Do piszących czyli do wszystkich. o poradę

[hemeczka]

Wspomóżcie stroskaną hemeczkę swoim doświadczeniem i dobra radą jak dziad
przed chatą, który prawi dobrym słowem

Otóż:

Chciałąbym napisać scenę gdzie facet siedzi przy stole rozmwaia ze swoim
synem i zachwyca się jabłkami jakie w tym roku zebrali z sadu . Tylko jest
problem. Jak zrobić żeby scena nie wyszła zbyt dosłownie. Typu
: - Lubisz jabłaka
:-tak lubię jabłka

Myślę że Skoro będzie to jego dialog z synem o jabłakach to czytelnik
bardziej skupi się na relacjii między synem a facetem. Może wyrzucić syna?
Ale jak wyrzucę syna to cała konstrukcja opowiadania gdzieś mi ucieknie. Z
drugiej strony jak zostawię samego faceta to nie chcę skupić się na jego
wewnętrznych rozmyślaniach bo to nie jest typ romantyka, co siedzi przy stole
i myśli sobie ,,jakie wspaniałe sa te jabłka. :

Obawiam się zbytniej dosłowności.
Chciałabym osiągnac to co osiągają zazwyczaj pisarze. Np. Jest dwójka
zakochanych. Nie mówią sobie że się kochają : ,,Kocham cię skarbie” ,,Ja też
cię kocham” tylko z ich rozmowy wynika że zakochani mówiąc o ,,papierze w
drukarce,, ( sorry ale to pierwszy lepszy przykład)

Jak osiągacie efekt że nie piszecie zbyt dosłownie a z drugiej strony kolejna
rzecz : czytelnik zaczyna lubić waszego bohatera.

kiedy dosłownośc jest potrzebna. ?

Napisałam opowiadanie i coś mi akcja za szybko poleciała . Zbyt dużo
dosłowności.
Ale czy rozwlekłe opisy też sa mile widziane ?

Jaka jest u was proporcja. Posiadacie jakiś złoty środek? Czy musi być
proprcja?

Jednym słowem jak napisać żeby
1) czytelnik polubił faceta i jego zamiłowanie do jabłek
2) relacja z jego synem byłą widoczna ale żeby nie zasłaniała pasjii
faceta do jabłek
3) stwierdzenie ,, lubię jabłka” nie wystąpiło

Znowu chaotycznie się wypowiedziałam tak że nawet dziad się złamał

[mysia-mysia]

może niech opowiada jak się troszczy o jabłoń i o to żeby jabłka były dobrze
przechowywane oraz niech rozmyśla nad tym jaką można z nich zrobić świetną szarlotkę

a co do relacji z synem to w samej rozmowie o jabłkach nie uda ci się jej
przekazać, musisz dodać coś jeszcze, np. że facet się o syna martwi, albo
chciałby żeby przejął po nim gospodarstwo i tak samo jak on opiekował się jabłkami

ps. czytałaś może "Ono" Terakowskiej? - to będzie dla ciebie dobry przykład -
tam nic nie jest powiedziane dosłownie a i tak doskonale wiadomo o co chodzi

[belinks]

Jeśli autor lubi swojego bohatera, to przedstawia go tak, że czytelnik go też
polubi.
Słowami nawet nie trzeba gadać,aby przedstawić relację między bohaterami, jest
cały arsenał pozawerbalnych reakcji bohaterów, które opisując mówią więcej o
ich prawdziwych myślach i drugim dnie całej relacji.

[zona_mi]

Zgadzam się z Belinksem.
Spróbuj może opisać sposób w jaki je jabłka, aby wyszło apetycznie, jak je
wącha, przed ugryzieniem obraca w dłoni, aby czytając miało się ochotę sięgnąć
po owoc.
I jak przy tym bohater patrzy na syna, może kojarzy w jakiś sposób, no nie
wiem - gładkość skóry na policzkach syna z rumianą skórką jabłek - to młody
chłopak?

[skajstop]

zona_mi napisała:

> I jak przy tym bohater patrzy na syna, może kojarzy w jakiś sposób, no nie
> wiem - gładkość skóry na policzkach syna z rumianą skórką jabłek - to młody
> chłopak?

