Prawo do eutanazji

[heelpinka]

Dlaczego nie mamy prawa z godnością umrzeć ,jesli podjęliśmy taka decyzję?
Jak długo "przypadkowy"sejm i sentat bedzie odbierał nam prawo do smierci bez
uciekania się do mozolnego gromadzenia tony psychotropów, albo kupowania na
stadionie jakiejś bez sensu pukawki? Jeśli nie odmawia się prawa do życia,
dlaczego odmawia się prawa do śmierci?
pzdr

[dzas1]

Bo ktoś musi cię wtedy zabić, a nie każdy ma na to ochotę(a do samobójstwa nie
potrzeba legalizacji eutanazji)

[omepcia]

Zabić..... ale czy nie jest wiekszym barbarzyństwem patrzeć na człowieka, który
cierpi niż mu pomóc jeśli właśnie tego chce i oczekuje??
Jestem daleka od moralizowania - każdy ma swoje sumienie i wie do czego jest
zdolny. Wystarczy przejść się do hospicjum by przewartościować swoje poglądy.

Póki co eutanazja nie jest w Polsce legalna. I patrząc na rząd z PiSem i
Giertychem na czele dłuuuuuuuuuuuuugo jeszcze nie będzie.

i wy się nazywacie ludżmi???

[mercedesadmin]

ból i cierpienie to stały element ludzkiego życia. Chcielibyście przejść przez
życie gładko ?? Życie to nie tylko zdrowie , wczasy i pukanie się w pupe ale
również choroba i cierpienie.

[heelpinka]

> ból i cierpienie to stały element ludzkiego życia. Chcielibyście przejść
przez
> życie gładko ?? Życie to nie tylko zdrowie , wczasy i pukanie się w pupe ale
> również choroba i cierpienie.

Mam dwa pytania: 1. co to jest pukanie się w pupe? bo sie jeszcze z takim
sformułowaniem czynności nie spotkałam, cokolwiek by to miało oznaczać.
2. Wiesz co to jest miłosierdzie? Najpierw posiedź przy wyjącej o dobicie matce
przez kilka miesięcy a potem pytaj o człowieczeństwo, ok?

[dobrotka06]

Dla mnie wyrazem najwyższej, najgłębszej miłości jest pozwolić odejść ukochanej
osobie, pomóc jej w tym. Byłabym za tym żeby to było legalne prawnie.
Gadanie, że cierpienie jest elementem życia jest szczytem egoizmu.

[ijnl]

Z ta eutanazja to nie jest takie proste.

Od kilku lat mieszkam w Holandi jestem anestezjologiem.

Chyba by trzeba zaczac od podstaw czyli od dobrej organizacji leczenia
paliatywnego zeby pacjent ze smiertelna choroba nie cierpial i z godnosia
dozywal swego konca, oczywiscie nie moze sie dziac to na korytazu szpitalnym co
niestety zdaza sie w RP. Bywalem w hospicjach i niezrobily one na mnie wrazenia
ze myslal bym o eutanazji.
Sprawa eutanazji w Holandi tez nie jest prosta bardzo sformalizowana i wymaga
zgodnej opini 3 lekarzy. Nie mozna nikogo( lekarza) zmusic do wykonania
eutanazji. I w brew pozora wykonuje sie ich kilkadziesiat w roku w zeszlym roku
ok. 80.
Proponowal bym zastanowis sie nie nad eutanazja a nad dystanazja.
W XXI wieku dzieki postepowi technicznemu i farmakologicznemu mamy wielkie
mozliwosci utrzymywania czlowieka przy zyciu.
Czy to utrzymywanie przy zyciu za wszelka cene bulu zlego konfortu dolaczania
sie niewydolnosci poszczegulnych narzadow ma ses, czy od pewnwnego momentu nie
przyspaza sie tylko pacjentowi wiecej cierpien.
Pacjent i rodzina i wszyscy musza miec swiadomosc ze zycie konczy sie zawsze
smiercia i to jest nieuniknione.
Tutaj rok temu powstala procedura ograniczajaca leczenie dzieci z wielowadziem
mozna spowodowac przeluzenie ich zycia o kilka godzin lub dnie ale nic wiece.
Przeciez to nie jest eutanazja tylko dystanazj.
Od kilku lad dosc czesto zdaza mi sie rozmawac z rodzinami pacjentow na
Intensywnej Terapii i po wykozystaniu wszystkich mozliwosci i dyskusji
dochodzimy do wniosku ze nalezy zaniechac dalszej terapi rodzina zegna sie z
pacjentem a on powolutku gasnie.
W RP dakie rozmowy byly bardoz trudne i zatko konczyly sie kompromisem
Bys moze latwiej rozmawia sie z protestantami niz katolikami.


