To, co robię ma wartość

[mader1]

Jest to jakoś związane z sensem życia, o którym rozmawialiśmy,
pewnie. A może i nie ? Może ma się poczucie bezsensu, choć robi się
mnóstwo pożytecznych rzeczy ? Czy to, co robicie w zyciu jest
wartościowe ? Macie takie poczucie ?

[mama_kasia]

Czy to, co robicie w zyciu jest
> wartościowe ? Macie takie poczucie ?

Tak, mam takie poczucie. Mam w sobie poczucie, że chociaż to,
co robię nie jest "naj", to jednak swoją wartość ma. Mam to
szczęśćie, że dostałam od Boga mnóstwo talentów, które
przekładają się na konkretne rzeczy, przedmioty, teksty.
Nie są one "naj", ale możliwość dzielenia się tymi umiejętnościami,
tymi wytworami rąk własnych daje mi mnóstwo radości
Jest też tak, że nawet gdyby tego zabrakło, np. z jakiegoś powodu
nie mogłabym czegoś robić, to mam w sobie poczucie, że moja
obecność na świecie jest wartościowa, skoro właśnie na tym
świecie, wśród tych osób Bóg mnie postawił Bardzo , bardzo
Mu za to poczucie dziękuję
Nie ukrywam jednak, że czasami zdażają się chwile, że myślę, że
to, co robię, jest bez wartości. To wtedy, gdy szczególnie chcę się
wykazać, gdy zależy mi na pokazaniu siebie, a jest to
niedocenione tak, jakbym sobie wyobrażała, że mogłoby być - ale
tu pycha się pojawia i ja o tym wiem.

[maika7]

> Czy to, co robicie w zyciu jest
> wartościowe ? Macie takie poczucie ?

Ale wartościowe dla mnie, czy wartościowe dla kogoś?


M.

[mader1]

no własnie... masz poczucie robienia czegoś wartościowego ? I czy
dlatego, że jest to wartościowe dla kogoś czy dlatego, że dla
Ciebie ?

[maika7]

> no własnie... masz poczucie robienia czegoś wartościowego ? I czy
> dlatego, że jest to wartościowe dla kogoś czy dlatego, że dla
> Ciebie ?

No właśnie ) Mam poczucie robienia czegoś wartościowego, ale chyba dlatego,
że ma to odniesienie do innych ludzi. I chyba nie umiem sie od tego kontekstu
ludzkiego "odciąć". To, co jest realizacją moich celów (rodzina, przyjaciele,
praca, zainteresowania) jest dla mnie wartościowe, ale przede wszystkim dlatego,
ze dzieje się w relacjach z innymi. Z informacjami zwrotnymi - że jest
wartościowe i dla nich.

M.

[twoj_aniol_stroz]

Według mnie to co robię ma wartość ogromną, bo czy to szykuję
kolację dzieciom i mężowi, czy tłumaczę lekcje, czy ochrzaniam
dziecko za coś, to zawsze robię to po to, żeby ten człowiek, którego
spotykam miał lepiej, był lepszym człowiekiem. Kiedy wiozę chleb do
DSM daję im coś więcej niż tylko jedzenie, daję wiare w to, że
zawsze znajdzie się ktoś, kto im pomoże, pomimo beznadziejności
sytuacji w której się znalazły. Kiedy piszę do kogoś załamanego, kto
chce popełnić jakąś głupotę to daję mu inny punkt widzenia, pomagam
choćby słowem przebrnąć przez trudny czas.
Kiedyś przy okazji Świąt Bożego Narodzenia uświadomiłam sobie taką
rzecz: Bóg przyszedł po to na świat wśród zwierząt, czyli możliwie
najubożej, abym ja dostrzegła absolutnie w każdym człowieku Boga.
Wtedy prosiłam Go, żeby pomógł mi tych ludzi zobaczyć. No i zdaje
się wysłuchał tej mojej prośby )))), więc nie pozostaje mi nic
innego jak podążać za tym i nadal widzieć w innych Boga. Nie jest to
łatwe, ale Jego pomoc daje mi siłę i cierpliwość. Czasem nachodzi
mnie lenistwo, znużenie no i rzecz jasna czasem im ulegam, ale potem
wstaję otrzepuję się i idę dalej, czasem biegiem, czasem ledwie się
wlokę, ale jakby nie mam wyjścia, nie?? )))))))

[mader1]

czasem tylko dopada mnie mysl, " że to niewiele warte". Staram się
nie porównywać, nie analizować, ile byłoby to warte dla ( dajmy na
to) sąiadki, co ja w życiu wyczyniam...
Najczęściej mam poczucie " niestraconych" dni. Jedne są lepsze, inne
gorsze, ale raczej wartościowe.
No ale wychowywanie dzieci to chyba daje poczucie, że robi się coś
wartościowego, nie uważacie ?

[mama_kasia]

> No ale wychowywanie dzieci to chyba daje poczucie, że robi się coś
> wartościowego, nie uważacie ?

Zdecydowanie tak

[ula27121]

Tak szczerze to nie mam takiego poczucia ale rozsadek mi to podpowiada. Zatem
wiem ale nie czuję....jeszcze, mam nadzieję

[mader1]

Jesteś baaardzo rozsądna , jak na mój rozum.
A dlaczego nie masz tego poczucia ?

[ula27121]

Ale mi trudne pytanie zadałaś....nie wiem. A co do rozsądku to też nie
wiem....ale miło mi być tak postrzeganą

[isma]

To nie tak.
To, KIM JESTEM, ma wartosc. To jest sens.

Wartosc "tego, co robie" jest w dzisiejszych czasach zdecydowanie
przeszacowana )). Kiedys pisalam o tym w ktoryms rozwazaniu -
gdybym nagle stracila wzrok, sluch, mowe? Gdybym nie byla w stanie
utrzymac lyzki z zupa? Gdybym byla calkowicie zalezna od drugiego
czlowieka, nie "ja bym robila", tylko "mnie by robiono"?
"Ktos inny opasze cie, i poprowadzi, dokad nie chcesz..."

Ale nawet wtedy bede KIMS. Dzieckiem Boga, mianowicie )).

[mader1]

zatem nie do końca, BO ROBI tylko KTO ROBI...
Tak. Już wiele razy pisaliśmy, że OSOBA. Czy to sprzątaczka czy
dyrektorka czy harcerz czy policjant to OSOBA.
Ale CZYN tej osoby również się liczy...

[isma]

A nie, no, jasne. Tylko ze, znacie mnie jak zly szelag, ja lubie
wychodzic od zalozen, od definicji, od fundamentu - zanim sie
dojdzie do szczegolow. Wiec fundamentem jest jednak prymat osoby nad
dzialaniem.

Nie moge sie oprzec wrazeniu, ze wlasnie moje poczucie sensownosci
tego, co robie, wynika nie z dzialan samych, tylko z tego
fundamentalnego przeswiadczenia )).

[mama_kasia]

> Nie moge sie oprzec wrazeniu, ze wlasnie moje poczucie sensownosci
> tego, co robie, wynika nie z dzialan samych, tylko z tego
> fundamentalnego przeswiadczenia )).

A to jak najbardziej )

[mader1]

> Nie moge sie oprzec wrazeniu, ze wlasnie moje poczucie sensownosci
> tego, co robie, wynika nie z dzialan samych, tylko z tego
> fundamentalnego przeswiadczenia ))

TAK , bo wtedy zaczyna się wszystko składać i porządkować.
Ma to pewnie też wpływ na czyny - skoro człowiek jest tak ważny, to
nie wypada Mu czynić byle czego.

[mama_kasia]

> To nie tak.
> To, KIM JESTEM, ma wartosc. To jest sens.

Ależ dlaczego? W tym wątku chodzi akurat o to, czy
wartość ma to, co robię. Czy mam takie poczucie. W tym
wypadku chodzi o czyn.

[tres_ka]

Czy to, co robicie w zyciu jest
> wartościowe ? Macie takie poczucie ?

Chcę wierzyć, że tak, wiem, że tak, ale z tym tym poczuciem różnie bywa.
Jednocześnie jestem bardzo krytyczna wobec siebie i często widzę same błędy,
które popełniam.

[mader1]

> Jednocześnie jestem bardzo krytyczna wobec siebie i często widzę
same błędy,
> które popełniam.

Ja mam nadzieję, że błędy - oczywiście nie jeden wielki, ciągły
błąd - nie niweczą całego dzieła. Gdy robię błąd lub podejmuję złą
decyzję, jestem na siebie wściekła - ale każde działanie jest jakoś
na nań narażone. Nie zrobi błędu, kto nic nie robi, prawda ?

[kulinka3]

A ja mam skrzywienie i dla mnie ważna jest intencja.Po co robię? Jaka jest moja
intencja i czy w tym wszystkim poprzez drugiego jest On.
Bo mogę robić rzeczy wzniosłe w oczach świata, ale w Bożych oczach to będzie nic
nie warte.
A ja bym chciała, żeby to było wartościowe w Jego oczach.Wtedy i ja przyznam
temu prawdziwą, niekłamaną wartość.

[mama_kasia]

> Bo mogę robić rzeczy wzniosłe w oczach świata, ale w Bożych oczach to będzie ni
> c
> nie warte.
> A ja bym chciała, żeby to było wartościowe w Jego oczach.

Tak, ja też

wartośc błędów

[maika7]

> Jednocześnie jestem bardzo krytyczna wobec siebie i często widzę same błędy,
> które popełniam.

Według mnie błędy nasze też mają wartośc. Uczą nas czegoś. Rozwijają. Nie ma
ludzi nie popełnijacych blędów. Zauważenie błędu jest wartościowe. Przyznanie
się do niego. Przeproszenie.


M.

[tres_ka]

Dziękuję, dziewczyny, za pocieszenie

[samboraga]

O, to mnie trafiłaś tym razem Nie potrafię na dłuższą metę oddzielić sensu
mojego, od tego, by inni też to uznawali.
Teraz mam z tym problem. Z tym poczuciem sensu.

[tres_ka]

Też to mam
Wiem, że co to teraz robię - wychowywanie dzieci, ma przeogromną wartość, ale
naokoło słyszę, że siedzę w domu. Po co mi były studia, skoro teraz "siedzę w
domu i nic nie robię"? To mnie trochę boli, przyznam.

[mader1]

> naokoło słyszę, że siedzę w domu. Po co mi były studia, skoro
teraz "siedzę w
> domu i nic nie robię"?

No tak )) Powiedz, że " Twoje dzieci są tego warte". Tak się
przyjęlo, że na wywalifikowaną, uważaną, oddaną rodzinie cały dzień,
wykształconą bonę stać tylko najbogatszych. Dzieci reszty muszą się
zadowolić " tym co jest". Jak się przypadkiem trafi ktoś świetny,
ich wygrana. Twoje dzieci mają taką mamę - bonę )) Jak w
najbogatszym domu

[kulinka3]

Mój duszpasterz akademicki na takie dictum - odpowiadał- a co dzieci mają mieć
głupią matkę , nie są warte więcej)?

