fuck

[aigala]

od poczatku tego tygodnia staczam sie, sukcesywnie staczam.

Poczatkowo bylam przytloczona nadmiarem obowiazkow. Ale zaciskalam zeby i
brnelam do przodu, bo przeciez "dasz rade, wez sie w garsc, inni maja
gorzej"... Ale jest coraz gorzej.

Od kilku dni boje sie wychodzic z domu, a gdy juz wyjde to wariuje. Serce mi
wali, mam wrazenie, ze zaraz zaczne sie dusic, marze tylko o tym, zeby byc juz
w domu. W tramwaju mam ochote wyc z rozpaczy, ze ci wszyscy ludzie sa tak
blisko mnie, ocieraja sie o mnie, oddychaja tym samym powietrzem, gapia sie na
mnie! Matko...

Przestalam chodzic na uczelnie, nie moge tam wytrzymac. Nie dosc, ze boje sie
siedziec z ludzmi w jednej sali, to na dodatek ta presja, cisnienie, wyscig
szczurow, boze, a ja nie jestem w stanie czegokolwiek przygotowac na zajecia,
zajrzec do jakichkolwiek materialow, cokolwiek czytac...

Na dodatek moje kompulsje nie daja mi zyc, nasilily sie tak, ze doslownie mnie
uposledzaja... Lekarza mam dopiero w przyszlym tygodniu a jak mam wytrzymac
tyle dni?! Ciekawe czy nie okaze sie, ze nie bede w stanie nawet do niego
pojechac... Boje sie tez, ze zapisze mi jakies nowe leki, a tego bym nie
chciala. Oczywiscie, jesli bedzie trzeba, to bede je brac, coz mi innego
pozostalo? Zamknac sie w czterech scianach i wyc? Dzis po raz pierwszy o ponad
pol roku pomyslalam o samobojstwie. Ale nie tak realistycznie, jak kiedys, ale
wystraszylam sie tego. Bardzo sie boje, ze to oznaka, ze moj dawny stan powraca;(

[liljah]

Jak myślisz co to wszystko powoduje? Te lęki?

Eh, wiem co czujesz..

[aigala]

wydaje mi sie, ze najbardziej przeraza mnie szkola. Ale gdybym byla silna
(zdrowa?) psychicznie, to przeciez powinnam sobie dac rade, inni daja... Ale nie
jestem, kazdy dzien to jazda bez trzymanki. Czesem juz sobie mysle, ze wcale nie
jestem tak bardzo chora, ale wtedy przychodzi zjazd, zeby mi przypadkiem nie dac
zapomniec o chorobie.

Przechodze tez bardzo ciezki okres w terapii, chyba moglabym to nzawac momentem
przelomowym. Poruszam ostatnio sprawy najbardziej mnie bolace, i jak widac nie
uchodzi to bez echa... Sama psycholog za kazdym razem pyta czy nadal chodze do
szkoly, jakby sie przeczuwala co sie stanie...

Czekam na wtorkowa wizyte jak na zbawienie. Niby boje sie nowych lekow, a z
drugiej strony to mi chyba na dzien dzisiejszy nic innego nie pomoze, a przeciez
musze jakos funkcjonowac. Bo przeciez to, co sie teraz ze mna dzieje, to
przechodzi ludzkie pojecie;(

A zdrowi ludzie narzekaja, ze im ciezko...

[liljah]

"A zdrowi narzekają że im ciężko"

Wiesz, mnie też to cholernie boli, że ludzie zdrowi pod każdym względem i
fizycznym i psychicznym mówią, że mają ciężko w życiu, a z chęcią chodź na
chwile dałabym komuś mój umysł, i ciekawa bym była co wtedy by powiedzieli.

Własnie wtedy, kiedy każde wyjście z własnego mieszkania to strachy, lęki,
urojenia.. gdy nawet własny pokój przestaje być azylem.. gdy wszędzie czujesz
się obco, dziwnie.. NIC nie jest w okół ciebie normalne i w porządku.. a oni
narzekają..

Skro wiesz, że ten moment w terapii może wiązać się z niechęcią do szkoły, bo
sama terapeutka cie o to pyta, to znaczy, że nie jest z Toba nic nie tak i każdy
tak ma ;* Każdy z takich jak Ty :) Czyli należy zacisnąć pięści i przejść tą
szkołe jak na bosaka po szkle.. wiadomo, lewitacja to nie będzie.. nie dla nas.

[aigala]

ja wiem, ze musze. Tylko jak ja nienawidze wlasnie tego "musisz, trzeba,
wypadaloby". Czasem sobie mysle, ze ja nic nie "chce" a "musze":(

Na razie ze szkoly rezygnuje na bank. Nie jestem w stanie sie przemoc. Weekend
jakos moze minie, potem musze wytrwac jakos poniedzialek a we wt juz lekarz.
Jezuuuu. Wlasnie sobie uswiadomilam, ze ja czekam na wypisanie przez niego
lekow(!) Niby sie tego boje, ale wiem, ze nic innego mi nie pomoze na tyle
szybko, zebym jakos do zycia wrocila. Juz wole faszerowac sie lekami, ale nie
doprowadzic sie do takiego stanu w jakim bylam ponad pol roku temu. Bo to byla
wegetacja, ktora marzylam zeby skonczyc szybko i skutecznie w jeden sposob... A
potem tygodnie szpitala. Boze, jak sobie to przypominam to mi sie plakac chce.
Ja nie chce tego, nie chce... Musze jakos do wtorku wytrzymac;(
Dziekuje Ci za odp:*

[annarchia]

aigala napisała:

> Na razie ze szkoly rezygnuje na bank. Nie jestem w stanie sie przemoc.

Rozumiem Cię bardzo w tej kwestii. Zerwałam kilka kierunków studiów, bo to był
za duży wysiłek. Nie intelektualny. Ale weź chodź na zajęcia jak masz codziennie
atak paniki i depresyjne spowolnienie. Jak uciekasz z niektórych sali i zajęć.
Jak siedząc na zajęciach zaczynasz być pewna, że tu nikogo nie ma, ci ludzie nie
istnieją, są tylko wytworami z Twoje głowy... Potem w domu ryk, płacz, ból, a tu
trzeba się uczyć do kolokwium... Setki przekładań sesji, setki usprawiedliwień,
urlopy zdrowotne. Ponad siły...

Jestem bezrobotna, bez zawodu, jestem nikim. Jak widzę ludzi w moim wieku -
obrączki na palcu, mąż, ciąża lub dziecko, no i praca - to dla mnie horror - że
oni mogą i mają siłę, a ja nie. Zwykłe 10 min w aptece wśród ludzi i czuję, że
Ci ludzie to tylko obraz w głowie, tracę kontakt... 2 godz w pociągu to hell on
earth.

