Sen i jeszcze większa tęsknota....

[elzunia25]

Dziś śnił mi się ukochany brat, w śnie przytulałam Go..Ciągle nie mogę się pozbierać po tym śnie...Siedzę i płacze..Brakuje Go tak bardzo , chciałabym Go przytulić, a już nigdy nie będę mogła.

Kochani tak cięzko się pogodzic ze smiercia, dlaczgo to taki straszny ból?
W telewizji leci Pan Kleks, film który oglądaliśmy gdy byliśmy dziećmi...Tak bardzo brakuje mi tych chwil, kiedy byliśmy mali...

[malwa200]

wiem, co czujesz. ja też nie tak dawno straciłam kochanego brata. przez pierwsze tygodnie po jego śmierci dosłownie wyłam z żalu

[sibeliuss]

Jak często Go przytulałaś ostatnio?

[kasiaadasia22]

Twój brat na pewno nie chałby żebyś płakała. On już przeżył swoje życie , choć tak krótko trwało. Pozwól mu odpocząć od ziemskiego świata i jego problemów. Ludzie nie chcą wracać stamtąd..kiedy już poznali tamtą rzeczywistość. Musimy wierzyć, że Ci którzy odeszli mają się lepiej i że oczywiście kiedyś się spotkamy z nimi po tamtej stronie. Przeczytaj to:
adonai.pl/opowiadania/smierc/?id=2 a pomoże Ci zrozumieć.

[malwa200]

kasiaadasia22 napisała:

> Twój brat na pewno nie chałby żebyś płakała. On już przeżył swoje życie , choć
> tak krótko trwało. Pozwól mu odpocząć od ziemskiego świata i jego problemów. Lu
> dzie nie chcą wracać stamtąd..kiedy już poznali tamtą rzeczywistość. Musimy wie
> rzyć, że Ci którzy odeszli mają się lepiej i że oczywiście kiedyś się spotkamy
> z nimi po tamtej stronie. Przeczytaj to:
> adonai.pl/opowiadania/smierc/?id=2 a pomoże Ci zrozumieć.



Czy nie dałoby się jakiegoś fragmentu skopiwać i tutaj wkleić bo nie każdemu sie otwiera, mi np. nie

[kasiaadasia22]

Jasne Malwinko..dla Ciebie zawsze.

Pewnej kobiecie zmarł synek. Kobieta bardzo rozpaczała.
Którejś nocy synek przyśnił się jej. Szedł drogą ubitą kamieniami a przed nim łąka i zieleń nadnaturalnej piekności. Dziecko dźwiga wiadra pełne wody, chce wejść na tę łąkę ale co się zblizy droga wydłuża się i łąka się oddala. Dziecku chce się pić a nie może napić się nawet kropli z wiader musi dojść do łąki i napić się wody źródlanej, ale dojść nie może.

Matka podchodzi do dziecka i mówi:

- "Syneczku postaw wiadra i pobiegnij na łąkę i możesz napić sie wody z wiadra, będzie Ci lżej".

- "Nie mamusiu nie mogę Te wiadra to nie wiadra wody to wiadra twoich łez, a jedna łza waży tyle co tysiące wiader wody".

Matka obudziła się, przestała rozpaczać a pomodliła się za swojego synka. Następnej nocy synek znowu jej się przyśnił. Tym razem szczęśliwy, uśmiechniety biegał po łące, bawiąc się ze zwierzętami, a dalej stał ładny domek. Matka spytała synka czemu taka zmiana. Synek jej odpowiedział:

- "Widzisz mamo każdy z nas popełni jakiś grzech, choćby najmniejszy. I żeby dojść do tej łąki, do tego domu musimy odbyć pewną drogę. Droga ta zależy też często od naszych bliskich. Jeśli popadają w rozpacz tak jak Ty droga nasza się wydłuża. Każda łza jest ciężarem nie do zniesienia i długością nie do zmierzenia. Każda modlitwa skraca drogę. Gdybyś nie rozpaczała już dawno bym tu był. Musisz też wiedzieć że często rozpacz zamyka nam na zawsze możliwość spotkania i zamieszkania razem w tym domu."


wg Emmy Simms

[elzunia25]

KAsia piękna opowiesc. Dam ją do przeczytania mojej cioci-mamie mojego kochanego brata, ktora bardzo rozpacza i nie umie pogodzić się ze śmiercią syna.
Czytałam ostatnio ksiązkę :Anioł Johny, o smierci syna, który wraca po śmierci na ziemię, by wesprzec matke w cierpieniu i oswoic ja ze swoja smiercia. Piękna. Takie opowiadania dodatja siły.