[samboraga]

No tak, ale...mnóstwo dzieci chodzi do żłobka, do przedszkola i żyją)) A nawet
sobie radzą I to nie tylko w sensie życiowym, ale też i emocjonalnym. Wybór
dom czy żłobek/przedszkole jest tylko wyborem konkretnej pary i jeśli jedno
jest przekonane bardziej a drugie mniej, albo dziecko podrasta, to robi się
trudno. Trudno też gdy nie widac od razu i namacalnie, że praca wychowawcza np.
z lekcjami daje efekty, że pomoże, że 'tak trzeba', w końcu wiele dzieci odrabia
lekcje w szkole na świetlicy.
Czy mama jest tak nieodzowna?

[mader1]

Człowiek zawsze przeżyje, chyba że umrze najpierw. Dzieci rzadko
umierają z powodu żłobka czy przedszkola, prawda ?
Na szczęście Bóg jest sprawiedliwy. To ze się ma dłużej mamę,
babcię, bonę, więcej pieniędzy czy możliwości, nie musi zaraz
oznaczać, że będzie się LEPSZYM ( pod żadnym względem) od tego
wychowywanego w żłobku. Każdy ma swoje życie i swoją szansę.
Proces wychowawczy, zarówno w przedszkolu jak i domu trwa i trwa. To
jest indywidualna praca i indywidualne zadania.
Jasne, ze lepiej jest mieć dużo niż mało, jasne, ze lepiej mieć za
opiekunkę bonę niż ordynarną babę. Ale już jeżeli bona jest jędzą, a
tamta baba dobrą i opiekuńczą istotą, nie jest to już tak
oczywiste Nic nie ma bez WYSIŁKU.
Przecież, dziewczyny, nie mozna chcieć od dzieci żeby były świętymi.
Spójrzmy krytycznie na siebie, z niektórymi swoimi wadami, cechami,
grzechami walczymy do dziś. No na tym życie polega...

[mama_kasia]

Z boną pierwsza klasa!!! )) Bardzo mi się podoba

[tres_ka]

Ja to wszystko wiem , tylko dlaczego ludzie każą mi się tłumaczyć z moich
wyborów albo, co gorsza, oceniają mnie jako kogoś mniej wartego tylko dlatego,
że nie pracuję zawodowo? Dodam, że nie pracuję na razie, bo mam zamiar wrócić
kiedyś do pracy. Piszę w pierwszej osobie, ale to dotyczy wielu kobiet.

Przykre to jest, ale nawet moja mama mnie nie rozumie. Ona pracowała zawsze, ja
byłam ciągle u babci. Może dlatego ja wychowuję inaczej. Wiem, że robię dobrze,
ale brakuje /czasem/ akceptacji otoczenia.

A tak z innej beczki. W szkole była kiedyś lekcja o zawodach i pani pytała
dzieci co robią rodzice. Zapytałam synka co powiedział, a on na to:
"Powiedziałem, że nie pracujesz". Uświadomiłam mu, że ja też mam zawód, którego
chwilowo nie wykonuję .

[mader1]

Tak, to jest zabawne
Jak matka wychowująca dziecko odpowiada na pytania, że nie pracuje
zawodowo, zawsze ( choćby nawet rozmawiała z obcym) jest pytana o
swoje plany zawodowe i ponaglana ))
Ostatnio byłam przez kobietę zaangażowaną we wspólnocie, Kościele,
pedagoga ponaglana i przepytywana. Wróciła z tego Kongresu ds.
Rodziny )))
Ale dziewczyny, któe pracują , w innym wątku piszą, że je z kolei
się wypytuje " co z domem", " co z dzieckiem".
Trochę mnie to pocieszyło ( przepraszam), bo może to oznacza, że po
prostu ludzie czepiają sie o wszystko ?
Może jakbyś pracowała, mama tez miałaby parę słów o tym, że za długo
i zaniedbujesz dziecko ?

[alex05012000]

może to oznacza, że po prostu ludzie czepiają sie o wszystko ?
dokładnie tak jest! ja byłam wyrodna, bo nie byłam na wychowawczym,
dziecko miało opiekunkę (a fe! jak można dziecko obcej babie
oddać???), potem było w przedszkolu od razu 8-9 godzin, ja cały czas
pracuję na pełen etat, a nawet więcej, dziecko odbieram jako
przedostatnie lub ostatnie, itd., więc pewnie jestem wstrętną
karierowiczką zaniedbującą rodzinę ... bo przecież pierwsze lata
życia i rozwoju dziecka najważniejsze, bo przecież trzeba
sieprzekwalifikowac i na pół etatu pracować (pytanie kto mnie weźmie
na pól etatu i jak z tego 1/2 etatu utrzymam dom, skoro z całego mi
brakuje czasami...pozostaje bez odpowiedzi)
a co do wartości i sensu w życiu, nie wiem, pewnie moje działania
jakąś wartość mają, ale jest to wartość względna, dla mnie? dla
moich bliskich? dla obcych osób? nie mam pojęcia, ja tam specjalnie
wielkowartościowości swoich działan nie odczuwam...

[tres_ka]

> Może jakbyś pracowała, mama tez miałaby parę słów o tym, że za długo
> i zaniedbujesz dziecko?

Jak pracowałam, słyszałam od mamy, że mam "głupią pracę"

[mader1]

)) tak myslałam, że coś na ten temat miała do powiedzenia ))
To ja Ci dla równowagi powiem, że jesteś dobrą, wartościową osobą i
nadajesz szczególny charakter każdemu miejscu, w kórym się
znalazłaś Dobrze, że teraz ubogacasz swój dom

[mama_kasia]

Moje otoczenie po 10 latach już się przyzwyczaiło Nawet mama

[maika7]

> tylko dlaczego ludzie każą mi się tłumaczyć z moich
> wyborów albo, co gorsza, oceniają mnie jako kogoś mniej wartego tylko dlatego,
> że nie pracuję zawodowo? Dodam, że nie pracuję na razie, bo mam zamiar wrócić
> kiedyś do pracy. Piszę w pierwszej osobie, ale to dotyczy wielu kobiet.

Nie tłumacz się w wyborów. Życzliwi zrozumieją bez tłumaczenia, nieżyczliwi nie
zrozumieją nawet z tłumaczeniem. To Twoje, życie, Twoje dzieci, Twoje wybory.
Robisz, jak czujesz, ze jest najlepiej. I postronnym nic do tego. A poczucie
akceptacji chyba najbardziej zalezy od tego czy same w pełni akceptujemy nasze
wybory. Gdy sami jesteśmy o ich słuszności przekonani, trudniej innym mieć wpływ
na nasze poczucie wartości i poczucie wartości tego, co robimy


M.

[kulinka3]

Mogę się podpisać pod tym, co napisała Maika. Świat jeszcze nie jeden scenariusz
wymyśli pt. co w życiu najważniejsze i zawsze znajdą się tacy, którzy nas
pochwalą i zganią jednocześnie, za nasze wybory.
To my musimy wewnętrznie być ich pewni, bo z nich osobiście zdamy kiedyś sprawę.

[tres_ka]

Toteż się nie tłumaczę

[samboraga]

Zapytałam synka co powiedział, a on na to:
> "Powiedziałem, że nie pracujesz".

Ja też to usłyszałam kilka tygodni temu od mojego syna, tak siedział nad
klockami lego i nagle mu się zebrało "mama, ty nie pracujesz, prawda?" i dodał
sam z siebie "no bo w domu to nie praca"... tak mnie to zdziwiło, żę nic mądrego
mu nie powiedziałam, on tego nie słyszał od nikogo w takiej formie, on wyczuł to
co jest w powietrzu
niestety, nie mogę się zgodzic, że to jestem tylko ja i mój wybór, dzieci patrzą
na mnie nie tylko swoimi oczami (bo, że robię w domu dużo, i z dziećmi dużo to
ja sama wiem)

[maika7]

> niestety, nie mogę się zgodzic, że to jestem tylko ja i mój wybór, dzieci patrzą
> na mnie nie tylko swoimi oczami (bo, że robię w domu dużo, i z dziećmi dużo to
> ja sama wiem)

Tak. Dzieci patrzą na nas i cudzymi oczami, ale dzieci wiedzą, czy podzielamy
poglądy innych osob. Czy czujemy sie gorsze zostając w domu i "nic nie robiąc",
czy odwrotnie - uważamy to bycie w domu za coś bardzo ważnego.
I to w sumie my nadajmy kształt dziecięcemu patrzeniu na nasz wybor, a nie inni.
I nie tylko dziecięcemu. Otoczenie wyczuwa czy czujemy sie źle w roli "bogiń
ognisk domowych", czy jest to dla nas wartością rozpromieniającą nas od środka.


M.

[alex05012000]

jeszcze słowo, wiecie co... już druga dyskusja na forum zeszła na
temat wyboru kobieta w domu a kobieta w pracy i domu ... czyli temat
jest jednak drażliwy, a w każdym razie wzbudza kontrowersje,
emocje...chyba szczególnie u pań nie pracujących zawodowo,
krytykowanych czesto przez otoczenie...
ja np pytanie czy to co robię ma wartość odniosłam tak ogólnie, do
rzeczy które robię, w ogóle mi nie przyszło go głowy rozróżnienie na
praca w domu czy zawodowa+dom ...

[samboraga]

> rzeczy które robię, w ogóle mi nie przyszło go głowy rozróżnienie na
> praca w domu czy zawodowa+dom

z pracą zawodową jest o tyle łatwiej, że nawet jeśli to nie jest wymarzona itp.
to pryznajmniej dostaje się pensję (znowu - czasami też nie tę wymarzoną , ale
jednak) czyli i dla pracodawcy (bo płaci), i dla domu (bo wnosisz pieniądze)
jakiś sens ma

a jak siedzisz w domu, podczas gdy mnóstwo innych kobiet ma do obrobienia i ten
dom, i pracę to rodzą się myśli...

[mader1]

no jak tak sobie " siedzisz" i "siedzisz" to różne rzeczy
przychodzą Ci do głowy )) Wstań
A myślę, że synkowi trzeba koniecznie powiedzieć, jak czujesz. Nie,
że jak siedzisz to myslisz i komplikujesz...
Tylko dlaczego PRACUJESZ W DOMU. Dlaczego taki wybór. I na czym
polega Twoja w tym domu obecnośc i praca.
Potraktuj to pytanie, to stwierdzenie, jak inne - " mamo, a dlaczego
jesteś nauczycielką, czy pielęgniarką ?". Jeżeli na tamte pytania
odpowiadasz - " a bo nie wiedziałam co robić, to i jestem
pielęgniarką, albo... nie przyjęli mnie na prawo, gdzie marzyłam
być, to zostałam w zastępstwie nauczycielką" - dajesz sygnał, że
to " gorsze " zawody. Jeżeli mówisz o swojej pasji, to nikt nie
bedzie miał za złe, że czasem masz atpliwości czy przezywasz
załamanie.
Twój synek dorasta, porządkuje sobie świat. To, jak będzie na nań
patrzył, trochę zalezy od tej Twojej odpowiedzi.

