A ja z innym problemem

[stepmum]

Hej!
Moj partner ma syna z poprzedniego malzenstwa. My jeszcze nie jestesmy
malzenstwe, ale to sie zmieni w niedalekiej przyszlosci.
Moj problem jest taki, ze ja po prostu nie toleruje tego dziecka. Kiedy
zaczelismy sie spotykac moj partner nie powiedzial mi o dziecku. Wyszlo po
jakims czasie. Ja jestem z tych, ktorym nie odpowiada taka sytuacja i gdybym
wiedziala od pocztaku prawdopodobnie znajomosc nidgy by sie nie rozwinela.
Teraz on widuje sie z nim srednio co 3ci weekend u jego matki, bo ja mu
powiedzialam, ze nie chce go widziec i o nim slyszec. I tak jest do dzis.
Ciezko mi z tym, ale nie sadze zebym w najblizszym czasie zmienila zdanie co
do moich stosunkow z tym dzieckiem. Po prostu nie chce wiedziec o jego
istnieniu.

[mamaadama4]

To będzie ci ciężko. jeżeli zdecydujesz się na małżeństwo i będziecie mieszkać
razem to nawet jeżeli twój mąż będzie z dzieckiem spotykał sie poza domem to
siłą rzeczy będziesz musiała ująć to w waszym harmonogramie. Nie da się
inaczej. Więc albo przyjmiesz to do wiadomości albo zrezygnujesz z tego
mężczyzny. Jeżeli zdecydujesz się na małżeństwo to musisz wcześniej jasno i
wyraźnie określić swoje warunki w tym zakresie a twój partner musi ci
powiedzieć co on na to. I nie licz że jakoś to będzie a on się dostosuje.
Szczere i jasne postawienie sprawy.
A tak z ciekawości - dlaczego nie tolerujesz tego dziecka? Z samego faktu że
jest czy cos więcej za tym stoi, bo to też jest istotne.
danka

[stepmum]

Wiesz nie mam zadnych podstaw do tej niecheci. Gdybym miala byloby mi latwiej.
Nie spotkalam nigdy tego dziecka. Nie wiem czy to zazdrosc o jego uczucia czy
co? Nie wiem. Mam nadzieje, ze z czasem to minie. Najgorsze sa weekendy, kiedy
go nie ma a ja siedze w domu sama. na dzien dzisiejszy wole jednak tak, niz
jakby mial go przywiezc do domu. No coz, jakos to bedzie...

[chalsia]

Są podstawy, tylko sobie ich nie uświadamiasz. Może być tak, że jesteś po
prostu zazdrosna o to, że Twój partner kocha jeszcze kogoś oprócz Ciebie (nie
mówię tu o miłości do własnych rodziców czy rodzeństwa). Mogą być inne
przyczyny.
I "jakoś to będzie" niestety nie jest metodą postępowania, bo przez zaniechanie
działania możesz sprawić, ze będzie jeszcze gorzej.
Zrób coś - albo zakończ związek albo zwróć się do psychoterapeuty o pomoc w
odkryciu o co tak właściwie chodzi (tylko wtedy będzie można podjąć świadomie
jakieś działanie).

Bardzo doceniam Twoją odwagę by szczerze powiedzieć o swoich uczuciach.

Pozdrawiam,
Chalsia

[awetom]

Wybacz, ale jesteś okrutna i samolubna i nie wierzę,że kochasz faceta skoro
chcesz mu zabrać kogoś kogo on kocha.To świadczy o wartości człowieka -kobiete
można zmienić a dziecko się ma!!!~Jak jest mądry to się z Tobą nie ożeni
ewa

[stepmum]

awetom napisała:

> Wybacz, ale jesteś okrutna i samolubna i nie wierzę,że kochasz faceta skoro
> chcesz mu zabrać kogoś kogo on kocha.To świadczy o wartości człowieka -
kobiete
> można zmienić a dziecko się ma!!!~Jak jest mądry to się z Tobą nie ożeni
> ewa

Wiem, wiem, ze jestem okrutna i samolubna. Szkoda, ze nic tu nie wnioslas...
A faceta kocham, dziecka mu nie chce zabrac. A facet glupi chyba...
Pozdrawiam

[mkatarynka.edziecko]

Trzeba przyznać, że sytuacja jest bardzo skomplikowana.
Twoj partner na pewno nie jest w porządku wobec Ciebie, że nie powiedział Ci
na wstępie że ma dziecko. Ale to nie zmienia faktu, że je ma.

Chciałabym Ci to napisać jak najdelikatniej, żeby Cię nie urazić...

Chodzi mi o to, że Twój partner nigdy nie przestanie mieć tego dziecka. Ono
będzie ZAWSZE. I jeżeli nie spróbujesz chociaż trochę złagodzić swojego
stosunku do tej sprawy to ten problem stanie między Wami prędzej czy później.
Pewnego dnia okaże się, że Twój pratner ma do Ciebie pretensje, że nie
akceptujesz tej sytuacji.

Nie chodzi mi o to, że masz to dziecko pokochać czy nawet polubić. Nie. Nie
masz takiego obowiązku. Móże być Ci ono zupełnie obojętne. Ale jeżeli go nie
lubisz, lub w ogóle nie tolerujesz a Twoj partner o tym wie to przyjdzie taki
czas kiedy Ci to wypomni.

Nie chciałabym żeby to zabrzmiało jak moralizowanie, naprawdę. Ale wydaje mi
się, że powinnaś bardzo poważnie przemyśleć czy w ogóle wiązać się (wychodzić
za mąż) w tej sytuacji. Ten problem nie zniknie ot tak a w małżeństwie będzie
się tylko pogłębiał. A co będzie, kiedy będziecie mieć wspólne dzieci? One
będą rodzeństwem dla dziecka Twojego męża czy tego chcesz czy nie...

A może jednak spróbuj zmienić swój stosunek do tego dziecka?...


Pozdrawiam serdecznie

[naturella]

Stepmum, ja podobnie jak poprzedniczki - na pewno nie ok było to, że Twój
mężczyzna nie powiedział Ci o dziecku. To jednak nijak nie zmienia faktu, że
ono jest i było prawie od zawsze... a Ty od niedawna. Musisz liczyć się z tym,
że być może Twoja jawnie okazywana niechęć do dziecka może rozbić Twój związek.
odpowiedzialny i kochający ojciec wybierze dziecko. I nie dziwię się... Nie
wyobrażam sobie sytuacji, w której mogłabym porzucić dziecko dla jakiejkolwiek
znajomości z mężczyzną...! Inna sprawa - nie wiem, czego wymagasz od swojego
mężczyzny, ale już sam fakt, że stawiasz warunki, a on na nie przystaje jest
niepokojący - czy dążysz do tego, żeby urwał w ogóle kontakty z dzieckiem? A
zastanowiłaś się, co wtedy? Czy nie poruszy Cię fakt, że z waszym dzieckiem
postąbiłby tak samo?
Mnie bardzo wzrusza fakt, że mój mąż stoi murem za swoim synem i od początku
dał mi jasno do zrozumienia, że dziecko jest dla niego tak samo ważne jak ja.
To w pełni zrozumiałe i dzięki temu wiem, że jest to mężczyzna, na którego
zawsze mogę liczyć i który będzie borym ojcem dla mojego dziecka.

Stepmum - jednego nie rozumiem. Piszesz, że gdybyś wiedziała o dziecku, to
związek nigdy by nie zaistniał. Teraz wiesz o tym i jedyne, co postanowiłas, to
nie godzić sie na istnienie dziecka w waszym życiu. To krzywdzące. Moje zdanie
jest takie - albo akceptujesz, że on ma dziecko (ze wszystkimi tego
konsekwencjami), albo nie. W tym drugim wypadku oznacza to konieczność
odejścia. Tak ja to widzę, może zbyt brutalnie, ale serce mi się kroi na myśl o
tym, co musi przeżywać ten mężczyzna, jeśli kocha swoje dziecko.

[stepmum]

A ja mysle, ze da sie to pogodzic. My ustalilismy, ze w tym aspekcie jego
zycia ja po prostu nie bede uczestniczyc na wlasna prosbe. Nie chce byc matka
lub matkowac dziecku innej kobiety. Moj partner to akceptuje, przy czym
zaznaczylam ze po slubie nic sie nie zmieni z mojej strony. Ja chce miec
wlasny dom, z wlasna rodzina, a jego dziecko, niestty za taka nie uwazam.
Zdaje sobie sprawe, ze moze jestem nie fair w stosunku do tego dziecka, ale
tak juz jest.
Powiem szczerze po czesci boje sie powszechnej reakcji daj palec, wezma cala
reke. Jesli zgodze sie na wizyty, zaczna sie wspolne wakacje - wiem, ze tak
bedzie, moja intuicja jeszcze nigdy mnie nie zawiodla.

[stepmum]

Problem w tym, ze my jestesmy bardzo udanym zwiazkiem, szczerze mowiac, nie
widze wokol nas tak dobrze dobranej pary - jest tylko to jedno ale. Pewnie, ze
moglabym odejsc - moglam to zrobic po tym jak mi powiedzial (prawie do tego
doszlo), tylko, ze juz wtedy bylam po uszy zakochana i nie potrafilam. Ja
wiem, ze to ten, tylko dziecko jest problemem dla mnie. Nie chce zeby to
zabrzmialo, jakbym ja caly czas o tym myslala! Nie! U nas nie ma tego tematu!
Mysle o tym tylko jak on wyjezdza na jeden z 'tych' weekendow.