Ja zaczynam to nazywać nie depresją, ale głęboką REGRESJĄ. To małe dziecko jest
egocentryczne, bez przymusu do nauki, pracy, zainteresowane bardziej sobą na
początku (i mamą w symbiozie), a nie światem zewnętrznym. A już tym bardziej
utrzymywaniem siebie. Chwiejność nastrojów: raz wrzask, raz płacz, grymaszenie,
złość, uśmieszek. Smoczek w pysk, butelka z mlekiem w pysk, kołderka, podsypanie
i dajcie mi ludzie spokój. Coś musiało się stać, że człowieka tak cofnęło.

[annarchia]

Aigala, to jedziemy na tym samym wózku obecnie. Nie jesteś w tym osamotniona :*
Ja dziś wyszłam CUDEM z domu do lekarza (daleko, hen hen) i tylko dzięki benzo
weszłam do pociągu... Trudna to była mobilizacja, bo na codzień ostatnio dom +
piżama + łzy (i inne efekty tego...). Dużo mi dała rozmowa z lekarką, bo jest
strasznie empatyczna. Warto było się zwlec - mimo, że się trzęsłam cała.

Czy Ty chodzisz na terapię do kogoś dobrego? Powiedz, że tak...
(Ja mam przerwę w t., i sądzę, że to m.in. dlatego).

Jak sobie radzisz konstruktywnie z myślami "s"? (Oprócz np. cięcia).
Ja sobie wchodzę na ambicję, np. powtarzam sobie, że nie mam zamiaru kończyć
życia dlatego, że go postrzegam w baaardzo skrzywionym świetle (bpd), a moja
"prawda" n/t bezsensu życia to tylko prawda osoby depresyjnej i zaburzonej.
Także to, że tego już nie odkręcę nigdy - gdy umrę, i mogę przegapić wiele
cennych chwil, o które mogę zawalczyć dzięki terapii. A jak się nie uda - mogę
być kaleką - jeszcze większa wtopa.
Daję sobie kilka lat na terapię - może byc totalnie inaczej, nawet jeśli tego
sobie nie wyobrażam. Poznałam takie osoby i wiem, że można!
Wspieram się takimi książkami jak "Uratuj mnie" czy "To trzeba wyrazić" -
cholernie trudne "przypadki", które całkowicie wyzdrowiały, a przeżywały Piekło.
Aby poradzić sobie z obecnym bólem, napięciem, odpływaniem, rozdrażnieniem
dostałam dziś neuroleptyk - by przetrwać.
No i nie ukrywam, że mimo tego ohydnego bólu, załamki i trzęsawki... nie mogę
się doczekać powrotu t. z urlopu. Warto jest przeczekać ten ból dla tej
atmosfery na sesjach, warto.

Ściskam :*

[othersidegirl]

polecam te ksiazki,chyba znów po nie siegne...obecnie na takiem
samym etapie jak Wy:)
Przerwalam terapie,to chyba pogarsza ten stan....ale już dzwoniłam
do mojej pani P.-ucieszyła sie ze zyje i tak oto od 2
listopada,jeśli dotrwam do tej chwile,bez nowych sladów na ciele i w
całym kawalku...może w końcu poczuję ulgę i ktos ustawi mnie do
pionu....
Powodzenia również dla Was...

[aigala]

moze to zabrzmi strasznie, ale jak to milo slyszec, ze nie ja jedna sie tak mecze...

"Uratuj mnie" czytalam, pochlonelam te ksiazke w jedno popoludnie:) Az boj sie
wam powiedziec, czym zaskoczyla mnie moja psycholog... Otorz, gdy przyznalam
sie, ze przeczytalam te ksiazke, stwierdzila, ze koniecznie musimy o niej
porozmawiac. Gdy zapytalam, po co, stwierdzila, ze bohaterka tej ksiazki wcale
nie wyzdrowiala a my sprobujemy sie razem przyjrzec, co o tym swiadczy...

Dzien sie dopiero zaczyna a ja... marze o wieczorze i lozku:( Najgorsze, ze
MUSZE wyjsc z domu, musze. Najgorsze, ze nie wiadomo, co w takiej sytuacji jest
najlepsze-zostac w domu i dac za wygrana, czy wyjsc do ludzi przyplacajac to
strasznym samopoczuciem. Ani jedno ani drugie mnie nie prowadzi do niczego.
Poprzednio (zanim trafilam do szpitala) stwierdzilam, ze nie bede na sile
wychodzic do ludzi bo czuje sie coraz gorzej psychicznie. I tak sobie
dogorywalam w domu... No a skonczylo sie na myslech samobojczych. Wiec co? Mam
na sile wychodzic? Ale jakim kosztem? I czy to wlasciwie cos da?..

Pytasz annarchia jak sobie radze z myslami. Otorz nie radze sobie. Wlasnie z
tego powodu trafilam poprzednio do szpitala. To byl paradoks, bo mialam mysli,
bylo mi ciezko zyc, ale nie chcialam umierac. Tzn chcialam nie zyc, zeby to
wszystko sie skonczylo, ale balam sie smierci. I czulam, ze lada chwila albo
skocze z okna, albo wleze pod samochod albo nalykam sie tabletek... Do szpitala
zawiozl mnie chlopak gdy bylam juz w bardzo ciezkiej depresji i mysli byly tak
nasilone, ze balam sie przebywac sama...
Hmmm, tylko, ze ja nie probuje sobie z nimi radzic. Moze to zabrzmi strasznie,
ale ja sie ciesze, ze "jest jeszcze jedno wyjscie", gdyby bylo juz ze mna
tragicznie, gdybym nie dawala sobie juz kompletnie rady. Tylko mnie nie
zlinczujcie za te slowa, ja tak poprostu czuje.

Zaciskam zeby i brne do przodu, bo coz mi innego pozostaje? Oby tylko przezyc
dzisiejszy dzien a weekend spedze w moich czterech scianac, zdala od ludzi. Moze
w koncu troche ochlone, odpoczne.

Pozdrawiam was goraco, mam nadzieje, ze jakos damy rade, choc ciezko mi w to
wierzyc...

[othersidegirl]

Tak pocieszanie się cudzym niesczęściem niestety jest
prawdziwe...ludze to działa:)
Pomysl,że zawsze jest ktoś kto właśnie czuję sie gorzej...może nawet
lezy w szpitalu i wyje do ściany,przeżywa atak lęku lub
paniki,łomocze mu serce i nie może oddychać,a każda osoba która sie
do niego odezwie wkur....na maxa...tak to bardzo pocieszające:)
Tez mam okresy kiedy nigdzie nie wychodzę....czasem jednak sie
zmuszam i często okazuje sie ,ze było fajnie,ale czasem mam ochotę
tuż po wyjściou uciec do domu:)
Pozdrawiam

[annarchia]

aigala napisała:

> "Uratuj mnie" czytalam, pochlonelam te ksiazke w jedno popoludnie:) Az boj sie
> wam powiedziec, czym zaskoczyla mnie moja psycholog... Otorz, gdy przyznalam
> sie, ze przeczytalam te ksiazke, stwierdzila, ze koniecznie musimy o niej
> porozmawiac. Gdy zapytalam, po co, stwierdzila, ze bohaterka tej ksiazki wcale
> nie wyzdrowiala a my sprobujemy sie razem przyjrzec, co o tym swiadczy...

