konfrontacja z rodzicem

[zmianaklimatu]

Witam wszystkich! Jestem corka alkoholika. pisze pierwszy raz i od razu przechodze do rzeczy:) Jak
przeszliscie konfrontacje z uzaleznionym rodzicem? Mam na mysli to czy w ogole zdobyliscie sie na to
by kiedykolwiek jako dorosli ludzie powiedziec uzaleznionemu rodzicowi co tak naprawde czuliscie, jak
to wplynelo na Wasze zycie, ze Was skrzywdzil(a) itp. Czy uwazacie, ze to ma sens? Czym jestem
starsza tym bardziej mi tego brakuje, tej prawdy miedzy mna a moim ojcem. A z drugiej strony nie
wyobrazam sobie tak sie przed nim otworzyc... Czekam na Wasze opinie i licze, ze podzielicie sie
swoimi doswiadczeniami. Dzieki!

[uhu_an]

osobiscie mu wygarnelam,gorzej z matka, bo ona nie zyje. w sumei moze troche
lepiej mi lepiej, ale co z tego. przeciez on sie nie zmieni(moj blad, ze sie
ludze).ja moge jedynie sie cieszyc, ze mu krzyknelam , ze go nienawidze, ze mam
zal o to i to.
W sumei to fajnie, ze jestes na takim etapie, jestes bliska rozliczenia sie z
rodzicem. Emocjonalnie to ja dopeiro sie do tego zblizam. o ile z matka juz mam
w miare jasno, to z ojcem jeszcze nie bardzo.
Ma to wszystko sens. wg mnie. to pozwala sie pogodzic z czyms i w jakims sensie
uwolnic od swoistego ciezaru. nie wiem, czy w miare jasno.

[malymyszok]

Mnie dziś przez gardło pierwszy raz w życiu przeszło słowo na temat alkoholizmu
ojca. To znaczy pierwszy raz, kiedy jest trzeźwy, na esperalu, a nie w trakcie
alkoholowego ciągu. Tylko że ja nie podeszam do tej rozmowy, jak do
konfrontacji, nie wykrzyczałam mu swojej krzywdy, tylko rozmawialiśmy.
Poprosiłam go, żeby wybrał się na terapię, ale oczywiście się opierał (wiadomo,
nie pije, wszył sobie esperal, więc uważa że problemu nie ma). Powiedziałam, że
bardzo cierpię i wtedy kiedy pije, i wtedy kiedy jest chwilowo trzeźwy.
Powiedziałam, że ja chodzę na terapię DDA... Kiedy to usłyszał, powiedział że
skoro ja chodzę, to i on się CHYBA zdecyduje. Podkreślam to CHYBA, bo nie łudzę
się, żeby po jednorazowej akcji rzeczywiście się na to zdecydował.
Długo nie mogłam znaleźć w sobie odwagi, żeby porozmawiać, ale kiedy się na
rozmowę zdobyłam, to teraz wiem jaka była mi potrzebna. Jak bardzo trzeba mi
było powiedzieć co czuję, jak bardzo brakowało mi tego, żeby on się dowiedział.
Nie wiem jak Ty, ale ja miałam o tyle dobrą sytuację, że mój ojciec starał się
nad nami w żaden sposób nie znęcać. Kiedy zaczynał pić, to znikał. Nigdy mnie
nie uderzył, nie poniżył. Po prostu go nie było. Nie wiem, czy umiałabym z nim
tak porozmawiać gdyby się nade mną w jakiś sposób znęcał.

[zmianaklimatu]