Taaa, a potem wspólnie piszą "Portret Doriana Graya" ;D
Oj, jak to powiadają, każda metafora ma swój kres. A nawet ścianę :-)

Skajstop

[zona_mi]

Rzeczywiście kiepski przykład podałam - pierwsze co mi wpadło do głowy :)
Chodziło mi o to, że skoro tak lubi jabłka i kocha syna, to jego uczucia można
spróbować pokazać poprzez tego rodzaju skojarzenia. Nie wprost, ale jakoś tak.
Myślisz, że nie?
Trudno o tym pisać nie znając bohaterów.

[skajstop]

Tak, myślę, że to jest niespecjalnie dobry pomysł na scenę. Oczywiście, moje
stwierdzenie jest o tyle ryzykowne, że nie mam tekstu przed sobą, ale pachnie mi
to zbytnią dosłownością. Ja bym raczej takie treści wplatał w narrację albo
strzelił jeden króciutki dialog wyglądający mniej więcej tak:

"John popatrzył na sad.
- Udały się nadzwyczaj.
Jego syn nie krył podniecenia. W jego oczach błyszczała radość tak wielka, że aż
nie dająca się wyrazić w słowach.
- Tylko trzeba je potem sprzedać - westchnął po chwili. - A Mary czuje się coraz
gorzej - zmienił temat. - Dziecko coraz silniej kopie."

Czyli jeżeli dialog, to taki Stainbeckowski, jak najbardziej prosty. I też nie
wyszedł mi rewelacyjnie :-)

[zona_mi]

Czyli myślimy o tym samym, tylko nie potrafiłam ująć tego sensownie :)

[mazalova]

Sorry, hemeczka, ale jak Ty nie umiesz skonstruować takich scen, to po co w
ogóle piszesz książkę, opowiadanie, czy jak to nazywasz?
Moje uwagi;
- scena, w której facet siedzi przy stole i zachwyca się jabłkami jest z
założenia i z definicji trudna. Jest trudna, bo trzeba kunsztu niebywałego,
żeby ją napisać i nie wyjść na grafomana. To musialby byc jakis Widnokrąg 2,
nie wiem.
Rozważ w głębi serca, czy scena z jabłkami jest a.) niezbędna dla toku akcji
b.) potrzebna tylko po to, zeby przedstawić relacje ojciec-syn c.) upodobałaś
sobie akurat z jakichś powodów jabłka, ojca i syna i zawsze marzyłas, żeby coś
takiego napisać.
Jeśli odpowiedź nie brzmi a.), to po prostu nie pisz tego. Błagam.
- henieczka, Twoje pytanie o to, jak przedstawić miłość niedosłownie jest dla
mnie z deczka idiotyczne. Czy ludzie w Twoim otoczeniu rozmawiają tylko tak,
jak w przykładach? Kocham Cię, skarbie, ale piękne jabłka w tym roku?
Możesz myśleć że mówią w ten sposób, ale w gruncie rzeczy tak nie jest. Ludzie
posługują się aluzjami częściej niż Ci się to wydaje. Nawet, gdy robią to
niechcący. Musisz spróbować postarać się wychwycić te smaczki językowe w życiu
codziennym, zapisywać dziwne zdania, a nie słuchać to, co chcesz usłyszeć, albo
co wiesz, że powinnaś usłyszeć.