[samboraga]

Mader, do dziś pamiętam jak w ostatniej klasie podstawówki mieliśmy opowiadać o
zawodach rodziców. Rzuciłam o tym parę słów w domu i...moja mama się strasznei
zapaliła do tego, zaczęła mi opowiadać, z pasją, pierwszy raz ją taką
widziałam) (nie pracowała wtedy do kilku lat). A ja...jakoś nie umiałam tego
docenić, przestawić myślenia... Niestety, jakoś boję się tego samego, po moich
dzieciach. I to mimo, że ja jednak do pracy wrócę, prędzej czy później.

[mader1]

ale dlaczego się boisz oceny dziecka. One będą miały swoje
problemy, przemyślenia i ograniczenia. Nie unikniesz tego. Może się
okazać, że choć " wrócisz" do pracy i zawodu,jego koleżanka będzie
miała mamę z habilitacją i... nie będzie potrafił przedstawić Twojej
sytuacji z miłością i pasją.
Na dojrzały, pełen zrozumienia stosunek do wyboru rodziców człowiek
pracuje na całe życie.
Dzieci mogą się mylić, dzieci mogą mieć swoje kompleksy, dzieci moga
błądzić.

[tres_ka]

"czyli temat
jest jednak drażliwy, a w każdym razie wzbudza kontrowersje,
emocje...chyba szczególnie u pań nie pracujących zawodowo,
krytykowanych czesto przez otoczenie..."

bo nie jest miło być wciąż krytykowanym

ja nikomu nie mówię, że zaniedbuje dzieci, bo zostawia je w przedszkolu, a o
sobie słyszałam już, że nie mam ambicji, pomysłu na życie, jestem minimalistką
(naprawdę!)...

[samboraga]

> Tak. Dzieci patrzą na nas i cudzymi oczami, ale dzieci wiedzą, czy podzielamy
> poglądy innych osob. Czy czujemy sie gorsze zostając w domu i "nic nie robiąc",
> czy odwrotnie - uważamy to bycie w domu za coś bardzo ważnego.

Naprawdę nie umiem znaleźć odpowiedzi na pytanie co (kto?) ma głos ostateczny w
tym uznawaniu/nadawaniu sensu. Co jeśli matka/ojciec widzi sens, a dzieci,
otoczenie-nie? Oceny mojego dzieciństwa (moja mama od pewnego momentu nie
pracowała) są bardzo różne , od czego to zależy? A teraz - w dodatku sama jestem
zakładniczką historii rodzinnych, i małe ma znaczenie to, że ja jestem ja a nie
kimś innym
Bo to siedzenie w domu to podejrzane jest Bo...może lepiej w pracy zawodowej
to po pierwsze nie miałąbym miejsca na bumelowanie 'bo dziś mam zły dzień', a po
drugie to miałabym konkretne zadania, a nie takie, że sama sobie je wyznaczę -
miałabym kogoś nad sobą, kto by to sprawdzał, bo w domu, to kto wie co ja tam
robię skoro inne kobiety są w stanie zrobić ten sam obiad a jeszcze pracują!

Droczę się z Wami, trochę Choć wcale mi nie jest do śmiechu((

[kulinka3]

Innymi słowy jeśli pracujemy w domu ( zobaczmy ,że to także kwestia języka-
siedzę w domu, a nie pracuję w domu)czy ów sens nadają inni? Bo my nie( nie
doceniamy tej pracy wstydziwmy się jej,) bliscy też nie( czy mężowie wobec
dzieci dowartościowują tę pracę, nie mówiąc o dzieciach).
Inni w zależności od tego, kogo spotkamy?
Praca w domu jest dziś niewdzięczną, ciężką przypadłością dla nieudaczników, a
nie dla ambitnych kobiet sukcesu.
Czy praca zawodowa zawsze ma sens, z samego faktu, że jest poza domem?

[maika7]

> Naprawdę nie umiem znaleźć odpowiedzi na pytanie co (kto?) ma głos ostateczny w
> tym uznawaniu/nadawaniu sensu. Co jeśli matka/ojciec widzi sens, a dzieci,
otoczenie-nie?

bo uprościłam. Ale jestem przekonana, ze dzieci mamy siedzącej w domu z
radościa i nie czującej się gorszą przez to, odbierają ją lepiej od dzieci mam
uważających się za gorsze od mam pracujących.
Ważne jesttez, zeby mama miała w tym swoim widzeniu wartości "kobiety domowej"
wsparcie partnera No i oczywiście im większy krąg wspierających tym lepiej
Ale gdy wsparicia brak - to trzeba samemu sie wesprzec i tyle

Ocena dzieciństwa (naszego) zalezy chyba od tego jak czulismy się w domu.
Kochani? Wspierani? Czy kodowano w nas poczucie winy za to, ze mama jest w domu
i sie 'nie realizuje" itd.. itp... Czy mam była osoba przytłoczona zyciem, czy
pogodna i radosną itd..

> Bo to siedzenie w domu to podejrzane jest Bo...może lepiej w pracy zawodowej
> to po pierwsze nie miałąbym miejsca na bumelowanie 'bo dziś mam zły dzień',


a tam ) rozważ plusy i minusy sytuacji domowej, rozwaz wybory jakie masz (Ty
konkretnie) i zobacz czy chcesz i możesz zmienic swój wybór. Jesli nie -
zaakceptuj i uwypuklij plusy swojego wyboru.
A w pracy tez można pobumelowac - zalezy jaka praca )

> a po
> drugie to miałabym konkretne zadania, a nie takie, że sama sobie je wyznaczę -
> miałabym kogoś nad sobą, kto by to sprawdzał, bo w domu, to kto wie co ja tam
> robię skoro inne kobiety są w stanie zrobić ten sam obiad a jeszcze pracują!

) zawsze będą osoby lepiej zorganizowane, z większymi talentami, "lepsze".
Ale co z tego? Twoja sytuacja jest tylko Twoja. W tej rodzinie, z taka
przeszłościa, z takimi, a nie innymi osobami, z takimi a nie innymi
ograniczeniami i mozliwościami. Po co wnikac w obiady innych ))?? Co z tego,
ze moja kolezanka robi obiad dwudaniowy z deserem, skoro moja rodzina jest
zadowolona z zupy ugotowanej na dwa dni? I tak gotuje niezaleznie od tego czy
jestem na etapie "kobiety domowej" czy "kobiety zawodowej".

Drogie Panie - docenmy co mamy. Czas na dom - swietnie - dajmy domowi co mamy
najlepsze (nie zapominajac o sobie i swoich pasjach), musimy (lub chcemy) iśc do
pracy - nie żałujmy, że nie ma nas w domu - docenmy "tu i teraz". Posmakujmy
chwil bez wyrzutów sumienia i ciągłego poczucia, ze robimy cos nie tak. Nigdy
nie bedziemy doskonałe. Ale od tego, jak przezywamy dany dzień, zalezy bardzo
duzo. Mysle, że nie jest ważne czy mama pracuje czy nie pracuje, tylko czy lubi
to, co robi.


M.

[isma]

Tak, tak, tak.

[mader1]

Bo to siedzenie w domu to podejrzane jest Bo...może lepiej w pracy
zawodowej
to po pierwsze nie miałąbym miejsca na bumelowanie 'bo dziś mam zły
dzień', a po
drugie to miałabym konkretne zadania, a nie takie, że sama sobie je
wyznaczę -
Bo ktoś by kierował, wyznaczał, organizował i oceniał wartośc tego,
co zrobiłaś...((( często niesprawiedliwie ((
a tu trzeba samodyscypliny, uwagi, trzeba być swoim szefem
być kreatywnym, wymyslić samemu, co trzebaby zrobić, dokształcać
się...
Wolnośc i odpowiedzialnośc.
I też się jest ocenianym. Ale... jeżeli to jedna z prac... to czemu
nie ? I czemu ma być zawsze sprawiedliwie ?

[alex05012000]

każdy kij ma dwa końce... rozumiem rozterki/dylematy matek
pracujących w domu, dla mnie ważne jest jeszcze ile ma się dzieci,
bo jeśli jedno, to naprawdę według mnie można udzielać sie w domu i
w pracy ... i jakoś to pogodzić, powyżej trójki dzieci praca
zawodowa matki jest chyba złym pomysłem, ale różnie bywa, pomijam
kwestie finansowe...
ważne jest nastawienie matki - są kobiety które lubią "siedzieć" w
domu, są takie, jak ja np. które nawet gdyby miały finanse to w
domu, bez pracy zawodowej, nie usiedziałyby dłuzej niż 2 dni.
Narzekam na brak czasu, zabieganie, zmęczenie ale gdyby mi ktoś
powiedział, ze przez miesiąc nie pracuję, wypłąci mi pensję, a ja
mam sie zajmować domem i dzieckiem to bym go wyśmiała ... bo to po
prostu nie dla mnie...
co do domu i spuścizny rodzinnej to moja mama pracowała, w dodatku
pracowała naukowo, miała swój świat zawodowy, nie musiała zajmowac
siedomem na co dzień, oddała tę sferę swojej matce... mną zajmowała
sie babcia, mną, domem, zakupami, sprzątaniem, gotowaniem... niby
fajnie, nie miałam opiekunek, nie chodziłam po świetlicach, sama ze
szkoły, ale więzi między mną a moją mamą to nie zbudowało.... u mnie
jest z kolei trochę inaczej, ja też pracuję zawodowo, pracowałamm i
pracuję dużo, ale resztę czasu oddaję w całości córce, w domu
gotujemy i psrzątamy sami, albo wcale..., pewnie córka chciałaby
abym miała więcej czasu dla niej, ale rozumie, zę mama pracuje i
przyjeżdża kiedy tylko moze... babcia od czasu do czasu sie włącza w
sprawy wnuczki, ale jej świat zawodowy jest ciągle na pierwszym
miejscu... wśród naszych znajomych dzieciatych jest chyba tylko
jedna mama-niepracująca, mają 3 dzieci, mąż zarabia od jakiegos
czasu baaaardzo dużo, więc nie musi żona pracowac i przy 3 dzieci w
wieku szkolno-przedszkolnym nie narzeka na brak czasu, ma wyzsze
wyksztalcenie..., reszta pracuje....

praca zawodowa vs praca w domu

[mamalgosia]

Temat powracający nie tylko na tym forum i nie tylko na forum.

