Do partnerów osób z ChAD

[35.a]

Na tym forum niemal tylko narzekania. Że jesteśmy osobami ciężkimi
we współżyciu. Co Was zatem do nas przyciąga? Dlaczego zdecydowaliście
się z nami być?

[mari-anne]

Bo jesteśmy osobami ciężkimi we współżyciu... Ja na miejscu innych, tych
bardziej normalnych, nie chciałabym ze sobą współżyć...

Głupoty opowiadasz

[35.a]

Zaznaczam, subiektywnie. Ale podobne głosy czytałam na jakimś
zagranicznym forum dla maniaków.
Można się z nami fajnie bawić, szczególnie jeśli partner potrafi
powiedzieć w odpowiednim momencie "stop" i czuwa nad bezpieczeństwem.
Jest z nami fajny, odlotowy seks (jeśli mamy akurat hipomanię). Mamy
fajne skojarzenia i nie można się z nami nudzić. Bywa, iż nasza
kreatywność powala : ) W depresji partner/-ka ma okazję poznać
z nami egzystencjalny ból cierpienia, dotknie z nami dna. Oczywiście,
jeśli zechce nam towarzyszyć. Dopiszę, gdy jeszcze mi się coś przypomni.

[ka_an]

Kiedyś byłam bardzo zakochana w facecie z ChAD. Znałam, go jeszcze na długo za
nim zachorował. Zawsze miał niesamowite poczucie humoru, był indywidualistą i
ekstrawertykiem. Ja jestem jego przeciwieństwem. Rozstaliśmy się i on zerwał ze
mną kontakt po 23 latach znajomości. Przez nieporozumienie, odmienne zdanie,
pogląd na jego i moją chorobę. Dla mnie bardzo duża i nieodżałowana strata.

[konto_online]

przyciąga odrobina szaleństwa
ODROBINA
a na schodzenie na dno życia normalsi w ogóle nie mają ochoty

[dereke]

Przyciąga tylko sex
Wszystko inne - koszmar.

[befrida]

Masz racje Dereke, przyciąga super sex...
A reszta.. ludzie boja sie odpowiedzialnosci...(czasem kgtos musi
zrobic cos za ciebie...)
Ale powiedz mi czy znalazlkas/es kogos takiego, kto potrafi
zrozumiec twoje stany?

[mari-anne]

znalazlam
ale nikt nie przekroczyl magicznych trzech lat
ergo:
po trzech latach cierpliwosc ludzka zazwyczaj sie konczy

a niechby pomysleli/pomyslaly ze ja musze ze soba cale zycie wytrzymywac

[laguma]

w wieku 21 lat poznałam mężczyznę mego życia. Przeżywałam wtedy
depresję nie zdając sobie z tego nawet sprawy. Chorwałam od dziecka,
ale leczyć zaczęłam sie dopiero, kiedy już byliśmy razem. Ślub
wzięlimy po 4latach znajomości. Nie odszedł i zostliśmy małżeństwem
pomimo moich prób samobójczych, pomimo tego, że na skutek jednej z
nich stałam się częściowo niepełnosprawna i zmieniona po operacji
plastycznej. Nie odszedł pomimo, że ja go odrzucałam, myślałam
wtedy, że nie chcę z nim być. Przeżyliśmy razem teragiczne i piękne
chwile, jego poważne operacje, narodziny dwójki dzieci, operacje
córki, powalające diagnozy, wspólne założenie i prowadzenie dobrze
prosperującej firmy, kupno wymarzonego mieszkania, moje nawracające
depresje i krotkotrwałe wzloty. Jesteśmy razem od 12 lat. Czasem
myślałam, ze czegoś brak w naszym związku, ale teraz wiem, że to
moja choroba wpływa na takie myślenie - kiedyś omal nie rozstaliśmy
się, bo wydawało mi się, że nasz sex jest beznadziejny, teraz wiem,
że byłam wtedy w strasznym dołku, a to wiadomo co oznacza ... Jest
mu ze mna trudno, ale chyba lubi wyzwania,lubi się kimś opiekować,
ma cierpliwość, potrafi wczuć sie w sposób odbierania świata przez
osobę chorą, a to chyba rzadko spotykana cecha. Czasem mnie nie
rozumie, ale potrafi wysłuchać, ocenić sprawę "po normalnemu", bo ja
czesto oczywiście wyolbrzymiam. Czuję się kochana pomimo swojej
choroby, a może nawet właśnie z powodu mojej choroby? Jestem pewna,
ze są na świecie osoby, które chcą sie zaopiekować takimi jak my,
chcą dzielić z nimi życie, na dobre i na złe. Czasem chyba nie
doceniam mogo męża i właśnie czytając ten wątek i pisząc to wszystko
po raz kolejny uświadomiłam sobie, jak wielkie szczęście miałam
spotykając takiego człowieka na swej drodze.
Mocno ściskam tych samotnych, którzy jeszcze szukają i wątpią, że
znajdą. To jest możliwe. Z całego serca tego zyczę.

[ka_an]

To masz szczęście

[laguma]

gdyby nie on myślałabym, ze nie zasługuję na miłość. Stałam się
brzydka, kulawa, pozszywana, 20kg więcej niż 12 lat temu, upierdliwa
jak ma górkę, ale najcześciej zdołowana i dołująca innych jak mam
doła, beznadziejna matka i kwoka domowa, która nie potrafi
mieszkania ogarnąć i o rodzinę zadbać, do pracy też sie juz nie
nadaję i mąż firmę sam właściwie prowadzi, beznadziejna w łóżku, też
z powodu ciągłych dołów. Górki są rzadko więc trudno nadrobić. A on
jest ciągle przy mnie. Pomyślicie, że mam niską samoocenę. Nawet
jeśli tak, to skoro piszę "beznadziejna" powiedzmy , że
jestem "kiepska". I tak mu sie dziwię.

