...

[smutasek77]

pragnę dziecka!!! To jedyna myśl od roku. Niestety endometrioza
dopadła i mnie, i czuję się bardzo samotna w tym :( Jestem po
laparoskopii, sześciomiesięcznej kuracji hormonalnej i ... nic.
Dziecka brak. Dotychczas byłam biernym czytelnikiem Waszych
problemów. Dziewczyny nie daje rady. Lekarz mój mówi że ok. Teraz
tylko starać się, prawdopodobieństwo zajścia jest duże. A jednak nie
mogę. Mój mąż niby chce, a w tych najbardziej prawdopodobnych dniach
płodnych zawsze coś mu "wypada"; brak ochoty, zmęczenie, wyjazd...
Nie mam już sił... Pięć miesięcy jestem po kuracji hormonalnej,
czuję że te hormony rządzą w moim organiźmie cały czas (złe
nastroje, problemy z cerą, i nawet juz depresja). Czuję się tak
bardzo sama. Nie czuję się kobietą. Jak ja Wam zazdroszcze że Wasi
partnerzy trwają w tym razem z Wami, na dobre i na złe. Ja tylko
słyszę że wszytsko będzie dobrze, i tyle. Chciałabym mieć dziecko z
miłości, z chwili namiętności a nie bo "teraz jest dzień płodny",
ale życie dało mi endometrioze. Niewiem co to będzie. Mam
trzydzieści lat i marzenie mojego zycia pod wielkim znakiem
zapytania.

[km-mk-net]

Można wiedzieć na czym polegała twoja sześciomiesięczna kuracja hormonalna?
Brałaś jakieś zastrzyki?Mogłaś je sobie sama wstrzykiwać?

[senmionka]

No przykro mi... Mój partner też najpierw robił uniki, jak się
dowiedział, że mam endo, a potem zwiał. Wcześniej twoerdził, ze chce
mieć ze mną dziecko, że chce byśmy towrzyli rodzinę, itd. Ale po co
mu chora partnerka? Też szukał wymówek, żeby tylko nie wykorzystać
ostatnich chwil, kiedy jeszcze mam sznsę na dziecko. Niedługo ja
stracę. Teraz nie mam nawet z kim. Ale może powinnaś porozmawiać
czule i spokojnie z twoim mężem. Raczej niewielu jest takich
potworów jak mój były.

[alinaa30]

Witam WAS:)u mnie tez nie wesolo:(jestesmy znaczy bylismy ze soba 15 lat no i
leczylismy sie juz 10lat,mialam juz iui i icsi,no i ta endometrioza nie chce mi
dac spokoju,gdy moj byly wyjechal za granice 4lata temu tez mial zarobic na dom
na ivf,no i jedno ivf udalo mi sie zrobic tylko ze nic z tego nie wyszlo:(tylko
ze sie tak zmienil ze w grudniu sie rozstalismy:(mamy kontakt a ja zyje nadzieja
ze bedziemy razem jeszcze lekarz mi powiedzial ze mam szybko decydowac sie na
ivf bo mam torbiel,ale jak sie zdecydowac jak nie ma z kim:(no i nawet jakbysmy
do siebie wrócili to dla niego wazniejsze jest pobudowac dom niz ivf:(a tez
latka leca bo mam 30lat,nie raz zycie plata figle,no a przez to wszystko to i
lecze sie na depresje:(

[grendele]

ej dziewczynki, nie smućcie się!!! na pewno Wam sie uda, tylko
trzeba mieć nadzieję i nie załamywać się i jak to sie
mówi "kokodzambo i do przodu". czytając to forum (przepraszam ale
taka jest prawda) może sie i wspieramy ale najbardziej chyba same
negatywnie nakręcamy. mnie sie udało mimo, że mój dzidziuś był
robiony dość usilnie czyli regularnie próba co dwa dni i nie było,
że boli;) a zaszłam kiedy już myślałam, że na pewno sie nie uda. no
ale mój mąż bardzo mnie wspierał i nie marudził, że go głowa boli
czy coś. ważne jest nastawienie, a do zrobienia dzidzi to można
sobie zafundować "bankowe nasionko" zamiast czekać na tego
właściwego, co będzie wyrozumiały, kochający, wytrwały itp...
może to głupi żart z mojej strony ale wydaje mi sie, że jak sie
czegoś chce to można to osiągnąc;)