Gratuluje tematu .
Inaczej czlowiek umiera w kinie teatrze a inaczej naprawde.

[mania60]

Przeszłam bardzo ciężką chorobę (czerniak IV stopnia)i byłam bardzo blisko śmierci. Mam świadomość , że choroba w każdej chwili może wrócić.Ale zgadzam się z panem , nie chciałabym , aby podtrzymywano moje życie za wszelką cenę podając w nieskończoność leki( nie mówię tu o leczeniu ), kiedy nadejdzie ta chwila chciałabym odejść bez bólu w ciszy i spokoju.

[a_belka]

Nie mam depresji a chcialbym umrzec. Jestem ciezko chory i szansa, ze sie cos poprawi jest znikoma. Zyje w niewyobrazalnym bolu. Pamietam, ze kiedys z perspektywy zdrowego, eutanazja wydawala sie czyms potwornym. Teraz zmienilem zdanie. Wszystko, byle ten bol sie skonczyl. Smierci sie nie boje, boje sie bolu.
Nie moge juz niz z siebie dac rodzinie, gdzies zniknela moja cierpliwosc, nie moge pracowac (jestem finansowym obciazeniem dla rodziny), nie moge planowac przyszlosci, bo jedyne co mnie czeka to moment, kiedy juz nie bede mogl sam dojsc do lazienki. Na razie jeszcze moge. Moje zycie ogranicza sie do Internetu gdzie od czasu do czasu cos napisze. Nie za czesto. Przeczytam wiadomosci, choc nie wiem po co mi to. To zycie jest malo warte.

Szkoda, ze nie mieszkam w Holandii.

[ijnl]

Mysle ze mozna postarac Ci sie pomuc w walce z bolem,najprosciej jest
skontaktowac sie z poradnia leczenia bolu zwykle w kazdym duzym miescie lub
szpitalu akademickim na pewno cos poradza. Nacokolwiek jestes chory zaslugujesz
na to by zyc bez bolu.
Powodzenia

[mamonka01]

Ja także chciałabym mieć prawo do godnej śmierci w wypadku gdy walkę z chorobą
już przegram. Umieranie w bólu i poniżeniu jest czymś czego nie chciałabym
doświadczyć. Bólowi ciała można przeciwdziałąć, ale bólowi duszy toważyszącemu
poniżeniu chyba nie? Są ludzie dla których objawy fizjologiczne toważyszące
chorobie są czymś strasznym,wykończającym psychikę,wręcz poniżającym. Dlaczego
człowiek świadomy swych pragnień nie może godnie odejść?

[omepcia]

Dlaczego człowiek świadomy swych pragnień nie może godnie odejść?
Dlatego, ze przewazajaca liczba Polakow to katolicy. Zycie jest najwieksza
wartoscia ale zapomina sie o jego jakosci. Chcialoby sie powiedziec, niestety...

[julka_16]

Ja tez bym chciała umrzeć godnie.Nie chce leżeć w szpitalu plackiem, nie chcę
aby ktoś się nademną litował.Dlatego każdy powinnien mieć prawo do decydowania
kiedy chce umrzeć.