[ka.ga]

Droga Stepmum, bardzo dobrze Cie rozumiem, bo... przezywalam podobnie. Moj maz
juz na poczatku znajomosci powiedzial mi o dziecku i zaakceptowalam to.
Przynajmniej tak mi sie wydawalo. Widzialam, ze jest zakochany w swojej corce
i czulam sie troche zagrozona. Chcialam, hmm, zaprzyjaznic sie z corka mojego
meza, ale pierwszy kontakt pare lat temu byl fatalny. Pojechalismy na
krociutkie wakacje. Mala uwieszona ramienia tatusia dostawala histerii, gdy
ktokolwiek staral sie z nim choc sekunde porozmawiac. Niestety, wiadomo, ze
pierwsze wrazenie - choc niekiedy mylne - wplywa na dalszy rozwoj kontaktow.
Poczulam wtedy lekka niechec do dziecka. Zwracalam mojemu mezowi uwage, ze
mala jest samolobna, rozhisteryzowana, wiecznie w postawie roszczeniowej,
traktujaca ojca jak skarbonke itp. Wiem, ze mezowi bylo przykro, zreszta nikt
nie lubi, gdy krytykuje sie jego dzieci. Tlumaczyl, ze to wszystko wina ex i
sposobu, w jaki wychowuje corke. Akurat to prawda - ex tez tylko zada i nie
mozna sie z nia porozumiec. Wiec zapis o "wspolnym wychowywaniu dziecka" jest
bajka. A jeszcze jesli ojcieci matka maja zupelnie rozne systemy wartosci...
Ale nie o tym mialo byc.
Niechec spotegowala sie, gdy alimenty zostaly ustanowione na dosc wysokoa
kwote (oczywiscie ex zazadala jeszcze wiecej, ale sad uznal te roszczenia za
bezpodstawne i wygorowane), a my wpadlismy w dolek finansowy. Pytalam mojego
meza, czy jego corka naprawde musi chodzic do prywatnej szkoly, czy musi nosic
firmowe ciuchy itp. No i do szalu doprowadzalo mnie traktowanie 10, potem 12
latki jak smarkacza. Uswiadomilam mojemu mezowi, ze nastolatek potrafi juz
kierowac sie wlasnym rozumkiem, ze doskonale zdaje sobie sprawe z tego, "co w
trawie piszczy". I to byl przelom.
Maz zaczal traktowac corke juz nie jak rozpuszczonego smarkacza, z
poblazliwoscia, ale jak prawie dorosla osobe. Moze troche na wyrost, ale na
razie skutkuje. Bo doroslej osobie mozna juz powiedziec o klopotach
finansowych i to, ze tatus nie kupuje roweru z bajerami za kilka tysiecy, nie
wynika z jego zlej woli tylko z braku gotowki. Wplynelo to tez na ozywienie
kontaktow miedzy nimi i wplynelo to na moj stosunek do Kasi. Widze, ze potrafi
sie rozsadnie zachowywac, ze chce utrzymywac kontakty z ojcem i ze mna (czesto
dzwoni i wymieniemy pare slow przez telefon).
NIe czuje juz niecheci do corki meza. Wspolczuje jej, bo nie ma nie tylko
normalnej rodziny, ale tez normalnych zdrowych wzorcow osobowosciowych. Staram
sie wiec, zeby przynajmniej ojciec przekazywal troche naszej ideologii.
Wraz ze zmiana nastawienia do dziecka, ja tez stalam sie spokojniejsza.
Zycze Ci, Stepmum, aby twoje uczucia przeszly ewolucje. Sama poczujesz sie
lepiej. I z wlasnego doswiadczenia wiem, ze taka ewolucja jest mozliwa. Tylko
nie nastawiaj sie na "nie", a nastaw sie na "tak".
A ile lat ma syn Twojego?

[stepmum]

Wiesz wlasnie na taka powolna zmiane licze. Moze jak nam sie urodzi nasze
wspolne dziecko, cos to zmieni, choc co do tego tez nie jestem pewna.

[badia]

stepmum napisała:

> Wiesz wlasnie na taka powolna zmiane licze. Moze jak nam sie urodzi nasze
> wspolne dziecko, cos to zmieni, choc co do tego tez nie jestem pewna.
Z moich okolicznych znajomych wynika, że raczej robi się gorzej, bo kobietę
zaczyna irytować to, że tamto dzecko dostaje coś a nie jej.
Natomiast obiecująca jest po prostu wasza miłośc, która rozwija się i jeśli jak
piszesz jesteście dobrą parą, to może twoje lęki z czasem miną i nauczysz sie
akceptować na poczatek fakt, ze to dziecko istnieje, potem że nie jest i nie
bedzie nigdy żadnym zagrożeniem, a potem, że przecież potrzebny ci jest
spełniony facet oraz świadomość, że nie wyrzadziłaś małemu człowiekowi
krzywdy...

[stepmum]

Bedzie mial kolo 10 lat. Nie wiem duzo o nim, bo tak wole. Nie rozmawiamy
absolutnie w ogole na ten temat.

[sloggi]

Byłem takim dzieckiem.
Chyba lepiej pożegnaj tego Pana.
Nie kochając jego dziecka kładziesz ogromny cień na Wasz związek.
Przeklinam babsztyla, który skutecznie (pracowała nad tym 7 lat)odizolował mnie
od ojca.

[stepmum]

Wiesz ja nie mam nawet obowiazku kochania tego dziecka, bo ono ma od tego
swoja wlasna matke i ojca. Nie mam tez w zamiarze uciecie ich kontakow
kompletnie - wiesz mam jednak troche sumienia i pogryzloby mnie jesli zupelnie
pozbawilabym dzieciaka ojca. Faktem jest natomiast, ze nie podobaja mi sie
jego wyjazdy co 2gi tydz. Stanelo, na co 3tydz. i jak narazie mi to pasuje.
Nie sadze jednak, ze nawet jakbym stanela na uszach, moj partner zerwalby
stosunki z tym dzieckiem, bo to juz jest ustalone.

[badia]

Ja niestety też tak czułam, choć mąż od początku powiedział mi o dziecku.
Najpierw uznałam, że zaakceptuje, bo facet jest super (ale jako zło konieczne).
Potem przyszedł komórkowy bunt. Nie wiem, większość dziewczyn tutaj tak nie ma,
ja byłam zazdrosna o uczucia męża. Potem doszło do tego poznawanie jeszcze
historii jego małżeństwa i sposobu działania ex - to inny świat niż mój, pewnie
zresztą dlatego tamta nawiała od faceta, który jest teraz moją drugą połówką.
Powoli jak czułam się w związku coraz bardziej kochana i coraz bardziej
bezpieczna, tamte uczucia mijały. Miałam na to jednak czas - mąż z zupełnie
innych powodów nie utrzymywał kontakt ów z dzieckiem - patrz na moje posty za
Samodzielnej i tu. Ja nawet wbrew sobie rozbiłam mu awantury, żeby nawiązał
kontakt, bałam sie, że cały świat będzie miał do mnie pretensje, jeśli tego nie
zrobie. Teraz zdecydowałam, że ich więź powinna zostać odbudowana. Ale jednak
poza naszym domem. Boję się, że tamte uczucia wrócą.

[aagacia]

rozumiem ze mozna nie znosic 'bylej" swojego mezczyzny. rozumiem ze mozna nie
polubic dziecka partnera...ale nie rozumiem dlaczego masz tak negatywny
stosunek do dziecka ktorego nawet nie poznalas...dla mnie niepojetym jest
odtracanie dziecka z poprzedniego zwiazku...co ci to dziecko zrobilo skoro
nawet go nie znasz a juz skazujesz je na ograniczenie kontaktow z jego ojcem..?
mysle ze po czesci twoje zachowanie wynika z zazdrosci - to ze sama spedzasz
weekendy to nie najlepszy pomysl - wiem bo sama przez to przechodzilam..a juz
na pewno nie wyobrazam sobie spedzania weekendow sama ze swoim dzieckiem gdy
tatus odwiedzalby swoje dziecko.
jesli decydujemy sie na bycie w zwiazku z kims kto ma juz dziecko to musimy
zaakaceptowac fakt posiadania tego dziecka. nikt nie kaze ci lubic ani kochac
tego malucha.poprostu go zaakceptowac. wsyscy jestesmy dorosli, nam jest
latwiej zrozumiec pewne rzeczy, dziecko jest w gorszej pozycji - nie dosc ze
rodice juz sie nie kochaja to jeszcze odtraca jej tatus...przeciez to nie wina
dziecka ze rodzice sie rozeszli..??!
jesli nie jestes w stanie tegoo zaakceptowac to ja widze tylko jedno wyjscie.
bo facet ktory zrezygnowalby z wlasnego dziecka dla kobiety dla mnei po prostu
przestalby byc facetem...i nie wiem czy was zwiazek mialby realne szanse na
przetrwanie...

przemysl czy chcesz byc z tym czlowiekiem.jesli tak to muszisz zaakceptowac go
z cala jego przeszloscia i terazniejszoscia..

[stepmum]

Widzisz tak to jest, ze co jednym nie sprawia problemu innym przychodzi z
trudem. Pewnie znalazloby sie wiele rzeczy, ktorych ty nie zaakceptujesz a ja
tak... Ludzie sa rozni, a ja nie zabraniam ojcu widywac sie z synem, po prostu
nie chce go w naszym wspolnym zyciu. W koncu jak sie ma kolezanki, to nie
trzeba sie z nimi spotykac w obecnosci meza!? Jesli on kogos nie lubi, to po
prostu spotykamy sie w swoim gronie i nie musi dojsc do konfrontacji? Nie
sadze tez, zeby dziecko cierpialo z tego powodu, ze ja nie bede sie z nim
widywac.

[badia]

aagacia napisała:

>...dla mnie niepojetym jest
> odtracanie dziecka z poprzedniego zwiazku...
a dla mnie pojętym, bo sama tak miałam. I chyba nie ma sensu pisać tutaj ładnie
i przyjemnie dla oka, jak ktoś coś czuje to czuje, też tak czułam, choć mi
przeszło
>co ci to dziecko zrobilo skoro
> nawet go nie znasz
Niektóre kobitki sa bardziej "monogamiczne" od innych. Takie dziecko to kawałek
Twojego faceta i obcej kobiety, to obca kobieta, która zawsze będzie obecna w
życiu Twojego faceta. Przechodzi dopiero wtedy, jak czujesz że facet
najbardziej kocha ciebie.
> a juz skazujesz je na ograniczenie kontaktow z jego ojcem..?
A może tata będzie się spotykał z dzieckiem poza domem? To, że jego kandydatka
na żonę nie jest zadeklarowaną macochą, a on mimo jasno określonej sytuacji
pragnie ja poślubić, to przynajmniej uczciwie stawia sytuację.
Znam parę kobiet które udają przed facetem że kochają jego dziecko, podczas gdy
uczucia prawdziwe są odmienne. To jest starszna krzywda dla dziecka. Bo mówi
sie miłość a robi - niechęć. Jak u macochy z kopciuszka, niby wszystko super, a
dzieciak podskórnie dostje informacje, że jest zły, krnąbrny, niesłuchany itp.
To może lepiej otwarcie postawić sytuację: słuchaj mnie to przerasta? Wolę taką
odwagę, bo ona daje nadzieje, że bedzie inaczej, że bedzie się zmianiać i że
dalej będzie to uczciwe niż udawanie przez facetem, że jesteśmy zachwycone tym,
ze rodzina na poczatku składa sie z jednego osobnika więcej i wszyscy żyja
długo i szczęśliwie.