> Jednym słowem jak napisać żeby
> 1) czytelnik polubił faceta i jego zamiłowanie do jabłek
-> nikt nie zacznie lubić postaci literackiej tylko dlatego, że lubi ona
jabłka. Żeby ludzie polubili postać, postać musi mieć własne życie, własna
przeszłosć, własne kalesony, własne wady i własne dziwactwa. Warto przy tym
jeszcze, zeby w jej otoczeniu znalazły się co najmniej dwie osoby, dwaj
bohaterowie, którzy postać znają i albo ją lubia, albo podziwiają.
> 2) relacja z jego synem byłą widoczna ale żeby nie zasłaniała pasjii
> faceta do jabłek
-> kurna... pasji faceta do jabłek? czy to jest jakas nowa wersja psa
ogrodnika? trudno, żeby postac miala byc darzona sympatią czytelnikow, skoro
ona sama wykazuje wiekszy afekt do jablek niz syna. wiem, że chodzi Ci o to,
zeby w dialogu byly zachowane proporcje, ale tak piszesz o tych jablkach, że
wszystko to zapowiada sie dosc żenująco... a moze krolewne śniezke piszesz? :P
W każdym razie moja dobra rada - stosunki ojciec-syn w tzw didaskaliach.
> 3) stwierdzenie ,, lubię jabłka” nie wystąpiło
Nie no, faktycznie cięzko by bylo cokolwiek napisac, zeby nie wystąpiło w tym
zdanie "lubie jabłka". Z tego co wiem, w samym Piśmie Świętym występuje chyba z
szesnaście razy, nie licząc w tym Apokalipsy św. Jana.
Ale skoro juz naprawde musisz wiedziec; nietrudno jest napisać scenę o
jabłkach, bez "lubię jabłka". Wystarczy po prostu przedstawić rozkosz z
jedzenia jabłek w DIDASKALIACH.
W dialogu zostaw tylko to, co najmniej pretensjonalne, jesli juz musisz pisac.

a teraz przyznaj się;
jesteś trochę grafomanką, nie? :P
o tak, jesteś.

[jottka]

mazalova napisała:

> Ale skoro juz naprawde musisz wiedziec; nietrudno jest napisać scenę o
> jabłkach, bez "lubię jabłka". Wystarczy po prostu przedstawić rozkosz z
> jedzenia jabłek w DIDASKALIACH.


nieno, didaskalia nie służą do tego, żeby wyłuszczyć odbiorcy w krótkich,
żołnierskich słowach, co autor w tekście głównym miał na myśli, a czego nie
umiał tamże przekazać - inaczej błyskawicznie zbliżamy się ku didaskaliom typu
'napięcie systematycznie wzrasta':)

[mazalova]

Z didaskaliami to taki skrót myślowy, jottka :P
Chodzi mi o to, żeby nie przedstawiac wszystkiego w dialogach, tylko w tym co
jest między jedną a drugą wypowiedzią.
Nie jasno sie wyrazam, ale co tam :P ja książek nie piszę :P

[hemeczka]

I nazwana została ,,grafomanką,,

No pięknie.


1) dziękuję za wszelakie porady. Tylko za porady. Za krytykę nieprzeczytanego
tekstu już mniej. Fakt piszę chaotycznie, ale przecież nie będe leciała cały
czas poprawną polszczyzną.
2) W opowiadaniach scenariuszach rzadko opisujesz dokłądnie to co jest w
rzeczewistości. ,,Przeciez nie napiszesz za każdym razem ,,cześć ,,cześć,,
3) dzięki za porady. Jeszcze raz

[mazalova]

Hemeczka, holender, prawie przeklnęłam czytając co napisałaś.
"fakt pisze chaotycznie, ale przeciez nie bede leciala caly czas poprawna
polszczyzna". Takie usprawiedliwienie dla pisarza nie istnieje. Jeśli nie masz
we krwi albo w nawyku pisania poprawnie (obojętnie czy to post na forum czy
wniosek do psychiatry o przyznanie urlopu) - to jesteś jabłkiem, a nie
pisarzem, czy pisarzem-to-be. Powinnaś pisać składnie i logicznie cały czas, a
nie tylko wtedy kiedy zasiadasz do tworzenia swoich elegii o owocach.
Po drugie; Twoje podejście do pisania o rzeczywistości na zasadzie "cześć-
cześć" dla mnie osobiście jest zniechęcające. Nie znam Cię, ale - sorry if I'm
arrogant - widzę, że władasz piórem w stopniu bardzo przeciętnym i nie masz
specjalnie odkrywczych pomysłow na to, jakby tę władzę poszerzyć.

W kwestii formalnej (ciekawostka)

[minerva_mcgonagall]

mazalova napisała:

> Nie no, faktycznie cięzko by bylo cokolwiek napisac, zeby nie wystąpiło w tym
> zdanie "lubie jabłka". Z tego co wiem, w samym Piśmie Świętym występuje chyba z
> szesnaście razy, nie licząc w tym Apokalipsy św. Jana.