Miałam bardzo nieuporządkowany pogląd i w końcu postanowiłam go
uporządkować. Ale dotyczy on tylko mojej sytuacji, nie chcę oceniać
innych, takie tylko moje przemyślenia bezsenne.
No więc.
Ważna jest dla mnie ilość i wiek dzieci. Co do ilości, to nie
potrafię sprecyzować, że np. piątka to dom na zawsze, a dwójka to
praca zawodowa. Za to udało mi się w miarę sprecyzować wiek. Uważam,
że gdy w domu jest dziecko w wieku do 3 lat, to dobrze jest jeśli
rodzic jest z nim i nie pracuje zawodowo. Jeśli najmłodsze dziecko
ma 3-5 to może być różnie, w zależności od okoliczności. Gdy
najmłodsze ma powyżej 5 lat, myślę, że dobrze jest, gdy matka
pracuje poza domem.
Opieram się tylko na moich obserwacjach, przemyśleniach dotyczących
mojego domu, moich dzieci i ewentualnie najbliższych koleżanek.
Mój Starszy ma ponad 5 lat i widzę, że moja ciągła obecność w domu
nie jest mu potrzebna. Owszem - wygodna, żeby np pójść na zebranie w
przedszkolu (co czasem jest niemożliwe, gdy pracuję), ale potrzeby
jakiejś istotnej nie ma.

Tak to jakoś rozgraniczyłam, co więcej: rozpatruję to nawet w
kategorii grzechu. Piszę cały czas o sobie - tym bardziej jeśli
chodzi o grzech, to sprawa sumienia każdej osoby indywidualnie.
Dlaczego grzechu? Dziecko do lat 3 chyba jednak bezsprzecznie
potrzebuje rodzica przy sobie. Tyle się naoglądałam, naczytałam, że
tego jestem pewna. I jeśli jestem w stanie mu to zapewnić, to muszę.
Właśnie "muszę", tak to czuję i tak myślę. Wiemy jednak, że urlop
macierzyński trwa 4 miesiące (+/-), potem to już tylko bez pieniędzy
(mnie by satysfakcjonowało 500 zł na wychowaczym, ale jest zero). U
nas zadecydował czynnik finansowy - do pracy wróciłam gdy Starszy
miał rok i 4 miesiące, przy Młodszym - podobnie. Nie czuję się z tym
dobrze. Uważam, że gdy się ma tak małe dziecko, trzeba jednak
próbowac zrobić wszystko, żeby mogło być w domu z rodzicem. Nawet za
cenę rezygnacji z własnych pasji, nawet za cenę obniżenia stopy
życiowej. A jak wychodzi...

I odwrotnie: gdy dziecko kończy te 5 czy 6 lat czuję, że jednak
powinno się wyjść z domu. Że mamy obowiązki pozadomowe też. Że
jakieś talenty związane z pracą zawodową wtedy powinny być
rozwijane, że należy w ten sposób oddać jakiś dług zaciągnięty np.
studiując, jakby dać coś społeczeństwu nie tylko poprzez dawanie
swojej rodzinie. I też to rozpatruję w kategorii grzechu - dla mnie
bycie w domu przy 5 letnim dziecku byłoby lenistwem, lękiem przed
pracą zawodową, lękiem przed trudem godzenia obowiązków,
wygodnictwem, ucieczką. Widzę także głęboki sens w tym, że zarabiam
pieniądze - małe, bo małe, ale mniej źle się czuję szastając nimi

Co jest trudniejsze, o tym wolałabym się nie wypowiadać. Jeśli się
ma małe dzieci, to uważam, że zdecydowanie trudniejsze jest bycie w
domu. Praca jest na okrągło, jest to praca nużąca, monotonna, nie
dająca satysfakcji - mówię głównie o pielęgnacji niemowląt.
Spacerki - ciągle tą samą trasą, w pampersie też zawsze to samo, 8
razy na dzień x ilość dzieci. Niemożność "przewietrzenia ciuchów",
odezwania się do kogoś, wyrwania się itp.
Praca zawodowa powoduje chociażby to, że jest się mniej w domu. Tak
więc wszystko to, co można robić przez cały dzień, należy zrobić w
kilka godzin. Wyprasować, ugotować, posprzątać, dopieścić dzieci,
porozmawiać z mamą, ukochać Męża... Tak na co dzień jest to trudne i
czasem mam wrażenie, że dla mnie niemożliwe. Jeszcze takie zwyczajne
codzienne rzeczy jakoś godzę (z mniejszym lub większym trudem),
natomiast czynności nadzwyczajne sprawiają mi wiele problemu (np.
mycie okien, porządek w szafach z ubraniami, rozmrożenie lodówki) -
no nie ma kiedy, a jak nawet czas by był, to sił i chęci brak.

Cały mój wywód dotyczy sytuacji, gdy wszyscy w domu są zdrowi i
pełnosprawni.


Na razie mam w domu 2latka i w sumieniu zawirowanie okrutne, okrutne

[tres_ka]

no to dowaliłaś...

[mamalgosia]

słucham?

[mama_kasia]

Tresko, to jest tylko pogląd Mamalgosi, jej zdanie w jej życiu
My to sobie możemy być z dziećmi dużo dłużej Ja to w ogóle
do pracy zawodowej się nie wybieram - na razie w każdym razie.
Co Bóg da, jednak, wezmę w przyszłości.

[mama_kasia]

A i w innych sprawach można mieć odmienne zdanie
Właśnie jeszcze sobie zerknęłam na post Mamalgosi - ...dla
mnie praca w domu jest dużo przyjemniejsza

[tres_ka]

Tak, wiem, ale chyba można się nie zgadzać?
No więc, nie zgadzam się i poczułam się jakby mi ktoś "dowalił" ))
To tyle na ten temat.

[isma]

Treska, rozwin, please. Ze mowa w kategoriach grzechu, o to Ci
chodzi?

Na marginesie napisze - ze podzielam zdanie Mamalgosi co do tego
wieku 5 lat. Ja generalnie jestem sceptyczna w stosunku do
przedszkoli, w kazdym razie nie podzielam tego hurraoptymizmu, ktory
towarzyszy jakoby koniecznej do zbawienia "socjalizacji" dzieci w
tychze - ale, coz, jesli dziecko nie moze do tego wieku korzystac z
opieki rodzica/dobrodziejstw wielopokoleniowej rodziny (tudziez
towarzystwa rowiesnikow, ale niekoniecznie przez 9 godzin na dobe),
to bywa to zlo konieczne. Natomiast pieciolatek, MSZ, jest
zdecydowanie gotow do wyruszenia w swiat bardziej zlozonych wiezi.

Moja corka, ktora do wieku lat ponad czterech byla pod opieka Taty,
choc jednoczesnie prowadzila bujne zycie towarzyskie, tak wsrod
rowiesnikow, jak i osob starszych - w tej chwili swiadomie odkrywa w
przedszkolu zasady rzadzace grupa, np. konkurencje o wplywy )).
Ona chlopaczara jest, i wlasnie z pewnym zdumieniem konstatuje, ze
ta jej przynaleznosc do "meskiej bandy" (ktora uwielbia ja do
skrajnosci) sie innym dziewczynkom nie podoba ;-O. Bardzo pozyteczne
doswiadczenie )).

[mader1]

> No więc, nie zgadzam się i poczułam się jakby mi ktoś "dowalił" ;-
)))
Zapewne nie taki był jej zamiar Ale jeżeli już dowaliła, to
zwróć uwagę, jak wielu osobom... )))))

[mamalgosia]

mamalgosia napisała:

> Ale dotyczy on tylko mojej sytuacji, nie chcę oceniać
> innych,

> Opieram się tylko na moich obserwacjach, przemyśleniach
dotyczących
> mojego domu, moich dzieci i ewentualnie najbliższych koleżanek.


> Mój Starszy ma ponad 5 lat i widzę, że moja ciągła obecność w domu
> nie jest mu potrzebna

Piszę cały czas o sobie - tym bardziej jeśli
> chodzi o grzech, to sprawa sumienia każdej osoby indywidualnie.

dla mnie


Celowo uzywałam takich sforumułowań, żeby podkreślić, że sa to moje
odczucia, moje przemyślenia i moja opinia, dotycząca mnie i mojego
sumienia.
Każdy decyduje za siebie i każdy za swoje decyzje odpowiada (jak
opisałam zresztą: moja decyzja niestety była wbrew tej "teorii").
Nie mam zamiaru zastanawiać się dlaczego ktoś tak a nie inaczej
postępuje, nie znam uwarnukowań, nie znam sytuacji, nie znam serca
itp, zupełnie nie mnie oceniać i tego nie robię.
Jak ktoś się poczuł urażony, to przepraszam.

Natomiast powyżej było mnóstwo postów popierających Wasz punkt
widzenia (oprócz alex), przykre to, że wyrażenie innego zdania
powoduje taki oddźwięk.

[tres_ka]

Nie chciałam Cię urazić. Napisałam tylko jedno zdanie, więc nie był to nie
wiadomo jaki "oddźwięk".
Myślę, że dalsza dyskusja nie ma sensu, bo zbacza z tematu na temat wartości.

[mamalgosia]

nie czuję się urażona

[tres_ka]

Nie chciałam Cię urazić. Napisałam tylko jedno zdanie, więc nie był to nie
wiadomo jaki "oddźwięk".
Myślę, że dalsza dyskusja nie ma sensu, bo zbacza z tematu.