[heelpinka]

> Dlatego, ze przewazajaca liczba Polakow to katolicy

[omepcia]

Masz racje - pseudokatolicy. I wlasnie z takiego zaklamania, w jakim zyja
wynika polskie prawo.

[zojkaojka]

Jestem...nie-staram sie byc katolikiem.Ale potwornie boje sie bolu.Jestem
przeciwna ratowaniu za wszelka cene i przeciaganiu w efekcie agonii.Ale co
innego zaprzestac leczenia i tak bez szans na powodzenie a coinnego podac
trucizne.No i jeszcze strach przed naduzyciami eutanazji...Ale ciekawe jest to
jak laczycie bol z ponizeniem-dlaczego?Litosc... czy jest czyms zlym?Widzialam
cierpiace dzieci , umierajace,kochalam i czulam litosc dla nich i ich
rodzin.Nie ma w nich ponizenia!Te dzieci sa piekne,pelne dumy i godnosci!One
prawie swieca!
Zaleznosc ,bezradnosc, niemoc, brzydota = ponizenie? To moze starosc , smierc ,
choroba tez ??? To moze wogole ZYCIE jest ponizej naszej godnosci?
Ponizenie bo co? Bo obrzydliwie wygladam gdy wyje , gdy choruje? Bo jak
korzystam z basenu na sali pelnej ludzi to robienie kupy bardziej mnie poniza
niz ciebie bo ty to robisz w ukryciu ? Wszyscy mamy bebechy , i
robimy "obrzydliwe" rzeczy-to jest zycie, to my tacy jestesmy..
W BRZYDZENIU SIE JEST COS OBRZYDLIWEGO
A z bolem trzeba walczyc .Wprawdzie to nasz sprzymierzeniec-ostrzega przed
niebezpieczenstwem ale gdy spelnil juz ta role tylko utrodnia zycie.
A gdy mowa o tym co chory moze dac to lepiej nie pytac samych chorych ,bo oni
najczesciej powiedza-nic , zapytajcie ich opiekunow.Moje zycie stalo sie
trudne, wiara sie zachwiala ,czesto sie boje o zycie coreczki ale bez watpienia
jestem lepszym czlowiekiem ,uroslam (choc rownoczesnie uswiadomilam sobie jak
mala jestem...)

[mamonka01]

Są ludzie dla których fizjologia ich ciała jest czymś bardzo intymnym, bardzo
osobistym. W momencie gdy przestają panować nad naturalnymi odruchami ,a do
tego muszą obnażać swoje chore i zanieczyszczone ciało (nawet gdy robią to
jedynie wobec najbliższych) cierpią psychicznie. Mogą czuć się poniżeni. To
indywidualne odczucia. Są ludzie którzy nienawidzą litości, bo tak odbierają
opiekę nad własną sponiewieraną osobą.Każdy z nas ma inną wrażliwość,Inną
hierarchię wartości.
Tak jak piszesz dla ciebie tu poniżenia nie ma ale to nie ty ,jesteś tu
wykładnikiem a osoba dla której taka sytuacja to poniżenie. To ona i jej
odczucia są najważniejsze. Nam opiekunom pozostaje wytrwała praca, wspieranie
chorego i niezrażanie się nawet wtedy, gdy chorzy mocno nas ranią.

[dobrotka06]

Wszystko pięknie, ale do pewnego momentu. Miłosierdzie dawane na siłę przestaje
być miłosierdziem a staje się torturą. A ten strach przed nadużyciami....
Dlaczego mówiąc o trudnych decyzjach (eutanazja, aborcja) wyciąga się zawsze
tych kilka czarnych przypadków? Dlaczego ludzi równa się do tych najgorszych?
To ja proponuję przestać wydawać prawo jazdy bo kilku idiotów zabiło kogoś
jadąć po pijaku... Tak nie można. To są bolesne, ale prywatne sprawy.
Ja przede wszystkim uważam, że KAŻDY POWINIEN DECYDOWAĆ SAM O SOBIE W ZAKRESIE
SWEGO ŻYCIA I CIAŁA. Bez udziału polityków, księży, publiczności.... Skoro mówi
się, że Bóg dał życie, to dał je mnie. A dając mi przy okazji wolną wolę dał
przyzwolenie na decydowanie co z tym darem zrobię. Jeśli mogę moje życie
zmarnować, zdegradować, zdeptać i zniszczyć to mogę je również skończyć. A
jeśli nie mogę tego zrobić sam bo 1.nie mam dostępu do odpowiednich środków, 2.
nie mam fizycznych możliwości to mam prawo oczekiwać, że znajdzie się ktoś kto
mi w tym pomoże. Tak samo jak znajdują się ludzie, którzy pomagają życie
naprawić....

