nasze zdrowe dziecko

[guderka]

nasze młodsze zdrowe dziecko ma 15mcy. i dopiero mając tego malucha zdałam
sobie sprawę jak bardzo mamy spaczoną psychikę i spojrzenie na "zdrowie".
Najpierw -jeszcze w szpitalu tuż po urodzeniu-dotykałam jej uda i się
dziwiłam bardzo że nie ma blizn...jak zaczęła chodzić to miałam łzy w oczach,
nie mogłam się napatrzeć,cągle marudziłam M-"zobacz, ona sama chodzi, ona
chodzi. Wczoraj mieliśmy też rozmowę (w naszym czasie odpoczynku od dzieci po
basenie hehe)-że nie wyobrażamy sobie jak to jest że mała będzie wołać
siku! Nam się wydaje że to jest takie normalne mieć dziecko popuszczające,
któremu na noc zakłada się pampersa że nie może być inaczej!
dziewczyny-rozumiecie co mam na myśli? chyba namieszałam-ale to dlatego ze
kawa nie dopita a mi cięzko wyrazić co mam na myśli

[kasia1506]

Rozumiem Cię doskonale .
Z własnego doświadczenia nie wiem jak to jest miec zdrowe dziecko ale patrząc
na dziecko mojej siostry po prostu nie moge sie napatrzec,nadziwic.
Czasami patrze jak zahipnotyzowana jak ona stawia pierwsze kroki,jak stoi,jak
siedzi ,nachyla się po piłke czy jakąś zabawke.Nie znam tego.
Moje macierzyństwo jest tak bardzo inne że nic nie przypomina
szczęśliwego,dumnego rodzicielstwo.
Każda dziedzina naszego życia jest inna,gorsza.
Patrząc na zdrowe dzieci zawsze łza kręci mi sie w oczach a w sercu czuje
ogromny ścisk,tęsknote.

[guderka]

dokładnie tak jak piszesz kasia!
ja zawsze marzyłam o zdrowym macierzyństwie-zaplanowanym od momenty pomyślenia
o poczęciu aż po sam poród. o książkowych zachowania, samodzielnym siadaniu,
staniu chodzeniu. a teraz jak ona biegnie to...szok dla mnie. I jeszcze jedno-
jak Maja uczyła sie po raz kolejny chodzić nie pomagałam jej gdy sie
przewracała -sama wstawała. i zauwazyłam że takie zachowanie przenoszę na
małą;/ jesteśmy na dworze -ona sie wywaraca a ja nic-czekam aż wstanie...

[anetuchap]

Każda kobieta,zachodząc w ciążę wyobraża sobie,że wszystko będzie dobrze.
Ciąża bez powikłań,lekki poród i zdrowe,piękne dziecko. A potem już tylko:
żyli długo i szczęśliwie.
Nam,mamom chorych dzieci,nasze marzenia legły w gruzach w momencie pierwszego
podejrzenia diagnozy czy ewidentnych oznak choroby. Świat się wali i pozostaje
tylko pytanie:"dlaczego spotkało,to moje dziecko?" Potem z czasem i wiedzą na
temat choroby,pojawiają się kolejne pytania,dotyczące rozwoju i samodzielności
niepełnosprawnego dziecka. Jesteśmy silne i robimy wszystko,aby jak najlepiej
pomóc naszym dzieciom. Nasz świat zamyka się w ramach,które nakreśla choroba
naszego dziecka. Widzimy świat przez pryzmat niepełnosprawności i ograniczeń
naszych pociech. Dla nas chore dziecko jest normalnością,nie zdrowe jak
dla większości ludzi.
Jak urodziłam Majuchę,która jest zdrowym dzieckiem,to czułam się tak, jakbym
doświadczyła cudu. To jest największy prezent od losu. Ze łzami w oczach
patrzyłam jak Maja zdobywa kolejne sprawności,tak po prostu,z dnia na dzień.
Oprócz tej radości,głęboko w sercu tkwił wielki żal,że moja Lenusia tyle musiała
przejść,a i tak nigdy nie będzie tak sprawna jak Maja.