[alex05012000]

mamałgosia wywołała jakiś zamęt swoimi przemyśleniami... ma swoje
zdanie, i dobrze, ja np mam swoje... nieco inne. Ważna jest i ilość
posiadanych dzieci, i ich wiek, i różnice wieku między nimi, bo moze
być to rok, dwa a nawet 15 lat... ważna jest sytuacja materialna,
charakter dziecka/dzieci, możliwości pomocy dla rodziny, podejście
męża/partnera, wiek rodziców i wiele innych czynników... nie zgadzam
sie z ostrym podziałem do 3 lat matka w domu, od 3 do pracy..., jak
dla mnie świetnie małym dzieckiem mogą sie zająć babcie, ciotki,
nianie i inne opiekunki... nie można na siłę matki trzymać w domu
przez 3 lata, bo pomijając względy ekonomiczne, nie wszystkie matki
nadają sie na tzw urlop wychowawczy domowy - ja, jak juz wiele razy
pisałam, bym zwariowała po tygodniu..."naprawdę nie rozumiem co
można w domu cały dzień robić, ... przy jednym, zdrowym, dziecku..."
mamałgosia pisze ze jej starszy syn majacy 5 lat nie potrzebuje jej
już ciągle... zato moja córka odwrotnie, jak była mała to olewka
mamy była totalna, była - dobrze, poszła do pracy, to pa-pa i też
dobrze, natomiast od 2 lat mniej więcej wisi uwieszona mojej
spódnicy dosłownie i w przenośni... mama jest niezastąpoina i
basta!, potrzrba istotnia więc jest, i to rosnąca, a nie
malejąca!!!, poszłyśmy do szkoły, lekcje nadzorować trzeba, na
zajęcia różne wozić, świat pokazywać, rozrywki, kultura szeroko
pojęta... do tego zebrania, ferie, wakacje, dni wolne od szkoły...
teraz by mi sie przydał urlop wychowawczy, a nie jak miała 1-2-3
lata i było jedzonko, spanko i plac zabaw...
także ja wcale nie uważam, że dziecko bardziej potrzebuje 24/24
rodzica przy sobie jak ma < 3lat, a nie potem... może nawet
odwrotnie...
o tym grzechu to nie rozumiem co mamałgosia chciała napisać, że
grzechem jest pracowac mając małe dziecko? jeśli tak to sie
dogłębnie nie zgadzam...
nie zgadzam sie też z tezą, ze matka musi/powinna zrobić wszystko
by... być z dzieckiem <3 lat w domu, nawet za cenę biedy i
rezygnacji z zawodowych pasji czy innych tam... ja nie byłam, z
powodów finansowych rzecz jasna, ale nie tylko, nikt by mnie nie
zmusił do siedzenia w domu z dzieckiem ... po prostu jest to przeciw
mojej naturze, i nie dlatego, ze nie kocham swojego dziecka, bo
bardzo ją kocham i robię dla niej maximum tego co mogę, potrafię
itd., ale nie nadaję sie na matkę-domową. Owszem, w sytuacji pracy
>8 godzin plus pełen etat dziecko-dom, plus wiek >40, brak zdrowia i
td/itp można wyzionąć przysłowiowego ducha, ale ja inaczej nie
umiem...
tak de facto to podziwiam kobiety, które nie pracują, otoczone
gromadką dzieci, gotują zupy, pieką ciasto i dbają o domowe
ognisko... ja sie do tego nie nadaję ... przez ostatnie 7 lat nie
byłam na chorobowym, nie cierpię gotować i w domu generalnie nie
usiedze dłużej jak 15 minut... czy to grzech?
mamalgosia ma 2 latka w domu i zawirowania moralne, ja poszłam do
pracy jak dziecko miało 10 miesiecy, żadnych zawirowań nie miałam,
początek przedszkola był trudny, ale potem je uwielbiała... myślę,
ze nie ma jednoznacznej prostej recepty, a temat wywołuje i będzie
wywoływał kontrowersje i emocje...

Rezonans

[otryt]

Zwróciłem uwagę w Twojej wypowiedzi na to, że piszesz tylko o sobie,
o swojej rodzinie, swoim sumieniu. Podkreślałaś to kilka razy.
Pisałaś z taktem i kulturalnie. Na koniec nawet przeprosiłaś, choć
nikogo nie obraziłaś. W tych wątkach jak w rzadko których spełnia
się zasada : "uderz w stół..." Chyba można mówić o sobie, o swoim
życiu, swoich wyborach, decyzjach, dylematach? Dlaczego to tak mocno
rezonuje w innych osobach? Pozdrawiam

[alex05012000]

oczywiście, ze można mówić o sobie... ale są takie tematy, jak
akurat temat pracy zawodowej kobiet/pracy w domu, które zawsze
wywołają burzę, rezonans, zawsze coś kogoś urazi, i tak dalej...
nie jest to sprawa prosta, mężczyzna nie ma wielkich dylematów,
pracuje (z wyjątkiem tych co są bezrobotni, naogół chwilowo, albo co
mają ale nie dochodową firmę czy poważne problemy zdrowotne), po
pracy w mniejszym lub większym stopniu włączają sie w życie
domowe... coś pomogą przy dzieciach, coś zrobią w domu, ...
natomiast kobieta, ta ma sytuację zgoła inną, jeśli pracuje, to po
pracy zawodowej, naogół spada na nią drugi etat: zakupy, gotowanko,
sprzątanko, zmywanko, pranko i inne prace domowe, no i dzieci:
obsługa zajęć dodatkowych, pomoc w odrabianiu lekcji ... szykowanie
do szkoły... nie ma co wymieniać wszystkiego... praca kilkanaście
godzin na dobę; jeśli nie pracuje, ma czas na dom i dzieci ale jest
na tzw utrzymaniu, nie ma własnych pieniędzy, nie rozwija sie
zawodowo, może miec trudności z powrotem do zawodowego życia po
kilku-kilkunastu latach w domu, przez otoczenie często jest
postrzegana jako kura domowa, albo ta co nic cały dzień nie robi
itd/itp... do tego często gęsto rodzina nie ma szans utrzymać sie z
jednej pensji / pensji męża, coraz częściej żony zarabiają dwa-trzy
razy tyle co mąż, znam akurat kilka takich par... więc nie ma mowy o
niepracowaniu kobiety.... a dziecko czy dzieci małe... jest dylemat,
jest rezonans, jest rozdzwięk czy jak tam zwał...
jedni nawołują do bycia z dziećmi w domu, drudzy sie oburzają, bo
nie jest to proste i .latwe w wyborze, częśc kobiet nie chce być na
domowym etacie, bez względu na wszystko, bo kobiety sa zdecydowanie
lepiej wykształcone , czynne zawodowo i aktywne niż kiedyś... temat
rzeka i nożyce odzywac sie będa zawsze, serdecznie pozdrawiam z domu
tym razem, skąd nigdy nie pisuję, ale ostatnio pracuję od 8h00 do
17h30 + "dom/dziecko"... i nawet nie mam czasu zjeść i pójść do wc,
nie mówiąc o czytaniu forum....

[otryt]

Mario, ja to wszystko wiem, co napisałaś. Co właściwie chciałaś mi
powiedzieć? Że jestem mężczyzną? Bardzo mi miło Pozdrawiam

[mamalgosia]

Bardzo chcę wierzyć, że cokolwiek z tego co robię, ma jakąś wartość.
Czasem odczuwam sens bardzo namacalnie. Czasem równie namacalnie
odczuwam bezsens. Ale chyba nie należy przeceniać tego pierwszego i
nie nie doceniać tego drugiego.

nieudacznik :(

[mamalgosia]

Spotkałam się dzisiaj z pewną znajomą. Kiedyś się lubiłyśmy, nigdy
nie była to przyjaźń, ale taka dość dobra znajomość, ostatnio
rozluźniona ze względu na jej wyjazdy za granicę.
Dzisiejsza rozmowa z nią załamała mnie
Moja praca jest bez sensu. Jest tyle rodzajów pracy zawodowej, które
dają łatwiejszy i większy zarobek. Ona tego nie mówiła z dumą,
wyższością, tylko normalnie, takie obiektywne stwierdzenie. I ja to
wiem I przyznaję jej rację. Że nerwy, wstawanie poranne, dawanie
siebie, tracenie nerwów, łudzenie się, że uczę... za 600 zł jest
żałosne
A mój Mąż - nadal dojeżdża? Tak, tylko teraz dłużej - 4 godziny
dziennie zajmują mu dojazdy. Oooo, dlaczego nie wyjedziemy za
granicę? Bo jestem dupa wołowa, bo kocham Polskę, bo jestem bardzo
przywiązana do Śląska, bo boję się nowego środowiska, bo tu mam
ludzi, których znam, lubię, kocham. Bo nie potrafię się tak po
prostu przenieść. Nie potrafię
No to dlaczego nie wyprowadzimy się chociaż tam, gdzie mój Mąż ma
pracę? A bo miałabym daleko do mamy, która mieszka sama, a będzie
coraz starsza i czuję się odpowiedzialna. No, ale czy jest chora,
czy coś? Przecież może sama mieszkać.

Naprawdę wpadłam w dół. Bo to nie jest tak, że rozmawiałam z osobą,
którą bym uważała za głupią, cyniczną, której zdanie by się dla mnie
nie liczyło itp. Nie.
Najgorsze jest to, że gdzieś w głębi siebie przyznaję jej rację w
większości omawianych spraw.

Pewna kobieta z mojej rodziny zrobiła niedawno kurs paznokciowy
(tipsy i takie tam). Teraz posyła dzieci do przedszkola, a sama 5
razy w tygodniu wyjeżdża na godzinę do klientek, a raz klientka
przyjeżdża do niej. Gadają sobie, w tle serial. 6 godziny pracy w
tygodniu (w tygodniu!!! nie w dniu) i osoba ta ma na czysto tyle ile
ja. Nigdy nie pracowała zawodowo, a więc staż zerowy, wykształcenie:
matura. A ja: studia i staż 13 lat

Bardzo źle się z tym czuję. Kiedyś miałam takie przeświadczenie,
że "obrałam lepszą cząstkę", że warto postawić na wykształcenie, na
rozwój... Ale jaki to rozwój? Gonię z wywieszonym ozorem, a ona może
czytać co chce (inna rzecz, że nie chce), może pójść gdzieś się
odchamić, ma czas i pieniądze na kino, na basen, fitness i nie wiem
co tam jeszcze.

Jestem nieudacznikiem. Spojrzałam dziś temu bardzo w oczy. I nie
wiem, co z tym zrobić.
Piszę o tym tutaj. Czy to co robię ma wartość? Właśnie bardzo mnie
uderzyło, że chyba to wartości ani sensu nie ma(( Dla nikogo(
Chciałabym żeby te przemyślenia były konstruktywne, ale myslę, że
można zmienić jakieś szczególiki, ale ogół pozostanie własnie taki

[twoj_aniol_stroz]

Nieee, nooo, co Ty za bzdury wygadujesz!!!! (no przepraszam, że
wrzeszczę, ale się zapieniłam )))
Uważasz, że wartościowsza jest koleżanka robiąca tipsy? Uważasz, że
galop za kasą to jest to do czego człowiek został stworzony? A
wyprowadzka na drugi koniec miasta i zostawienie mamy to też w
porządku? Ale po co się przeprowadzać, bo na zachodzie jest taka
moda? Bo lepiej żebyś teraz Ty dla odmiany jeździła 3 godziny do
pracy?
Nie dziwię się, że wpadłaś w dół, ale wyłaź natychmiast!!! Chcesz,
to spuszczę Ci drabinkę, albo lepiej linę. Jak się zasapiesz wyłażąc
po tej linie do góry, to Ci od razu głupoty z głowy wylezą!!!
No już wylazłaś????
Eeee tam uszy do góry i do walki z lebrami, to ma znacznie większą
wartość niż robienie tipsów jakiejś blacharze ))) (proszę bardzo,
też się uczę )))
Kasia

[mamalgosia]

twoj_aniol_stroz napisała:

> Uważasz, że wartościowsza jest koleżanka robiąca tipsy?
Kasiu, kiedyś uważałam, że to beznadzieja i w ogóle. Ale przecież
żadna praca nie hańbi, a chyba sensowniej jest, jak przynosi
pieniądze, prawda?