Moj ojciec wyrzadzil nam wiele krzywdy. Nie w sensie fizycznym, moze nie bylo bicia tylko straszne
znecanie sie psyciczne. Caly czas straszyl nas ze cos nam zrobi albo mamie, ale najgorsze bylo to jego
gadanie, te wszystkie obrzydliwe i ponizajace slowa pod adresem mamy i nas. On mial cos takiego, ze
trzeba bylo siedziec przez cala noc i sluchac jak bredzi i nas wyzywa. Czulam sie jak szmata od samego
sluchania a mowil takie rzeczy, ze dzisiaj trudno mi w to uwierzyc. Jest na terapii w gupie AA i
indywidualnej. Nie pije poltora roku. Duzo sie zmienilo na lepsze ale ja sie wyprowadzilam za granice i
jakos to wszytsko tak wisi w powietrzu nie zalatwione. Teraz jak jestem w domu i patrze na niego w
rozznych sytuacjach kiedy jest calkiem fajnym czlowiekiem i w pamieci widze jego schlana twarz to az
mi sie slabo robi z gniewu i bezradosci, zowu czuje to co wtedy... Czasem szlag mnie trafia, ze on teraz
tak zyje jak gdyby nigdy nic a ja go pamietam takim obrzydliwym do granic mozliwosci... Ja juz sobie
ulozylam zycie, jestem kochana, kocham, niby wszystko super ale czasami mysle,ze nie powinno tak
byc ze wszystko sie zapomina... Nie wiem, nie czuje sia gotowa na te rozmowe. Rozkleilabym sie
pewnie i byla znowu ta mala dziewczynka, ktora tak bardzo sie wstydzi, ze jej Tatus w Boze narodzenie
wyrzucil przez okno choinke i wszystkie potrawy ktore gotowala z mama przez dwa dni... jak ja go
nienawidzilam! gdyby umarl bylabym najszczesliwa osoba na ziemi - wtedy. Dzisiaj nie wiem co do
niego czuje....

[lucyna50]

Mój pijący ojciec już nie żyje. Kiedy umarł czułam jedynie wielką ulgę. Miał
wtedy 77 lat ja 49. Przez długi czas w moim mózgu kołatała się jedna myśl "już
nigdy wiecej" i byłam szczęśliwa. Przed jego śmiercią czyniłam próby rozmowy.
Kiedyś usłyszałam stanowcze, "...że jest stary, a ja jak dupa od srania
aby...". Byłam już wtedy na etapie poszukiwań mojego problemu i wiedziałam, że
muszę mu wybaczyć, nie dla niego, ale dla siebie. Tak też uczyniłam i poczułam
ulgę. Robiłam wszystko aby nie stwarzać żadnych krzywdzących mnie sytuacji.
Kiedy był umierający (czuł chyba, że jego koniec bliski) to złagodniał,
spokorniał, skulił się, ale ani on ani ja nie mieliśmy odwagi by podjąć temat.
Wiedziałam, że zdawał sobie sprawę jak nas krzywdził. Brakuje mi rozmowy z
ojcem. Dziś rok po terapii wiedziałabym jak rozmawiać. Wtedy byłoby to
tylko "przewalanie" poczucia winy i krzywdy, bo nie potrafiłabym mówić o swoich
uczuciach. Ojca nie ma prawie siedem lat a ja poukładałam sobie w głowie. Na
terapi dokonałam rozliczenia i zamykam temten rozdział mojego życia. Przy tej
okazji widzę, że już mnie nie boli, nie mam poczucia krzywdy. Bardzo chcę przez
resztę mojego iść z podniesiona głową wiedząc, że jestem godna szacunku, że mam
prawa i do mnie należy wybór czy będę z nich korzystać. Skupiam się na
przyszłości, chociaż od przeszłośi nie ucieknę. Ale to już było, to za mną, a
przede mną wierzę lepsze życie. Ciepło pozdrawiam.

[melba_piszczykowa]

hm. ja napisalam listy.
potem pojechalam porozmawiac o tych listach. rodzice nic nie przyjeli do
wiadomosci, matka troche jakby zmiekla momentami i jakby sie nad tym
zastanawiala, ale pozniej juz nie bylo tematu. ja bylam maksymalnie spokojna,
nie chcialam scen i rozklejania sie.
wyczuwam teraz tylko z ich strony jakby strach pomieszany z szacunkiem, ze nie
balam sie podjac tematu i ze moge to zrobic jeszcze raz. to mi dalo jakies
takie wzmocnienie wewnetrzne, wiem ze nie jest to juz takie straszne, choc nie
jest przyjemne.
do wybaczenia jeszcze mi daleko, mysle ze jeszcze nie zglebilam do konca etapu
zalu i rozpamietywania ;) bardzo wam zazdroszcze ze wy juz na dalszym etapie,
ale nic na to nie poradze.
argumenty ze mialabym to zrobic dla siebie i ze to jest wybor - a nie uczucie
(milosci czy w ogole jakies pozytywne) na razie do mnie nie trafiaja. nie
potrafie zrozumiec jak milosc moze byc wyborem. i juz. i niczym wiecej?
jeszcze duzo przede mna...

[uhu_an]

spokojnie. ja myslalam wlasnie tak jak ty i to jakies miesiac, gora 2 miesiace
temu. teraz tesknie.