Mogłabyś coś więcej na ten temat powiedzieć??
Dlaczego Twoja psych. uważa, że ona nie wyzdrowiała?

[othersidegirl]

Myślę ,ze nie wyzdrowiala,tylko nauczyla sie nazywać swoje
emocje...i wiedziala jak je kontrolować do takiego stopnia,aby
normalnie funkcjonowac bez leków.....myślę ze nie da się tak
naprawdę "wyzdrowieć" i to zależy co ktoś myśli o tym pojęciu,bo
czym jest wyzdrowienie???Przecież te wszytskie przeżycia ,emocje i
wspomnienia będą zawsze w naszych głowach nikt tego nie wymarze..

[annarchia]

othersidegirl napisała:

> Myślę ,ze nie wyzdrowiala,tylko nauczyla sie nazywać swoje
> emocje...i wiedziala jak je kontrolować do takiego stopnia,aby
> normalnie funkcjonowac bez leków.....

A to nie jest wyzdrowienie? Zdrowa osoba odczuwa emocje, ale nie potrzebuje
leków, potrafi je kontrolować i nie zaburzają one jej funkcjonowania. Sama
napisała, że ma spokój umysłu i poczucie stabilności.

A nie sądzę, że przez 8 lat (po tym czasie od końca terapii napisała książkę),
gdyby miała borderowe zabójcze emocje (niesamowity ból, ogromną patologiczną
wściekłość) - wytrzymałaby bez leków, bez szpitali, bez prób samobójczych i
miałaby nastrój i chęć na pisanie książki oraz na urodzenie i wychowanie
kolejnego dziecka.

othersidegirl napisała:

> myślę ze nie da się tak
> naprawdę "wyzdrowieć" i to zależy co ktoś myśli o tym pojęciu,bo
> czym jest wyzdrowienie???Przecież te wszytskie przeżycia ,emocje i
> wspomnienia będą zawsze w naszych głowach nikt tego nie wymarze..

Ale można do nich z pewnością zmienić stosunek. Zamiast czuć rozpacz, ogromny
ból, myśli "s" na tamte wspomnienia - po czasie można czuć smutek i
przygnębienie (adekwatne reakcje), ale zarazem radość, że dałam radę, pokonałam
to i dzięki swojej pracy na terapii poprawiłam swoje samopoczucie - a radość z
niego jest tym większa, bo mam porównanie, jak mogło być źle. Myśli samobójcze
na wspomnienia złych momentów to nie jest zdrowa reakcja. Ale smutek to zdrowa
reakcja - niezależnie od tego, czy to smutek na wspomnienie o depresji,
szpitalu, czy śmierci bliskiego przyjaciela. Myśli "s" i ból zapijany alkoholem
świadczy o niewyleczeniu.

[othersidegirl]

Ok moze masz racje,ale ja wolę nie wypowiadać sie na ten temat jeśli
nie poczuję sama czym jest "wyzdrowienie",bo teraz to chyba tego nie
wiem....

[annarchia]

othersidegirl napisała:

> Ok moze masz racje,ale ja wolę nie wypowiadać sie na ten temat jeśli
> nie poczuję sama czym jest "wyzdrowienie",bo teraz to chyba tego nie
> wiem....

Ja też nie wyobrażam sobie, jak to jest być zdrowym... :(
Czasami myślę "Jestem zdrowa, tylko silniej przeżywam, mocniej odczuwam, jestem
wrażliwa i dlatego choruję" - ale już wiem, że to nieprawda. Taki kit sobie
wciskany...

Znam jednak kogoś (w realu), kto WIELE lat strasznie cierpiał, kilkanaście
terapii, psychiatrów, a od ostatniej terapii - fundamentalna przemiana:
myślenia, odczuwania, funkcjonowania.

[othersidegirl]

Tylko ciekawe czy stala przemiana??Czy wogole może być u takich jak
my coś stałego????

[dolna1]

annarchia napisała:
>
> Znam jednak kogoś (w realu), kto WIELE lat strasznie cierpiał,
kilkanaście
> terapii, psychiatrów, a od ostatniej terapii - fundamentalna
przemiana:
> myślenia, odczuwania, funkcjonowania.

Czy to była osoba z borderline? Jak wygląda jej życie?

[annarchia]

dolna1 napisała:

> Czy to była osoba z borderline? Jak wygląda jej życie?

Mogę ją poprosić, aby sama Ci odpisała :)

P.s. Ja już nie patrzę na te etykietki, raczej. Co t za różnica, czy ktoś ma
takie zaburzenie czy inne? Każdy jest indywidualną osobą. Kto cierpi bardziej:
osoba z BPD, która nigdy nie widziała psychiatryka i nie miała próby
samobójczej, czy osoba z ciężką nerwicą, która miała za sobą 5 prób i 6
szpitali? Diagnoza to tylko zbiór KILKU najbardziej patologicznych cech, i tyle.

[dolna1]

annarchia napisała:
>
> P.s. Ja już nie patrzę na te etykietki, raczej. Co t za różnica, czy ktoś ma
> takie zaburzenie czy inne? Każdy jest indywidualną osobą. Kto cierpi bardziej:
> osoba z BPD, która nigdy nie widziała psychiatryka i nie miała próby
> samobójczej, czy osoba z ciężką nerwicą, która miała za sobą 5 prób i 6
> szpitali? Diagnoza to tylko zbiór KILKU najbardziej patologicznych cech, i tyle
>

Mnie początkowo bardzo nakręciła diagnoza. Wydawało mi się, ze musi mnie
charakteryzować każde określenie dla osoby z pogranicza. Moja terapeutka
wtłoczyła mi myślenie, że nie leczy się diagnozy, ale zaburzenia. I chyba
pojmuję już co miała na myśli. Niemniej jednak z czystej ciekawości fajnie
byłoby poznać losy osoby z BPD, zupełnie jak dalsze dzieje Rachel z "Uratuj mnie".

[annarchia]

dolna1 napisała:

> Mnie początkowo bardzo nakręciła diagnoza. Wydawało mi się, ze musi mnie
> charakteryzować każde określenie dla osoby z pogranicza.