> mysle ze po czesci twoje zachowanie wynika z zazdrosci - to ze sama spedzasz
> weekendy to nie najlepszy pomysl - wiem bo sama przez to przechodzilam..a juz
> na pewno nie wyobrazam sobie spedzania weekendow sama ze swoim dzieckiem gdy
> tatus odwiedzalby swoje dziecko.
> jesli decydujemy sie na bycie w zwiazku z kims kto ma juz dziecko to musimy
> zaakaceptowac fakt posiadania tego dziecka. nikt nie kaze ci lubic ani kochac
> tego malucha.poprostu go zaakceptowac. wsyscy jestesmy dorosli, nam jest
> latwiej zrozumiec pewne rzeczy, dziecko jest w gorszej pozycji - nie dosc ze
> rodice juz sie nie kochaja to jeszcze odtraca jej tatus...przeciez to nie
wina
> dziecka ze rodzice sie rozeszli..??!
> jesli nie jestes w stanie tegoo zaakceptowac to ja widze tylko jedno wyjscie.
> bo facet ktory zrezygnowalby z wlasnego dziecka dla kobiety dla mnei po
prostu
> przestalby byc facetem...i nie wiem czy was zwiazek mialby realne szanse na
> przetrwanie...
>
> przemysl czy chcesz byc z tym czlowiekiem.jesli tak to muszisz zaakceptowac
go
> z cala jego przeszloscia i terazniejszoscia..

[aagacia]

nigdzie nie napisalam ze to latwe i ze przychodzi z latwoscia. nie jest latwe,
tak jak ktoras z was napisala - to czastka kogos kogo bardzo kochasz z obca
kobieta..i jeszcze masz do czynienia owocem ich milosci..
ale nie wyobrazam sobie zeby dziecko bylo tematem tabu! nie wyobrazam sobie
zadnego tabu pomiedzy dwojgiem kochajacych sie ludzi a juz na pewno nie w
przypadku gdy te tajemnice mialyby dotyczyc dziecka jednego z partnerow!
przeciez on kocha to dziecko.nie wiem czy kocha bardziej ale na pewno kocha
inaczej. wydaje mi sie ze na jakims etapie zwiazku taki brak akceptacji
powoduje problemy w zwiazku.jestem nawet tego pewna. ijestem pewna ze to nie
sa male problemy..

[badia]

aagacia napisała:


> wydaje mi sie ze na jakims etapie zwiazku taki brak akceptacji
> powoduje problemy w zwiazku.jestem nawet tego pewna. ijestem pewna ze to nie
> sa male problemy..

Nie, wystarczy że on rozumie, że kobieta ma prawo do swoich uczuć.
Uczciwiej jest powiedzieć prawdę i we dwoje potem sie z tym zmagać, a uczucia
sie zmieniają i moja niechęć do dziecka zmniejszyła sie już dlatego, że mąż tę
niechęc zaakceptował.

[aagacia]

tylko widzisz, ty nad tym pracujesz...a to jest ogromna roznica miedzy tym ze
ktos te nienawisc w sobie zaakceptowal i po prostu pilegnuje....

[badia]

Agacie, ja tej nienawiści już nie czuję, niechęci też nie czuję, na prawdę
teraz to tylko szkoda mi tamtego dziecka. Ale czułam tak jak autorka postu i to
czułam na podobnym etapie związku.
Mój brat, któremu krzyczałam, że to straszne taki facet z dzieckiem, to myślał,
że ja mam wrodzone antydzieciowe nastawienie i własnych nie będę chciała mieć -
bo głupota, z bratem, czyli facetem o tym chciałam gadać. Ale mówiłam
też "narzeczonemu" on też facet więc tajniki babskiej duszy są mu obce, ale
zaakceptował, że nie będę matkować, a ja obiecałam, że nie bedę utrudniać i
taka była pierwotna umowa. A jego kontakty z dzieckiem i tamtym domem biegły
swoja drogą, równolegle rozwijał sie nasz związek, teraz dorosłam do innych
rozwiazań, ale... i tak dalej nic nie jest proste.
Tylko w kolorowych czasopismach jest proste i przepraszam, że tak ostro
zareagowałam, ale irytuje mnie to, jak wywiera się presje, żebym czuła jak w
kolorowych pisemkach pisali. A ja z tych jestem co to do ślubu powinny dziwicą
iśc z prawiczkiem, ehhh, kiedyś świat był prostszy...

[stepmum]

Mysle, ze jak przyjda problemy to je rozwiazemy tak samo dobrze, jak wszytskie
inne do tej pory. Na razie po prawie 4 latach wspolnego mieszkania, nie ma
wiekszych z tym problemow. A ja nie zamierzam sie do niczego zmuszac! jak samo
przyjdzie to bedzie a ja nie mam zamiaru 'strugac' dobrej 'macochy', ktora i
tak nie jestem. I tez uwazam ze w tym momencie, zgadzajac sie na wszytsko
porobiloby sie wiecej szkody, niz pozytku. Bo taka juz jestem mowie, to co
mysle.

[naturella]

zgadzam się ze wszystkim, co Agacia napisała. Przerażające jest dla mnie to, że
Stepmum przez swój egoizm, zazdrość, czy nie wiem co tam jeszcze, już
ograniczyła swojemu mężczyźnie spotykanie się z dzieckiem. Sama napisała,
że "nie podobały" jej się spotkania co 2 tygodnie... i Stempum, powiem Ci, że
to nieludzkie. Co to za tatuś, któremu wsytarczy zobaczyć dziecko raz na trzy
tygodnie? A gdybyś to Ty miała widywać swojego mężczyznę raz na trzy tygodnie?!

[ashan]

Wydaje mi się ,Stepmum, że z tym problemem raczej sobie nie poradziliście. Bo
skoro jego rozwiązanie sprowadza się do ograniczenia spotkań z dzieckiem, no
to sorry... A co gdy dziecko będzie miało rozpoczęcie czy zakończenie roku
szkolnego, święta, dni rodzieca w szkole/przedszkolu, zebrania rodziców... A
wakacje? Jesteś przygotowana na to, że Twój przyszły mąż będzie zabierał
dziecko na wakacje (bez ciebie)? A jeżeli uważasz, że Twój partner powinien z
tego zrezygnować... i jeśli on się na to zgodzi.... to wiesz co, wybacz ostre
słowa, ale nie jest godzien być ojcem. a co wtedy z dzieckiem, które, jak
zrozumiałam planujecie?
Myślę, że Badia ma dużo racji, że do oswojenia potrzeba czasu, czasem
więcej ,czasem mniej. Ale ona nie okopuje się na swoich pozycjach, nie
zarzeka, że nie może, nie chce i nie polubi malucha. I w tym nadzieja, bo taka
niechęć na dłuższą metę jest niszcząca i dla osoby, która ją odczuwa i dla
związku w którym trwa.
pzdr i życzę wszystkiego dobrego
ashan

[ka.ga]

Zastanawiam sie, skad wynika ta niechec Stepmum do dziecka jej faceta?
Dziewczyny juz pisaly o tym, ze trudno jest zaakceptowac kogos, kto jest
owocem milosci partnera i innej kobiety. Pewnie to prawda. Ale czy cala? A
moze po prostu Stepmum nie jest pewna uczuc swojego mezczyzny i dlatego tak
panicznie boi sie jego kontaktow z dzieckiem. Moze podswiadomie obawia sie,
ze "dawna milosc" odzyje itp. Tez przez to przechodzilam. Obawialam sie, ze
corka mojego meza (kiedy sie poznalismy miala 8 lat) bedzie blagac tatusia,
zeby wrocil do mamusi. I choc nie manifestowalam tego tak wyraznie jak
Stepmum, to chcialam, zeby te spotkania byly jak najrzadsze i jak najkrotsze.
Na szczescie to tylko wybujala wyobraznia. Maz opowiadal mi, ze przez ten czas
tylko raz corka wyrazila chec, zeby rodzice byli razem.
A juz zupelnie uspokoilam sie po slubie. Moze bedzie tak i z Toba, moze
dopiero po slubie uwaierzysz, ze ten facet naprawde chce byc z Toba i fakt
posiadania dziecka tego nie zmieni?
I jeszcze taka rada. Uspokoisz sie zupelnie, jesli bedziesz choc troche
interesowac sie spotkaniami Twojego faceta z synem. U mnie tak bylo. On
opowiadal, jak spedzil czas, potem ja o cos zapytalam, doradzilam. I wreszcie
nie czulam sie wyalienowana z tego ukladu maz i jego corka. Bo choc fizycznie
nie uczestnicze w tych spotkaniach, nie musze juz budowac jakichs wyobrazen na
ten temat, wiem, jak wygladaja i ze absolutnie nie sa zagrozeniem dla nazego
zwiazku.
No i moje zainteresowanie corka meza (nawet takie prawie obojetne, jakbys np
pytala o spotkanie z kumplami) spotkalo sie z jego ogromnym uznaniem. Widac,
ze spadl mu jakis ciezar z serca. Wiec moze tez warto pomyslec o tym ukochanym
rozdartym pomiedzy uczucia ojcowskie i twoje niezadowolenie ze spotkan z synem?

[mkatarynka.edziecko]

Droga Stepmum. Ja doskonale rozumiem Twoje uczucia i w pewnym sensie podziwiam
Cię za "odwagę" w wyrażaniu ich zarówno w stosunku do swojego partnera jak i
na forum. To jest taki rodzaj uczuć, który najczęściej spotyka się z
niezrozumieniem i dość dużymi emocjami. Bo chodzi o dziecko, które niczemu nie
zawiniło a cierpi... Nie wiem, czy obserwowałaś kiedyś rozwój wątku na eMamie
pt: "dzieci z byłych związków, czy ktoś to przerabiał". Tam były wypowiedzi
jednej z nas, dziewczyny, która nie lubi syna swojego partnera. Trzeba
przyznać, że pouczająca dyskusja choć niepozbawiona wycieczek osobistych.

Ale mam do Ciebie kilka pytań.
Jak do Twojego związku z partnerem "dzieciatym" podchodzi Twoja rodzina a
przede wszystkim rodzice?

Jak spędzacie święta? Czy Twój partner spędza święta z synem, czy np na
gwiazdkę daje mu prezenty? Jak sobie to wyobrażasz po Waszym ślubie?

Jak sobie wyobrażasz relacje Waszych dzieci z synem Twojego męża?