[kajka68]

wychodzac za mąz nie wiedzialam ,ze jest chory.jesteśmy razem prawie 18
lat-przeżyłam z nim wszystko:zdrady,pobicia,wyzwiska-swoje szalone chwile
spędzal z malolatą poznaną gdzieś na wakacjach-chorwacja,paryz...dla mnie tam
nie było miejsca.Mamy dwoje dzieci,w tym jedno niepełnosprawne.Potrafię
zrozumieć chorobę,potrafię spasć z nim na samo dno depresji,w manii zamknęlam w
szpitalu- inaczej nie wiem jak by sie skończyło- ale o tym wiecie.Wiecie czego
mi zal?Ze ja jego rozumiem nie mam o nic pretensji- lezy w depresji-leż skoro
potrzebujesz,ma lekkie górki ok smieję się razem z nim ,ale nie mogę pojac jak
można kogoś tak szmacić i nie miec później wyrzutów.Dlaczego tylko ja mam
rozumieć jego?a ja? przeciez jestem...

[befrida]

Całe życie... to nawet dla mnie trudne.Więc ne oczekujęo od nikogo
tego poświęcenia bo chyba sama ne chciałabym być z sobą w pewnych
epizodach...Dlatego cieżko mi uwierz w długotrwały związek...
Ludzie! z CHAD tez mozna zyc!!!!! A nawet trzeba...

[befrida]

I... chiciaabym być szczęśliw jak Laguna. Trzymam kciuki Slońce!!

[ditta12]

Kajka!Ty wspaniala dziewczyno,przechodzisz samą siebie w tym co
robisz.Rozpłakałam się ja przeczytalam to co napisalas.Ze mna nikt
długo nie wytrzymał bo męzczyzni sa wygodni i nie lubię miec
problemów.Przesyłam Ci buziaczki, jesteś WIELKA!

[kajka68]

Ditta...teraz to ja sie rozpłakałam...chyba potrzebuję dobrych słów,a takimi nie
jestem obdarzana.a dzis deszcz od rana leje ,więc jakoś łzawo,choc z drugiej
strony w tym tygodniu mam podpisać umowe o pracęsama mnie praca znalazła-będę
pracować z dziećmi chorymi bardziej niz moja córka ,więc chyba się zdystansuję
do wszystkiego;D.Tulisie posyłam potrzebującym.Ditta- gdzieś tam - gdziekolwiek
by to nie było coś mamy zapisane- tak myslę-mam chore dziecko-dla niej zrobiłam
specjalizację w kierunku -teraz mogę pomóc innym dzieciom.Do tej pory nie mogłam
sie zawodowo odnaleźć wykonywałam wiele zawodów,ale zawsze w podświadomości
myślałam o takiej pracy...i proszę dostałam propozycję ...wszystko dzieje sie po
coś jak mawia moja wirtualna przyjaciółka.Moze cos w tym jest? i moze gdzieś tam
jest ktoś kto wytrzyma dłuzej z Tobą...bo przeciez tego byś chciała.i tego Ci
życzę.Myślę,że kwestia w tym jaki mamy stosunek do siebie i do innych.Wierze w
to ,ze cokolwiek dajemy innym wraca do nas pomnożone.Czasem specjalnie
przepuszczam ludzi na pasach i patrze na ich reakcje...najczęściej jest to
uśmiech i gest podzięki,często zero reakcji fajna jest taka obserwacja jak mam
zły dzień to w ten sposób się zabawiam".Najbardziej lubię takie przekomarzania
gestami ,kto kogo przepuszczapozdrawiam cieplutko

[beatrix-kiddo]

Ditta, masz wielką rację, faceci są cholernie wygodni

[litigate]

ja nie znalazlam takiej osoby
i prawde powiedziawszy balabym sie chyba z kims zwiazac
balabym sie ze mnie zostawi jak mi sie pogorszy w gore lub w dol
i balabym sie ze jak bedzie ze mna w tych chwilach to pomysle ze jest ze mna z
litosci
trzeba naprawde kochac zeby byc z kims takim jak ja

[laguma]

litigate napisała:


> trzeba naprawde kochac zeby byc z kims takim jak ja

zgadza się, trzeba kochać i trzeba mieć bardzo silny charakter;
trzeba być tak silnym, aby nie dać się wciągnąc w dół i jeszcze
pomóc wyjść z doła - umieć odzielić, odseparować od siebie chorego,
kiedy ma negatywny wpływ na życie swego partnera, aby samemu się nie
pogrążyć, ale go nie odpychać, być gotowym w każdej chwili wyciągnąc
pomocną dłoń, kiedy będzie jej potrzebować; trzeba żyć swoim życiem
a jednocześnie kontrolowć życie chorego, aby wkroczyć we właściwym
momencie i zapobieć złu; trzeba umieć przeczekać wzloty i
wykorzystać z nich to, co najlepsze a wybaczyć to co dokuczliwe;
trzeba umieć być sobą, aby nie zwariować. Wtedy można żyć z chorym
na CHAD. To moja subiektywna ocena.

[eremka]

i uparty jak osioł to był mój ojciec, któremu wszswytko trzeba było
tłumaczyc jak krowie na miedzy ... a na dodatek był bardzo drazliwy
i potrafił sie obrazic za nietakie, jego zdaniem, słowo... dziwiłam
sie, jak moja matka to wytrzymuje ...beczka smiechu...

...gdybym wiedziała, że mój maz jest chory, nie byłby moim
mężem...po tym co teraz wiem woilałabym sie powiesić, niz miec z nim
dziecko, które tez może byc chore...

ale ja jestem słaba, debilka, nieudacznik, kurva, nik mnie lubi, mam
przeje.bane w zyciu, mam paskudny charakter, moj ojciec był diablem
itd.
tęsknie za nudnym i poukładanym zyciem
dziekuje i wszsytkiego dobrego

do eremka

[laguma]

bardzo Ci współczuję i mam nadzieję, że moje dzieci nie odczuwaja i
nie będą odczuwać mojej choroby w ten sposób. Zresztą ja przechodzę
to chyba łagodniej niż Twój ojciec. Mój mąż wiedział, ze jestem
chora, chyba lepiej ode mnie zdawał sobie sprawę z problemu. NIe
wiem czy ożeniłby sie ze mna po raz drugi, gdyby znowu miał podjąć
taką decyzję. Tym co mówi i jaki ma do mnie stosunek udowadnia, że
chce ze mna być, chociaż wiem, ze jest mu bardzo trudno.
Eremka, a Ty jesteś zdrowa? Tak źle o sobie piszesz. Dlaczego?

Eremka...

