Poważny problem.

[olusia19]

Naprawdę nie wiem, gdzi szukać pomocy, a problem dotyczy mojej matki.
Nienawidzi mojego męża tak obsesyjnie, tak dokładnie, że nienawiść ta
organizuje jej życie, a nawet podejrzewam, że je przedłuża. Co by ona robiła,
gdyby jej zabrać możliwość podsłuchiwania, robienia na złość, pomawiania i
awantury? Mieszkamy niestety razem, bo miało być inaczej, miała nie być
skazana na samotność, mieliśmy wspólnie jeździć na wczasy, wspólnie
wychowywać dziecko, wspólne gospodarstwo prowadzić. Tymczasem ona sobie
wymyśliła, że się rozwiodę, otrzymam alimenty i będziemy żyły razem z moją
córką we trzy, a jego się wykreśli z życia. Jesteśmy może czasem
konfliktowym, ale kochającym się małżeństwem. Matka od ponad 25 lat nie
przyzwyczaiła się do myśli, że nie jestem singlem.Życie z nią zaczyna być
koszmarem i nie wiem zupełnie, co mam z tym zrobić. Np. wszystko ginie spod
ręki - łyżki, nożyczki, jedzenie i środki czystości. Nie pożycza, tylko
chowa. Nim się zorientowaliśmy istniały nieporozumienia, obwinialiśmy się
wzajemnie, potem kupowaliśmy nowe rzeczy. I następuje wtedy zwrot "starych".
Awantura się nie udaje. Trzeba być ograniczonym, żeby myśleć iż nożyczki będą
powodem do rozwodu. Ta swoista kleptomania jest tak uciążliwa, że trudno żyć,
bo dotyczy wszystkiego, rzeczy dziecka, podlewania kwiatów trującą
substancją, mazania drzwi jakąś mazią itd. Matka ma 83 lata jest sprawna
fizycznie, nawet bardzo jak na swój wiek. Jesteśmy zmęczeni oczernianiem nas
u rodziny i znajomych. Szczytem było jak przed Świętami zatrzymała mnie jakaś
obca baba, pytała niby o matkę, a potem "wyczytała mi" mój życiorys z
komentarzem, a potem pyta, czy ten diabeł mieszka dalej z nami, czy już się
wyprowadził. Tak się zdenerwowałam, że pomyliłam autobusy, pojechałam bez
sensu i zapłaciłam karę, bo zły bilet miałam. Mąż nie pije, nie pali,
pracuje, pomaga i naprawdę do niewielu rzeczy można się przyczepić. Ona sama
rozwiodła się jak miałam 3 lata i życie spędziła zgorzkniała i sama, bo teraz
myślę - z nią naprawdę trudno było wytrzymać. Tylko co dalej?

[malenkajalenka]

patowa sytuacja:(

mamy pewnie nie mozecie samej zostawic, wyprowadzić się, bo to starsza osoba..
chyba pozostaje Wam wspierać się nawzajem i kochać...


--
mój suwaczek

Wiem, dokąd idę, więc tam dojdę :)

[maziala]

piszesz ze mama jest sprawna fizycznie, a psychicznie? Rozmawiałaś z nią ?
czy w ogóle można z nią porozmawiać?

[olusia19]

O tak, rozmawiać potrafi i na postronnych osobach robi wrażenie. Jest oczytana,
elokwentna, formułuje zdania poprawnie i sugestywnie. Trudno zauważyć, że coś
jest nie tak, zwłaszcza, że przytakuje, zgadza się i pozornie logicznie to
wypada. Rozumie wartość rodziny. Dopiero po dłuższej znajomości, po obsesyjnych
zachowaniach, po dłuższym czasie widać manię prześladowczą, obsesyjny strach
przed mężczyznami i nienawiść skupioną na moim mężu. O tyle mnie to niepokoi,
że usiłuje swoje przekonania przelać na wnuczkę, albo chociaż
przestraszyć "chłopami". Próbujemy stale być, nie zostawiać dziecka z nią sam
na sam, ale jest to trudne. Coś jak schizo. Tyle, że jakaś rozmowa z lekarzem
nic nie daje, bo tego na pierwszy, ani dalszy rzut oka nie widać. Ona się
szalenie mobilizuje i stąd długo w opinii rodziny i znajomych uchodziliśmy za
ciemiężycieli biednej, starej kobiety, nękanej każdego dnia. Każdy się
nabierze. Dopiero poznając nas i ją w czasie - można zauważyć i się...
przerazić. Lekarz rodzinny po prostu nie widzi problemu, bo jego zdaniem matka
jest wiarygodna. Nawet podejrzanie mi się przyglądał, jakby ona miała majątek,
albo miałabym spadek dostać. Niestety była niezamożna, teraz jest uboga wręcz i
nie w tym sprawa. Gdyby nie my, nie miała by możliwości finansowo egzystować.
Kto by jej coś kupił, albo walczył z jej bałaganem, zgniłymi owocami i
ziemniakami w jej pokoju? Ostatnio twierdzi, że moje jedzenie ją truje, bo
tylko czekam na jej śmierć i nic ode mnie nie je. Jest mi ciężko i zupełnie nie
wiem, co z tym zrobić.