[badia]

mkatarynka.edziecko napisała:

> To jest taki rodzaj uczuć, który najczęściej spotyka się z
> niezrozumieniem i dość dużymi emocjami. Bo chodzi o dziecko, które niczemu
nie
> zawiniło a cierpi...
Mnie się wydaje, że to nasza zwariowana kultura, w której ludzie jak chcą być
ze sobą to są, a jak im się odechciewa, to się rozstają, potem chce im się być
z kimś innym i wszyscy mają być szczęśliwi. Nie było tak przez 20 wieków i
jeszcze przed wojną każdy zrozumiałby nasze uczucia i uznał, że święta jest
żona, która akceptuje, fakt posiadania nieślubnego dziecka. Mimo, że ono
niewiniątko...


Nie wiem, czy obserwowałaś kiedyś rozwój wątku na eMamie
> pt: "dzieci z byłych związków, czy ktoś to przerabiał". Tam były wypowiedzi
> jednej z nas, dziewczyny, która nie lubi syna swojego partnera. Trzeba
> przyznać, że pouczająca dyskusja choć niepozbawiona wycieczek osobistych.
>
> Ale mam do Ciebie kilka pytań.
> Jak do Twojego związku z partnerem "dzieciatym" podchodzi Twoja rodzina a
> przede wszystkim rodzice?
>
> Jak spędzacie święta? Czy Twój partner spędza święta z synem, czy np na
> gwiazdkę daje mu prezenty? Jak sobie to wyobrażasz po Waszym ślubie?
>
> Jak sobie wyobrażasz relacje Waszych dzieci z synem Twojego męża?
>
>

[badia]

> mkatarynka.edziecko napisała:

> > Jak do Twojego związku z partnerem "dzieciatym" podchodzi Twoja rodzina a
> > przede wszystkim rodzice?
Nie pytana dorzucę swoje trzy grosze. Moi rodzice uznali, że to dobry człowiek
MIMO, że ma dziecko... No i ja ich przekonywałam, że to o tyle
dobra "inwestycja", że raczej nie będzie już przechodził żadnych kryzysów wieku
średniego, bo doświadczył ile to kosztuje. Faktycznie, jakby się miss Polonia
na niego rzucała, a nawet byłby pijany - też by uciekł.
> > Jak spędzacie święta? Czy Twój partner spędza święta z synem, czy np na
> > gwiazdkę daje mu prezenty? Jak sobie to wyobrażasz po Waszym ślubie?
U nas Na poczatku było tak, że mąż spotykał sie z dzieckiem dzień przed
świętami, tj. w Wielka Sobotę albo przed Wigilią. Ja w tym czasie robiłam
sprzątanie. No i robił prezenty ale sam je wybierał.
> > Jak sobie wyobrażasz relacje Waszych dzieci z synem Twojego męża?
Ja właśnie jestem na tym etapie, chcę mieć dziecko i pragnę to jakoś poukładać.
Na razie widzę kontakty z dzieckiem z poprzedniego związku poza domem. Moje
dziecko będzie wiedziało, że ma rodzeństwo, które mieszka z ciocią.
Wie, że tatuś kocha dzieci.I taki stosunek: że to rodzina, ale ze strony taty,
więc mama za wiele o niej nie wie. tat wie wiecej i babcia...
Moim obowiązkiem jest dbanie o dobro mojego dziecka, o jego poczucie
bezpieczeństwa. Tamto ma już mamę i taki dom jaki oni mu zorganizowali. Ja nie
ponoszę za to odpowiedzialności. Ponoszę natomiast za to, czy moje dziecko
bedzie kochane i bezpieczne w naszym domu.
Tak to na razie widzę - choć to pewnie też "odważne"))

[aagacia]

wiesz badia to nie chodzi o to czy to widzisz odwaznie czy nie. jesli tak
postawisz sprawe to skrzywdzisz nie tylko dziecko swojego meza ale tez swoje.
no bo co z tego ze wiedza o sobie jak nie utrzymuja zadnych kontaktow?to co to
za rodzenstwo??nie odbieraj tego SWOJEMU dziecku. bo zrobisz krzywde wlasnie
jemu. a byla zona twojego meza jaka to ciocia dla twojego dziecka?ciocia zadna
pani tez nie bo to mama rodzenstwa.wiec jesli dziecko meza mowi dociebi
epoimieniu to nie wiedze powodu dla ktorego mialo do niej mowic ciociu..

[badia]

Pragnęłabym, żeby moje dziecko w przyszłości dążyło do zbudowania "staromodnego
modelu rodziny", nie chcę, żeby uznało to co jest za obowiązujący wzorzec. Bo
to my - ojciec i ja popełnialiśmy błędy i powinniśmy ponosić ich konsekwencje.
Dziecko również będzie je ponosić, ale moja rola polega na ich
minimalizowaniu.
I to jest bardzo osobista sprawa, ja uważam rozwód za błąd, wybór niewłaściwego
partnera za błąd, choć wiem, że wiekszość osób ma do tego inny stosunek.
A rodzina to tata, mama i dzieci, a przyrodnie rodzeństwo to też rodzina ale
dalsza. Nie widzę natomiast żadnych przeszkód, żeby dziecko kiedyś nawiązało
kontakt, żeby odezwało sie do przyrodniego rodzeństwa. Ja dziś nie wiem jaki to
będzie człowiek, więc wydaje mi się, że zarówno chronię moje dziecko jak mu coś
odbieram. Zrobić pierwszy krok można zawsze, naprawić popełnione błędy i
uleczyć raz spowodowane rany trudniej. Dziecko będzie więc miało pozytywne
wyobrażenie rodzeństwa, ale kontakt będzie zależał od niego i ew. od ojca -
zresztą może moje zdanie też w międzyczasie ulegnie zmianie.

[aagacia]

tylko zupelnie inne sa relacje miedzy ludzmi ktorzy sie znaja od dziecinstwa i
maja wspolne wspomnienia niz relacje z doroslymi ludzmi, ktorzy rzeczywiscie
sa juz wtedy dla siebie obcy i nie maja nic ze soba wspolnego..no oczywsice
oprocz taty ale jak widze dla ciebie to jest to maly i nic nie znaczacy
szczegol.. nic nie jest w stanie tego nadrobic bo nie da sie nadrobic
straconego czasu...

[badia]

aagacia napisała:

> nic nie jest w stanie tego nadrobic bo nie da sie nadrobic
> straconego czasu...
Tak, tylko nie zgadzam sie z Tobą, że ten czas jest na pewno stracony, a może
włąsnie zaoszcędzony? Skąd wiesz?

[aagacia]

badia napisała:

> Tak, tylko nie zgadzam sie z Tobą, że ten czas jest na pewno stracony, a
może
> włąsnie zaoszcędzony? Skąd wiesz?
wiem bo mam wlasne dziecko.wiem jaki maja kontakt dziewczyny ze soba i wiem
ze tego co ich laczy nie da sie zbudowac ot tak sobie. jak juz wszyscy
doroslilaskawie wyraza zgode na spotkanie.
nie da sie nadrobic wspolnie spedzanego czasu wspolnych wspomnien radosci i
smutkow. PO PROSTU SIE NIE DA. i nigdy dziewcyny by nie mialy kontaktu
takiego jaki maja gdyby nie nasze spotkania i poswiecenie kazdej ze stron :
matki nadi ktora wyraza zgode na te spotkania
mojego (wiadomo)
i ojca dziecka ktory sie z nami dwoma musi uzerac

[stepmum]

Nie bede komentowac postow, ktore zarzucaja mi, ze nie jestem pewna milosci
mojego faceta, bo przynajmniej w moim odczuciu, jak mozna myslec w ogole o
poslubieniu kogos nie bedac pewnym uczuc swoich i partnera - no ale moze
niektore przyjmuja taki wariant - ja NIE. Zamierzam sie wiazac na cale zycie i
nie z facetem co do ktorego mialabym watpliwosci.
Co do twoich pytan (kurcze czy ja je wszytskie pamietam).
Swieta Bozego Narodzenia zalezy mi, zebysmy zawsze spedzali razem, bo to jest
dla mnie wazne, choc pierwsze 2 naszej znajomosci spedzilismy osobno. Co do
reszty jestem sie w stanie dostosowac. Dziecku wisienki na torcie nie brakuje,
bo w kwestii finansowej nie mamy problemow - z kazdej strony oplywa w
dostatki, chodzi do bardzo drogiej prywatnej szkoly i na wszelkie inne zajecia
dodatkowe na jakie tylko mu sie zamarzy. Lacznie z prezentami. Dodam, ze moj
partner jadac sie z nim zobaczyc w weekend spedzam z nim caly weekend, nie
tylko kilka godz. Do tego czasem w weekendy pracuje z tego tez wynika fakt, ze
nie podoba mi sie, spotykanie co 2gi tydz. Poza tym nawet jesli moj partner
akurat nie moze pojechac sie z nim zobaczyc jego syn zawsze jedzie spedzic
weekend z jego rodzina.
Z moja rodzina nie rozmawiamy na ten temat - to sprawa miedzy mna a partnerem
i do zadnych spraw nie mieszamy naszych rodzin. I tak nic by to nie zmienilo,
ewentualnie poklocilo wszytskich ze soba(jak to zwykle bywa z tesciami i
rodzinami)
I jak juz napisalam w poprzednim poscie NIE bede sie do niczego zmuszac. Jesli
przyjdzie samo, to sie bede cieszyc - bede miala 1 problem z glowy. I nie
zarzeklam sie jak tu niektore dziewczyny powiedzialy, ze NIGDY, NIGDY!
Choc zaznaczylam partnerowi na poczatku jak sie dowiedzialam, ze nie chce go
poznac, zeby moj partner nie byl ze mna 'w nadziei', ze cos sie zmieni. Zdaje
sobie sprawe, ze to bardzo latwo tak zaakceptowac i juz, miec problem z glowy.
Na dzien dzisiejszy ja jednak mysle, ze nie jestem w stanie tego zrobic. Moze
sie to zmieni.
Nie uwazam, ze sam papierek cos tu zmieni, bo to tylko tyle, ze przybedzie
papier. I tak od kilku lat mieszkamy ze soba i prowadzimy zycie jak kazde inne
malzenstwo.

[aagacia]

szkoda ze myslisz ze pieniadze wszystko zalatwia.
to nie prawda ze rozmowa z rodzinami powoduje klotnie - u nas moi rodzice
traktuja nadie na rowni z julka.i nadia ich uwielbia.
dobrze ze chociaz bierzesz pod uwage ze laskawie kiedys bedziesz chciala
poznac dziecko meza tylko czy zastanowilas sie ze moze ono nie bedzie chcialo
poznac kobiety z ktora jego tatus zyje a ktorej nie widzialo na oczy a ktora
mu abrala tatusia??
no bo jak ma sie przekonac o tym ze jestes fajna kobietka jakmu nie dajesz
szansy...?