[asik_27]

Mój tata też pije tylko po pracy kiedy jest w domu od godziny 17tej. Nie upija
sie do nieprzytomności, ale pije w ukryciu chyba tylko po to aby móc sie użalać
na sobą. Nie chce iść na terapię, ale zgodził się na esperal. Czy macie może
informacje na temat miejsc gdzie można to zrobić w warszawie? Czytałam że jest
dużo fałszywych. Może macie jakies doświadczenia w tym temacie tzn może znacie
kogoś kto to wszył sobie? Proszę odpowiedzcie mi.
Dziekuję i pozdrawiam

[uhu_an]

mozna powiedziec, ze wlasnie rozliczylam sie z mamą. jest lzej.

[melba_piszczykowa]

jesli to nie tajemnica to napisz cos wiecej o swoim pojednaniu :)
ja dalej sie nie ruszylam ani na krok poza swoj etap zglebiana krzywdy ;) na
mysl ze moglabym o tym zapomniec i wybaczyc cierpnie mi skora i skacze
cisnienie... grrr... dopiero odkrylam ta swoja krzywde i ja troche pielegnuje ;)

ale zawsze to inaczej posluchac innych doswiadczen i poczuc nadzieje ze cos sie
zmieni :)

[uhu_an]

nie jest to tajemnica, ale coz moge ci napisac. dla mnie nie jest to sekretem,
ale pewnie dla ciebie jest, bo tego nie znasz. jesli dopiero odkrywasz swoja
krzywde to ok. dopiero po przezytej krzywdzie przychodzi pojednanie. ja nie
wierzylam , ze matce "powiem", ze ja kocham i wybacze. tak silna byla to zlosc,
po prostu nie wierzylam. nie wiedzialam "jak sie do tego zabrac". nic.wkurzalam
sie coraz bardziej. wydawalo mi sie, ze wlamuj sie do komutera, ktory jest
chroniony haslem, a ciagle wyskakiwal komunikat access denied. prawde mowiac na
pomoc przyszedl mi czas i pewna ksiazka "7 rozdzial" pelanowskiego. dostalam ja
na gwaizdke i i bylam wg mnie na tyle gotowa, by to po prostu przyjac co tam
jest napisane. oczywiscie to jest ksiazka, ktora jest napisana przez pryzmat
religii, wiec moze niekoniecznie dla wszystkich, ale jakby to sobie przelozyc
na wlasną sytuację to jest naprawde w porzadku. To przychodzi momentalnie.
wlasnie koncze terrapie(za miesiac) i dopiero teraz jestem w stanie sobie
odpuscic, ze nic na sile. ze spinanie sie i konieczne dzialanie dziala na twoja
niekorzysc. wiem, ze to trudne, ale tkwienie w krzywdzie to dopiero 1 krok, po
ty by przygotowac cie na nastepny.
Spokojnie. Kazdy swoim tempem i sposobem.
I tyle. wszystko i nic.

[uhu_an]

wrzuc na luz i pobądz w swojej krzywdzie i zlosci. po kolei.

[melba_piszczykowa]

dzieki :)))))))))

ooo jestem w tej krzywdzie, jestem. tylko nie mam pomyslu jak to
uzewnetrznic... czasem mam ochote malowac ale mi szybko przechodzi bo nawet nie
wiem CO moglabym namalowac. mam ksiazki z kolorowankami dla dzieci ale to chyba
nie o to chodzi ;)

zdaje sobie sprawe ze teraz najzdrowiej byloby jakos ta zlosc pokazac swiatu,
jakos ja uzewnetrznic, spuscic sobie pary. ale jak przyjdzie do realizacji to
ja zupelnie nie wiem jak. mam wrazenie ze to tak silne uczucie ze zwyczajnie
porozmawianie z kims o tym nie bedzie skutkowac :)

mnie po trzech miesiacach terapii wypadla przeprowadzka do innego miasta. przez
to czuje ze sie zastopowalam w calym procesie... tu nie ma tak rozbudowanego
programu terapii :((( no i na wizyty czeka sie dlugie tygodnie... :((( pewnie
to wszytko sie razem naklada...

ale przynajmniej sobie podczytuje forum :)
a moze ktos znalazl jakies nowe miejsce sieciowe o DDA?