Określenia "lubię jabłka" w Pismie Świętym nie ma, chyba, że masz na mysli
Świętą Księgę różną od Biblii chrześcijan.
Natomiast jabłka występują tylko dwa razy (w Pieśni nad Pieśniami) i wersety
brzmią następująco (cytuję, bo może Hemeczkę albo kogoś innego zainspirują?):
Pnp 2:5
5. Posilcie mnie plackami z rodzynek, wzmocnijcie mnie jabłkami, bo chora jestem
z miłości.

Pnp 7:9
9. Rzekłem: wespnę się na palmę, pochwycę gałązki jej owocem brzemienne. Tak!
Piersi twe niech [mi] będą jako grona winne, a tchnienie twe jak zapach jabłek.

Pozostałych 10 wersetów, gdzie występuje słowo "jabłko" odnosi sie do jabek granatu.

Tak więc nijak nie chce wyjśc 16. A w Apokalipsie w ogóle jabłek nie ma ;)

[mazalova]

Sie znalazła teolog-erudytka rodem z Harry'ego Potter'a :P
Subtelnej ironii nie wyczuła :P

[braineater]

hmmmmmmmm

stół uginał się pod owocami. rozszalała czerwień, obłąkane żółcie, błyski
jadowitej zieleni mieniły się w jego oczach niczym tęcza rozlana po
nieboskłonie, niosaca zapowiedź zagłady. nic nie mógł na to poradzić, że jabłka
zawsze kojarzyły mu się z jesienią, rozkładem i wyglądem świeżo ekshumowanych
trucheł. i jeszce ten zapach, zapach przynoszący wspomnienia tych wszystkich
krwawych jesiennych miesięcy, kiedy to słońce nużało się w posoce zalewającej
prasłowiańskie doliny.
Odwrócił się do syna.
- Wiesz Jasiek - rozpoczął wpatrując się w rumiana twarz dziecka - Po ch..u nam
te japka tym razem wyrosły...Miastowe bedom to żarli jak gupie.


P:)
<dobra, nie lubie jabłek:)>

hmmm

[jottka]

co to słońce robiło?:)

a poza tym jak udowadniamy po raz enty nieszczęsnej autorce, że jej pytanie w
pierwszym rzucie sie z harlekinem kojarzy, to nie dajemy niechlujnie napisanego
harlekina na dowód straszliwej satyry - rozkład wsparty wyglądem trucheł, krwawe
miesiące z wyjaśnieniem, że słońce w posoce, no masło maślane. no i dlaczego
ojcem-bohaterem jest stół??? o czym wnoszę ze zdania nr 2 - przeróżne barwy
'mieniły sie w jego oczach', no bez dwóch zdań - jego, stołu. hemeczka nic nie
mówiła, że to ma być aż tak awangardowe dzieło.

[braineater]

a teraz jeszcze kopnij mnie w głowę.
proszę:)


P:)

Zara!

[skajstop]

Proszę mi się tu nie pojedynkować!
;-D

[braineater]

ależ skąd, ja tak wyrażam potrzebę bycia zdominowanym:)

P:)

[jottka]

leżącego sie nie kopie:)

[braineater]

może być leciutko:)
ploszęęęęę...

P:)

[jottka]

to napisz coś jeszcze, a ja pójdę po buty na szpilce:)

[braineater]

jak załatwisz pejczyk, jestem w stanie od ręki machnąć homeryckiego eposa:)

P:)

[jottka]

ta skłonność do pisania-przydługich-postów najwyraźniej w krew ci weszła:(

[skajstop]

Ja załatwię. Dawaj tego eposa ;P

[jottka]

chwilke, skajstop, to że jesteście moderator, to jeszcze was wcale nie uprawnia
do wpychania sie na trzeciego

[skajstop]

Ok, a czy rola paparazziego też jest już obsadzona? Bo jak nie z pejczykiem, to
może chociaż z aparacikiem...?