[madzialena121]

nasz młodszy i zdrowy syn ma 2 latka i 1 miesiąc-jest urwisem do potęgi entej
(ma niesporzyta energie)ale to mądry chłopczyk i teraz juz wyłapuje momenty co
potrafi robić Konrad a czego w jego wieku nie robił Kacper,jedyne na co czekam
z utesknieniem to na szybszy rozwój mowy(ale nie jest źle,mówi wyrazy różne,ale
ja bym chciała zeby juz zdaniami mówił)
tak na marginesie to zastanawiam sie nad jeszcze jednym maluszkiem ale juz
chyba za stara na to jestem

madzialena121

[guderka]

a ile masz lat że za stara?

[madzialena121]

to nie taka stara doopa

[guderka]

jeśli chęci i siły są- teraz bardzo dużo mam rodzi w tym wieku

[fajka7]

Ja zdrowego dziecka nie mam co prawda, ale mam je w planie No i wlasnie
zdaje sobie sprawe z tego, ze nie mam bladego pojecia o co w tym chodzi. Jakbym
matka nie byla )) Zatrzymalam sie na etapie pielegnacji niemowlecia,
momentami bardziej zaawansowanej, ale tak czy siak guzik wiem o dzieciach.
Rozwoj zdrowego dziecka wydaje mi sie tak ekspresowy, ze nie sposob za nim
nadazyc. Przeciez, zeby usiasc samodzielnie, to sie trzeba nalugac i to kilka
lat ) No i jak to jest, ze ludzie sami z siebie zaczynaja mowic? A nawet
pyskowac!
Ale za to umiem kochac wlasne dziecko jak nikt, przynajmniej tyle wiem

[igge]

mnie się czasem wydaje, że aż za bardzo kocham to bardziej bezbronne dziecko
ale staram się kochać obydwoje i okazywać to jednakowo...chociaż są takie różne
Nie namieszałaś Guderka, jest dokładnie tak jak piszesz, ja miałam to szczęście
przeżyć zwyczajne macierzyństwo beztrosko najpierw, teraz z młodszym
niepełnosprawnym dzieckiem już zapomniałam jak to było ze starszym i nie mogę
też nadziwić się jak to rówieśnikom i dużo młodszym od małej dzieciom te
wszystkie umiejętności przychodzą tak łatwo, naturalnie, bez długich lat ćwiczeń
Ja też chciałabym jeszcze jednego malucha ale poziom lęku mam dużo wyższy niz
przeciętna matka i już chyba zawsze będę bać się o swoje dzieci mocniej niż
przy pierworodnym

[igge]

Każda dziedzina zycia jest inna ale nie gorsza, nigdy się na to nie zgodzę!
Jest trudniej, duuuuuuuużo trudniej ale w niczym nasze dzieci ani nasze
rodzicielstwo nie jest gorsze. Ja też czasem przełykam łzy ale z biegiem lat
coraz rzadziej. Twoje dziecko jest jeszcze malutkie więc jego niepełnosprawność
to świeża trauma, z czasem będzie łatwiej )))) Pamiętam jak płakałam z nosem
przy szybie kiedy sąsiad rówieśnik córeczki zaczynał jeździć na rowerze, teraz
minęło 5 lat, mała nadal nie umie pedałować ale nie przejmuję się tym prawie
wcale.

[mamaronja]

Bardzo długo i boleśnie się tego uczyłam, ale dziś bez większego żalu (choc
serducho trochę ściska) patrzę na zdrowe dzieci.
Kiedyś za każdym razem miałam ochotę się rozpłakać.

[76anka]

chyba rozumiem i przyznam, że trochę zazdroszczę.
a tak w ogóle, to mam synka w podobnym wieku - wczoraj skończył 16 miesięcy

[agamama123]

ja już dawno stwierdziłam, że Kubus wreszcie wniósł normalnośc w nasza rodzinę.
Do tej pory myslelismy tylko o terapii, szpitalach, lekarzach...A teraz??? Teraz
spadam z krzesła jak dwulatek gania za braćmi i woła: Nie rusz! mama mówi nie
wojno!!!!!!!!!!
Kubuś dał nam spokój, radość - takie niczym nie zmącone kocham cała trójkę ale
wiem, że do szczęścia cały czas brakowało właśnie jego

[basiunia2d]

Popłakałm się czytając ten wątek.Tak wiele jest opisanych uczuć które i mnie
dotyczą. Decydując się na drugie dziecko postąpiłam może trochę
egoistycznie ,ale chciałam poprostu zaznać szczęsliwego normalnego
macierzyństwa. Tak wiele mnie ,nas ominęło przez niedoskonałość starszej córki.
Teraz obserwuję młodszego synka i próbuje wyłapac jakieś nieprawidłowości,to
wynika ze strachu żeby znowu nie było coś nie tak.Ale jednoicześnie
stwierdzam ,żę jest innaczej niż we wczesnym dzieciństwie JUlki....Teraz czekam
aż Bartuś zacznie gadać...i już wtedy odetchnę z ulga
Bartuś jest też swoistą terapią dka swojej starszej siostry i dla mnie
ukojeniem.....
Bywa różnie,bo jest uparty i niejednokrotnie poprostu przeszkadza JUlce istnieć
w "swoim"świecie,ale cieszę sieże ich mam.