[kajka68]

epitety identyczne...no to jestesmy dwie

[kassa10]

To zapewne była tylko delikatna próba motywowania do zmiany postawy
wobec męża...

[kajka68]

Eremka - nie diabłem ale komunistą...w znaczeniu diabeł...niewazne jak się
zwie...reszta tak jak u ciebie..a ludzie mnie nie lubią ,jestem nic niewarte
zero,w pracy jakiejkolwiek kompletne beztalencie,dzieci wychowywac nie umiem
córce wmawiam chorobę,jestem k..wą ,szmatą...debilką...długo by wymieniać...nie
jestem w stanie...

[czareg]

kajka68 napisała:
> ..a ludzie mnie nie lubią

Hmm, znaczy nie jestem ludź.
Dzięki.

Re czareg

[kajka68]

hihi...czarku to był cytat;D słów pana męża skierowanych do mnie.Jesteś ludx
jak najbardziej i ja na sczeście wiem ,że mówi przez niego choroba...ja wiem
jakie mam kontakty z ludxmi wiem ,ze jestem lubiana bo ja tez lubię i siebie i
ludzi.Ciebie tez lubię(Magda-to pozytywny rodzaj lubienia)

[poetkam]

>Ciebie tez lubię(Magda-to pozytywny rodzaj lubienia)
A Magda, to że niby lubi negatywnym rodzajem? )))))Ciekawe,
ciekawe..

[eremka]

...ale jak sie na to impregnowac...?
te epitety, ciągly strach - w ktora strone go mania zawlecze tym
razem? ...jak to przetrwać? jak sobie z tym radzić? jak chronic syna?
widzę, że Twój syn ma tez 17 lat, czy on wie o chorobie ojca?

depresja tez jest przerażająca, ale mniej inwazyjna, mniej agresywna
jesli chodzi o otoczenie ...

prosze odezwij sie...

[eremka]

niemozliwe, zebys Ty tez była córką diabła, który rozp...lił Ci
malżenstwo, chociaz juz nie zyje od 14 lat...?

ja znosze duzo, prawie wszystko, od kiedy wiem, że jest chory...
ale czuje fizyczny ból, jak mąż mowi mojemu synowi, ze tez będzie
miał prze.je. bane w zyciu, że będzie miał kłopoty, że będa go z
pracy wyrzucac... tak jak mnie
bo syn nie chciał jechac na Mazury z nami

[na marginesie w każdej pracy miałam i mam dobre relacje, ludzie
mnie lubia, ufaja mi, opowiadaja swoje historie, prosza o
rade...jestem cenionym (choc ostatnio rozkojarzonym) specjalistą (na
razie)...]


nie, nie jestem zdrowa, mam zdiagnozowana depresje ... od początku
roku jestem pod opieka specjalisty

[konto_online]

jaka matka, taka córka
nie wiedziałaś? - masz prawo do kościelnego rozwodu

> tęsknie za nudnym i poukładanym zyciem
> dziekuje i wszsytkiego dobrego

każdy klasztor przyjmie cię z otwartymi ramionami
wypad z baru

[kassa10]

Do Tej konkretnej osoby, a nie do Was, dobroć w oczach i
inteligencja. Wymienione rzeczy nie nie są integralnie związane
wyłącznie z ludźmi chorującymi na chad. Tak samo jak rzeczy czyniące
życie z drugim człowiekiem uciążliwym.
Chad w żadnym z jego biegunów nie jest dla mnie pociągający jako
partnerki. Boję manii, jestem bezradna w depresji... (nie myślę tu o
rzeczach technicznych, jak lekarz, leki...)

To ja mam postulat

[konto_online]

do następcy Romana Wielkiego, żeby wprowadził do podstaw programowych zapis o
tym, iż w przypadku osoby inteligentnej prawdopodobieństwo wyzwolenia choroby
psychicznej jest 3-6 razy wieksz niż w populacji ogólnej. Oraz że takie osoby są
zazwyczaj kretynami w zakresie inteligencji emocjonalnej.
Sorki, do ministra trzeba fachowo - wykazują niedorozwój emocjonalny ciężkiego
stopnia.

I już będziecie wiedzieć, co Wam zagraża.

[czareg]

konto_online napisał:
> w przypadku osoby inteligentnej prawdopodobieństwo wyzwolenia choroby
> psychicznej jest 3-6 razy większa niż w populacji ogólnej
Ciekawe, może jakieś wyniki badań w temacie.

[konto_online]

nie kolekcjonuję fiszek
nawet nie pamiętam, gdzie to przeczytałem
więcej, sadzę, iż w obecnej dobie poprawności politycznej ciężko będzie to odszukać

Eremka

[poetkam]

Dziewczyno, Ty jesteś strzępkiem nerwów! Możesz na jakiś czas zająć
się li tylko sobą? Wyjechać gdzieś- rodzice, znajomi, przyjaciółka?
Kontaktowałaś się może z psychologiem? Długo nie wytrzyma się w
wiecznym stresie, w wiecznym strachu przed kolejnym atakiem męża,
przed jedną wielką niewiadomą, przed każdym dniem...Ten strach przed
nowym nadchodzącym dniem jest przytłaczający...Czy stanie się coś
złego? Zawsze się stanie. Wiem coś o tym...
Proszę cię, zadbaj o siebie! Odwiedź psychologa, pogadaj z
przyjaciółką. Możesz wychodzić z domu? Spróbuj się buntować. Powoli,
stopniowo. Wprowadzaj zmiany w swoim zachowaniu. Nie gódź się na
wszystko. Ty też jesteś Człowiekiem. Zadbaj o siebie też w końcu.
Bardzo cieplutko Cię pozdrawiam.

[konto_online]

tak, niech wyjedzie
najlepiej na 2 tygodnie do mamusi
niech wróci podbudowana przez mamusię
to na pewno usposobi ją w taki sposób, ze znikną napięcia małżeńskie
tak, na pewno na tym polega dobra droga
bo przecież to nie choroba ujawnia konflikty
to choroba je generuje

[matrioszka42]

Chora byłam zanim wyszłam za mąż. Konflikty mają różne źródła, ale u mnie źródłem choroby na 1000% nie jest związek.
A każdy czasem ma prawo do ucieczki, odpoczynku. I zdrowy i chory.