Och, mnie także! Kiedyś. Tyle, że dotyczyło to innej diagnozy, jaką miałam
wcześniej. Każde moje zachowanie interpretowałam jako objaw ChADu - moja złość
to dysforia, moja przygnębienie to depresja spowodowana zaburzeniem
neuroprzekaźników tylko, smutek wewnątrz połączony z żartowaniem na zewnątrz to
stan mieszany, a zmieniające się stany emocjonalne to rapid cycling, poczucie
obcości to chadowa derealizacja. Ku*wa, jak ja mogłam to sobie zrobić??!
Zdegradować siebie, moja indywidualność, moje przeżywanie do diagnozy... Swoją
tożsamość określać kryteriami objawów - matko, ale zdrada siebie! Gdy lekarze mi
odebrali tę diagnozę to wyłam z bólu - czułam pustkę i nie wiedziałam, kim
jestem. Potem zaczęłam tak robić trochę z borderline, ale się opamiętałam, na
szczęście. Bo zobaczyłam, jakie te diagnozy są ubogie, człowiek jest kimś
więcej. (Nota bene - przyzwyczajanie się do diagnozy jest bardzo typowe i
"potrzebne" zwłaszcza u osób z borderline, anoreksją, bulimią - daje odp na
pytanie "kim jestem", daje poczucie wyjątkowości, fałszywego "ja", ale zawsze
jakiegoś... tak uważam).

dolna1 napisała:

dolna1 napisała:

> pojmuję już co miała na myśli. Niemniej jednak z czystej ciekawości fajnie
> byłoby poznać losy osoby z BPD, zupełnie jak dalsze dzieje Rachel z "Uratuj mni
> e".

Gdzieś czytałam ze dwa posty Rachel i to na 99% ona, a nie ktoś "podstawiony".
To chyba z resztą był fragment z jej drugiej książki "I'm not supposed to be
here" (bo "Uratuj mnie" to "Get me out of here"). Jak poszukam, to Ci podeślę,
jeśli chcesz.

[dolna1]

annarchia napisała:

Jak poszukam, to Ci podeślę,
> jeśli chcesz.
>

bardzo chętnie.

[annarchia]

dolna1 napisała:

> a ja właśnie tego chce się nauczyć: radzić sobie z własna złością, impulsami,
> autoagresją.

A, to ja nie. Nie chcę całe życie radzić sobie z autoagresją, stosować techniki
cały life i powstrzymywać się przed pocięciem. Nie chcę takiego życia i tyle.
Wolę popracować na terapii nad przyczynami cięcia, autoagresji, objadania się do
bólu - zadać pytanie dlaczego i po co To sobie robię, wiedząc, że odpowiedź "bo
czuję ból" (itp.) to tylko wierzchołek góry lodowej - i przepracować nad tak
wielką nienawiścią i złością na siebie, a to wymaga spoooro pracy. No i
identyfikacja okropnego bólu i zniwelowanie go. I mam to gdzieś, że wielu
psychologów wątpi, że to możliwe. Ja to chcę osiągnąć i to się dla mnie liczy,
będę próbować. Naiwnie? Ale będę.

Co do złości, lęku - oczywiście, zdrowie także zakłada złość, lęk. Ale jest
różnica w opanowywaniu borderowej wściekłości, impulsywnego gniewu oraz
panicznego lęku, a zdrowej złości i strachu - które nie bolą, bo ich siła jest
adekwatna. Co to za życie opanowywać gniew, który mnie spala i zabija?
Opanowywać atak paniki technikami? Chciałabym poczuć ludzką złość i strach, a
nie jakieś emocjonalne hardcory. Kiedyś tak czułam i może da się do tego wrócić.

dolna1 napisała:

> annarchia napisała:
>
> Jak poszukam, to Ci podeślę,
> > jeśli chcesz.
> >
>
> bardzo chętnie.

Wyślę Ci na gazetowego maila.
Adres, z jakiego wzięłam ten "wywiad" to www.bpdcentral.com - to jest ta grupa
wsparcia, w której ona uczestniczyła (ta, o której mowa we wstępie do książki
"U.m.").

[elzbieta007]

> Mogę ją poprosić, aby sama Ci odpisała :)

Hej, to ja. Nie miałam diagnozy bpd, ale pod większością objawów, jakie tu
opisujecie, mogę się podpisać.

W skrócie: mam 55 lat, z czego ponad 20 to nerwica depresyjno-lękowa. Przeszłam
w ciągu tego czasu kilka (a może kilkanaście) różnych psychoterapii, nie mówiąc
o tonach prochów. Jedne trochę działały, większość - nie.

5 lat temu, kiedy w końcu zrozumiałam, od czego zależy pozbycie się moich
zaburzeń (NA ZMIANIE SIEBIE), poszłam na moją ostatnią psychoterapię. To była
świadoma psychoterapia. Trwała 3,5 roku.

Od 3 lat nie mam nerwicy.

Dziś moje życie wygląda normalnie. Jestem spokojna, z uśmiechem się budzę, z
uśmiechem zasypiam. Moje emocje są adekwatne do tego, co się dookoła i we mnie
dzieje. Nie biorę żadnych psychotropów. Mam więcej znajomych i przyjaciół, niż
kiedykolwiek w życiu. Pracuję, mam rodzinę.

Nie wiem, co to jest szczęście (a padał taki postulat w Waszych postach jako
synonim zdrowia) i nie mam na nie recepty. Ale życzę każdemu z Was tego, co
udało mi się osiągnąć. Jeśli to nie jest szczęście, to niech tak pozostanie:)

[dolna1]

I ja jestem tego zdania.Borderline to zaburzenia osobowości.
Mamy "chorą" osobowość, która na pewnym etapie życia źle
sie "wykształciła". Psychoterapia może pozwolić poznać schematy
naszych zachowań, przeciwdziałać impulsom, zachowaniom
autoagresywnym czy impulsywnym. Rozprawiamy sie ze wspomnieniami,
próbujemy zrozumieć jaki miały na nas wpływ, przeżywamy wypierane
emocje. I owszem zaczynamy żyć "normalnie". A czym jest normalność?
Przeciwieństwem choroby? Dla mnie życie normalne to takie życie
które kojarze, z bycia szczęśliwą. A kiedy będę szcześliwa?
Gdy...... i mogę wymieniać i wymieniać.

[aigala]

nie wiem, co miala na mysli moja terapeutka, mowiac, ze bohaterka ksiazki nie
wyzdrowiala. Stwierdzila, ze pomoze mi dostrzec aspekty, ktore mowia o tym, ze
Rachel wcale nie wygrala z choroba. I nie miala tu na mysli WYZDROWIENIA, bo jak
to podkresla moja psycholog, osoba z borderline nigdy nie bedzie "zdrowa". Moze
nauczyc sie zyc z choroba, kontrolowac swoje zachowania, reagowac adekwatnie do
sytuacji; to wlasnie jest dla niej synonimem "wyzdrowienia" u osoby z
borderline. Mowiac wiec, ze Rachel nie wyzdrowiala, rozumiem, ze wg mojej
psycholog, nie osiagnela nawet tego.
Nie mialam jeszcze okazji rozmawiac z nia na ten temat dokladniej.