[naturella]

Najmocniej przepraszam, ale odnoszę wrażenie, że Stepmum niestety to wisi... co
dziecko sobie o niej myśli. I to przykre strasznie. Może jestem jakaś dziwna...
ale uczucie Stepmum jest troszkę na wyrost, powiedziałabym - według mnie
miłość, to akceptowanie człowieka ze wszystkim, z jego wadami, zaletami,
przeszłością, doświadczeniami i całym bagażem. Nie da się wybiórczo. to
powoduje niedomówienia, a w konsekwencji całą barierę, przez którą nie da się
przeskoczyć.

[stepmum]

Jesli nie bedzie mnie chcialo poznac, to nie. Plakac z tego powodu nie bede.
Rownie dobrze dziecko twojego meza moze myslec o tobie, ze zabralas mu
tatusia, bo to z toba i twoim dzieckiem spedzam wiecej czasu. Moj partner
rozstal sie ze swoja bylo na dlugo, zanim ja sie pojawilam. A fakt, ze duzo
pracuje i tak nie pozwalal mu na widywanie sie z nim co tydz. Nie widze, tez
potrzeby by moi rodzice traktowali go jak swojego wnuka!! Bo i z jakiej racji,
rodzice jego bylej nie beda dziadkami dla mojego dziecka!

[aagacia]

no pewnie ze nie musze.tylko to wszystko lagodzi te cala sprawe z rozwodami i
podwojnymi rodzinami. wybacz ale ja sobie nie wyobrazam ze jak moje dziecko
mowi do mojej mamy babciu to dziecko mojego meza bedzie do niej mowilo prosze
pani..dlatego mowi ciociu.zeby czulo sie normalnie..
pewnie ze moze mi zarzucac ze dla mnei odszedl tatus i pewnie w wielu
przypadkach gdy nadchodzi okres dojrzewania tak sie wlasnie dzieje.
tylko ze ja nie odwrocilam sie do niej plecami i jej tata bedzie mial spory
argument mowiac ze odszedl od jej mamy a nie od niej. bo codziennie do niej
dzwoni,maja ze soba swietny kontakt i nadia czuje ze jest kochana takze przez
tate.ja nigdy w zyciu nie postawilabymna szali siebie i dziecka...

[stepmum]

Ja nie bede miala problemu z 'babciami', bo mieszkamy tak daleko, ze rzadko
sie wszyscy widujemy. Zdziwilabys sie ale moj partner tez ma bardzo dobry
kontakt ze swoim dzieckiem i tez dzwoni do niego bardzo czesto, tyle ze nie
przy mnie. Powiem ci cos wiecej, przez cala jego rodzine uwazany jest za
najlepszego ojca dla dziecka. Jak widzisz ilosc czesto mozna zastopic
jakoscia. Jednak fakt, ze sie zaklada nowa rodzine wiaze sie z mniejsza
iloscia czasu dla 'tej starej'. I tak jest w kazdym przypadku, chyba, ze
dziecko mieszka z ojcem.

[aagacia]

zdziwie cie bo powiem ci ze kontakty nadia duzo bardiej sieuregulowaly po tym
jak my zalozylismy druga rodzine, czyli jak urodzila nam sie juleczka..

a poza tym podpisuje sie pod postem naturelli ja tez chce pomoc..tylko
czasem nie umiem sie powstrzymac przed wykrzyczeniem jakiejs dla mnei
oczywistej sprawy zwlaszcza dzisiaj kiedy mi hormony buzuja

[stepmum]

I ja was zdziwie, bo ja jestem bardzo gruboskorna i krzyki mnie nie ruszaja.
Nic a nic. Bardziej konstruktywne argumenty...
Nie latwo mnie 'wykurzyc' Mimo mlodego wieku, duzo sie nauczylam -
szczegolnie jak przetrwac. Wiem czego chce (jestem uparta ) i calkiem niezle
mi to wychodzi
Dodam, ze mam tez sumienie i do celow nigdy nie ide 'po trupach'.
Troszke mnie dziwi twoje podejscie, gdzie wszystkich mozna ze soba polaczyc w
szczesciu i pokoju, wg mnie to troche naiwne, no ale przynajmniej z dobrego
serca

[aagacia]

moze i naiwne ale w naszym przypadku sprawdza sie jak najlepiej

[stepmum]

Ciesze sie, oby takich wiecej.

[naturella]

Stepmum, nie traktuj tego wszystkiego jako atak na Ciebie... My tylko (niektóre
z nas) usiłują Ci uświadomić niektóre niebezpieczeństwa, jakie mogą nastąpić.
Co z tym zrobisz - Twoja sprawa... Po prostu niektóre z nas są już dalej nieco
na tej trudnej drodze. Ja też miałam na samym początku to samo co Ty. Ale...
kiedyś pamiętam, też coś takiego mi się wymsknęło - że nie będę druga matką, że
co mnie to obchodzi, że to jest dziecko z TAMTĄ - pamiętam ten smutek na twarzy
mojego męża, to ogromne rozczarowanie i wręcz ból, że tak się dzieje.
pomyślałam wted - to nie jego wina, że ma syna... przecież to jest dziecko, ono
było od zawsze, to ono było przy nim, kiedy czuł się samotny itp. No i jakoś
tak krok po kroku sie przekonałam, a teraz nie żałuję. Bo Młody jest
fantastycznym chłopakiem, wiele od niego się uczę i na pewno wiele skorzystam w
przyszłości. A że nasze udane stosunki sprawiają wiele radości mojemu męzowi -
to najważniejsze.
Stepmum, proszę, nie odpychaj tak zaraz od siebie naszych sugestii. Żadna z nas
nie jest nieomylna, my kierujemy się tylko własnymi doświadczeniami

[badia]

aagacia napisała:

> szkoda ze myslisz ze pieniadze wszystko zalatwia.
no nie załatwią, ale znacznie gorzej, ajk stanowią problem, a w większości
przypadków stanowią...
> czy zastanowilas sie ze moze ono nie bedzie chcialo
> poznac kobiety z ktora jego tatus zyje a ktorej nie widzialo na oczy a ktora
> mu abrala tatusia??
> no bo jak ma sie przekonac o tym ze jestes fajna kobietka jakmu nie dajesz
> szansy...?
Ale po co dziecko ma się przekonywać, że tatuś ma fajną drugą żonę. Może ja się
nie znam na psychoplogii, ale mnie się wydaje, że najważniejsza jest mama i
tata, a żona taty??? No dobrze, jeśli lubi, bo np. w ogóle lubi dzieci.
Ale jak mama uzna, że tatuś niefajny i tylko "lafiryndę" mógł sobie znaleść, to
po co sie szarpać i to odkręcać. Trochę szkoda życia na udowadnianie...
Nie lepiej zbudować włąsny, ciepły spokojny dom?

[aagacia]

no ale zeby stwierdzilo ze tatus niefajny to musi miec jakies ku temu
powody...nie sadzisz..?jednym z nich jest utrudnianie kontaktow swojemu mezowi
z jego dzieckiem...no to wtedy dziecko ma niezly argument...nie chce nikomu na
sile nic udowadniac...ale poniewaz jestem mama siostry nadii to wolalabym z
nia miec fajne kontakty..

[badia]

aagacia napisała:

> no ale zeby stwierdzilo ze tatus niefajny to musi miec jakies ku temu
> powody...nie sadzisz..?
No pewnie, że ma powody, tysiące, przecież wzięła z nim rozwód...))

>jednym z nich jest utrudnianie kontaktow swojemu mezowi
> z jego dzieckiem...no to wtedy dziecko ma niezly argument...

Ale widzisz ja właśnie nie szukam argumentów, które kogoś przekonają. Też
miałam męża, też nie potrafiłam sie z nim dogadać, dziś sądzę, że jak się nie
da to się nie da - trudno. Myślę inaczej: jak zrobić żeby było najlepiej dla
wszystkich albo inaczej: ponieważ obydwoje z małżem popełniliśmy błędy, to
dobrze już nie będzie, bo dobrze to może być jak dziewica z prawiczkiem do
ślubu idzie... A teraz szukam mniejszego zła. A ważne dla mnie przede wszystkim
jest, co o tym powie moje dziecko. Jestem przekonana, że mama tamtego dziecka
myśli podobnie i sądzę, że to jest OK.

[aagacia]

kto wzial z nim rozwod?dziecko wzielo rozwod?ja nie wnikam czy mamusia srednio
madra, czy dogadac sie z nia nie da.abstrahuje tu od jej poziomu.bo przeciez
nie z nia masz sie spotykac tylko z dzieckiem...

[mikawi]

czytam, czytam i dodam swoje trzy grosze
dziewczyny, to przecież nie tak, że każda druga żona musi stworzyć ciepły
kontakt z dzieckiem swojego męża (albo w ogole kontakt)! Super jeśli tak jest,
bo to pozwala zminimalizować skutki rozwodu - tak jak pisała agacia. Ale
przecież często takiego kontaktu między dzieckiem a drugą żona nie chce nawet
matka dziecka. Pozwólmy żyć innym tak jak chcą i nie narzucajmy jedynego
słusznego modelu. Szczerze podziwiam i zazdroszcze sytuacji w domu aagaci i
życzyłabym sobie takiej u nas, ale... musi istniec dobra wola każdej ze stron,
co nie zawsze jest możliwe. W przypadku Stepmum to z jej strony nie ma tej woli
i trudno pietnować ją za jej uczucia w tej sprawie, niektórym kobietom trudno
jest przełknąć przeszłość męża mimo całej wielkiej miłości. Może czas to
zmieni, może i nie. Tak czy siak, każdy z nas buduje sobie swój świat w taki
sposób aby się w nim dobrze czuć. Stepmum ustaliła z przyszłym mężem pewne
zasady, od początku przedstawiła mu swoje zdanie i to jest według mnie uczciwe.
Skoro partner te zasady zaakceptował i związek kwitnie - dobrze i tak. Czy
waszym zdaniem lepiej jest robic coś na siłę, wbrew sobie i z zaciśniętymi
zębami tkwic w sytuacji bo tak wypada? W sytuacji Stepmum myślę że powinna dać
czas czasowi, może kiedyś zmieni zdanie co do kontaktów z dzieckiem męża i
relacji między rodzeństwem, może nie i to też nie będzie nieszczęście -
najważniejsze, żeby to dziecko miało kochających rodziców, a druga żona ojca
czy drugi mąż mamy i tak zrobią wiele dobrego dla dziecka choćby nie
utrudnianiem ich kontaktów.