[konto_online]

tendencja do ucieczki zamiast szukania rozwiązania jest cechą immanentną połowy
ludzkości

[matrioszka42]

I jedną z cech tej choroby: chowanie głowy w piasek, unikanie odpowiedzialności... ale czyż rozwód nie jest też formą ucieczki? A może to właśnie ucieczka jest rozwiązaniem najlepszym?
Kobieta tłuczona regularnie przez partnera, nie mająca wsparcia ani w rodzinie ani w tzw. służbach socjalnych, wysłuchująca, że pewnie kocha to bije albo widać zasłużyła, nie ma wyboru - ucieka. Bo w tym kraju to ona musi uciec, bo nikt łachudry nie wyrzuci z mieszkanie, nie zabroni mu się zbliżać, nie zamknie na długie lata... Czyż to nienajlepsze rozwiązanie?

[konto_online]

nie ma nic wspólnego z choroba
ani chowanie głowy w piasek
ani regularne tłuczenie

[matrioszka42]

Chowanie, według mnie, ma.
Tłuczenie - nigdzie nie napisałam, że ma. Przykład nie mówił nic o chorobie.
Zresztą w tym zakresie zgadzam się w pełni z 35.a i kotomyszą.

do konto online

[kajka68]

miałam nie pisac,ale wzbudziłes we mnie najgorsze instynkty.To nie jest forum
tylko dla chorych ani tym bardziej tylko dla Ciebie.Jest tez dla
nas..."współuzaleznionych" .To,że czasem mamy ochotę się wyzalic czy po prostu
zapytac czy u innych wygląda to podobnie nie oznacza ,ze jestesmy nawiedzonymi
idiotkami sadomaso.Jestesmy ludźmi0mamy także dobre i złe dni.To ,że jestem z
męzem chorym i nie rozwiodłam się ma swoją przyczynę.Moze po prostu dla mnie
przysięga w zdrowiu i w chorobie ma znaczenie?Czy gdyby był chory np na raka i w
bólu mnie wyzywał-Zdarza sie- to też miałabym go zostawić?Bo jest chory?Bo
wyzywa?Jest to trudne do zaakceptowania ,nie jestem masochistką nie wiem jakbym
sie zachowała gdybym przed ślubem wiedziała o jego chorobie.Jest tu i teraz.Nie
będę gdybac.Ile mogę tyle będę.Wiem już co robic i jak sobie radzic.Nauczyłam
się tego -takze od ludzi ,którzy są na tym forum i maja w sobie trochę
empatii.Ja mam jej duzo.Za dużo.Ale czy dlatego ,że ja mam i potrafię wczuc się
w sytuacje osoby chorej to źle?Czy to ,że próbuję zrozumieć to źle?Czy to ,ze
ktos pyta jak postępowac to źle?Dzieki temu forum zrozumiałam gdzie popełniam
błędy ,co mogę zaliczyc do objawów choroby a co do zwykłego draństwa.Krytykujac
wszystkich wokół zrazasz ludzi do szukania pomocy i sobie i swoim partnerom.To
nie fair...może czasem pomysl trzy razy zanim cos rzucisz ,bo twoje słowa
bola...bardzo.

[konto_online]

za brak umiejętności czytania ze zrozumieniem wrzucam cie na szarą listę
pa pa

Pytanie ogólne,

[35.a]

przepraszam, jeśli bolesne:

Dlaczego nie wiejecie od kogoś, kto zwie Was (partnerki ChAD-owców)
szmatą, kurwą, wywłoką? Uciekłabym w podskokach od kogoś, kto mną
pomiata. Dlaczego składacie na karb choroby takie zachowania? Domyślam się,
że wyzywanie, bicie często jest po alkoholu. Dlaczego nie nazwiecie kogoś
po prostu nędznym damskim bokserem, nędznym pijakiem,
względnie alkoholikiem, tylko...mój mąż jest chory, mój mąż jest
ChAD-owcem.

Ja tez jestem ChAD-owcem, ale uwłacza mi bycie w jednym szeregu z
wyżej wymienionymi typami.

Przepraszam, jeśli dotknęłam. Ale nie przepraszam za swoje zdanie.

[mari-anne]

Myślę, że tu idzie zazwyczaj o kwestię bycia od kogoś uzależnionym, o bycie
ofiarą psychicznego znęcania się. A wtedy wszelkie zdroworozsądkowe podejścia
idą się rypać.

[35.a]

Możesz mieć razję...

I "mamy dzieci, co Ty kurwa wiesz o małżeństwie", "a gdzie ja pójdę,
tu włożyłam moje pieniądze".

[czareg]

Nie za ostro siostro?
Ale złe cechy u osób psychicznie chorych mogą stać się dominujące, bo otoczenie
"złych" zachowań się spodziewa i je toleruje, dopóki nie dotyczą bezpośrednio.
Ponadto takie stanowisko usprawiedliwia opinię, że wariatów należy trzymać jak
najdalej od siebie. A osoby korzystające z takiego przyzwolenia uzyskują
krótkotrwałe, doraźne korzyści poprzez zastraszenie paru, parunastu osób,
najczęściej najbliższych.
Oczywiście z powodu zaburzeń chorobowych (tak to tłumaczę) zdarzyło mi się parę
razy najbliższych skrzywdzić (a bardzo rzadko przepraszam), ale robienie z tego
sposobu na życie, to już kwestia osobowości, nie choroby.

moje zdanie

[ka_an]

Ja nie miałam dzieci z tym człowiekiem, miałam swoją pracę, mieszkanie, byłam
zupełnie niezależna od niego. Ja najzwyczajniej bałam się być sama. Rzucana o
ścianę, wyklinana myślałam tylko o tym, żeby mnie nie zostawił. Nic więcej.
Prawie 5 lat zajęło mi przestawienie mojego toku myślenia. A i tak to ja czuję
się winna.
Nie, nie urodziłam się ofiarą. Sama się nią zrobiłam. Dopiero teraz zbieram
ciosy, które bolą.

moje zdanie

[ka_an]

Nigdy nie patrzyłam na niego przez pryzmat choroby, czy jakiegoś zaburzenia. Ja
nikogo nie kochałam tak mocno i prawdziwie, jak właśnie jego.