[braineater]

O nie drogi Skaju. Z pejczem dopuszczam tylko płeć przedziwną, bo chłopaki nie
znają umiaru:)

P:)

[jottka]

no i pewnie wcale nie ma eleganckich szpilek:(

[braineater]

Ałć
Zwizualizowałem sobie Skaja w szpilkach.
Z pejczykiem.
Istnieją granice masochizmu.:)

P:)

[skajstop]

Zboczeńcze! Albo na szpilkach, albo z pejczykiem! :)

[braineater]

Osiołowi w żłoby dano.
Albo Jottka w szpilkach, kopiaca mnie w głowę.
Albo Skaj z pejczem, robiący mi zdjęcia.
Chyba napiszę po prostu ten epos i zdam się na rzut monetą:)

P:)

[jottka]

chwileczke, on chciał chyba fotosy z sadomaso pod homerycki epos, a nie portrety
ci robić?

megaloman i egoista:( zapomnij o szpilkach, co najwyżej botki na futrze

[braineater]

jak futro sztuczne to wchodze w to.:)
Fotosy z rozwlekania trupa Hektora mogłyby mieć ogromne wzięcie na rynku
wielbicieli perwersyjnych rozrywek.

P:)

[ratonsitoblanco]

Braineater napisal:
"stół uginał się pod owocami. rozszalała czerwień, obłąkane żółcie, błyski
jadowitej zieleni mieniły się w jego oczach niczym tęcza rozlana po
nieboskłonie, niosaca zapowiedź zagłady."


To nie zadna awangarda, jak twierdzi Jottka. "Rozszalala czerwien, oblakane
zolcie, blyski jadowitej zieleni" moga symbolizowac swiatla sygnalizacyjne i
zapowiadac nadchodzacy krwawy dramat. Moze ojciec w nastepnej scenie bedzie
chcial przebiec na czerwonym swietle i potraci go furmanka. I umierajacy w
rekach szlochajacego syna przyzna sie, ze nie jest jego prawdziwym rodzicielem.
A czytelnik nie moze byc niemile zaskoczony, bo "stol-bohater" powinien
wczesniej wzbudzic "czujnosc genetyczna". Stol-bohater wydaje mi sie odpowiednim
substytutem tragicznego bohatera. I to taka bardziej wyszukana forma. Mowienie
wprost o wazkich sprawach traci bowiem koltunstwem i filsterstwem.
r.

[braineater]

Brawo.
Uwielbiam czytelników z paranoją:)
Jasiek będzie zdziwiony odkrywszy, że toczą go korniki i czerwie:)

P:)

[ratonsitoblanco]

Paranoja u czytelnika to nic innego jak sklonnosc do gruntownej
analizy:)Analizy, ktora pozwala przez pryzmat prozy spojrzec w nieznane
zakamarki wlasnej duszy:)Proza uzdrawia!
r.

[hemeczka]

Skaj z pejczykiem. Oł... to nie chyba to forum.

Od razu harlekin. Tak naprawdę z Tołstojowych ksiązek mozna zrobić harlekiny, a
to przecież....dzieła

[hophopi]

ratonsitoblanco napisał:

>Proza uzdrawia!


chyba Prozac?? ;p

[ratonsitoblanco]

Hophopi napisala:
chyba Prozac??

Farmakologia jest fe, watrobe wole sobie niszczyc czyms szlachetniejszym. A
umysl - moja nowa powiescia. Chyba zaczne pisac dzielo pt. W poszukiwaniu
straconego rozsadku. Jakosci przyzwoitej nie gwarantuje, ale objetosciowo bedzie
to imponujace. Sam Marcel by pozazdroscil.
r.

[brunosch]

> Jasiek będzie zdziwiony odkrywszy, że toczą go korniki i czerwie:)

Czyżby nowa wersja Pinokio? tym razem z elementami sado-maso?

NIECH GADAJą O EKOLOGII

[xyq]

żE WłASNY SAD, BEZ OPRYSKóW, A ROBAKóW I TAK MAłO, I MOżNA WYKROIć... MOZNA
WTEDY PRZEJSC DO DAWNEGO ROLNICTWA, A STąD DO DAWNYCH CZASóW - JAK TO DAWNIEJ
BYłO MIęDZY OJCEM A SYNEM, CZYLI DZIADEM A OJCEM - ITD..
I O SADACH OPUSZCZONYCH MOZNA ROZMAWIAC ITD..

[elkana]

za tego caps-locka

[skajstop]

Aczkolwiek w capsach nie gustuję (nie da sie tego czytać), to będę wyrozumiały,
nie ma co mną dzieci oraz innych niegrzeczników straszyć :-)