[badia]

Mikawi, wielka jesteś

[aagacia]

Amen

[stepmum]

Dokladnie takie samo jest moje zdanie na ta cala sprawe.
Ja chcialabym miec mojego kochanego partnera tylko dla siebie, ale poniewaz
to nie mozliwe - i sama o tym wiem- godze sie na jego spotkania, weekendy. I
wcale nie daze do zerwania jego kontaktow z tym dzieckiem! Moze to dziwnie
zabrzmii, ale to cos w rodzaje negocjacji w zwiazku; wychodzimy od tego, ze on
by chcial widywac sie jak najczesciej a ja miec go jak najwiecej dla siebie i
naszej przyszlej rodziny. Na zasadzie jak duzo mozemy tolerowac spotykamy sie
gdzies w polowie drogi. Nie znaczy to, ze on spotykalby sie z nim non stop a
ze mna nie i z drugiej strony, ja zakazalabym mu kontaktow z synem, gdybysmy
tylko mogli!

[aagacia]

stepmum, zobaczysz ze kiedys bedzie ci to przeszkadac ze weekend kiedy
mogliscie gdzies jechac on cie zostawia sama i jedzie do jakiegos dziecka
(jakiegos bo nie znasz go zupelnie!) to uczucie tylko sie wzmoze jak urodziwam
siw wasze wspolne dziecko.wtedy bedziesz miala za zle mezowi ze zaiast byc z
toba i z waszym dzieciem i budowac szczesliwa rodzine to on gdzies tam sobie
jedzie.
chcialas naszej rady - ja daje takie ktore pozwlalaja mi w miare dobrze
funkcjonowac w tej calej naszej pokreconej rodzince

[stepmum]

Nie mowie, ze nie bedzie mi przeszkadzac... Tego nie wiem, ale byc moze do
tego czasu, sprawy sie uloza.

[badia]

Ale to jest chyba dokładnie tak jak na Samodzielnych. Każda sytuacja jest inna
i jest tak mocno naznaczona piętnem tego, co było "przed" rozstaniem, tym jak
do niego doszło, jakie są wszystkie strony, że nie ma sensu mówic tu o jakiś
ogólnych prawach. W każdej z tych sytuacji dobro, bądź mniejsze zło wygląda
trochę inaczej.
Jedno tylko chciałabym dorzucić do dyskusji, bo mnie zastanowił fragment: że
tatusiom z naszym oddaniem dla ich pierworodnych pociech jest łatwiej... No
owszem, że łatwiej.
Ale ja nie szukam odpowiedzi wygodnej dla mojego małża, choć go uwielbiam, ale
szukam odpowiedzi dobrej dla moich dzieci, to chyba przede wszystkim.
Agacie, niestety nie wydaje mi się, żeby każde rodzeństwo odziedziczone po
poprzedniczce było takie wspaniałe.

[aagacia]

to nie jest dziecko odziedziczone po poprzedniczce.to dziecko jej i TWOJEGO
meza. zupelnie nowy maly czlowiek!!
ja bym nie miala odwagi pozbawiac mojego dziecka rodzenstwa.bo jak mozna
dyskutowac o tym czymyjestesmy dla tych pierwszych dzieci rodzina to tujuz nie
ma dyskusji _ONI SA RODZENSTWEM czy nam sie to podoba czy nie.

[badia]

aagacia napisała:

> to nie jest dziecko odziedziczone po poprzedniczce.to dziecko jej i TWOJEGO
> meza. zupelnie nowy maly czlowiek!!
Sorki, mój kumpel, który jest ojczymem mówił o pierwszym dziecku, że
to "podrzutek", sorki, taka licencja poetica. Oczywiscie, że mojego męża.

> nie
> ma dyskusji _ONI SA RODZENSTWEM czy nam sie to podoba czy nie.
Tylko, że ja postanowiłam na razie nie decydować za dziecko, co z tego
biologicznego faktu wynika... Bo może cos wynikać, a może wynikać niewiele, na
razie nie wiem.

[stepmum]

Rodzenstwem przyrodnim, mysle, ze ten drugi czlon jest tak samo wazny jak
pierwszy. Bo to tak jakby pol-rodzenstwem. I osobiscie znam rozne przypadki
jedni sie kochaja, inni ...

[badia]

No właśnie, ja też znam rózne przypadki: klasyka wygląda następująco:
kobieta ze względu na faceta udaje że kocha dziecko, tzn. udaje przed mężem a
dzieciakowi przekazuje informację, że jest niedobry, brzydki, niemądry itp
(pierwowzór: Macocha z kopciuszka) a potem wszyscy sie nienawidzą. I skłóceni
są ze sobą w kolejnych pokoleniach. Niech sie odezwie ktoś, kto nie zna takiego
przypadku. Nie dziw się Agacie, że ja sie tego boję. Bo tak na prawdę tego się
boję najbardziej. I to byłaby moim zdaniem najwieksza wyrządona krzywda,
tamtemu dziecku, moim dzieciom, mnie i samemu facetowi.

[aagacia]

zgadza sie

[ashan]

Wiesz Stepmum, nie chciałam, żebyś odebrała mój post jako atak, a raczej kilka
kwestii do przemyślenia. Bo jednak praktyk wie trochę więcej niż teoretyk. Na
pewno każda z nas zastanawiała się przed związaniem się na poważnie jak to
będzie z tamtym dzieckiem. Każda miała wątpliwości, przechodziła różne
kryzysy. Wybrałyśmy różne rozwiązania i przedstawiłyśmy Ci je - każda w dobrej
wierze, a nie po to żeby Cię potępić Twój post był bardzo oschły i
pokazujący całą sytuację w niezbyt różowym kolorze. Skoro twierdzisz, że Twój
wybranek jest dobrym ojcem, ma dobry kontakt z dzieckiem to ok. Nikt nie ma
prawa wymagać od Ciebie bycia dobrą macochą Ale też nikt tego od Ciebie nie
wymaga. Przedstawiłaś się jako ta paskudna baba co to i dzieciaka nie lubi
i ojcu się z nim spotykać nie pozwala to i odezwały się usprawiedliwione w tym
momencie głosy sprzeciwu. Ale skoro potem sprostowałaś, że nie jest tak źle,
jak można to było odebrać? Cóż, ja się cieszę NIe ma tu dobrych (czyt.
jedynie dobrych) rozwiązań. Wierzę, że znajdziesz w sobie w przyszłości dosyć
siły i mądrosci, żeby sobie w takim układzie poradzić i nikogo (także siebie)
nie skrzywdzić.
pzdrw
ashan

[stepmum]

Napisalam tak z racji niegmatwania problemu jak i dlugosci maila. Poza tym
przedstawilam tylko moj problem - moja strone. ja przeciez nigdzie nie
napisalam, ze on jest zlym ojcem lub, ze nie ma z nim bardzo dobrego kontaktu!
TAKIE oskarzenia polecialy BEZPODSTAWNIE.
Jak juz to wyzej napisalam, to tylko moja strona i ja prosilam o rady
dotyczace raczej kwestii radzenia SOBIE samej z tym problemem. Nie mam
dylematu czy zostac w tym zwiazku czy nie. Nie napisalam tez, ze jestem jakas
wstretna dla tego dziecka, nie zrobialam mu zadnej krzywdy, bo jak same
piszecie nie mam obowiazku wlaczac go do mojej rodziny. Nie sadze tez ze
zabieram mu ojca, bo znajac cala sytuacje, on widuje sie z nim kiedy moze.
Jedyna rzecz ktora by sie zmienila, gdzybym to zaakceptowala, toto, ze wizyty
bylyby prawdopodobnie u nas, choc nie wiem, co na to by powiedziala byla...
Stwierdzenie, ze MUSZE to zaakceptowac albo skonczyc zwiazek nie uwazam za
rade. Aczkolwiek chcialam tez podziekowac, bo wiele postow naprawde mialo
wiele tresci. I takie tez bralam pod uwage jako odpowiedz na moj post.
Nie mam zalu do zadnej forumowiczki, bo i dlaczego.? To taki moral, zeby nie
wystawiac daleko idacych opinii, przed poznaniem wszytskich faktow Zaraz
mnie opierniczycie za moralizowanie Juz uciekam

[mamaadama4]

Jeżeli jeszcze tu wrócisz, to chciałabym, żebys wiedziała, że dobrze ci zyczę.
Masz prawo do własnych uczuć, nawet najbardziej negatywnych. Na pewno dobrze
zrobiłaś że z góry ustaliłaś pewne reguły. Jeżeli w miarę upływu
czasu "zmiękniesz" będzie to dla ciebie na plus. W każdym razie unikniesz
wymówek, że najpierw byłaś do rany przyłóż, a później okazałaś się wredna.
Życie macochy jest ciężkie ale w końcu świat nie kręci się tylko wokół tego.
Życzę ci powodzenia.
danka

[stepmum]

dziekuje bardzo za zyczenia
Oczywiscie, ze nie zamierzam zmykac z podkulonym ogonem bo nie widze do tego
podstawy.
A my jestesmy bardzo szczesliwi tak jak jest i bez wzgledu, czy sie cos zmieni
czy nie uwazamy sie za najbardziej kochajaca sie pare na swiecie )

Pozdrawiam

[patelszczak]

Ja z innej beczki, bo wiele już tu zostało powiedziane. Słuchaj, tak z
praktycznego punktu widzenia. Jesli dziecko bedzie spedzalo czas u Was, to
będziesz "miała" swojego faceta w weekendy i nie bedziesz musiała sama ich
spędzać, zgadza się? Poza tym możesz naocznie zobaczyć jakim ojcem jest Twój
partner, zawsze to troche prognozuje jakim ojcem będzie dla Twoich dzieci
Poza tym co ci szkodzi sprobowac? Jeśli dziecko wyrazi chęc poznania cię i
spróbowania i Ty tez będziesz miała w sobie na to wszystko zgodę, to moze warto
zaryzykować. Zawsze mozesz się wycofac (zresztą dziecko tez. Moze nie taki
diabeł straszny jak go malują??
Mam wrazenie, ze jednak trudno być szczesliwym do końca, kiedy nosi się w sobie
tyle złości, nieakceptacji dla dziecka swojego faceta... To chyba troche tak
jakby nie akceptowac pewnej jego czesci? Co o tym myślisz?

[stepmum]

jak juz wspominalam, byc moze tak sie kiedys stanie.
Ja nie czuje absolutnie, ze nie akceptuje jakiejs czesci jego samego! Moze
dlatego tez nie jestem w stanie zaakceptowac dziecka? Nie wiem.
I ten fakt, ze jestesmy ze soba bardzo szczesliwi - nie wyobrazam sobie, ze
moze byc lepiej (no moze jak sie nam juz zjawi malenstwo, ale tu tez beda nie
przespane noce itp, itd. co moze wprowadzac wiele stresu - wierze jednak, ze
da nam wiecej radosci niz wszytskiego innego), moze po trochu obawiam sie, ze
zjawienie sie tego dziecko popsuje cala atmosfere.

