady spotkań, jednak do podpisania
go nie doszło, poszedł w zapomnienie. Może to szczegół, ale wzięłam
to za niesłowność. I po drugie, co po części było może konsekwencją
pierwszego, w czasie spotkań miałam wrażenie, że nie obowiązują żadne
zasady. Tzn. rozmowy czasem dotyczyły spraw niezbyt związanych z dda,
a terapeutka zdawała się kompletnie nie panować nad tym, co się
działo. Sprawiała wrażenie takie, jakby nawet nie próbowała nad tym
panować, jakby zostawiała wszystko własnemu biegowi. Nie reagowała w
sytuacjach, w których moim zdaniem powinna, rzadko zadawała jakieś
pytania, poza sztampowymi: jak się dziś czujesz, jak się z tym
czujesz/czułeś. Jednak tym co przelało czarę goryczy było dla mnie
zachowanie jednej z uczestniczek, która pewnego razu zaczeła mnie
atakawać w bardzo nieprzyjemny sposób. Nieważne w tym momencie o co
dokładnie chodziło, po prostu nie podobałam jej się. Terapeutka nie
zareagowała również na to. Z tego, co czytałam na temat terapii
grupowych jedną z zasad jest nieodnoszenie się osobiście do tego co
mówi lub robi ktoś z uczestników. Można powiedzieć "twoje zachowanie
wydaje mi się naiwne, głupie,etc", ale nie powinno się mówić: "jesteś
naiwna, głupia, etc" (w moim przypadku była to wlaśnie taka krytyka
bezpośrednia). Z tego co wiem to jedna z zasad, które powinny znaleźć
się w podpisywanym na początku kontrakcie. Pamietam, że pomyślałam
wtedy, że ja tu dłużej nie chcę być, ze na szczęscie mogę wstać i
wyjść. Nie wstałam od razu i nie wyszłam. Ale wkrótce po tym
zrezygnowałam z terapii. No i niestety tak to zostało do dziś.

[anioolka16]

Witam,
Studiuję w Olsztynie i pisze pracę dyplomową na temat DDA. Czy byłabyś chętna wziąć udział w wywiadzie. Wszystko zostanie nagrane na dyktafon i nikt poza mną nie usłyszy Twoich wypowiedzi.
Prosze o kontakt
[e-mail]
Pozdrawiam! ;-)

[nina.ewelina]

minęło kilka lat od twojego wpisu, jestem bardzo ciekawa jak potoczyła się twoja "przygoda" z terapią DDA, też jestem z Olsztyna, jakbyś mogła odezwij się do mnie, sama zapisałam się na taką terapię, która rusza dopiero jesienią. zostawię maila: [e-mail] pozdrawiam, ewelina