Uważasz, że
> galop za kasą to jest to do czego człowiek został stworzony?
Nie, Kasiu. Daleka jestem od takiego stwierdzenia. Ale mówię o
zarobku godnym. Jak już wspomniałam: mam duży stać, wykształcenie i
to co zarabiam naprawdę jest śmiechu warte. Wiem, że nie jestem
jedyna. Ale czy to nie świadczy - powiedzmy sobie szczerze - o
głupocie? Pomylić się - rzecz ludzka, ale trwanie w błędzie to chyba
naprawdę głupota. Pracę moją swego czasu lubiłąm bardzo, teraz nie
pracuję dlatego, by siebie realizować, tylko dlatego, że
potrzebujemy tej mojej pensji (gdyby nie to, jeszcze rok bym nie
pracowała w zawodzie). I to nie jest gonitwa za pieniądzem, bo nie
na Karaiby pracuję, tylko na normalne, zwyczajne, ludzkie życie.

A
> wyprowadzka na drugi koniec miasta i zostawienie mamy to też w
> porządku?
Nie, nie drugi koniec miasta, to 60 km od nas. Nie wiem, cyz w
porządku, ale chyba nie nie w porządku. Dorosły człowiek nie musi
oglądać się na rodziców, zresztą nie opuściłabym jej, tylko często
odwiedzała. A poza tym - mam jeszcze brata, który czasem też mógłby
sie poczuć w obowiązku. Kasiu, oczywiście mogłabym powiedzieć, że
jestem taką super córką, troszczę się o mamę itp, ale to byłoby
dorabianie teorii do mojego nieudacznictwa. Naprawdę.

Ale po co się przeprowadzać, bo na zachodzie jest taka
> moda? Bo lepiej żebyś teraz Ty dla odmiany jeździła 3 godziny do
> pracy?
Nie, tam gdzie pracuje mój Mąż, ja też znalazłabym pracę, na pewno
nie gorszą niż tę, którą mam teraz


> Nie dziwię się, że wpadłaś w dół, ale wyłaź natychmiast!!! Chcesz,
> to spuszczę Ci drabinkę, albo lepiej linę. Jak się zasapiesz
wyłażąc
> po tej linie do góry, to Ci od razu głupoty z głowy wylezą!!!
Dziękuję. Ale wiesz, to nie chodzi o pocieszenie. To chodzi o
stanięcie twarzą w twarz z prawdą - jakkolwiek by ona nie była
niewygodna. Bo nie jest niczym miłym dojść do takiego przekonania.
Ale może to właśnie przekonanie powinno stać się początkiem czegoś
nowego? Radykalnej zmiany?

[kulinka3]

To pomyśl, co chcesz i możesz zmienić.

[mamalgosia]

tak, myślę, od jakiegoś czasu niemalże nieustannie. I modlę się. I
podpytuję, i radzę się. I nie wiem, co można zrobić więcej.

[kulinka3]

Dobrze czynisz.Czekaj cierpliwie na światło, pewność lub niepewność.... Masz
jeszcze trochę czasu do końca semestru lub do końca roku szkolnego.Ja też będę
pamiętać w modlitwie.

[mamalgosia]

Wiesz, właściwie to z tym czasem jest trochę inaczej - w przyszłym
roku poślę juz Młodszego do przedszkola, jeśli rezygnacja z pracy ma
sens, to właśnie teraz. A jesli zmiana - to też właśnie teraz.
Dobrze napisałaś: światła trzeba. Jakiegoś konkretnego dotknięcia,
wskazówki, poczucia dobrego wyboru.
Dziękuję

[kulinka3]

Podziękujesz, jak coś wymodlimy))).
Ściskam Cię cieplutko,idź przytul się do męża.

[twoj_aniol_stroz]

Po kolei:
1. od żadna praca nie hańbi, do moja praca jest pomaga wielu ludziom
jest przepaść na miarę Kanionu Kolorado ))) To dzięki tej pracy
umiesz spojrzeć na wiele problemów wychowawczych mądrze, umiesz
doradzić innym, pomóc. Sama kiedyś pisalaś, że jesteś nauczycielem,
ktory umie poradzić sobie z niejednym gagatkiem. No właśnie! To
właśnie jest sensem tej pracy, bardzo trudnej, niedocenianej, ale
bardzo ważnej
2. płaca godna - faktycznie nauczyciele zarabiają mało, o wiele za
mało i jest to bardzo frustrujące, ale w dalszym ciągu uważam, że to
co robią ma ogromną wartość. Tak jak napisałaś w modlitwie na Dzien
Nauczyciela - dajesz tym dzieciakom cząstkę siebie, to co robisz
zostanie w nich na zawsze, a to jest bezcenne.
3. Rodzice w pewnym wieku potrzebują nas - dzieci. Twoje bycie przy
mamie nie uważam za niudacznictwo a raczej za przywiązanie. Z reguły
jest tak, że syn odchodzi, córka zostaje. Janda powiedziałakiedyś,
że córka to jest przyjaciel wlasnego wyrobu. To naprawdę ma głęboki
sens.
4. Jednak potrzebna Ci ta lina )) Nie zasapałaś się porządnie
jeszcze. Oczywiście, że można wywrócić swoje dotychczasowe życie do
góry nogami, ale czy warto? Czy jest sens je wywracać po to, żeby
udowodnić sobie, że nie jestem nieudacznikiem? A co jeśli wcale nie
poczujesz się lepiej?

[mamalgosia]

Nie wiem.
Z jednej strony jest w tym co piszesz jakaś prawda.
A z drugiej...

Dziś już pójdę się poprzytulać do Męża. Ale wiem, że to nie są
sprawy, na które należy machnąć ręką. Dobrej nocy

[twoj_aniol_stroz]

Pa, pa, do zobaczenia ))))

[warszawianka51]

> Uważasz, że wartościowsza jest koleżanka robiąca tipsy?

A Ty uważasz, że jest mniej wartościowa?

[mamalgosia]

Nie wiem, do kogo to, ale odpowiem: wartościowszy nie jest ani
nauczyciel, ani tipsiara. Natomiast są zawody, które bardziej cenię
i te, które mniej. Żadna praca nie hańbi, ale są czynności, za
których wykonywanie podziwiam ludzi. Tipsy mi nie imponują. Ale to
zupełnie nic nie oznacza

[pawlinka]

Kasiu, dobrze Cię rozumiem, też to słyszałam. Miałam 15 lat i rozmawiam z mamą
swojej koleżanki. Kiedy dowiedziała się, że w liceum wybrałam klasę ogólną, bo
interesują mnie przedmioty humanistyczne (humanistycznej nie było), zaczęła mnie
straszyć: "Nie chcesz iść na prawo? na medycynę? to jesteś naiwną siłaczkę,
skoro tylko chcesz uczyć polskiego, to bez ambicji...Nie zrobisz kariery!" Nie
zrobiłam. Uczę. Tylko uczę. W dodatku ryzykuję bardzo, bo proszę o pół etatu. To
jest niepoważne. Nie myślę o latach niżu demograficznego, które nadchodzą, o
emeryturze.
Kasiu, Ty wiesz, że wybrałaś dobrze))To droga, Twoja i tylko Twoja

[mamalgosia]

Pawlinko, rzecz właśnie w tym, że nie wiem, że wybrałam dobrze. Być
może w czymś innym byłabym dobra, a przynosiłoby to wymierniejsze
korzyści. Bo to nie jest tak, że trzeba realizować swoje pragnienia.
Gdy się jest panną, to może można spojrzeć inaczej. Ale jeśli jest
się współodpowiedzialnym za rodzinę, to może nie czas na to, by
spalać się dla kogoś, komu niezbędna nie jestem? Pracy wcale nie
trzeba lubić, trzeba sie zastanowić, dlaczego się pracuje.
Realizować siebie, oddawać się pasjom mogę np. za 10 lat, kiedy już
nie będę czuła się tak potrzebna dzieciom. Teraz - jeśli już
uznaliśmy, że potrzebna jest moja pensja - może powinno się
pomyśleć, by była ona sensowna.
Pawlinko, zawód nauczyciela może być piękny, obie to wiemy. Ale to
jakby zupełnie nie na temat

[pawlinka]

Rzecz w tym, Mamalgosiu, że ja obok napisałam, obok problemu. To ostatnie zdanie
właściwie dodałam, nie wierząc za bardzo w to, co piszę.
Wiem, że ludzie potrafią dowalić, potrafią skrytykować,ale czasem też jest tak,
że bardzo oceniamy siebie krytycznie, że często porównujemy się z innymi, a to
nie jest najlepsza metoda. Zawsze znajdą się gorsi i lepsi od nas. Wtedy łatwo
popaść w pychę albo czuć się nieudacznikiem. Tak to sobie tłumaczę. Potrzebujemy
akceptacji, ale i bez niej można żyć. To trudniejsze, znacznie trudniejsze.
Myślę, że chyba stanęłaś przed jakimś zakrętem i pewnie dasz radę go pokonać,
nie jesteś sama. Twoje życie jest skrojone dla Ciebie, na Twoją miarę. Życzę Ci
zatem spokoju ducha i światła. Zawód nauczyciela jest piękny w takim samym
stopniu jak kosmetyczki "tipsyczki", bo na początku gdzieś leży decyzja "po co?"

[mader1]

Mamalgosiu ja wiem - ja Ci napiszę, że to nieprawda, a Ty mi
odpiszesz, że co z tego, skoro tak czujesz. I ja to, wyjatkowo,
patrz jak się uczę ))) rozumiem.
Gdy spotkamy się z niezrozumieniem ze strony osób, które lubimy,
czujemy... no... smutek... przykrość... i jeszcze te lebry za
plecami... Skutek bardzo odległy jakiegokolwiek działania
wychowawczego... Można mieć taki dzień...
Twoje wybory mogą być niezrozumiałe dla innych.
Gdyby wszyscy myśleli, jak oni, ciekawe kto zdobyłby się na
bezinteresowność, pomoc, uczenie...
Gdybyś zarabiała " pieniądze" też okałoby się, że za mało, albo że "
sprzedałaś " swoje ideały...
To, co robisz ma wartość.
Twoje posty nie są spotkaniem z nieudacznikiem.
A z tymi tipsami to jest może pomysł... Miałabyś więcej czasu na
forum )) dla dzieci )))) To można i po studiach... )))

[kulinka3]

Mamlgosia pewnie już w ramionach męża,a jak ta sobie myślę,że zobaczcie.Być w
domu źle, pół etatu też źle, mieć pracę za mało pieniędzy też niedobrze.Znaczy
trzeba mieć pracę za wielką forsę. Tyle tylko,że wielka forsa najczęściej to
totalna nieobecność w domu, duża odpowiedzialność i duży stres.Coś za coś.Taki lajf.