[35.a]

Nie gniewaj się: POGIĘŁO CIĘ?

Kochać kata? Miłość to ciepło, spokój, a jeśli niepokój, to na Boga,
nie dlatego, że ktoś robi ze mnie naleśnik rzucając mną o ścianę...

Chore uczucia Ci towarzyszyły, ale nie miłość...

[ka_an]

Pewnie, że jestem pogięta i chora. To był dobry człowiek, czuły, wyrozumiały,
tylko choroba zabrała mu umiejętność empatii.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!

[35.a]

Zastanowiłaś się nad tym, co piszesz?

[ka_an]

Myślę nad tym od dobrych kilku lat, więc tak, zastanowiłam się.

[konto_online]

a czemu nie wieja wyzywane, bite itd partnerki nie-chadowców?
co ma piernik do wiatraka?

nie potrafił sobie z kimś życia ułożyć, co ma do tego choroba?

[kotomysza]

ot co.

ja kompletnie nie o tym

[35.a]

przeczytaj uważnie jeszcze raz, OK?


w ostatnim zdaniu jest ładna sugestia: leje, bo nie umie sobie
z nią życie ułożyć?

otóż to, ja myślę, że taki lejący, złorzeczący to mniej chory,
a bardziej skrzywiony choćby przez alkohol. i nie przemawia do
mnie kompletnie - pije, bo chory, bo mu depresyjnie.

[kotomysza]

wiesz co, tak sobie myślę, że jeżeli u człowieka stwierdzą chorobę,
która może być przyczyną "dziwnego"=podłego zachowania to trudno go
zostawić. bo jest chory. i wychowano nas tak, że chorym nalezy się
opiekować. może strach przed stygmatyzacją, że się chorego
zostawiło? nie wiem

pamiętam, jak Magda zostawiała męża, też podniosły się głosy, że
zostawia chorego. a chory bez Magdy daje sobie dość dobrze radę.

po prostu zostawić chama i alkoholika można, ale normy społeczne nie
pozwalają zostawić chama i alkoholika ze stwierdzoną dodatkową
chorobą poza alkoholizmem.

[35.a]

Nie wiem, jaki jest stosuenk procentowy, ale od alkoholiczek/
depresyjnych (chadowych też?) to jednak zdrowi panowie szybciej
odejdą niż zdrowa pani od chorego pana... "Kiedy mężczyzna kocha
kobietę" oglądam ciągle i od nowa z dużym zdumieniem. I ta typowa
dla kobiet opiekuńczość. Stwierdzam ze smutkiem.

[ka_an]

Nigdy nie zdarzyło się Tobie skrzywdzić bliskiej osoby? I to nie będąc pod
wpływem jednego czy drugiego bieguna?
Mi zdarzyło się nie raz. Myślisz, że to mniej boli?

[eremka]

po kolei...
jest tak, ze powoli (może za powoli...?) oswajam się z myślą, że
odejdę...
2 lata temu byłam prawie zdecydowana, ale okazało sie, że matka ma
rozległy nowotwór z przerzutami ...więc musiałam sie nia zająć...
mama umarła w tym roku w lutym. Chęc odejścia gdzieś mi odeszła, bo
w zasadzie nie mieszkałam w domu w ciągu ostatnich 6 miesięcy
choroby mamy.
teraz czekam do listopada, syn skończy 18 lat i w przypadku rozwodu
nie będzie sądowych korowodów, z kim ma mieszkać, bo będzie
pełnoletni... ja przede wszsytkim chciałabym ochronic syna przed
manipulacjami męża , jego naciskami, histerią...ale powoli, znowu
powoli! zaczynam sobie zdawac sprawę, że sie nie da ...tak czy siak,
czy zostanę i czy odejdę, mąz będzie wywierał swój destrukcyjny
wpływ na chłopaka ... będzie go i mnie szntazował swoja choroba, że
on jest taki chory, a my tacy egoistyczni (tak robi teraz)...

czuje sie winna, wiem, ze niepotrzebnie i niesłusznie, ale cholera,
tak mam! że czuje sie winna, że moje dziecko ma przerąbane z powodu
ojca...niby nie mogłam przewidzieć, że maz zachoruje ...chociaz jak
sobie przypomne, to były jakies informacje o jego dziadku, którego
zamkneli przed smiercią w szpitalu psychiatrycznym i tam umarł...

poza tym, mam depresję, chodze do psychiatry ... on mówi, to znaczy
nie on mówi, on pyta, a ja opowiadam i z tego, co ja mówie, wynika,
że jeśli chcę przezyc i wyzdrowieć, to powinnam cos zmienic w swoim
życiu, uwolnic sie od czynnika stresogennego...i ja to
zdroworozsądkowo wiem, ale cos we mnie krzyczy: nie, nie moge tak
odejśc, jak on sobie da radę beze mnie ...?

tak, wiem, to uzaleznienie, jak mąz pił (przez wieksza częsc naszego
19-letniego małżenstwa) chodziłam do terapeutów i wiem, że jestem.
byłam współuzalezniona...
teraz na przykład chce wyjechac na urlop ... mam zarezerwowany
pakiet tygodniowy nad morzem, ale boje sie zostawić syna samego z
mężem ...
jak mój mąz do mnie dzwoni, to tracę zimna krew, czuje, jak sie
zapadam, serce mi szybciej bije, ręce drżą ... wstydze, sie tego, że
jestem taka zastraszona doopa...

nie mam nikogo, komu mogłabym o tym powiedziec... rodzice nie
zyją... zrobiłam sobie liste moich kolezanek, dobrych koleżanek,
które lubie i one mnie lubia, ale nie wyobrazam sobie, żebym mogła
którejs powiedziec, co mnie spotkało ... bo to cięzko wytłumaczyć na
przykład, dlaczego to znosze, cięzko wytłumaczyć postronnym na czym
ta choroba polega, że w ogóle jest taka choroba ...
poza tym trudno byłoby mi taką wiedza obarczyc obcych w sumie
ludzi...

dziekuje za wszystko, co mi piszecie ... bo czuje, że nie jestem sama

[zgaga74]

eremka, to twoje życie, i to co z nim zrobisz zależy od ciebie. a to jak było, to przeszłość, o złym lepiej niepamiętać. życzę ci wszystkiego dobrego.