[smutasek77]

Po laparoskopii miałam wstrzymaną miesiączkę przez pół roku, przyjmowałam
hormony: początkowo duphaston (nie wstrzymał miesiączki), lekarz zmienił mi na
orgametril (ogólnie - niby łagodny, a jednak czułam się jak gruba bania,
napompowana, brzydka cera-do tej pory i te nastroje depresyjne). Ale mimo
wszystko warto było. Po za tymi skutkami ubocznymi lek spełnił swoje zadanie.
teraz mam czas na dziecko, bo wiadomo zagrożenie powrotu endo istnieje:(
Ale to nie takie proste. Jak się wyluzować i o tym nie myśleć???? A mój facet
był kiedyś dla mnie księciem z bajki, niestety problem go przerasta. Mnie z
resztą też. Nie chce mi się wstawać do roboty.... po co???

[superanulka]

nie wszystkie moga liczyc na partnerow, ja naprzyklad nie mam go wcale a jestem
w twoim wieku i nie uzalam sie tak nad soba jak ty poomysl tez o innach nim sie
tutaj rozkleisz

[smutasek77]

Superanulko, każda z nas ma nieciekawą sytuację. Ta choroba potrafi podciąć
skrzydełka. Potrafi sprawić że marzenia przestają istnieć, dziewczyny które tu
piszą często powodują że nadzieja jest, a to już dużo. Raz ma się lepsze dni raz
gorsze. U mnie dziś są te gorsze...

[alinaa30]

mi sie wydaje ze nie raz warto sie wyzalic,bo niestety nie raz w domu nie ma do
kogo:(a gdy czlowiek sobie troszeczke popisze to nic strasznego,nie raz choroba
i ludzie potrafia podciac skrzydełka

[ojopa]

a ja pojutrze idę do szpitala na laparoskopię! i żyję nadzieją, że
po niej będzie już tylko lepiej i uda mi się w końcu zaciążyć! mam
cudownego męża i to też mnie trzyma. myślę, że ja bym na jego
miejscu nie wytrzymała- ciągle źle się czuję, czasami nie mogę wstać
z łóżka, a on zawsze jest przy mnie, wstaje w nocy żeby przygotować
termofor w trakcie bóli, podać proszki przeciwbólowe. w dodatku
zdaje sobie sprawę, że niedługo będzie musiał sam utrzymać cały dom,
bo mnie kończy się umowa o pracę, a po ostatnich zwolnieniach
lekarskich nie mam co liczyć na przedłużenie. ale mówi, żebym tym
się nie martwiła, że utrzyma nas i dziecko jeśli w końcu pojawi się
ono na świecie. cieszę się, że mam w nim takie wsparcie i życzę
każdej z Was takiego samego człowieka przy boku, bo to dodaje
skrzydeł.

[alinaa30]

no to trzymam kciukaski aby laparoskopia sie udala,no i starania o dzidzie:)

[km-mk-net]

życzę zdrowia i szczęścia

[omeggi]

Wiem co czujesz chociaż jestem na początku tej samej drogi a mam już 33 lata:(dopiero niedawno dowiedziałam się ,że mam endo,miałam laparoskopie i zaczęłam brać zastrzyki hormonalne.Nie mam męża tylko narzeczonego i chcę wierzyć ,że wytrwa razem ze mną.To strasznie smutne ,że czasami same walczymy z chorobą jakby chęć posiadania dziecka była tylko naszym marzeniem.Ja staram się być pogodna chociaż czuję się mniej kobieca przez tą chorobę:(
Trzymaj się twardo smutasku77 i pamiętaj ,że ta sytuacja to najlepszy test dla związku i być może to ,że Twój partner go nie zdał jest ważnym znakiem.Nie wiemy co los dla nas ma więc głowa do góry:)

[vegemate]

Ze mną z kolei jest tak, że jeszcze jestem przed laparo, a o endo
wiem od 3 miesięcy (na razie z objawów). Najpierw nie chciałam w
ogóle mieć dzieci, a teraz to mam chęć na babe. Jednak mój partner
tak przywykł do myśli, że nie będziemy mieć dzieci, że teraz nie
chce. I jakoś za bardzo mu się nie dziwię, tylko czasem przychodzi
mi taka myśl do głowy, czy on w ogóle tak naprawdę mnie kocha, skoro
własna wygoda jest ważniejsza od mojego zdrowia... Z drugiej strony
może powinnyśmy zrozumieć naszych panów, że codzienne oglądanie
umęczonych i marudzących partnerek załamuje także ich. Więc moze
lepiej wziąć się w garść? Jeśli to możliwe. Wierzę, ze tak, choć
sama obecnie przechodze załamanie.