[arwen8]

Jesteś potwornie uzależniona od matki. Ty, Twój mąż, Twoje dizecko - jesteście
dla niej NICZYM. A jednak tak bardzo ją usprawiedliwiasz, tak bardzo pragniesz
ją uszczęśliwić, czujesz swoją bezgraniczną odpowiedzialność, jesteś nawet
gotowa poświęcić dobro własnej rodziny (bo swoje dobro już poświęciłaś) na
rzecz kobiety, która krzywdzi Ciebie i Twoją rodzinę. Dla Ciebie ważniejsze
jest nie szczęście Twojej rodziny, lecz to, co pomyślą inni. Ważniejsze jest
dbanie o niedbającą o nikogo matkę. Boisz się żyć własnym życiem, podejmować
decyzje, które są dobre dla Ciebie. Każdy Twój krok jest robiony z
uwzględnieniem mamusi. Nie rozumiesz nawet, że Twoje dziecko, Twój mąż, i całe
Wasze małżeństwo cierpi na tym.

Już po pierwszej "sugestii" matki o zostawieniu męża i szczęśliwym zamieszkaniu
we trójkę powinnaś byłaś uciąć wszelkie z nią stosunki i uciec jak najdalej.
Ale Ty nie widzisz żadnej krzywdy w jej słowach. Wybaczasz, usprawiedliwiasz i
tkwisz dalej w totalnie chorej sytuacji. A więc jesteście z mamusią warte
siebie...

[malenkajalenka]

a ja to rozumiem, ze zajmujesz sie mama mimo tak trudnej sytuacji.
co wiecej, mysle ze gdybym byla na Twoim miejscu, to sama poszlabym do
psychologa, aby porozmawiac z kims kto da Ci konkretne rady, pomoze sobie z tym
poradzic, zyc z tym, bo inaczej sie wykonczysz, to naprawde paranoja

[maziala]

no to jak? próbowałaś rozmawiać z mamą? mówiłaś, że kochasz i ją, i męża i ze
nie może Cię stawiać w takich sytuacjach. To, że jej się nie ułozyło nie znaczy,
że Tobie ma się nie ułożyć, nie znaczy, że Twój mąż jest niedobry. Mówiłaś, że
nie zawsze dzieci popełniają błedy rodziców?
Myślę, że warto pogadać (tym bardziej że z własną matką łatwiej pogadać niż np.
z toksyczną teściową) Ale musisz postawić sprawę twardo - albo ona przyjmie to
do wiadomości, albo się wyprowadzacie i będziesz ją po prostu odwiedzać ( i to
sama, żeby nie upokarzała Twojego męża przypadkiem)
Ja wiem że to cięzko tak, ale Ty też nie możesz się męczyć, ani Twój mąż, ani
tym bardziej dziecko. Zasługujecie żeby odetchnąć.

[grazynaraj]

Moja droga pamietaj kazdy medal ma dwie strony , jesli to wszystko prawda co
piszesz to nie rozumiem dlaczego sie nie wyprowadzicie czy nie lepiej byłby sie
wyprowadzic moze na jakis czas aby strony nabrały dystansu do sprawy moze na
odległosc zrozumiecie co jest w zyciu wazne .Dotyczy to kazdej ze stron .
Rozumiem ze samodzielne mieszkanie kosztuje ale skoro jest tak zle to po co sie
meczyc razem ?i to 25 lat!czy nie jestes wygodna .