[eremka]

moj mąz mnie (ani syna) nie bije ani nie bił, nawet jak pił, bo nie
licze jednego razu, jak chciał mnie udusic, ale to było na ulicy i
bardziej na pokaz niz na serio

pisałam tutaj, to znaczy najpierw czytałam, a potem napisałam bo
zalezało mi na odczuciach osób podobnych do mnie, czyli na przykład
kajki
potrzebna jest grupa wsparcia dla takich osób jak ja ...jestem z
Warszawy, dzwoniłam na Sobieskiego i na Nowowiejską, na Dolna ...nie
ma podobno niczego takiego ...
znalazłam w sieci inne miejsce i podobny wątek, wiec tam tez spróbuje

acha, nie wiem, jakiej płci jest on line, ale jakbym słyszała mojego
meża
pozdrawiam
przepraszam znalazłam inne miejsce i tam spróbuje,

[kajka68]

Eremka..napisze do ciebie maila...na gazetowa pocztę...na razie jak zwykle muszę
pedzić na rehabilitację z Młoda...cóż mój czas jest tak naprawdę tylko w nocy...

[ka_an]

Życzę powodzenia w szukaniu grupy wsparcia. Mi się udało taką znaleźć.
Podejmiesz taką decyzję jaka będzie według Ciebie słuszna. Wsparcie osób
trzecich jest tak samo potrzebna jeśli są problemy w związku jak i w sytuacji,
gdy ten związek się kończy. Głowa do góry, trzymam kciuki

[kotomysza]

to zabrzmiało tak, jakbyś się na nas obraziła. ale konkretnie nie
wiem za co.

nikt z nas nie jest odpowiedzialny za stan Twojego męża. po prostu
chorujemy na to samo. nikt z nas nie powie Ci co zrobić, bo znamy
tylko Twoją relację.

jedno jest pewne - potrafimy być zarówo złymi partnerami, jak i
dobrymi. ale to chyba normalny rozkład %. no może pewne jest to, że
czasami jesteśmy ciężkim w życiu wspólnym ludźmi. ale jesteśmy
chorzy. zawsze jest wyjście - nie wytrzymujesz, odchodzisz. tylko...
trzeba być odważnym człowiekiem.

w Twoim przypadku nie rozumiem, masz swiadomość spustoszenia,
którego dokonał Twój mąż w Twym życiu. wiesz, że jest zagrożeniem
dla Waszego syna. a Ty trwasz, zasłaniając się np. chorobą mamy. w
ten sposób nigdy niczego nei zmienisz, a będziesz miała coraz
większe pretensje. tylko do kogo? do męża - masz prawo, do siebie -
powinnaś, ale czemu ukryte pretensje do nas. że nie rozumiemy? że
nie przepraszamy (my chorzy na ChAD za Twojego męża)

ale do cholery jasnej, nie każdy z nas jest potworem. nie każdy z
nas kieruje się tylko checią osiągnięcia maksymalnej przyjemności
dla siebie. nam też nie jest lekko, świadomość tego, że ma się świra
i odpowiedzialność za rodzinę - w moim przypadku to spore wyzwanie.

podkreślam my nie jesteśmy odpowiedzialni za Twoją sytuację. z Twym
mężem mamy generalnie jedną cechę wspólną chorobę (no może co
niektórzy płeć jeszcze)

[eremka]

w poprzedniej wypowiedzi nie obraziłam sie, ani nie chciałam nikogo
obrazic, ale jak widze mi sie to udało, ciekawe dlaczego? tylko
przeprosić, że ...jakby to ująć...? wydawało mi się, że włozyłam kij
w mrowisko ...i posypały sie na mnie niezawinione razy i pretensje...

a ja - powtarzam - tylko chciałam nawiązac kontakt z osobami w
podobnej sytuacji, dlatego szczerze i bez zahamowań opisałam SWOJĄ
historię i uczucia, z którymi sobie nie radzę...moje rozdarcie...
szukałam wsparcia, bo w realu go nie znalazła

nie wiem skąd wziełas przypuszczenie, że obarczam innych na przykład
Was za stan mojego męża, ani nie pytam tez o kierunek mojego
dalszego postepowania ... nie uważam tez, ze mój mąż jest potworem,
chociaz zdaję sobie sprawę, że gdybym komus, kto nie ma pojecia o
tej chorobie opowiedziała o jego zachowaniach, mógłby tak go
określic...
pretensji też nie mam...po prostu nie wiem, jak sobie radzić
a może masz rację, że nie jestem odwaznym człowiekiem i tutaj jest
pies pogrzebany

po prostu chciałam sie wyżalic i wyrzucic z siebie ten ogrom żalości
z którym nie wiem co mam zrobić...

jeszcze raz przepraszam, że mnie zle zrozumiałas...musiałam sie
niejasno wyrazić

[eremka]

...dzieki, bo dzięki Wam cos do mnie dotarło, cos poszło naprzód w
moim mysleniu o sytuacji...
zrozumiałam, ze nic sie nie zmieni...że beda górki i doły...górki i
doły...górki i doły... ze nie dostanę tego, na czym mi najbardziej
zalezy; wsparcia i zrozumienia od mojego męża, nawet jakbym umierała
z rozpaczy ...to on mi powie coś okrutnego złosliwego dobijającego...
chad to choroba, która zabiera empatie...
nikt nie jest doskonały...ja tez nie...ale nie zasługuję na to, żeby
mnie ktoś dobijał...nawet jeśli jest chory...jesli nie zasługuję na
miłosć, to zasługuję na spokój... jak każdy...

to z jednej strony smutne i przerażające, ale z drugiej ...przyszłam
do domu i pomyślałam: NAJGORSZE ZA MNĄ...nie chce sie wiecej bać bo
niby czego...mój mąz mnie nie bije..może najwyżej rozpi..dolic
jakies meble...bo to robił wczesniej... i co z tego? meble to tylko
meble...najbardziej sie bałam tego, że nie będe go mogła więcej
kochac...

[kajka68]

napisalam...mam nadzieję ,ze doszło?

[eremka]

...a wczoraj jeszcze nic nie dotarło...sprawdze wieczorem i sie
odezwe
dziekuje

[kajka68]

oki...mam nadzieję,ze się uda,jak nie to podam Ci inny adresmiłego dnia

[lolinka2]

i tu się, eremko, mylisz.