[olalaa82]

ja 1,5 roku walczę już o dziecko, mam endo i myślę że nie warto niszczyć sobie
życia rozmyślaniem o tej chorobie bo i tak jest wszystko zapisane w niebie :),
trzeba być wytrwałym. Zawsze myślę jak łapie mnie dół że niektórzy mają gorzej a
i tak cieszą się z każdej chwili, więc czemu ja się zamartwiam!!!? przez takie
zamartwianie nie tylko tracimy swoje szczęście ale i bliskich bo ludzie nie chcą
przebywać ze zgorzkniałymi, smutnymi babami :)!!!a myślę, że nie jedna z Nas
gdyby nie wiedziała o chorobie .... to pewnie szybciej pojawiłoby się bobo na
świecie, a więc czekamy, walczymy i się potem chwalimy :)

[smutasek77]

tak olu, zgorzkniałe baby to przekleństwo, ale naszczęście zbliża
się wiosna i może bociany przylecą i do nas, i może w końcu będziemy
kochającymi mamuśkami:) a wtedy świat będzie należał do nas:)

[biedronka11]

A ja walczyłam o dziecko po usunieciu jajnika z e cztery lata-2 razy
ICSI nieudane, jak się pogodziłam z tym wszystkim zaszłam
naturalnie . Teraz mam miec laparo, bo bardzo źle sie czuje. Ale
wiecie co....jestem pewna, że gdybym nie zaszła tak czy siak, to
poszłabym w stronę adopcji, bo to całe leczenie to tylko droga przez
którą chyba trzeba przejść, żeby mieć dziecko (swoje "brzuchem", lub
też swoje "inaczej"). Wiem, ze cierpimy, ale wczoraj jak zobaczyłam
w telewizji dzieci na onkologii...to dopiero jest ból i cierpienie-
po prostu piekło na ziemii dla dzieci i dla rodziców...więc cieszmy
się życiem po prostu.

[olalaa82]

No właśnie, ja jestem dobrej myśli :)...byle by zdrowie się nie
pogarszało....nic nam więcej nie potrzeba oprócz błękitnego nieba :)

[dagi.i]

Mam 29 lat i podobny problem :( do Twojego!
Dwa lata z endo ,która zniszczyła mi jajnik.Jestem już po operacji usunięcia 8
cm guza czekoladowy z jajnikiem.Zupełnie Niedrożne jajowody po
zrostach.Zakwalifikowali mnie w Łodzi do in vitro.
Również mam już dość ... strasznie pragnę maleństwa :( niestety długa droga
przede mną.
W lipcu wychodzę za mąż za 7 lat młodszego faceta!
...niby wszystko super ale jednak czuję się z tym wszystkim sama :(
We wrześniu mam zacząć stymulację do in vitro i strasznie się boję!
Widzę,że mój przyszły mąż niby chce niby nie chce a ja nie mam czasu!!!
Mam doła :(

[alinaa30]

hej:)wiem ze mozesz sie czuc zdolowana bo my myslimy ze czas leci i lata
nasze:(ale nie mysl tak,bo wiesz nieraz w naszej psychice jest tak ze my ame
myslimy ze faceci niby chca niby nie chca.Ja jak robilam icsi to tez wydawalo mi
sie ze jest mu to obojetne ale ja myslalam o jednym o tym aby miec
dziecko.Najwazniejsze to mysl o sobie i sie nie denerwuj:)a gdzie podchodzisz do
ivf?i jaki jest problem?

[dagi.i]

Ja jestem z Oświęcimia i tutaj będą mnie przygotowywać ale samo in vitro
prawdopodobnie w gamecie w łodzi :)
Mój problem to niedrożne jajowody.Podczas operacji usunięcia guza z jajnikiem
uszkodzili mi je :(