zojkaojka - popieram!

[kropka991]

Wielkie zrobiłaś na mnie wrażenie swoim postem. To jest to! obrazowo i
dosadnie. Też tak myślę. Co za bzdury z tym"poniżeniem" piszą i myślą
niektórzy. Cała nasza kultura to pogoń za ułudą; młodości, siły, władzy. Nad
innymi, nad swoim życiem itd. Kapuściński o biedakach z którymi się przyjaźnił
w każdym zakątku Ziemi mówił - to moi bracia. On ich kochał, chociaż byli
często chorzy, śmierdzieli, nie mieli co jeść, nie mieli siły żeby "wyglądać".
Ale umieli cieszyc się wzajemną bliskością. Siebie w słabości ostatecznej też
napewno Kapuściński umiał kochać. Każdy w słabości ostatecznej będzie. I jak z
tą swoją gnębiącą Cię wtedy "pychą" (bo czujesz się poniżony, bo musisz
przyjmować podane do ust jedzenie, bo Ci tyłek ktoś umyje?) staniesz przed
Stwórcą?

[gayga1]

Co się tyczy eutanazji i tym podobnym rozważaniom, myśle ,że jest to temat rzeka i nie ma dobrego wyjścia....każdy ma prawo do rozważań lecz decyzja , którą należałoby podjąć przy eutanazji jest momentem bardzo trudnym i skomplikowanym.W Szwajcarii gdzie mieszkam trochę latek istnieje stowarzyszenie ,które na wniosek pacjenta takowej dokonuje - jest to dość długa procedura ,pracuje przy tym sztab wykwalifikowanych ludzi i osoba ,która przejdzie takie kwalifikacje zostaje przygotowywana do wstrzyknięcia sobie samodzielnie odpowiedniej mikstury ,która to pozwoli mu na odejście z tego świata w momencie wybranym przez siebie..Lekarz nie robi tego osobiście tylko mówi co należy zrobić i wychodzi....kiedy wraca stwierdza zgon.
W większości przypadków /przynajmniej te, które widziałam / uznaję je za zasadne i podziwiałam tych chorych ,którzy tego w ostatecznym wyborze dokonywali.
Posumowując myślę ,że dzieje się to w tak w powolny i wyważony sposób, gdyż nie jest to prawnie dopuszczalnie........ale nie tak całkiem do końca -więc przed podjęciem decyzji o eutanazji jest to w 100% decyzja słuszna i niepodważalna.
Myślę ,że w momencie gdy cos takiego zostaje usankcjonowane prawnie zachodzi obawa,że nie jest to wtedy tak długo i dokładnie przygotowywane.
Temat ten jest mi bardzo bliski z racji zawodu jak i zainteresowań ,dlatego pozwolę sobie zaproponować państwu książki Elsabeth Kubler-Ross ,pionierki ,lekarki ,pierwszej osoby ,która zwróciła uwagę na osoby umierące,na ich odczucia,rozterki i rozpoczęła uświadamianie ,że trzeba się tymi ludzmi zająć i pozwalać im przeżywać swoje ostatnie dni - w godności ,spokoju ,pogodzonych
i szcześliwych.Goraco polecam.