[dorka1971]

Sama mam zdrową starszą córkę i wiem,że nie trudno kochać zdrowe dziecko.Po
urodzeniu młodszej córki świat się zawalił.Wszyscy zapłaciliśmy jakąś cenę,ale
nigdy nie starałam się porównywać rozwoju obu córek,bo u młodszej rozwój
zatrzymał się w miejscu.Tyle tylko,że jest większa i ma 12 lat.Jednak nie mogę
pozbyć się tego uczucia jak widzę dzieci w jej wieku jak biegają, mówią i robią
szereg różnych rzeczy ,które są elementem dzieciństwa.Nas tego pozbawiono!W moim
przypadku zdrowe dziecko w rodzinie to paniczny strach i o nie.Pojawiają się
myśli co będzie jak i jej się coś stanie?To silniejsze ode mnie!Na szczęście mam
wyrozumiałą nastolatkę ,która stara się zrozumieć swoją znerwicowaną staruszkę!I
tak mam dużo szczęścia ,że mam i ją.

[gorgona_1]

Też tak miałam.
Różnica wieku między moimi synami wynosi 2 lata, i po urodzeniu młodszego
panicznie się bałam, że starszemu, zdrowemu może coś się stać. Wszędzie
asekurowałam, itd.
Po paru miesiącach zauważyłam, że mój zdrowy, sprawny dwulatek BOI SIĘ wchodzić
na drabinki. I powiedziałam sobie stop, uświadomiłam sobie, że mogę wychować
kogoś, kto boi się wszystkiego, a zdrowia i bezpieczeństwa mu nie zapewnię.
Mając 3 lata nauczył się jeździć na rowerze, a teraz na pewno nie boi się
życia....

[iwona.fa]

ja nie mam zdrowego dziecka i pewnie nie będę miała , bo i z kim .
Chociaż chcialabym , jak słucham mam które mają również zdrowe
dzieci , wiem ,że zdrowe dzieci dodają sił na codzień i spokojniej
patrzą mamy w przyszłość. Szkoda.......
Myślałam nawet o adopcji , ale jestem przecież matką samotnie
wychowującą dziecko niepełnosprawne, nikt nie będzie nawet ze mna
rozmawiał , szalone pomysły mam , prawda...

iwona.fa

[guderka]

a kto powiedział że życie emocjonalno-seksualno-zdrowomacierzyńskie
nie dotyczy juz ciebie? może spotkasz na swej drodze kogoś z kim
ułożysz sobie życie, kto pokocha was i da wam azyl?więcej wiary

[dorka1971]

Iwonko,a czy kiedyś myślałaś ,że będziesz miała dziecko niepełnosprawne i z
kim?To działa tak samo.Życie jest pełne niespodzianek.I wcale nie masz szalonych
pomysłów.Ja też myślałam o adopcji.Chyba ze strachu.Owszem mam 15 letnią córką
zdrową ,ale niedługo wyfrunie z gniazda i boję się ,że z nadmiaru miłości
zamęczę moją chorą bidulkę.A co będzie gdy odejdzie!Tego najbardziej się boję,a
zagrożenie jest każdego dnia.Mam coś takiego jak syndrom pustych rąk.Tak to
nazywam,ponieważ prawie zawsze są zajęte i dziwnie się czuję ,gdy są puste.I nie
lubię tego uczucia.Tyle w moim sercu jeszcze miejsca na miłość,ale zobaczymy co
czas pokaże.Więcej wiary Iwonko i optymizmu.

[iwona.fa]

dzięki za słowa otuchy , staram się jak mogę jeszcze mam trochę
wiary w lepsze jutro. Jestem właśnie na urlopie, rehabilituje prawie
sama caly dzień moje dziecko . Mam wrażenie ,że zwichnęłam sobie
barki,ale nie poddaje się , albo ja albo ta uparta choroba , a ja
też jestem uparta