Co próbujemy wykazać gromadnie od paru miesięcy w tym wątku - ChAD
nie zabija empatii, to zwyrodnialcy - zastawiając się ChAD - tłumaczą
jej brak w sobie.

Będą górki i dołki... nie będzie wsparcia... bo masz podłego chłopa
po prostu.

Sama mam ChAD i męża z ChAD. Nie narzekam na brak wsparcia - o, nie.

A ze współuzależnienia - tak jak i z uzależnienia człowiek się NIE
WYLECZY. Więc to co tu w pełnej krasie prezentujesz, to
współuzależnienie. Jeśli mąż jest trzeźwy, to obiekt westchnień w
postaci flaszki wypada, ale zawsze można sobie znaleźć obiekt
zastępczy - chorobę psychiczną. I kręcić ten sam chory kołowrotek -
jestem Matką Boską wszechświata, beze mnie on zginie, nie zasłużyłam
na wsparcie (albo przeciwnie: zasłużyłam na piedestał ale tragiczność
mego losu polega na tym, że nigdy go nie dostanę). I ciągle to
wszystko jest "dlatego, że...". I o owo "dlatego, że" tu się
rozchodzi - bo gdyby je wykluczyć, to zostanie sucha informacja, że
cię bawi ten status quo i że nic robisz w celu zmiany. A przecież
całe twoje życie zależy od ciebie - to ty nim kierujesz tak, jak
chcesz.

Jeśli wstrząsnęło tobą to, co napisałam, to dobrze. Chciałam, żebyś
zobaczyła swoją sytuację oczami anonimowego forumowicza,
niezwiązanego emocjonalnie ze sprawą.

[bieke]

nie zdecydowałam się na bycie z ChADowcem świadomie (tzn mieliśmy za sobą pierwszy epizod maniakalny i kilka depresji, ale brakowało mi kompletnie wiedzy na temat tej choroby). Jesteśmy razem 12 lat, od czterech lat po ślubie, dwoje małych dzieci. Tuż przed narodzinami drugiego powtórzyła się mania, na szczęście mąż od razu zgodził się na leczenie. Potem długa i straszna depresja, teraz powoli wychodzi na prostą. Jak jest? ciężko, bo trzeba trzymać fason przed starszym dzieckiem, trzeba być czujnym, żeby nie przegapić żadnego sygnału, że choroba wraca, trzeba być cierpliwym i pełnym zrozumienia, chociaż padasz na nos ze zmęczenia a on leży i leży i leży... i jeszcze strach o dzieci, zresztą wszyscy to znacie pewnie. Dotarło wreszcie do mnie, że ChAD to nie przelewki, ze będzie różnie i trochę się boję, ale ciągle wierze, ze dobry lekarz i dobrane leki pomogą. Miałam nadzieję, że znajdę tu kogoś, kto swoją historią to potwierdzi. Pozdrawiam

[kajka68]

gdyby 13 lat temu pojawiła sie w naszym zyciu lekarka ,która teraz zajmuje sie
męzem pewnie wszystko wygladało by inaczej...niestety musielismy przejsć przez
całe piekło...przedwczoraj minał rok jak wsadziłam męza do szpitala...i ten rok
pokazał jak wiele moze sie zmienic jesli tylko jest dobra opieka lekarska...zal
mi tych wszusytkich straconych lat...wreszcie żyję w miarę normalnie.na pewno
spokojniej.wiec chyba mozna - kwestia leków i checi. obym tylko nie zapeszyła.

[skam43]

Gdyby 13 lat temu w naszym życiu itd. to nasze życie wyglądałoby
inaczej napisała kajka68 to prawda mamy dużo nieodpowiedzialnych
lekarzy, którzy mają problem z postawieniem prawidłowej diagnozy za
to nie mają problemu z wypisywaniem recept i na tym kończy się rola
lekarza. Jako dzieciak byłem leczony prywatnie pierwsza wizyta
płatna 100zł (socjalistycznych) dwie następne darmowe lekarz
przychodził do domu chorego a dziś dobry pacjent to ten co nie
przychodzi do lekarza.Gdyby tak łatwo można było znaleźć dobrego
lekarza to naprawdę jak napisała Kajka żyło by się nam w miarę
normalnie.

[bieke]

nasze doświadczenia z lekarzami nie są dramatycznie złe, ale czegoś
zawsze brakowało. zmieniliśmy lekarza po raz trzeci i mamy nadzieję,
że to była słuszna decyzja - porządny wywiad, długa rozmowa,
skierowanie na serie badań (czego żaden poprzedni lekarz nie
zalecił). widzę po mężu, że czuje się bezpieczniej. obyśmy sie nie
zawiedli.

[kajka68]

czego wam serdecznie zycze.

[kajka68]

odebrałaś pocztę? napisałam do Ciebie

[bieke]

hej, nic nie dostałam.

[kajka68]

wysle jeszcze raz

Do Eremki

[singapurkaa]

Piszesz - chad to choroba, która zabiera empatię. Nie zgadzam się z tym
zupełnie. Sama mam górki i dołki ale zawsze dobro najbliższych jest dla mnie
najważniejsze. Są pewne granice zachowania, których nigdy nie należy przekraczac.
Rozumiem Twój ból i wszystkie emocje, które Tobie towarzyszą kiedy myślisz o
mężu ale nie możesz wszystkich jego złych zachowań podciągac pod chad. To, że
ktoś rozpierdolił meble, wyzwał od szmaty to już moim zdaniem nie chad. Czy
kiedykolwiek postwiłaś mu granice czy jakieś ultimatum, że jeśli się nie
opamięta to... Nie można wszystkiego tłumaczyc chorobą, a już na pewno nie
agresji fizycznej czy psychicznej. Znam wielu chadowców, którzy nie krzywdzą
najbliższych w ten sposób.
I nie pisz o sobie, że nie zasługujesz na miłośc, byc może po prostu Twój mąż
nie potrafi kochac, ale zapewniam, że nie ma to związku z chadem. To kwestia
charakteru, osobowości itd.
Przykro mi, że byc może ten post nie podnióśł Cię na duchu, nie dał wsparcia ale
napisłam go aby wyjaśnic, że nie chad nie oznacza braku empatii.
pozdrawiam ciepło.