[naughtykid]

Moim zdaniem prawo do eutanazji powinien mieć każdy - zdrowy i chory. Jeśli ktoś świadomie chce umrzeć, to po co ma się męczyć z samobójstwem skoro mógłby skorzystać z eutanazji.
Ja mam 22 lata i depresję. Czy może być coś gorszego? Cierpię, że istnieję, więc rozwiązaniem byłoby nie istnieć.

Jak się jest chorym to do lekarza

[szymonstanczyk]

Depresja to choroba i prosze mi tu nie propagować samobójstw.

[iwona1959]

Przed kilku laty moj przyjaciel umieral na raka pluc. Mial 47 lat, jego zona
43, dzieci 9 i 15. Bylam swiadkiem, jak Jola w dzien chodzila do pracy, potem
wracala do domu, gotowala cos dla dzieci i wieczorem szla do szpitala, gdzie
zostawala cale noce (spala w fotelu), nad ranem wracala do domu, zeby wyprawic
dzieci do szkoly i sama isc do pracy, potem znow do domu cos ugotowac ... i tak
przez kilka tygodni. Widzialam jak jej maz, ktory nie byl w stanie bez bolu ani
oddychac ani mowic prosil ja oczami o uwolnienie. Po jego smierci Jola
zwierzyla mi sie, ze czesto noca, gdy jej maz zaczynal sie dusic, gdy widziala
jego szeroko otwarte pelne przerazenia i bolu oczy, z ktorych plynely lzy, byla
bliska tego, zeby wziac poduszke i polozyc mu ja na twarz.

Nigdy nie chcialabym TAK umierac. Nigdy nie chcialabym przy TAK umierajacym
czuwac, i to nie z wlasnej wygody tylko z bezsilnosci, ze nie moge pomoc.

Na szczescie do Holandii mam tylko 50 km.

[margotje]

Wlasnie prawo do eutanazji jest najwyzszym aktem milosierdzia.
Szkoda tylko, ze w ciemnogrodzie zwanym RP malo kto to rozumie.

[puola]

naughtykid napisał:

> Moim zdaniem prawo do eutanazji powinien mieć każdy - zdrowy i chory. Jeśli
kto
> ś świadomie chce umrzeć, to po co ma się męczyć z samobójstwem skoro mógłby
sko
> rzystać z eutanazji.
> Ja mam 22 lata i depresję. Czy może być coś gorszego? Cierpię, że istnieję,
wię
> c rozwiązaniem byłoby nie istnieć.

W ten sposob mozna dojsc do absurdu: Mnie strasznie bola dzisiaj zeby. Ktos ma
reumatyzm i boli go na zmiane pogody, komus nie chce sie codziennie wstawac i
zapieprzac w robocie. Wiec....

Z osobami chorymi psychicznie jest dodatkowa sprawa. Rozumiemy ze ich mozgi
maja uszkodzenia i nie dzialaja prawidlowo. A wiec spelnianie zyczen tych osob
jest nielogiczne.

[iorek]

"Cierpię, że istnieję, więc rozwiązaniem byłoby nie istnieć."

NIE ISTNIEĆ? a moja Ania kochana śpiewa "jak dobrze mi z Nadzieją, że nie ma
nieistnienia"!
Czyli wg Ciebie śmierć to koniec, tak? I potem jest już tylko "nieistnienie"?

[tofik991]

> Z osobami chorymi psychicznie jest dodatkowa sprawa. Rozumiemy ze ich mozgi
> maja uszkodzenia i nie dzialaja prawidlowo. A wiec spelnianie zyczen tych
> osob jest nielogiczne

W spełnieniu woli człowieka chorego psychicznie jest pewna analogia z
zastosowaniem się do prośby o eutanazję chorego, który otrzymuje bardzo silne
leki przeciwbólowe, lub morfinę. Tak naprawdę nie wiemy na pewno czy to co
chory mówi jest rzeczywistym pragnieniem, czy może skutkiem halucynacji
narkotycznej.