Moj dzisiejszy dzien wygladal jeszcze gorzej niz wczorajszy. Musialam wyjsc z
domu, zeby zalatwic kilka spraw. Oczywiscie o pojsciu do szkoly nie bylo mowy...
Bogu dzieki, ze mam jeszcze jakies leki w domu, to lyknelam uspokajacze przed
wyjsciem. Lęki nie zniknely, ale bylam tak senna, ze wszystko docieralo do mnie
z opoznieniem. Idac ulica mialam lzy w oczach ze strachu, w tramwaju myslalam,
ze sie udusze. Nie wiem, jak udalo mi sie przezyc ten dzien... Dobrze, ze
weekend sie zaczal, to zaszyje sie w domu

[annarchia]

aigala napisała:

> nie wiem, co miala na mysli moja terapeutka, mowiac, ze bohaterka ksiazki nie
> wyzdrowiala. Stwierdzila, ze pomoze mi dostrzec aspekty, ktore mowia o tym, ze
> Rachel wcale nie wygrala z choroba.

Ciekawa jestem. Napiszesz, jak się dowiesz? Plis.

I interesuje mnie jedno: DLACZEGO, PO CO, W JAKIM CELU ona chce Ci pokazać, że
ona nie wyzdrowiała?? W celu odebrania Tobie nadziei lub podcięcia skrzydeł, czy
w jakimś innym?

Miałam kiedyś terapeutkę, która reagowała dziwnie, gdy miałam za cel wyjść z
depresji (towarzyszącej bpd). Patrzyła tak, jakby się z motyką porywała na
słońce. Po przerwaniu terapii dowiedziałam się, że ona sama miewa głębokie doły
i jest w grupie wsparcia. Czyli może to taka jej złość/zawiść: mnie się nie
udaje wyjść z depy, a Tobie ma się udać?? Hmm.

aigala napisała:

> I nie miala tu na mysli WYZDROWIENIA, bo ja
> k
> to podkresla moja psycholog, osoba z borderline nigdy nie bedzie "zdrowa".

To po co Cię leczy...?
Ja zrezygnowałam ostatnio z takiej kobiety. Zachowywała się tak, jakby chciała
leczyć diagnozę (kolejne punkciki), a nie mnie...

Teraz jestem u innej osoby, która etykietek nagminnie nie stosuje, tylko tak
orientacyjnie z raz czy dwa. Ja to ja, ze swoją historią życia. Diagnoz miałam
wiele, chyba z pięć, a za każdym razem odnosiła się ona do mojego "ja".
Określanie całej siebie jako borderline, bulimia itd. to wg mnie jak gwałcenie
swojej tożsamości, ucieczka od niej. Diagnoz powinno być tyle, ile ludzi na
Ziemi :) Skupianie się na diagnozie i jej objawach (radzenie sobie z nimi,
zamiast nakierowania na przyczyny) to dla mnie jak ciągłe zatykanie pękniętej
rury, która przecieka - nauczenie się jakie szmaty najlepiej stosować do
tamowania, zamiast generalnego przeglądu i usunięcia przyczyny.

aigala napisała:

> Moze
> nauczyc sie zyc z choroba, kontrolowac swoje zachowania

Aha, no to nie dla mnie taka terapia. Byłam kiedyś na takiej parę miechów i
goowno dała. Wolę poznać przyczyny AŻ TAKIEJ wściekłości i rozdrażnienia, niż
bezmyślnie je kontrolować całe życie. Ale niektórym podobno pomaga, zależy też
jakie ma się cele w terapii.

aigala napisała:

> borderline. Mowiac wiec, ze Rachel nie wyzdrowiala, rozumiem, ze wg mojej
> psycholog, nie osiagnela nawet tego.

Czyli, że w tej książce kłamała? Po co miałaby to robić?
Pisała, że przez 8 lat po terapii odczuwa nieustający spokój umysłu i stabilność
- bez leków. Może kłamczuszek z tej Rachel, a może nie.

aigala napisała:

> domu, zeby zalatwic kilka spraw. Oczywiscie o pojsciu do szkoly nie bylo mowy..

No to dwie jesteśmy "niechodzące"... Mnie skreślili ze studiów ostatecznie :(

[dolna1]

annarchia napisała:


> I interesuje mnie jedno: DLACZEGO, PO CO, W JAKIM CELU ona chce Ci pokazać, że
> ona nie wyzdrowiała?? W celu odebrania Tobie nadziei lub podcięcia skrzydeł, cz
> y
> w jakimś innym?

identyczne zadałam sobie pytanie.
>

> aigala napisała:
>
> > Moze
> > nauczyc sie zyc z choroba, kontrolowac swoje zachowania
>
> Aha, no to nie dla mnie taka terapia. Byłam kiedyś na takiej parę miechów i
> goowno dała. Wolę poznać przyczyny AŻ TAKIEJ wściekłości i rozdrażnienia, niż
> bezmyślnie je kontrolować całe życie. Ale niektórym podobno pomaga, zależy też
> jakie ma się cele w terapii.

a ja właśnie tego chce się nauczyć: radzić sobie z własna złością, impulsami,
autoagresją. Aby nauczyć się panować nad sobą wcześniej trzeba poznać przyczynę
swoich niepożądanych zachowań. To musi iść równolegle.

[aigala]

absolutnie informacji o "niewyzdrowieniu" Rachel nie odebralam jako majacej na
celu podciecie mi skrzydel:) To wyszlo tak, ze sama powiedzialam psycholog, ze
przeczytalam te ksiazke, a ona stwierdzila, ze koniecznie musimy o niej
porozmawiac. Gdy zapytalam, po co, odpowiedziala, ze w ksiazce sa aspekty, ktore
swiadcza o tym, ze bohaterka wcale nie wygrala z choroba i musimy sie rzem im
przyjrzec. Ale jakos szkoda mi bylo czasu na "marnowanie" go na temat tej
ksiazki, wiec nie podjelam tematu, poprostu, brak ciekawosci w tym temacie.

A co do "wyzdrowienia". Wg mojej psycholog, osoba z bordeline moze, tak jak juz
pisalam, nauczyc sie kontrolowac, rozpozanwac swoje emocje, dawac im ujscie w
adekwatny do sytuacji sposob. Ja jestem na razie na etapie, w ktoym ucze sie
poznawac, ze w danej sytuacji do glosu dochodzi moja choroba. I mam sie starac
opanowywac.... Potrzebowalam na to 10 miesiecy terapii...

Na poczatku przerazilam sie, gdyz myslalam, ze jedyne co moge uzyskac przez
terapie, to bedzie wlasnie takie czyste kontrolowanie sie, a co to za zycie,
kiedy na kazdym kroku masz pamietac ze masz border, masz opanowywac, hamowac i
nie dawac ujscia emocjom?..
Ale psycholog twierdzi, ze z czasem to bedzie "samo ze mnie wychodzic" a nie
bedzie celowosciowym dzialaniem. Wiec ja sie na cos takiego godze:) i grzecznie
chodze na terapie. W sumie to nic nie ryzykuje, a moge zyskac "normalne"(?) zycie.

[annarchia]

aigala napisała:

> absolutnie informacji o "niewyzdrowieniu" Rachel nie odebralam jako majacej na
> celu podciecie mi skrzydel:)

W takim razie W JAKIM CELU?