[mskaiq]

Nie istnieje krzywda ktora moglaby wywolac we mnie zal, wiem ze
moj zal jest wiekszym zlem niz krzywda. Kiedy to zrozumialem przestalem sie bac
krzywdy, to moj zal kreuje krzywde, podnosi ja do rozmiarow trudnych do
zniesienia.
Nie mozna trwac w krzywdzie bo przynosi zal a to oznacza bol i lzy. Tak dlugo
jak trwamy w krzywdzie tak dlugo cierpimy. Trzeba zapomiec o krzywdzie, trzeba
zyc radoscia i tym co jest przed nami.
Serdeczne pozdrowienia.

[uhu_an]

nie zgodze sie. nie mozna zapomniec ot tak o krzywdzie. trzeba ją przezyc, aby
zyc spokojnie. nie wypierac zadnych uczuc. gdy sie to juz przezyje, krzywda nie
bedzie juz krzywda. moze sie przerodzic w pojednanie, a nawet milosc da o sobie
znac. z tymze to tkwi gleboko, glebiej niz krzywda, dlatego jest to takie
trudne.

[mskaiq]

Paradoksem przezywania krzywdy jest to ze poczucie krzywdy nie zmiejsza sie a
zwieksza bo promujesz caly czas zlosc, nienawisc.
Gdybys w czasie przezywania krzywdy promowala milosc to wybaczylabys juz dawno,
pogodzilabys sie z osoba ktora wyrzadzila Ci krzywde bo milosc nie chowa uraz,
nie akceptuje zlosci, zalu i nienawisci.
W Tobie nadal istnieje krzywda ktora nieustannie promieniuje zlosc, nienawisc,
zal i bol. Bedzie trwala tak dlugo az nie wybaczysz az zrozumiesz ze nie mozna
przezywac krzywdy, ze trzeba sie jej pozbyc.
Serdezne pozdrowienia

[melba_piszczykowa]

no coz, pozwole sobie nie korzystac z twoich rad :/

swoje odkrycie krzywdy postrzegam jako postep. to ze ktos mnie tak kiedys
potraktowal jak potraktowal nie owocuje teraz z mojej strony jakimis
represjami. uwazam ze mam prawo przezywac to co przezywam i tyle.
twoje wywody odbieram niestety jako moralizowanie...

[uhu_an]

nie prawda. po pierwsze nie wiesz co przezywam i nie wmawiaj mi uczuc. to nie
twoj interes.to akurat ja wiem. owszem mozna pielegnowac nienawisc, ale mozna
ta nienawisc rowniez zaakceptowac(trudno to opisac slowami, ale zgodzic sie na
to, ze jestem na cos zla), wowczas naturalnie pojawia sie i cieple pozytywne
uczucia.

[mskaiq]

Piszesz o Swoich uczuciach, nie wmawiam Ci ich. Nie bardzo widze roznice
pomiedzy pielegnowaniem nienawisci a jej akceptacja. W obu przypadkach jest ona
w Tobie i kreuje nienawisc ktora jest zimna i zla. Z nienawisci nie powstaje
milosc a tylko milosc kreuje cieple i dobre uczucie. Jedna z cech milosci jest
wybaczenie.
Serdeczne pozdrowienia.

[uhu_an]

ok. ty nie widzisz roznicy, a ja tak. teraz jasne?nie ma dobrych , cieplych
uczuc bez zlych. ja to rozumiem i we mnie sie to nie kloci.

[mskaiq]

To bardzo powszechne spojrzenie ze bez zlego nie ma dobra. Nie ma nic bardziej
blednego.
Tak rozumujac kiedy ktos Ciebie skrzywdzi to jest dobrze bo bez tego nie
rozumialabys kiedy ktos Ci powi cos milego albo Ci pomoze.
Podobnie, kiedy ktos Cie okradnie to dobrze bo inaczej nie rozumialabys jak to
dobrze nie byc okradzionym.
Serdeczne pozdrowienia

[uhu_an]

błędne? wg kogo?

[mskaiq]

Bledne kiedy kierujesz sie rozsdkiem, kiedy emocjami to wtedy wszystko moze byc
prawdziwe.
Serdeczne pozdrowienia.

[uhu_an]

nie mskaiq... nie odpowiedziales mi na pytanie. bledne wg kogo, a nie co jest
bledne.Nie chce mi sie z toba dyskutowac, wiec zakoncze swoje wywody w tym
miejscu.

[log222]

> Gdybys w czasie przezywania krzywdy promowala milosc to wybaczylabys juz dawno,
> pogodzilabys sie z osoba ktora wyrzadzila Ci krzywde bo milosc nie chowa uraz,
> nie akceptuje zlosci, zalu i nienawisci.

Po takim tekście ciekawi mnie, jaką krzywdę przeżył/wa autor.