[kajka68]

Singapurko nie do końca się z Tobą zgodze.Mój mąz bywał agresywny i psychicznie
i fizycznie.odkad wrócił ze szpitala,odkad bierze leki jest zupełnie innym
człowiekiem.Nawet pojał ,ze czasem mnie coś tez ma prawo bolec -co wczesniej
było niewyobrazalne.Moze to zalezy od stopnia choroby?nie wiem.ale wiele cech
wspólnych maja mąż Eremki i mój.takie same charaktery czy choroba?moze ich
choroba tak sie objawia.moja wiedza o mózgu i neuroprzekaxnikach jest trochę
poszerzona o chorobe córki,wgłebiałam się w temat ,bo jej przekaźniki musiały
sobie obrac inna drogę niz normalna moze w przypadku naszych mezów ta droga
przebiega przez np hipokamp ,w którym ta agresja jest schowana?stad te agresywne
zachowania?teraz uspione lekami?nie wiem to takie moje gdybanie.nie jestem
lekarzem .nie znam sie na tym ale próbuje znalexc przyczyne.Lubie wiedzieć
dlaczego,dzieki temu moja córka jest zdiagnozowana.Skoro po lekach jest łagodnym
fajnym facetem to nie jest to charakter,bo przecież leki nie przytłumiłyby
agresji,czepialstwa.Pewnie wszystkiego na chorobę zwalać nie mozna ,ale szukac
przyczyn trzeba.przynajmniej ja mam wewnetrzną potrzebe;D taka psycha mojamoze
spaczenie zawodowe?

[singapurkaa]

Kajko, mam nadzieję, że Twój mąż już do końca pozostanie fajnym, łagodnym
facetem. Rzecywiście może to byc kwestia dobrze ustawionych leków.
Jednak nadal twierdzę, że agresji nie da się niczym usprawiedliwic. Nie wierzę,
że neuroprzekaźniki mogą kogoś zmusic do bicia, ubliżania, poniżania. Może moja
wiedza nie jest aż tak szeroka. Jeśli ktoś odczuwa np. chęc rozpierd.nia mebli
czy zdemolowania samochodu to moim zdaniem ta chęc nie pojawia się w jednej
sekundzie tylko narasta. Agresję można uwolnic w inny sposób np. poprzez wysiłek
fizyczny, sport, wykrzyczenie się w lesie.
Nie można pozwolic na to, aby ktoś nami pomiatał i usprawiedliwiac to chadem.
Ten sposób nie rozwiązuje problemu. Terapia, leki...
Mam chad, odczuwam często chęc wyładowania się na kimś, dlaczego tego nie robię?
Dlatego, że szanuję i kocham najbliższych.
Nie chcę ocieniac chadowca, który ubliża, bije ect. ale nie bardzo zgadzam się z
tym, że neuroprzekaźniki go do tego zmuszają. A nawet jeśli to nie można tego
akceptowac, trzeba takiego delikwenta zmusic do konkretnego, skutecznego
leczenia. A przede wszystkim taki ktoś musi chciec sie zmienic.
pozdrawiam

[kajka68]

to nie tak ,że go zmuszają mysle ,ze on w tym momencie nie jest w stanie
powstrzymac tego co sie z nim dzieje. Nie chce tym usprawiedliwiac czynów- broń
boze - mysle,że to moze sie dzieje poza wolą osoby ale przecież po chwili wraca
do normy i tu nastepuje-albo jest skrucha czuje ,ze coś zrobiłem xle cos
chjolera ze mna nie tak musze szukac pomocy- albo czuje skruchę ale za diabla
sie nie przyznam dalej bedę odgrywał role złegobo tak mi wygodniej- i tu chyba
kwestia charakteru wyłaxi,albo nie mam za grosz empatii i po prostu nawet nie
zauwazam ,ze cos sie wydarzyło.neruoprzekaxniki mogą zmusic" ,bo kiedy wlezą i
podraznia ta strefę odpowiedzialną za złosc ,agresje to wtedy w jednej sekundzie
potrafia zrobic na chwile z człowieka furiata, dzieje sie tak takze u osób
,które przeżyły jakis uraz głowy,po wylewach. czasem nawet ie pamietaja co sie
zdarzyło.pewwnie ,ze nie mozna tego tolerowac,ale czasem nie masz wiele do
powiedzenia...uwierz to nie jest takie proste...sorki muszę pomykać do pracy...

[singapurkaa]

Kajko, nieważne w sumie skąd bierze się ta furia i agresja słowna czy fizyczna
ale najważniejsze jest to czy ktoś chce nad tym zapanowac.
Obojętnie czy lekami, terapią czy siłą woli.
Najważniejsze jest to, aby zapanowac nad tą bestią, która może w nas siedziec.
pozdrawiam i powodzenia w pracy.

[eremka]

... w zasadzie Kajka wszystko napisała, co maiłabym do
powiedzenia...chciałam tylko Ci podziękowac za odpowiedź...
...mój mąż reagował agresja w manii na przejawy sprzeciwu, innego
zdania etc.

ludzie sa rózni i ci chorzy, i ci zdrowi...i te same choroby nie do
końca objawiaja sie w taki sam sposób...
moze powinnam napisac inaczej, żeby Bogu ducha winne osoby nie czuły
sie niesłusznie dotknięte, że NIEKTORYM chad zabierza empatie, ok?



pozdrawiam
------

[singapurkaa]

Rozumiem, że ludzie są rózni.
Byc może jest tak, że chad w wydaniu Twojego męża wyzwala agresję, ale postaw
warunek kiedy będzie spokojny (spokojna aczkolwiek stanowcza rozmowa) i nie daj
się krzywdzic.
Te wybuchy agresji krzywdzą nie tylko Ciebie i syna ale również jego, chociaż
byc może trudno to pojąc... Jeśli faktycznie są to niekontrolowane, silne emocje
przeradzające się w agresję to należy spacyfikowac to lekami. Myśle, że terapia
również wskazana i mogłaby nauczyc Twojego męża panowania nad emocjami mimo
szalejących neuroprzekaźników w mózgu.
pozdrawiam ciepło i życzę okiełznania potworka siedzącego w mężu.