[burza4]

szczerze mówiąc - jak dla mnie pora zadać sobie pytanie co jest dla ciebie
ważniejsze - dobro TWOJEJ rodziny - którą jest mąż i dziecko, czy dobro matki
która sprawia wrażenie osoby z zaburzeniami psychicznymi?

szukasz rady? wyprowadź się, i nie oglądaj za siebie. Nie ma innego sposobu na
ocalenie waszej rodziny, i tak się dziwię, że twój mąż jeszcze tkwi w tym
chorym układzie - czy dobrze rozumiem, że od 25 lat jesteście małżeństwem i
cały czas mieszkacie z matką???

Nie jesteś odpowiedzialna za życie matki, ona ponosi konsekwencje swoich
decyzji życiowych - ty nie masz takiego obowiązku.

[suprice1]

popieram burze4.Matka jest dorosla, choc schorowana.Dorosli podejmuja
samodzielne decyzje.Ty tez jestes dorosla-podejmij decyzje dobra dla Twojej
rodziny, nie matki.Przeciez masz nowa rodzine od 25 lat, teraz nie matka jest
nr 1 a corka i maz.Przekonaj ja o tym i wyprowadz sie nawet to rodziny
meza.Swoja droga wspolczuje twojemu mezowi-ja bym nie wytrzymala 25 lat
uszczypliwosci.podziwiam go.musi byc silnym facetem i bardzo Cie kochac, skoro
sie nie wyprowadzil.Chcesz dalej tkwic w takim ukladzie?Czy chcesz dobra dla
swojej rodziny?Wiesz o tym ze dziecko tez na tym cierpi, dziecku latwo wmowic
wszystko, oczernic kochanego ojca...Ja bym wiala jak najdalej.wiem ze to matka
i ja kochasz ale nie daj burzyc swojego zycia rodzinnego.W sumie to chyba o 25
lat za dlugo zyjecie z matka.

[inia33]

trafiłam tu przypadkiem i sobie poczytuję te ciekawe dla mnie wątki
teraz nie wytrzymałam i muszę coś napisać
Twoja matka jest chora! z racji wieku coś jej się poprzestawiało
coś, co ją od dawna męczyło, nabrało rozmiarów obsesji
albo się z tym pogodzisz i postarasz się ją traktować jak osobę chorą
albo rozstaniecie się z matką, zapewniając jej opiekę dostosowaną do jej
wieku i sprawności

niestwety temat znam, mój dziadek zachowywał się dokładnie w ten sposób
mieszkał sam, ale ok półtora roku temu zdrowie mu zaczęło szwankować
zamieszkał u syna
ale co przez ostatnie lata zdrowia napsuł całej rodzinie!
mama stanem przedzawałowym to przypłaciła
cała miejscowość patrzyła na dzieci dziadka jak na najgorszych wrogów
to był koszmar, nie zapomnę do końca życia tego dziadkowi!!!
wszyscy go okradali lub chcieli otruć
ale niestety to był człowiek psychicznie chory, z manią prześladowczą
i to zawsze sobie i mamie powtarzałam
mi udawało się tym za mocno nie przejmować, mamie nie
w końcu to jej ojciec...

dziadek umarł w kwietniu, miał 83 lata
nawet po śmierci rodzinę poróżnił
sprawy spadkowe ciągną się, rodzina coraz bardziej skłócona

ale to akurat zaczęło się dość dawno, sprawa z dziadkiem tylko wszystko pogorszyła
eh, życie:(((

[olusia19]

Miałaś rację! Moja Matka jest chora nieuleczalnie. Obecnie przebywa w
hospicjum, bo nie sposób doglądać jej w domu. Każdy lekarz do którego się
udawałam w ciągu lat, zlecał ogólne analizy, których wyniki były zulpełnie
niezłe, a zachowania interpretował wiekiem i konfliktowym charakterem, ew.
miażdżycą. Tymczasem glejak - guz mózgu rósł powoli, a teraz nic już nie można
zrobić. Guz jest nieoperacyjny, serce zbyt słabe. Szkoda tych lat,
straconych... Dopiero jak przestała normalnie mówić, otrzymaliśmy skierowanie
do neurologa.