[twoj_aniol_stroz]

Mam taką znajomą, która ma koszmarnie dużo kasy i jakoś nie widzać
tam szczęścia. Jej mąż ma znaną firmę wędliniarską, mają bliźnięta,
dom, super samochody, wakacje w dalekich krajach. Ale... ona była
gruba, teraz schudła, tyle że żywi się wyłącznie koktajlami (jakaś
chemia z mikroelementami i witaminami), bo panicznie boi się, że
utyje i mąż zostawi ją dla innej, codzienny strach o dzieci, bo już
raz ktoś próbował je porwać, ciągły strach jej o to, że mąż zostawi
ją dla innej - młodszej, ładniejszej, szczuplejszej. Za żadne
pieniądze bym tak nie chciała )

[mamalgosia]

nie, no, bardzo bym nie chciała żebyśmy tutaj zaczęli udowadniać,
że "pieniądze szczęścia nie dają". Bo nie mamy kogo przekonywać
(przecież tu nikt tak nie myśli)

[twoj_aniol_stroz]

A czy ja kogokolwiek przekonuję ))), a czy jest tu ktokolwiek do
przekonywania? ))))

[mader1]

jak ktoś chce skrytykować, zawsze ma za co

[mamalgosia]

Mader, tak. Ale właśnie ja tego nie odebrałam jako krytykę. Tylko
jakieś rzeczowe, prawdziwe stwierdzenie.

[mamalgosia]

kulinka3 napisała:

> Mamlgosia pewnie już w ramionach męża,
już nie

Być w
> domu źle,
Wiesz, właśnie wcale nie. Mam tak jakoś poukładane, że wszystko w
swoim czasie. Jakiś tam sobie ten "swój czas" ustaliłam. No i teraz
by mi pasowało bycie w domu z Młodszym. Bo nie rzecz w tym, że nie
chcę pracować w szkole już nigdy. Bynajmniej.

pół etatu też źle,
To na pewno zależy gdzie. U nas to niestety źle ("u nas" - w mojej
szkole)

mieć pracę za mało pieniędzy też niedobrze.
Też nie o to chodzi. Chodzi o pracę, z której zysko są bardzo małe w
porównaniu do strat dokonanych przez nią. O to chodzi. proporcja
zachwiana groźnie

Znaczy
> trzeba mieć pracę za wielką forsę.
A, czemu nie?

Tyle tylko,że wielka forsa najczęściej to
> totalna nieobecność w domu, duża odpowiedzialność i duży stres.Coś
za coś.Taki
> lajf.
Ale widzisz: podałam przykłąd tej osoby z mojej rodziny - właśnie
ona jest dużo w domu, nerwów zero, robi co lubi, na wszytsko czas,
pieniądze i energia. Zarabia nie kokosy,ale w sam raz

[kulinka3]

Mamlgosiu,
pod wieloma Twoimi stwierdzeniami mogłabym się podpisać.Jestem zdania,że praca
winna być wynagradzana godnie i jeśli tak nie jest, a mamy możliwość jej zmiany,
to tak trzeba zrobić. Każdą pracę można wykonywać dobrze, profesjonalnie i na
chwałę Bożą.Mnie np szczególnie łapią za serce te proste prace, które dobrze
wykonane sprawiają tyle radości innym, a to ,że jest czysto na klatce, w
metrze,że ktoś miło obsłuży w sklepie, doradzi w sklepie.
Zarabiać pieniądze też nie grzech,nawet te ogromne.
List, na który odpowiedziałaś nie był konkretnie pod Twoim adresem,lecz
refleksją ,że na każdego kij się znajdzie i że każda sytuacja jest dobra i zła
równocześnie.
A naprawdę duże pieniądze Mamlgosiu rzadko kiedy niosą i czas i brak stresu i
obecność w domu.
Trzymam kciuki za światełka w głowie i za to, byś miała ten wewnętrzny pokój,że
wybrałaś dobrze.Tylko pamiętaj wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

prawo do bycia nieudacznikiem

[mamalgosia]

mamy?
Nie mówię o byciu "nieudacznikiem" w oczach innych, takim
nieudacznikiem przekonanym o wartości tego co robi i jak robi.
Czy mamy prawo być nieudacznikiem we własnych oczach i nie starać
się tego zmienić?

[pawlinka]

Mamalgosiu, pytanie najpierw, co oznacza bycie nieudacznikiem? Coś mi się nie
udało, tak? Coś mi sie nie udaje stale? we wszystkim? A może to dążenie do
perfekcjonizmu? Taki teraz jest lans. Piękne dzieci, świetna praca, szybko
dobrobyt. We wszystkich dziedzinach życia muszę odnieść sukces? Może najpierw
bilans trzeba zrobić? Jedne rzeczy mi się udały, inne - nie. Jedne teraz, drugie
potem, inne - nigdy? Może mamy sobie dać prawo do straty, zgodnie z poczuciem
naszej odpowiedzialności, dojrzałości?
Mamalgosiu, mamy siebie kochać, z tego wynika, że mamy działać. Zauważyłam, ze w
Twoich postach mówisz o miłości, działasz dla swoich bliskich. Podejmujecie
decyzje w imię miłości. Dlatego nie można tutaj mówić o nieudacznictwie. W imię
tej miłości mieszkasz w jednym domu z mamą, w imię tej miłości teraz jest Ci
trudno, bo czujesz potrzebę zmiany. Zawsze możemy się mylić, zawsze możemy
podjąć złe decyzje, zawsze to sie może zdarzyć, ale nie myli się ten, kto nic
nie robi. Zatem nieudacznikiem nie jest ten, kto próbuje

[mamalgosia]

Pawlinko, ależ pięknie napisałaś...
Mądra z Ciebie kobieta.

A przemyślę to wszystko jeszcze nie raz...

[kulinka3]

To jest pytanie- co jest nieudacznictwem ?
A prawo i obowiązek ( tfu, tfu)) mamy do tego, by stawać w prawdzie o sobie.
A ta prawda to mieszanina słabości, grzeszności, dobra,trafionych i
nietrafionych wyborów, sukcesów- często niewymiernych i naszych porażek.
Czy życie naszego Pana było sukcesem, tak jak go dziś rozumiemy? Nie, ale
błogosławiona ta porażka.
Pawlinko! Jak dobrze,że znów z nami jesteś i piszesz.

[mader1]

> Czy życie naszego Pana było sukcesem, tak jak go dziś rozumiemy?
Nie, ale
> błogosławiona ta porażka.
> Pawlinko! Jak dobrze,że znów z nami jesteś i piszesz.

Bardzo dobrze
A św. Wojciech, a św. Elżbieta... a... Nie można przecenić
pragnienia człowieka, aby czynić dobrze, aby pomagać, aby
pocieszać... Jak miłe to musi być Bogu, skoro porażkę przemienia w
zwycięstwo...

[pawlinka]

Jak kadzą... dlatego tutaj jestem)) Sie człek dowartościowuje)))

A teraz serio.
Myślę, że nieudacznikiem jest się przede wszystkim w oczach innych. My da siebie
jesteśmy bardziej łaskawi. Wstajemy i idziemy się dalej zmierzyć ze światem.
Czasem wybieramy inną drogę.

[mamalgosia]

pawlinka napisała:

>
> A teraz serio.
> Myślę, że nieudacznikiem jest się przede wszystkim w oczach
innych. My da siebi
> e
> jesteśmy bardziej łaskawi.
Kto jak kto(

Wstajemy i idziemy się dalej zmierzyć ze światem.
A mamy inne wyjście?



>

[mamalgosia]

Ostatnie zdanie oznacza, że nie mamy prawa trwać w nieudacznictwie,
prawda? Jeśli w jakiś sposób za nieudaczników siebie uznajemy (bez
definicji, po prostu w sumieniu), nie możemy tego zostawiac bez prób
zmian.

[mader1]

ja myślę... ( ale to moje zdanie tylko), że jeżeli czujemy, że
mocno czujemy, że coś nie tak... że wybór, którego dokonaliśmy
kiedyś ( i wtedy wcale nie był nieudany,nie był wyborem
nieudacznika, a był racjonalny i sensowny - wierzę, że tak jest w
Twoim przypadku Mamalgosiu, bo za ofermę Cię nie uważam)teraz, do
obecnej sytuacji nie pasuje... Może być to prawda. Ja wtedy próbuję
coś zrobić. Wyobraź sobie, że moje przeczucia wcale nie zawsze są
słuszne. I wtedy i tak pojawiają się takie okoliczności, takie
sytuacje, że widać, że ma wszystko zostać, jak jest. Tak się stało
ostatnio, pomimo iż włożyłam sporo pracy w ewentualną zmianę.
Okazało się, że te ruchy, które wykonałam były potrzebne do zupełnie
czego innego...
Już jakiś czas po rozmowie z koleżanką zanalizuj to jeszcze raz,
wypunktuj , przemyśl na spokojnie.

[mamalgosia]

mader1 napisała:

> ja myślę... ( ale to moje zdanie tylko), że jeżeli czujemy, że
> mocno czujemy, że coś nie tak... że wybór, którego dokonaliśmy
> kiedyś ( i wtedy wcale nie był nieudany,nie był wyborem
> nieudacznika, a był racjonalny i sensowny - wierzę, że tak jest w
> Twoim przypadku Mamalgosiu, bo za ofermę Cię nie uważam)teraz, do
> obecnej sytuacji nie pasuje... Może być to prawda.
CHyba dokładnie o to chodzi. Że być może kiedyś znowu będzie pasował
i na pewno pasował kiedyś. Ale teraz powoduje we mnie taki sztorm,
że to nie może być normalne i w porządku

Ja wtedy próbuję
> coś zrobić.
No więc ja też próbuję, choć z prób konkretnych na arzi nici, teraz
trochę rozmyślam nad innym rozwiązanie, modlę się, gadam o tym, ale
przyznam, że najbardziej to bym chciała by zdarzyło się COŚ, co
dokładnie wskazałoby drogę.
Ale może to taki niepokój, który należy pokonać? Może to wymysły
chorej wyobraźni ?

Wyobraź sobie, że moje przeczucia wcale nie zawsze są
> słuszne.
Nawet pamiętam jedno takie przeczucie

I wtedy i tak pojawiają się takie okoliczności, takie
> sytuacje, że widać, że ma wszystko zostać, jak jest. Tak się stało
> ostatnio, pomimo iż włożyłam sporo pracy w ewentualną zmianę.
Hmmm. Ja zawsze mam problem z odróżnieniem, czy te okoliczności
pojawiają się by się im poddać, czy by je pokonywać i działać
pomimo. Wiem, że tego mi nikt nie powie


> Już jakiś czas po rozmowie z koleżanką zanalizuj to jeszcze raz,
> wypunktuj , przemyśl na spokojnie.
Mader, ja myślę nad tym na spokojnie i na niespokojnie już około pół
roku. Ta rozmowa byłą tylko jakimś pretekstem do postu tutaj, ale
nie do moich myśli.
No nic. Zobaczymy.
A w ogóle to zjeżdżając z parkingu przybrałam słupek, nadkole mam
przeurocze

Dziękuję mader, takie słowa są bardzo cenne. Niczego nie zmieniają,
ale chyba trochę podtrzymują na duchu

[mader1]

wydawało mi się, że lepsza będzie " Piosenka dla ptaka" , ale nie
mogłam jej znaleźć.
Więc daję Ci w prezencie to samo, ale inaczej
pl.youtube.com/watch?v=6t5HbSvcIQM

linoskoczek...