[anula36]

ciezko jest z cala swiadomoscia tego czynu usmiercic. Bo to jest usmiercenie.
Czym innym jest odloczenie wszelkiej aparatury podtrzymujacej zycie( lacznie np
z pompa morfinowa), a czym innym swiadome spowodowanie zgonu.
Ciekawe ilu czlonkow rodzin byloby w stanie spowodowac smierc bliskiej im
osoby, nawet w swietle prawa? I zyc dalej z ta swiadomoscia. Ilu przylozyloby
jednak poduszke do twarzy.
Latwiej przerzucic odpowiedzialnosc na personel medyczny.
Mam tylko nadzieje ze juz niedlugo eutanazja nie bedzie obowiazkowa we
wszelkich ciezkich chorobach, za raz po diagniozie.

[anna6131]

Wydaje mi się, że to, do czego powinna dążyć współczesna medycyna i
tzw. "bioetyka" to nie jest eutanazja, lecz maksymalne zmniejszenie cierpień.
Jest paradoksem, że osoba ciężko chora wyje z bólu (rak z przerzutami), a
lekarz tłumaczy, że nie może dać więcej morfiny, bo ...zaszkodzi to na serce.

Czy eutanazja jest rzeczywiście "umieraniem z godnością"? Osobiście bardzo w to
wątpię. Swego czasu grasował w USA słynny dr Kevorkian (chyba nie pomyliłam
nazwiska?). Nazywano go "doktor - śmierć", gdyż pomagał przenosić się na tamten
świat osobom nieuleczalnie chorym. Polegało to na tym, że w jakimś zdezelowanym
samochodzie (podobnym do karetki pogotowia) aplikował pacjentom kroplówki ze
uśmiercającymi środkami. Delikwenci byli pouczani, w jaki sposób posługiwać się
kroplówką w wypadku, gdyby zmienili zdanie; jednakże większość "usypiała" w
jego ambulansie, mając dosyć cierpień. W końcu "doktorowi - śmierci" dobrał się
do skóry prokurator, ale nie pamiętam, jak zakończyła się jego sprawa. Pan
Kevorkian też dużo krzyczał o "godności" i o "swobodnej decyzji pacjenta". Czy
jednak to, co proponował, było "godnym" i "ludzkim" zakończeniem życia?

Powiem Wam szczerze: jako osoba wierząca nie potrafiłabym odebrać komuś życia,
podobnie, jak nie zrobiłabym tego sama sobie. Bo życie nie kończy się tu, na
ziemi, i kiedyś odpowiemy wszyscy za swoje czyny. Dlatego proszę Boga, bym
nigdy nie musiała stanąć oko w oko z sytuacją, którą opisujecie powyżej.

I jak potem żyć, gdy zabiło się matkę, brata, męża?

"nie chcę żyć niegodnie, w poniżeniu"??

[kropka991]