[badia]

A mnie się wydaje, że kobieta intuicyjnie dąży do skupienia na sobie uczuć
faceta i bolesny jest sam fakt, że on kocha także kogoś innego...
I dlatego tylko miłość jest na tę zazdrość lekarstwem...

[stepmum]

Pewnie masz racje badia...

[mamaadama4]

Myślę, że w tym wypadku głównym problemem jest nie tyle fakt posiadania dziecka
przez faceta, co ukrywanie tego. Jakoś podświadomie zakładamy, że jeżeli ktoś
coś ukrywa to jego intencje nie są najlepsze i cos się za tym kryje.
danka

[badia]

Może tak, a może nie - mnie od razu przyszło do głowy, że ukrywał bo poznał
super pannę i tak się bał że ona tego nie zaakceptuje, że nie powiedział. No
ale mój sie przyznał, choc dopiero gdy został przeze mnie zapytany. To też
chyba zależy od tego, czy po prostu zataił nic nie mówiąc, czy bajdurzył
głupoty, bo jak bajdurzył, to trochę bym się gościa obawiała, może bajdurzyć i
w innych sytuacjach. A sytuacja była z grunty tych mocno serio...

[stepmum]

Historii naszego poznania nie bede wam opowiadac - nie jest taka zwyczajna,
aczkolwiek romantyczna...
Nie mam watpliwosci co do tego, ze ukryl ten fakt, bo wiedzial, ze to z mojej
strony bedzie koniec. ja tez go zapytalam o rodzine, bo rodzina jest dla mnie
swieta (mam tu na mysli: zwiazek dwojga ludzi). Padla wymijajaca, odpowiedz
Nie martw sie nie mam zon i gromadki dzieci :0 Powiedziane z usmiechem.
Poniewaz mocno mielismy sie ku sobie od samego poczatku, po prostu bylam
zaslepiona i juz po uszy zakochana wszytsko widzialam na rozowo i to odp
wystarczyla mi na jakis czas, az kiedys sprecyzowalam pytanie przy innych
okolicznosciach i wyszlo... On twierdzil, ze nie oklamal co mnie doprowadzilo
do szalu... jakos to przetrwalismy. ja go tez troche o to obwiniam i on o tym
wie, no ale coz kazdy ma jakies wady. Co bylo minelo...

[zgagusia]

stepmum napisała:

po prostu bylam
> zaslepiona i juz po uszy zakochana wszytsko widzialam na rozowo

i jak rozumiem zakochana w nim jestes nadal po uszy i widzisz wszystko na
rozowo )

troszke sama sobie przeczysz - piszesz np. ze problemu w ogole nie ma - a
jednoczesnie przeciez JEST PROBLEM bo to o nim piszesz...
nie rozumiem jak można NIE AKCEPTOWAC ISTNIENIA kogos? samego faktu ISTNIENIA??
tzn. wolalabys zeby tego dziecka nie bylo, zeby umarlo? mozna nie lubic kogos
kogo sie zna, wtedy to normalne ze takich spotkan sie unika (dalas porownanie z
kolezankami ktorych maz nie musi lubic i spotykasz sie z nimi sama) - nie masz
obowiazku kochac czy lubic nieswojego dziecko ale Ty go jeszcze nie poznalas!
uwazam ze z takim problemem powinnas udac sie do psychologa - mysle ze pomoze
Ci zrozumiec co sie za tym kryje, bo jak piszesz Ty nie masz pojecia skad takie
uczucia w Tobie i moze wowczas ta niechec zniknie (przeciez piszesz tu ze
chcialabys tego, mialabys 1 problem z glowy).
gdy urodzisz Wasze wspolne dziecko problemy beda tylko narastac - np. pojawia
sie mysli czy aby Twoj maz nie kocha bardziej tego I dziecka... poza tym sadze
ze On bedzie chcial zeby to PRZYRODNIE rodzenstwo sie poznalo i lubilo - co Ty
na to? rowniez nie bedziesz chciala o tym wiedziec? teraz siedzisz sama w domu
i troche Ci sie przykrzy za ukochanym gdy on jest u syna - gdy bedzie dziecko
bedziesz sama z dzieckiem ktore niejednokrotnie potrafi plakac przez kilka
godzin z powodu kolki czy choroby - i moze pojawic sie zlosc ze maz
Cie 'zostawil' z placzacym niemowlakiem bo pojechal do starszego...
(renegocjacje czestosci odwiedzin u tamtego?)
dobrze Co zycze i radziłabym rozwiązac ten 'problem' ktory sama jednoczesnie
widzisz - i nie widzisz jak najpredzej
agnieszka

[stepmum]

Ja nie twierdze ze problemu nie ma, tzn. ja osobiscie mam taki problem, miedzy
nami on nie staje. Mozna kogos nie znac i nie lubic lub nie chciec pozanac,
takim przykladem sa np. byle naszych mezczyzn. Z reguly z gory jestesmy zle
nastawione i nie koniecznie chcemy je poznac, zeby sie przekonac czy aby
przypadkiem nie sa mile.
Na pewno nasze dzieci beda wiedzialy, ze maja przyrodnie rodzenstwo, na tym
zalezy jemu i ja w sumie nie mam nic przeciwko. Z czasem jak dziecko
podrosnie, nie bedzie juz potrzebowal tyle czasu ojca co teraz i nie bedzie
musial siedzac tam calych weekendow, a beda sie widywac np. na obiad czy piwo.

[mamaadama4]

Każdy ma prawo do różnych, nawet skrajnych uczuć. I Stepmum ma prawo nie
kaceptować faktu istnienia dziecka. Natomiast czym innym jest jak w związku z
tym będzie wyglądał jej związek a później małżeństwo ale to już sprawa między
nią a jej partnerem.
Przy tym wątku nieodparcie nauwa mi się "Kto jest bez winy niech pierwszy rzuci
kamieniem..."
danka

[zgagusia]

mamaadama4 napisała:

> I Stepmum ma prawo nie
> kaceptować faktu istnienia dziecka.

ja nie pisalam ze nie ma takiego prawa - tylko ze nie rozumiem co to znaczy

> Przy tym wątku nieodparcie nauwa mi się "Kto jest bez winy niech pierwszy
rzuci
>
> kamieniem..."

nie wszystkie wypowiedzi tutaj czytalam uwaznie ale nie odnioslam wrazenia zeby
ktos zarzucal Stepmum 'wine'...

agnieszka

[zgagusia]

stepmum napisała:


> Z czasem jak dziecko
> podrosnie, nie bedzie juz potrzebowal tyle czasu ojca co teraz i nie bedzie
> musial siedzac tam calych weekendow, a beda sie widywac np. na obiad czy piwo.
>

a moze byc odwrotnie - chlopak bedzie dorastal i bedzie mial coraz wiecej
wspolnego z ojcem. Po prostu beda lubic spedzac ze soba czas (obiad raz na 3
tyg. nie wystarczy im) - tym bardziej ze sie kochaja. Tak jest w przypadku
mojego meza i jego I syna - lubia oprocz chodzenia na piwo ogladac razem
mecze,lowic ryby, majsterkowac, dyskutowac o polityce itp. - ich kontakt jest
czesty i to wlasnie moj maz twierdzi ze taka zazylosc przychodzila w miare
dorastania Piotrka.

agnieszka

[stepmum]

Jesli beda sie spotykac na piwku, jechac gdzies wspolnie jak na te przykladowe
ryby, to czemu nie?? Mi chodzilo glownie o fakt, ze oprocz swoich zajec moj
kochany wyjezdza jeszcze dodatkowo. Pozniej jesli wlaczy go do swoich
zainteresowan i beda je robic razem, to jeszcze lepiej.

[mkatarynka.edziecko]

stepmum napisała:


> Z czasem jak dziecko
> podrosnie, nie bedzie juz potrzebowal tyle czasu ojca co teraz i nie bedzie
> musial siedzac tam calych weekendow, a beda sie widywac np. na obiad czy
piwo.

Ja bym na to nie liczyła. Duużo jeszcze wody upłynie zanim się to stanie. A do
tego czasu dziecko może zacząć potrzebowac mieć więcej kontaktów z ojcem a nie
mniej...

Pozdrawiam

[mamaadama4]

Nie bardzo pamietam ile lat ma dziecko partnera Stepmum. Mam doświadczenia z 11
i 16 latkiem. ten starszy zgodził się jeszcze w tym roku na wakacje z ojcem,
ale już zapowiedział, że w przyszłym roku jedzie z kolegami. Ostatniego
Sylwestra też spędził oddzielnie (chociaż osobiscie uważam, że to za wczesnie),
w tym roku też planuje to samo. Zdecydowanie woli towarzystwo kolegów i
koleżanek niż rodziny. Jedyne co go skusiło w tym roku to wyjazd ze mną i
Adasiem w zimie na tydzień w góry - mógł wtedy poszaleć na desce. 11-latek
jeszcze ciągnie do taty, ale z tego co pamietam to starszy mniej więcej na
początku gimnazjum zaczął spędzać więcej czasu z kolegami.
Chociaz jak we wszystkim - sprawa indywidualna.
danka

[stepmum]

bedzie gdzies prawie z roku twojego mlodszego. Tu gdzie mieszkamy wiekszosc
nastolatkow wyprowadza sie od rodzicow w wieku 16 llat, zaczynaja sami sobie
radzic lacznie z finansami - chyba ze sie ucza to oczywiscie inna sprawa,
wtedy rodzice im POMAGAJA, nie utrzymuja. Dodam ze mam tu na mysli dzieci z
dobrych domow - z tych niewyksztalconych i ze tak to moze brzydko nazwe 'z
dolnej polki' najczesciej wlasnie siedza rodzicom na glowach i pobieraja wraz
z nimi zasilki od panstwa.

[mamaadama4]

U nas do skończenia szkoły średniej raczej wszyscy mieszkają z rodzicami,
chociaż jak znam zycie, to wielu by się wyprowadziło, tylko z tym samodzielnym
utrzymaniem byłoby gorzej. Nasz najstarszy już teraz przygotowuje grunt pod
wyprowadzenie się z domu za 3 lata jak skończy liceum.
danka

[stepmum]

wiem, wiem jak to jest, ale jest to glownie wina tego, ze nie sa w stanie sie
utrzymac. Ja sama utrzymuje sie od 15go roku zycia, no moze na poczatku
rodzice dawali mi cos nie cos raz na 2-3 miesiace. I bylam w stanie skonczyc
szkole srednia i studia.