PO CO terapeutka chce pokazać cierpiącej dziewczynie z borderline, czasem
pozbawionej nadziei, że w książce, którą napisała osoba z BPD - która daje
nadzieję - inna pacjentka wcale nie wyzdrowiała??

W jaki sposób te informacje mają być KORZYSTNE dla Twojej terapii?

aigala napisała:

> To wyszlo tak, ze sama powiedzialam psycholog, ze
> przeczytalam te ksiazke, a ona stwierdzila, ze koniecznie musimy o niej
> porozmawiac.

Na jaką terapię chodzisz?
DBT? Poznawczo-behawioralną?

aigala napisała:

> Ale psycholog twierdzi, ze z czasem to bedzie "samo ze mnie wychodzic" a nie
> bedzie celowosciowym dzialaniem.

Czekaj, to jak to? Z jednej strony mówi, że borderline nie jest całkowicie
wyleczalne, że można tylko kontrolować. Ty wtedy wyrażasz obawy - słuszne - co
to za życie: cały czas trzymać rękę na pulsie, na objawach. A ona, że "z czasem
samo to z Ciebie będzie wychodzić". To ja już nie rozumiem - to jest nie
uleczalne czy z czasem wyjdzie samo? :(

Poza tym: PO CO w ogóle rozmawiać o borderline na terapii? (radzenie sobie z
objawami BPD, mówienie o procentach, statystykach, uleczalności, koncentracja na
objawach...)

Powiem o sobie:
1. Dla mnie jest to świetny temat zastępczy - aby nie mówić o sobie, moich
emocjach i mojej historii. Lepsza teoria.
2. Bo borderline daje przynależność do jakiejś grupy.
3. Bo dzięki BPD można określić swoją tożsamość, jestem kimś określonym.
4. Bo pojawiające się info "z bordelrine nie ma wyjścia" skutecznie
usprawiedliwiają mój opór w terapii i niechęć/lęk przed zmianami i otwarciem się
(po co, jak i tak nieuleczalne?) - nieświadomie, a teraz świadomie.
5. Bo boję się czasem (podświadomie?), że dla terapeuty i lekarza jestem ważna i
interesująca tylko jako borderline, a mniej ciekawa jako "szara osoba". Lęk, że
jak zacznę zdrowieć to mnie opuści, będzie mniej zaangażowany itd.
6. Bo mając diagnozę borderline (nie zdrowiejąca,. niewyleczona) mogę liczyć na
zainteresowanie i opiekę lekarzy, terapeutów, szpitali. Osoba zdrowiejąca może
się bać, że za chwile utraci wszelkie zainteresowanie, empatię i opiekę i
zostanie całkiem osamotniona. Nieświadomie.

[aigala]

mi samej jest ciezko to wszystko zrozumiec...

Tak drazymy temat Rachel, ze az sama sie zaciekawilam, co psycholog miala na
mysli:) A wczesniej jakos mnie to nie obchodzilo. Az z ciekawosci zapytam na
nastepnej sesji:)

Wiesz annarchia, ja nie chce sie za bardzo w to wszystko zaglebiac. Mam na mysli
BPD. Rok temu, gdy dowiedzialam sie o chorobie, pochlonelam chyba cala
literature, jaka na ten temat istnieje. Im dluzej czytala, tym bardziej
popadalam w chorobe... Az terapeutka stwierdzila, ze nie jestem gotowa na
samodzielne czytanie lietratury, bo zbyt doslownie biore wszystko co jest tam
zawarte. Bo przeciez jedna osoba z borderem nie jest rowna drugiej. Jak to
gdzies przeczytalam w ktorejs z ksiazek, wyodrebniono 256 rodz borderline;) Jak
to twierdzi psycholog, po co mi etykietka BPD, ja to ja, zbior takich a takich
objawow, z ktorymi musze sie zmierzyc.

Nie ukrywam, ze od 10 miesiecy terapii nie bylo tak zle, jak jest teraz. Fakt,
ze raz mialam wieksza lub mniejsza motywacje do terapii, ale nie mialam objawow
somatycznych... A te teraz nie daja mi zyc;(

Najgorsze, ze nie moge sobie spokojnie "pochorowac", odpuscic, bo obowiazaki, a
to dodatkowo wpedza mnie w panike:( Ty annarchia rozumiem, ze na szczescie (?)
nie masz szkoly ani pracy, chociaz tyle dobrego, ze mozesz sobie odpuscic.
Chociaz, sama nie wiem, czy to tez dobre wyjscie. Ja w tamtym roku tez sobie
wszystko odpuscilam. Tylko na terapie chodzilam, do psychiatry tez a
skonczylam... w szpitalu;( Tak bardzo sie boje, ze historia zaczyna sie powtarzac...

trzymaj sie:*

[annarchia]

aigala napisała:

> borderline;) Jak
> to twierdzi psycholog, po co mi etykietka BPD, ja to ja

No to mnie zdziwiłaś. To ta sama osoba, która koniecznie chce rozmawiać o
borderline? (odnośnie "U.m" i skupiania się na kontrolowaniu objawów bpd)?

aigala napisała:

> Najgorsze, ze nie moge sobie spokojnie "pochorowac", odpuscic, bo obowiazaki, a
> to dodatkowo wpedza mnie w panike:( Ty annarchia rozumiem, ze na szczescie (?)
> nie masz szkoly ani pracy, chociaz tyle dobrego

Jak to: nie mam obowiązków? Mam: usamodzielnienie się, studia, praca. To moje
obowiązki. Chciałam im podołać, zaciskałam zęby, brałam benzo, zmuszałam się,
uczyłam przez łzy. Ale wiesz: Ty mówisz - muszę, mam obowiązki. Tak jest dopóty,
dopóki jeszcze dajesz radę z objawami. W pewnym momencie jest tak, że żadna
siła, żaden obowiązek Cię z łózka nie wyciągnie i tyle. Czasem mam tak, że mój
kot płacze, chce śniadanie, a ja czuję zobojętnienie: umrze i co? Głodny, i co?
Jest stan, gdzie poczucie obowiązku (jakie masz teraz) ZANIKA, gdzie staje Ci
się 100% obojętne, że opuścisz szkołę, pracę, że mama będzie się darła, jak
czegoś nie zrobisz. Próbowałam ciągnąć studia dzienne, pracę - za wszelką cenę.
I co? W końcu - przez to zaciskanie zębów, próbom wytrzymania i podołania
obowiązków trafiłam do szpitala na elektrowstrząsy, bo byłam pół przytomna. Po
szpitalu znów zagryzanie zębów i chodzenie na uczelnię. W końcu znowu nie mogłam
siła woli wystawić nóg poza łóżko i dostałam urlop zdrowotny. Kolejne próby
funkcjonowania okazały się także tak męczące, że byłam potem w dwóch kolejnych
szpitalach wariując z deprechy i ze zmęczenia. Tak jest czasem obowiązkami.