Wcześniej padły tu takie słowa. Odnośnie tego, że nie jestem sprawna w
intymnych czynnosciach itd. Również że nie jestem piękna? Mądra? Co jeszcze
może być powodem frustracji wywołującej pragnienie śmierci? Każda
niedoskonałość może być powodem takiej frustracji. Subiektywne odczucie, że nie
jestem ideałem. A może chodzi o to, że nie jestem tak piękna, tak mądra, tak
skuteczna, tak podziwiana - jak dawniej? Może nie godzimy się na regres? My,
dorośli ludzie pustymi słowami klepiemy o skończoności życia, o spadku
wydolności fizycznej i umysłowej. A kiedy przychodzi starość i możnaby pogodnie
oprzeć się na ramieniu chętnej do pomocy córki, to albo udajemy że dalej
wszystko możemy, albo pleciemy o utracie godności i eutanazji.
Przypuszczam, że sedno sprawy siedzi w pysze. Małe dziecko nie ma poczucia
utraty godności, bo ktoś kochający pupę mu umyje! Ono po prostu nie popadło
jeszcze w pychę. Ono radośnie przyjmuje życie takim jakie ono jest. Nawet gdy
przyjdzie mu żyć z chorobą.
Przeżyłam kiedyś magiczną chwilę. Na ulicy. Mijałam się z kobietą - zaniedbaną,
wyraźnie nie radzącą sobie z życiem, z nałogami itd. Poczułam się jej siostrą -
ja mogłabym być nią, gdyby przypadkiem inaczej życie się potoczyło. Nigdy
wcześnie tak nie czułam. W dotychczasowych doświadczeniach odczuwałabym:
litość, inność, moje samozadowolenie, że nie jestem taka. "Sobie wszystko
zawdzięczam" - mogłoby jeszcze przemknąć mi przez pełną pychy głowę. Ta chwila
na ulicy uświadomiła mi ogrom pychy. Odtąd uwalniam się z poczucia wyższości.
Odtąd zaprzyjaźniam się z niedoskonałością. Odtąd dojrzewam do akceptacji
przychodzącej starości, choroby, przyjmowania bez przykrości i "poniżenia"
pomocy od innych. A w nieuleczalnej chorobie pomocą jest leczenie
bezużytecznego już bólu, a nie pomoc w samobójstwie. Również jestem za
nieprzedłużaniem sztucznie agonii. Pozdrawiam serdecznie.

[aniawx]

A ja nie pozwoliłabym NIKOGO zabić, ani nie życzyłabym sobie tego, zeby ktoś z
rodziny zgodził sie na to, zeby mnie zabić.
Ja też siedziałam nocami przy łóżku narzeczonego, który strasznie cierpiał,
mdlał z bólu, a jak sie wybudzał, to dostawał takiego ataku, ze w 6 osób go
trzymaliśmy, zeby sobie krzywdy nie zrobił, zeby sie nie połamał. Ja trzymałam
Go zawsze za głowę (w zasadzie leżałam na Jego głowie, bo utrzymac rękami nie
dałam rady). Potem lezał pod respiratorem 2 tygodnie (wzięli Go pod respirator
przy wielkich znajomościach, bo powiedzieli, ze to przypadek bez rokowań i nie
będą blokowac miejsca, ale w końcu znalazłam znajomego lekarza i udało sie Go
przewieźć). Nawet nie wiecie ile te dwa tygodnie dla mnie znaczyły. On leżał
nieprzytomny, nie było żadnych reakcji życiowych z Nim, ale BYŁ!!!
Przychodziłam codziennie i przez szybkę na Niego patrzyłam (nie wpuszczano mnie
do środka). W ciągu 2 tygodni 4 razy weszłam do Niego, mogłam Go dotknąć
(pielęgniarki mnie wprowadziły, jak lekarza nie było). Nawet nie wiecie ile to
dla mnie znaczyło! Mogłam Go wziąć za rękę i powiedzieć coś. Pewnie mnie nie
słyszał, ale ja mówiłam. Raz serce szybciej Mu zaczęło bić jak mówiłam do Niego
i stwierdzili, ze On jednak coś słyszy.
Jak zmarł, to lekarz mi powiedział, ze nie widział jeszcze takiego drugiego
człowieka, który tak chciał żyć jak Patryk. Oni dawali Mu do 3 dni, a On
wytrzymał 14. Powiedział mi również, ze Patryk nigdy nie zamknął oczy
(faktycznie zawsze miał otwarte jak podchodziłam. raz tylko jak podeszłam i
zamknęłam Mu sama oczka i powiedziałam Mu zeby spał sobie spokojnie to przez
jakieś 30 min miał zamknięte, a potem znów otworzył). Ja wiem, ze On strasznie
chciał żyć!! Mimo tego, ze strasznie sie wstydził przed obcymi intymnych spraw,
to i tak wiem, ze dobrze zrobiłam dając Go pod respirator, że walczyłam o to,
zeby żył, choć nadziei nie było żadnej...Ale ja ją miałam i wiem , ze Patryk
też - nie odebrałabym Mu jej NIGDY!!! I nikomu innemu!!!

Ania