> Z nienawisci nie powstaje
> milosc a tylko milosc kreuje cieple i dobre uczucie. Jedna z cech milosci jest
> wybaczenie.

Skoro miłość nie powstaje z nienawiści, a zaistniała już krzywda, zaistniała
nienawiść, to jak może zaistnieć miłość?

[mskaiq]

Kiedy jestes negatywna nie ma w Tobie pozytywnosci bo to sa dwa przeciwne
uczucia, jest albo jedno albo drugie.
To samo dzieje z miloscia, sprobuj kochac kogos kiedy jestes zla albo dominuje
strach. To niemozliwe, najpierw musi odejsc strach, zlosc albo nienawisc aby
mogla pojawic sie milosc.
Jesli chodzi o moje krzywdy to dawno je wybaczylem, nie zyje we mnie zadna
krzywda.
Tak jak kiedys tu napisalem, nie istnieje krzywda ktora moglaby wywolac we mnie
zal, wiem ze moj zal jest wiekszym zlem niz krzywda. Kiedy to zrozumialem
przestalem sie bac krzywdy, to moj zal kreuje krzywde, podnosi ja do rozmiarow
trudnych do zniesienia.
Serdeczne pozdrowienia.

[log222]

Ponawiam pytanie, jak może zaistnieć miłość, skoro nie może.
Co do Twoich krzywd, ładnie skopiowałeś tekst. (Nie pytałam, czy istnieją, tylko
jakie były/zostały wyrządzone)

[uhu_an]

wlasnie jestem w trakcie konfrontacji z ojcem. swoistego tez bilansu zysków i
strat. uswiadamiam sobie co mi obecnie robi i jak dziala, jedynie przez te
cholerne manipulacji.staram sie obnazyc ta relacje i dowiedziec co mnie przy
nim trzyma i jest to trudne. czuje do niego ogromna zlosc, bo czuje sie
znieowlona. cos mnie trzyma, a chce byc wolna. obecnie stara sie przekupic mnie
roznymi rzeczmi, aby mnie tylko nie stracic. mam ambiwalentne uczucia wobec
neigo. wiem, ze to osoba dla mnie wazna, ale...
Boje sie okazac zlosc, postawic na swoim. jest mi zle i cala jestem w stresia.
czuje ogormne poczuucie winy. do kitu. ja chce zyc. normalnie.

[kasiacita]

Nie wiem czy mogę to nazwać konfrontacją, bo był to właściwie sms. o kolejnej
awanturze wysłałam mojemu ojcu smsa, napisałam, że uważam ,żepowinien się leczyć
bo jest alkoholikiem i krzywdzi mnie, siostre i mame, że według mnie jeszcze da
się naprawić nasze relacje, że mu pomożemy i że piszę tego smsa z miłości a nie
żeby go obrazić. To było w listopadzie, jest maj...mój ojciec nie rozmawia ze
mną od czasu tego smsa.Tak strasznie go to obraziło że mnie skreślił, nawet mój
numer telefonu wykasował, a w urodziny nie złożył życzeń.Nie studiuję w
rodzinnym mieście, nie mieszkam w jego domu, nie często tam przyjeżdżam, bo na
każdym kroku czuję że nie jestem mile widziana przez niego...w jego domu... bo
tak zawsze powtarzał- że to jego dom, wielokrotnie wyrzucał nas w środku nocy z
tego swojego domu... nie wiem czy było warto...nie wiem czy gdybym miała wybór
wysłałabym tego smsa jeszcze raz, od tamtej pory moje życie bardzo się
zmieniło...nie wiem czy na lepsze czy gorsze, na pewno czuję się bardziej
samotna, mimo że mam wielu znajomych i przyjaciół.Nie czuję że mam dom, żę jest
rodzina na którą mogę liczyć...

[lucyna50]

kasiacita
Dałaś sygnał i bardzo dobrze, że mówisz o uczuciach, niczego nie żałuj.
Mogłabyś kiedyś żałować, że nie zrobiłaś nic. Nie odpuszczaj. To normale, że
alkoholik tak reaguje, bo objawem tej choroby jest system iluzji i zaprzeczeń.
Zachęcem Cię do spotkania z psychologiem. Bezpłatne przchodnie leczące
alkoholików, współuzależnionych i DDA są w każdym większym mieście. Rozmowa
pomoże Ci pozbyć się poczucia winy i krzywdy (i nie tylko). Ciepło pozdrawiam.