[aigala]

chodzilo mi o to, ze mozesz teraz bez presji, ze muszisz wyzdrowiec np w ciagu
miesiaca, chorowac. Nie mowilam, ze nie masz obowiazkow, kazdy z nnas ma, ale
niektore z nich moga poczekac, gdy wiemy, ze ich odpuszczenie na jakis czas nie
zawazy zbytnio na naszym zyciu. Mi takie poczucie byloby bardzo potrzebne, a
jednak pozostaje plakac i robic swoje. Dobrze wiem, czym sie konczy takie
zaciskanie zebow i parcie na sile do przodu-przeciez pisalam, ze przez takie
postepowanie rok temu trafilam do szpitala bedac na skraju wykonczenia. Dlatego
w jednym z postow zastanawialam sie co jest lepsze- parcie na sile do przodu,
czy odpuszczenie sobie i pozolenie na gorsze samopoczucie.

Ja rok temu najpierw cisnelam na sile, a gdy juz nie mialam sil, polozylam lage
na wszystko, od wstania z lozka poczawszy, na realizacji jakichkolwiek potrzeb
skonczywszy. Az mam lzy w oczach jak sobie przypominam tamten czas...

Annarchia, ty masz terapie raz w tyg? Jesli tak, to dobrze, to zawsze jakies
oderwanie od ciaglego bycia w domu, w koncu trzeba sie ubrac, wyjsc z domu, do
ludzi. Ach, tylko jak juz nie ma sil na nic, to nawet terapia nie motywuje do
wyjscia:( Bo jak w glowie mam poczucie, ze "nic juz nie ma sensu" to jak znalezc
sens w terapii, ktora juz tyle trwa, a gdzie efekty? Dajesz jeszcze rade chodzic
do pracy? Bo jesli dobrze zrozumialam, to studia juz ci przepadly:(? Nawet jesli
tak, to ja sobie probuje tlumaczyc, ze przeciez szkola, praca to wazne aspekty
zycia, ale jak sie nimi cieszyc i wypelniac obowiazki nalezycie, jesli nasze
wnetrze jest tak chore? Ludze sie, ze przyjdzie taki czas, ze naucze sie cieszyc
zyciem na nowo, bo teraz tego nie potrafie, nawet gdy cos sie zaczyna ukladac to
choroba zawsze mi o sobie przypomina predzej czy pozniej...

Tak bym chciala was jakos pocieszyc, dac nadzieje, powiedziec, ze bedzie dobrze,
ze terapia przyniesie efekty. Ale ja tego nie widze, wiec jak moge was
oklamywac? Juz nawet nie mam sily pisac jak beznadziejnie sie czuje. A lzy leca
mi z oczu same...
Obym tylko w szpitalu nie skonczyla;(

[annarchia]

aigala napisała:

> chodzilo mi o to, ze mozesz teraz bez presji, ze muszisz wyzdrowiec np w ciagu
> miesiaca, chorowac. Nie mowilam, ze nie masz obowiazkow, kazdy z nnas ma, ale
> niektore z nich moga poczekac

KAŻDY może sobie chorować, ile chce ?*np. z decyzją - pieprzę pracę, umowę, małe
dziecko) i nie ma czegoś takiego, jak "muszę".

Ech, chyba się w tym nie zrozumiemy :( Cot o jest presja? Presja jest własnym
popędem (nie zewnętrznym tak naprawdę), które sami sobie narzucamy. Na
naciskanie ze strony innych, obowiązków możemy reagować jak na "muszę czy chcę
czy nie"(co jest nieprawdą), a można reagować - i tak mi to obojętne. Nie wiem,
w jakim jesteś wieku, ale mi ciut bliżej do 30-stki niż do 20-stki i uwierz, że,
że obowiązków, która na mnie ciążą jest mnóstwo. Także "presja" ze strony
rodziny, sumienia, społeczeństwa. Powinnam mieć skończone studia, powinnam
pracować, aby mieć z czego żyć. Czy uważasz, że w moim wieku "pewne sprawy moga
poczekać"...? Takie, jak założenie związku, urodzenie dziecka, ukończenie
studiów, praca?

Zobacz. Matka mi czasem truje, że tu siedzę, a do rachunków się nie dokładam
(pewnie ma rację) - presja. Matka grozi, że jak nie pójdę do pracy to zastosuje
środki prawne, aby mnie usunąć z domu - to nie presja? Zostałam wywalona ze
studiów 2gi raz, chociaż cholernie zależało mi na ich skończeniu tak w ogóle
(aby mieć cokolwiek w CV) - w wieku tym i tym powinnam już była je skończyć -
tyle wysiłku w nie wwaliłam - i co - to nie presja? Kończą mi się własne
pieniądze (od rodziców nie dostaję ani grosza na nic!) - to nie presja? MUSZĘ
zacząć zarabiać, aby mieć na jedzenie, terapię, bo kasa się kończy. I co? Jestem
nieprzytomna i niezmobilizowana.

W momencie, gdy zostałam na lodzie i byłam jedną wielką presją - nie podołałam i
wylądowałam w szpitalu.

Co to znaczy, że nie możesz sobie pozwolić na spokojne chorowanie? Bo np.
szkoła. Ale NIE MUSISZ do niej chodzić - oczywiście będą tego konsekwencje, ale
jednak one Cię OBCHODZĄ.

Czasami są sytuacje, gdzie zanika w Tobie poczucie presji - nawet takie, jak
"muszę chodzić do szkoły", "muszę zarabiać", "muszę się opiekować dzieckiem -
nie mogę się rozłożyć". A propos tego ostatniego, widziałam w szpitalu matki
noworodków - MUSIAŁY się nimi zająć, ale choroba silniejsza.

aigala napisała:

> Annarchia, ty masz terapie raz w tyg?

Było 1x, będzie 2x.

aigala napisała:

> ludzi. Ach, tylko jak juz nie ma sil na nic, to nawet terapia nie motywuje do
> wyjscia:(

Jasne. Niektóre sesje (choć poprzedniej terapii) opuszczałam :( a w końcu nie
mogłam się zmotywować do jeżdżenia... Na obecną chodzę krótko, ale teraz mam
przerwę.

aigala napisała:

> Bo jak w glowie mam poczucie, ze "nic juz nie ma sensu" to jak znalez
> c
> sens w terapii, ktora juz tyle trwa, a gdzie efekty?

Obecna trwa 2 miechy, 1x. Wiem, że 3 lata to minimum. Więc KRÓCIUTKO. Co do
sensu: po kilku latach bezsensu wszystkiego powiedziałam sobie tak: ok, czuję
teraz bezsens życia, terapii, wszystkiego, ale nie jest to uniwersalna ocena -
to jest tylko moja prawda, "prawda" zaburzonej i depresyjnej kobiety. Skoro
bardzo cierpię i nie mam odwagi się zabić, to nie wytrzymam dalej tego bólu w
nicnierobieniu, z alternatywy samobójstwo-terapia wybieram to drugie, obecnie
mam większą odwagę do terapii niż do śmierci, pomijając bezsens.

aigala napisała:

> Dajesz jeszcze rade chodzi
> c
> do pracy?