[mamalgosia]

Mader Droga...
Dziękuję...
Kocham to Oblicze, brakuje mi Go...
Dobrze było zobaczyć, jak dobrze...

Jestem dziś bardzo zmęczona i źle się czuję - fizycznie. Może już
tego wszystkiego jest już ponad mnie

[mader1]

szukałam dla Ciebie co innego Turnaua. Ale jak zobaczyłam TO
wiedziałam, że To prezent dla Ciebie, a ja jestem tylko listonoszem.
To też linoskoczek. a jak inczej brzmi... z Tą twarzą... i jakie są
to prawdziwe słowa...

mader

[mamalgosia]

mader1 napisała:

> Gdy spotkamy się z niezrozumieniem ze strony osób, które lubimy,
> czujemy... no... smutek... przykrość... i jeszcze te lebry za
> plecami... Skutek bardzo odległy jakiegokolwiek działania
> wychowawczego... Można mieć taki dzień...
Mader, ale to nie chodzi o jakiś smutek, przykrość. To jest coś, co
mnie jakoś męczy od dłuższego czasu (powiedzmy, że co prawda pod
nieco innym kątem) i to było tylko takie potwierdzenie. To nie
smutek, żal, przy którym chcę się być pocieszonym, pogłaskanym,
utwierdzonym w swoim wyborze. To taki - jak to okresliła pawlinka -
zakręt.

Nie ukrywam, że pomyślałam o naszym forum - ale nie o konkretnych
osobach - że jest tutaj też parę takich życiowych "nieudaczników".
Ale piszę to celowo w cudzysłowiu - bo coś co dla świata jest
marnością, głupstwem, w oczach chrześcijan może mieć wysoką wartość.
I w oczach tego, kto takiego a nie innego wyboru dokonał. I to jest
dobrze.
Niedobrze jest wtedy, gdy ów nieudacznik (bez cudzysowia) nie czuje
wewnętrznego spokoju, który towarzyszy dobrze podjętej decyzji. A
przeciwnie: czuję niepokój, czuje że to właśnie nie tak jak ma być
(choć nie widzi JAK ma być), czuje się szarpany i rozdarty.

W realu też znam kilku nieudaczników. Szczególnie przychodzą mi na
myśl 3 osoby: moja ukochana Pani Doktor, moja Przyjaciółka i kolega
z pracy. Wiem, że Przyjaciółce nie jest dobrze z tym jej
nieudacznictwem, wiem, że i Pani Doktor również średnio (nb to ona
właśnie tak siebie okresliła). Kolegi nie znam bliżej.


> Gdybyś zarabiała " pieniądze" też okałoby się, że za mało, albo
że "
> sprzedałaś " swoje ideały...
Myślisz?

>.
> A z tymi tipsami to jest może pomysł... Miałabyś więcej czasu na
> forum )) dla dzieci )))) To można i po studiach... )))
I o to właśnie mi chodzi! Nie konkretnie o tipsy, ale od dawna
ludzie z wyższym wykształceniem mieli zieleniaki, nie wiem o tam
jeszcze.
Co za burza

[mader1]

wiesz, a dla mnie to zastanawianie się nad swoimi wyborami,
myślenie o tym, czy te wybory są dobre - ze względu na rodzinę,
bliskich, zastanawianie nad tym, czy ich się tymi wyborami nie
krzywdzi... Zastanawianie się, ile w moim wyborze wygodnictwa,
nieudacznictwa, które toleruję, a ile miłości czy rozwagi - dla mnie
takie dylematy są drogą, którą idzie chcrześcijanin.
Chce kochać siebie, ale chce i od siebie wymagać choćby inni od
niego nie wymagali, chce przekraczać siebie.
Ja mogę Cię zapewnić, że nie jesteś nieudacznikiem - nie widzę Cię
jak nieudacznika.
Widzę osobę, która walczy o swoją godność i zastanawia się nad swoim
życiem.
Każda owocna rozmowa w Toim życiu, każda czyli jedna już - nadała mu
sens.

[sharon1_28]

Witajcie! raczej czytam to forum, rzadko piszę bo wydaję się sobie
niewystarczająco mądra żeby zabierać głos..
Teraz piszę, bo mam ostatnio podobne uczucia i przemyślenia jak
mamałgosia. Mam pracę na dobrych warunkach, nieźle zarabiam ale...
no właśnie - też czuję, że to nie jest do końca to co chciałabym
robić. Niedawno urodziłam dziecko i chciałabym być z nim cały czas,
bardzo tęsknię, ale powrót do pracy był konieczny bo kredyty, bo
pracę trzeba utrzymać itp.. OK, tylko za jaką cenę? Taką, że
dzieciaki widzę 2 godziny dziennie bo muszę swoje odstać w korkach
wracając do domu... Mój problem trochę się różni, bo niestety nie
skończyłam studiów i nie mam wyższego wykształcenia.. jeśli
zrezygnowałabym z pracy, którą mam kto wie czy trafiłaby się inna na
takim poziomie.. Chcę coś zmienić tylko nie wiem jak.. Modlę się,
staram się wierzyć, ale jest mi coraz trudniej.. Mam jakieś pomysły,
ale wszystkie wydają się tak nierealne.. Uwielbiam na przykład robić
zdjęcia, ale nie jestem na tyle dobra aby tym zarabiać na życie.. I
tak jest jeszcze w paru innych dziedzinach... czekam na jakiś znak,
jakąś wskazówkę... ale cierpliwości brak.. Przepraszam za te
chaotyczne myśli, pozwoliłam sobie napisać bo ja też w ostatnim
czasie czuję się nieudacznikiem.

[mader1]

--> Witajcie! raczej czytam to forum, rzadko piszę bo wydaję się
sobie
> niewystarczająco mądra żeby zabierać głos..

Sharon taka mądra jak Isma, to żadna z nas nie jest )))
Nie bój się Jej, bo Ona ma Gołębie Serce

Ale pisać możesz zawsze, bo piszesz ładnie, od serca , mądrze.
Bardzo Ci współczuję. Tęsknić za dzieckiem jest bardzo trudno, w
dodatku kiedy musisz w pracy być aktywna.
Teraz tyle osób ma wyższe wykształcenie, że może przekornie jego
brak nie jest aż takim obciążeniem...
Ono przestaje cokolwiek znaczyć.
Mam Cię w pamięci i ufam, że może... znajdziesz bratnią dusze, z
którą łatwiej będzie Ci cokolwiek innego wymyśleć ?
Pytaj ludzi wokół...
Jakieś kursy ?
Albo pojawi się jakieś inne miejsce....

Bądź dobry - każdy, kogo spotkasz, prowadzi ciężki bój. J. Watson
Wychowanie w wierze

Aaaaaa!

[isma]

mader1 napisała:

taka mądra jak Isma, to żadna z nas nie jest )))
> Nie bój się Jej, bo Ona ma Gołębie Serce

Ja JESZCZE ZYJE (co prawda, nie dalej jak wczoraj niewiele
brakowalo, ale jednak ciagle zyje)!

Mowilam juz, ze za zycia holdy przyjmuje w okreslonych terminach, a
proces kanonizacyjny to ewerntualnie jak juz opuszcze ten padol lez.

Serca, jak juz nadmienialam, nie posiadam, golebi nie cierpie.
Ale staram sie nie robic nikomu krzywdy, no, staram sie )).

[mader1]

> Ja JESZCZE ZYJE (co prawda, nie dalej jak wczoraj niewiele
> brakowalo, ale jednak ciagle zyje)!

No dobra, dobra... to nie znaczy, że zaraz mozesz na mnie
krzyczeć )))))

[isma]

No musze krzyczec, zgodnie z zasada Marzek - niedostatki wizji
trzeba uzupelniac nadmiarem fonii )).

A'propos krzyku, rozbawila mnie pare dni temu scena tramwajowa. Otoz
jade ja sobie tramwajem nr 8 do domu, dosc tloczno. W sasiedztwie
para - ojciec i corka, zakupione blejtramy przewozacy - on malarz
(typ rozchelstany: flanelowa koszula, opadjace spodnie), ona
studentka ASP (typ demoniczny: czarna miniowka, czarne rajstopki,
czarne glany, czarny lakier na pazurach, czarna szopa na glowie).
Nieopodal mlody czlowiek w dresie, wyraznie pod wplywem (nie
studentki).

Mlodemu czlowiekowi dzwoni komorka. Odbiera wiec, i zaczyna sie
wydzierac do aparatu - skadinad gesto przetykajac wypowiedz slowami
powszechnie uznawanymi za obrazliwe. Tata-malarz, z wyraznym
niesmakiem: "Ludzie to strasznie wrzeszcza to tych komorek, tak jak
by to na cos pomagalo". Corka-studentka, poblazliwie: "Ale tata, ja
tez czesto, jak jade tramwajem, to slabo przez komorke slysze".
Tata, jeszcze bardziej poblazliwie: "no, wlasnie, tylko ze to, ze
bedziesz wrzeszczec, nie pozwoli ci lepiej slyszec..."

[pawlinka]

Ja myślę, że poświeci się nam nieco miejsca w monografii: "Isma. Życie i
twórczość". T.134. s.342, wyd. Kraków rzecz jasna.)

Kanal

[isma]

Taaaaaa, jassssssssne.
Wypadniecie zaraz po rozdziale poswieconym mojej tworczosci w
temacie kompromisowego ulokowania mediow w ulicy Podgorki w
Swoszowicach.
Przy czym, piszac "media", wcale nie mam na mysli kanalu religia.tv,
tylko kanalizacje deszczowa oraz ogolnosplawna )).

PS.

[isma]

To, co robie, ma wartosc. To, co robie, ma wartosc. To, co robie...

[ula27121]

A ja zawsze myślałam, że moje koleżanki nauczycielki wygrały los na loterii. I
czasem się zastanawiałam co mnie podkusiło, żeby nie wybrać tego
zawodu.....Zawsze mi się wydawało że praca sensowna, zarobki przeciętne ale mogą
tyle czasu poświęcić rodzinie....zazdroszczę im zawsze.

I nie chodzi mi o to żeby jakoś tak negatywnie wyliczać bo moja prababcia,
babcia i mama i siostra to też nauczycielki....zawsze uważałam, że praca cudowna
dla kobiety, ze może dać swoim dzieciom czas, którego ja nigdy nie będe dla nich
miała pracując.....

[pawlinka]

właściwie to chyba praca dla kobiety wymarzona.