Do pracy...? Ja ostatnio nie wychodzę W OGÓLE z mieszkania, a czasem z wyra. Jak
jestem głodna to nie pójdę do sklepu, bo nie chce mi się ubrać i w ogóle. Mam
jeszcze własne pieniądze, które mi się powoli czerpią. Próbowałam kilka razy
pracować, i nie chcę tego wspominać :(

aigala napisała:

> Obym tylko w szpitalu nie skonczyla;(

Spokojnie. Przecież na razie potrafisz się jeszcze motywować. Przez łzy, ale
jednak wyjdziesz z domu. Abyś tylko się nie zmęczyła.

[aigala]

ale czasem zdarza sie, ze osoba chora jest na tyle w komfortowej sytuacji, ze
rzeczywiscie wielu rzeczy "nie musi". Np mieszka z rodzicami, ktorzy wspieraja
ja nie tylko psychicznie ale i finansowo, nie ma dzieci, ktorymi musi sie zajac,
moze miec skonczona szkole wiec nie wisi nad nia widmo zawalenia nauki, moze nie
martwic sie o nieobecnosc w pracy bo takowej moze jeszcze nie miec itp.

Ze mna zle. Wczoraj przeryczalam caly wieczor. I znowu mialam mysli... Dzis
dogorywam w lozku.

Chwala Bogu za hydroxyzyne

[aigala]

nie mam juz sil

[aigala]

nafaszerowalam sie hydroxyzyna i jakos dotarlam do lekarza. Zmienil mi lek z
prozacu na jakis inny. Boje sie, jak bede na niego reagowac, ale jest tak zle,
ze jest mi obojetne co biore, byle dzialalo...

[aigala]

"Wez sie dziewczyno w garsc!"
"Ile mozna lezec?! Uczesalabys sie chociaz."
"A co ze szkołą?"

A gdzie w tym wszystkim JA?

A jesli bym to zakonczyla, to co wtedy powiecie? "Przeciez wszystko bylo ok" ???

Tak, wszystko jest ok... Zajebiscie ok

[strangerthan]

Doskonale wiem jak to jest być otoczonym przez ludzi, którzy za cholerę nie
łapią, że Tobie też nie odpowiada tkwienie w tym stanie, ale źle się dzieje i po
prostu nie masz sił...
Ja zawsze słyszę, że znowu jestem obrażona albo zazdrosna o coś...
Kiedyś przyjaciółka mi powiedziała, że chyba musiałabym umrzeć, żeby na przykład
rodzice zwrócili na mnie uwagę i zastanowili się nad tym, że jednak było coś nie
tak, z czym trudno mi było sobie poradzić...
Zrozumiałam, że nie muszę się nikomu tłumaczyć, bo nikt nie cierpi bardziej niż
ja...
W tym wszystkim Ty jesteś najważniejsza i skup się na tym, żeby poczuć się
lepiej, w takiej sytuacji trzeba olać tą gadaninę głupią... Życzę szybkiego
powrotu do lepszej kondycji :)

[aigala]

dziekuje Ci bardzo.
Wiem, ze musze skupic sie na sobie, tylko to jest takie ciezkie, gdy wszyscy
dookola mnie mysla, ze wystarczy "wziac sie w garsc" a moje zle samopoczucie to
fanaberie... A najgorsze jest to wspolczujace kiwanie glowa "tak tak, rozumiem
co czujesz" a w glowie myslenie "niech ona juz skonczy te szopke":(

Jest chyba troche lepiej, nie chcialabym chwalic dnia przed zachodem slonca, ale
dzis nawet wyszlam z domu. I nie bylo az tak zle. Fakt, ze zanim wstalam z lozka
juz mialam lęki. Ale wyszlam. Nie wiem jakich odczuc w zwiazku z tym bylo u mnie
wiecej- strachu czy satysfakcji, ale to chyba zasluga lekow. Jakos tak mnie
zobojetnily na wiele rzeczy. Wiec skoro jest obojetnie a nie tragicznie, to
chyba jest lepiej, nie?..

[strangerthan]

hmmm... dopóki to kwestia leków to wiadomo... ulga jest ważna, mimo, że
spowodowana jest zewnętrznie a nie prawdziwą przemianą..., ale nie można liczyć
do końca życia na leki. Sama wiem, bo 3 tygodnie temu wróciłam na leki... I
czekam na tą ulgę, a ona nie chce przyjść... :( Dzisiaj cały dzień przespałam,
strach i beznadzieja mnie ogarnęły, w myślach rzucałam studia... A teraz...
siedzę i uczę się po nocy... Tak jest zawsze... Jak coś się nie zmieni to nie
wiem czy wyrobię :(
Gratuluję wyjścia z domu :) zapamiętaj to poczucie, że nie było tak źle, gdy
następnym razem będziesz miała obawy to może pomóc... :)
Fakt, nie łudźmy się, prawdziwego zrozumienia jest dla nas mało... Zajmij się
sobą dziewczyno, tylko sobą, inni sobie poradzą i niech gadają... Jak muszą... ;)

[aigala]

chyba jest troche lepiej. Boje sie to mowic glosno, zeby nie zapeszyc...

Nie wiem czy spowodowane to jest dzialaniem lekow, czy tym, ze nie nie chodze na
zajecia a to oznacza wiele mniej stresow (wychodze z domu bo chce a nie bo
musze, nie musze jezdzic zatloczonym autobusem lub tramwajem, brrrr, no i nie
musze sie scierac na uczleni, samowolka w gniciu w lozku, nieubieraniu sie itp).

Tylko ile czasu tak mozna? Moze za jakis czas bedzie lepiej?..

[annarchia]

aigala napisała:

> Tylko ile czasu tak mozna? Moze za jakis czas bedzie lepiej?..

A co się dzieje teraz na Twojej terapii? Jaki temat?

[aigala]

hmmm, moja terapia to jeden wielki bol, ciezko mi okreslic czy sa teraz
poruszane trudniejsze tematy, gdyz tak naprawde kazda sesja bardzo boli.

A jak annarchia u ciebie, lepiej choc troche? Dluga masz przerwe w terapii?

[annarchia]

aigala napisała:

> A jak annarchia u ciebie, lepiej choc troche? Dluga masz przerwe w terapii?

U mnie jest kiepsko. Nasilenie objawów, kryzys, chaos. Nie mam na razie sił
prowadzić bloga, nie mam sił wracać do atmosfery szpitala. Jutro wraca terapeuta
po 5-tygodniowej przerwie.

[aigala]

co by bylo, gdyby?..

Poplacza, moze nawet troche sztucznie, ale za jakis czas zapomna.

A mnie przestanie bolec...

[aigala]

boli, tak bardzo boli

nienawidze jej; to wszystko jej wina

a ja znowu nie daje rady,
znowu rozmyslania, złe rozmyslania...

juz nie chce zeby bolalo,
juz nie, prosze