[mamaadama4]

Z tego co piszesz wynika, że chyba nie mieszkasz w Polsce. Myslę, że tutaj
główną bariera przy usamodzielnieniu się - poza czynnikami ekonomicznymi
oczywiście - jest to, że dzieci tej samodzielności po prostu nie sa uczone.
Dlatego nie jest łatwo zdecydowac się na samodzielność a rodzicom to
zaakaceptować.
danka

[stepmum]

tak, nie mieszkam w Polsce i tu gdzie mieszkam, zle widziane jest takie
uwieszanie sie na szyi rodzicow, tak samo ja zle widziane jest bycie
bezrobotnym z wlasnego wyboru. Przy czym mama wychowujaca dzieci, ma zawod
pelnoetatowa mama

Kilka słów krytyki

[koko50]

Cześć,
Jak w tytule - mam do Stepmum kilka słów krytyki:
1. Rozbiłaś małżeństwo 3-osobowej rodziny;
2. Blokujesz kontakt ojca z jego dzieckiem - w ten sposób utrudniasz temu
dziecko prawidłowy rozwój emocjonalny, społeczny itp, itd.;
3. jednym z głownych uczuć w tym "związku" jest niechęć (nienawiść?) wobec nic
niewinnego dziecka, z pewnością też do jego matki (byłej żony Twojego faceta);
4. najważniejsze jest dla Ciebie tylko to, że TY CHCESZ z nim być, i to NA
TWOICH warunkach.

Dla mnie sprawa jest czytelna - nie ma w Tobie miłości, jest przede wszystkim
cholerny egoizm - liczy się tylko to, co Ty sobie zażyczysz...
Jest też cholerny egoizm tego faceta - po prostu ma ochotę spać z nową babką.
Tak to widzę.
Myślę że:
1. powinnaś natychmiast z nim zerwać;
2. poszukać kogoś, kto naprawdę będzie Cię kochał, bez niszczenia innych;
3. samemu się podleczyć z własnego egoizmu.
Wiem, że ten tekst bardzo Cię urazi - przepraszam za to, bo nie mam wcale
takiej intencji. Myślę po prostu, że jeśli zostaniesz w tym związku, do końca
życia będzie zię za Tobą, jak cień, wlekły różne lęki, wyrzuty sumienia,
niepokoje i smutek. Czy o takim szczęściu marzysz?!
Pozdrawiam, Michał

[badia]

koko50 napisał:


> 1. Rozbiłaś małżeństwo 3-osobowej rodziny;
Tego Stepmum nam nie napisała, nie wiemy, jak się to małżeństwo rozpadło...
A to, że małżeństwa nie powinny sie rozpadać, że nie powinno być "drugich" - to
bezapelacyjnie racja - wszystko byłoby wtedy dużo prostsze - niestety z reguły
to faceci wymieniają swe towarzyszki na "młodszy model". Czy to winna
egzemplarza, który staje się "młodszym modelem" - oczywiście również. Ale nie
wiemy, czy tu mamy taki przypadek.

> 2. Blokujesz kontakt ojca z jego dzieckiem - w ten sposób utrudniasz temu
> dziecko prawidłowy rozwój emocjonalny, społeczny itp, itd.;
Prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka następuje w pełnej rodzinie, tatuś "z
doskoku" to już jest patologia. I można tylko dyskutować, czy mniejszą
patologią jest "tauś z doskoku" w domu swojej next czy "tatuś z doskoku" w
domu swojej ex - a może "tatuś z doskoku" w ogóle na mieście.

> 3. jednym z głownych uczuć w tym "związku" jest niechęć (nienawiść?) wobec
nic
> niewinnego dziecka, z pewnością też do jego matki (byłej żony Twojego faceta);
Żaden facet nie pojmuje tego, że babska miłośc jest zaborcza - po prostu taka
jest, i dlatego w maskulinistycznych kulturach są haremy i facetom się wydaje,
że kobiety dobrze się z tym czują. Niestey, z reguły nie czują się dobrze.
I to nie nienawiśc jest w tym związku głównym uczuciem, ale miłośc babska,
która jest zaborcza i domaga się wyłączności.

> Jest też cholerny egoizm tego faceta - po prostu ma ochotę spać z nową babką.
No o tym facecie to juz naprawdę niczego nie wiemy i podziwiam odwagę
wyystawiania ocen na podstawie tak skromnego "materiału". Mnie sie wydaje, że
najwiekszym egoizmem jest postawa coponiektórych tatusiów, którzy tworzą sobie
haremik. Tzn, odchodza od żony, biorą sobie "młodszy model", mają więc już nową
kobietę, ale nie chcą tracić równiez dobrego "ojcowego" samopoczucia, więc
pakują na głowę nowego nabytku dzieci z poprzedniego związku. I tak matka
dzieci jest nieszczęśliwa, nowy nabytek jest nieszczęśliwy, dzieci są
nieszczęśliwe ale "tatuś" ma dobre samopoczucie - jeśli to ma być alternatywa,
to dziękuję.

> Tak to widzę.
> Myślę że:
Ktoś komu jest tak bardzo odległe takie doświadczenie jak Tobie nie powinien
dawać tu żadnych rad - przepraszam, ale cóż takiego przeżyłęś, jakie problemy
skutecznie pokonałeś, że uprawnia Cie to do pokazywania właściwej drogi innym?

Bo mnie wygląda na to, że to Ty jestes egoista i to jeden z najpaskudniejszych
w gatunku, taki, co to jest przekonany, że jest wspaniały, a przekonanie to
zdobył obserwująć wszystkich
innych "podłych", "szalbierców", "kłamców", "oszustów", "egositów" itp.

I co, sądzisz, że trafiłeś we właściwe miejsce, żeby kontaktami z podłym
gatunkiem drugich "ladacznic" poprawiać sobie samopoczucie?

[stepmum]

wiesz twoj post akurat skutecznie mnie ... rozsmieszyl. Typewe poglady
zasciankowego chlopaka, ktory do tego nosi w sobie mnostwo urazy tylko nie
wiem do kogo, moze masz uraze do drugiej zony ojca??
Bo po pierrwsze i najwazniejsze, przydaloby ci sie poczytac wszystkie posty
przed zabieraniem glosu, ale skoro juz poszles na latwizne to ci powiem, ze
nie rozbilam zadnego malzenstwa, bo my sie poznalismy prawie rok po ich
rozejsciu!!! Po drugie bardzo bys sie zdziwil, jak bardzo sie oboje kochamy i
chyba pokaze mojemu tez twoj post, zeby tez troche pokrecil glowa.
Milosc ma to do siebie ze sie laczy z zazdroscia, ja akurat nie jestem
zazdrosna o kobiety, bo tu ufam mu.
Caly twoj post to wolanie do swiata o to jaki jestes nieszczesliwy i caly
zupelnie nie trafiony... no moze z tym jedyny wyjatkiem, tym ktorym napisalam
w glownym poscie. Z tym wyjatkiem, ze ja go nie blokuje, tylko w jakis sposob
ograniczam. Jednym slowem twoj post to klapa na calym froncie. A szkoda, bo
mozna bylo pomyslec nad prawdziwymi argumentami...
Pozdrwiam

[babe007]

Mój post będzie emocjonalny, sorry.

Jestem dzieckiem, które miało nieszczęście mieć za "macochę" taką egoistyczną i
złą kobiete jak Ty. Mój ojciec miał mniej siły niż Twój mąz ma (jeszcze) i
poddał się naciskowi tej jędzy. Spotkałam się z nim jak miałam 15 lat. W
tajemnicy. Po raz pierwszy odwiedziłam go w jego domu (mieszka za granicą)
kiedy zmienił żonę. Moje rodzeństwo nie wiedziało o moim istnieniu do ca 15
roku życia. I wszystko przez taką chorą z zazdrości babę. Ona też nigdy mnie
nie spotkała - ale nienawidziła mnie z całego serca. Nawet nie potrafię tego
zrozumieć.

Zrobisz jak będziesz uważała. Może uda Ci się pozbawić syna kontaktów z ojcem.
I będziecie bardzo się kochać. I myślę, że nie będziesz miała wyrzutów sumienia!

PS. Trzecia żona mojego ojca jest urocza osobą, która traktuje mnie jak córkę,
a moje dzieci jak swoje wnuki. Można?

[badia]

babe007 napisała:

> Mój post będzie emocjonalny, sorry.
Poprzedni był dużo bardziej emocjonalny, tu przynajmniej wiadomo, o co ci
chodzi.
> Jestem dzieckiem, które miało nieszczęście mieć za "macochę" taką egoistyczną
i złą kobiete jak Ty.
Życzę Ci, żebys nigdy nie stała się macochą i nie testowała na sobie takich
uczuć. Doświadczenie uczy, że życiorysy swoich rodziców czesto się powiela.
> Mój ojciec miał mniej siły niż Twój mąz ma (jeszcze) i
> poddał się naciskowi tej jędzy.
Bardzo wygodny schemacik - kochany słabiutki tatuś i macocha jędza, kurcze to
dziecię naszej ex też będzie wygadywało takie głupoty... Tym mniej mi się chce
cokolwiek robić.... Jak Cię interesuje moja sytuacja zajrzyj do ostatniego
posta w wątku "dobro dziecka".
I zamiast wydawać uproszczone oceny w internecie, spotkaj się z ojcem i
zapytaj, dlaczego tak a nie inaczej wyglądały (tj. nie wyglądały) wasze
relacje. Ręczę, że musiały być jeszcze jakieś czynniki bo tylko wredna macocha
nie byłaby w stanie zabić ojcowskiej miłości, niezależnie od tego, jak bardzo
by sie nie starała...
No i potem kolejna żona, teraz już "dobra", obłęd w ciapki. Żeby być dobrym
ojcem trzeba mieć minimum trzy żony, bo o samym ojcu nie piszesz ani słowa
tylko o dobrych i złych macochach....
Te chłopy to na prawdę dobrze mają - baby tylko siebie oceniają i tylko siebie
nawzajem nienawidzą... A ten trzy żony i wzorowy tatuś. No tylko ta "wredna
macocha" po drodze sie przypałętała.

Do badii

[babe007]

Wywołana do tablicy niniejszym odpowiadam.

badia napisała:

> Poprzedni był dużo bardziej emocjonalny, tu przynajmniej wiadomo, o co ci
> chodzi.

Hmm, albo mam zaniki pamieci, albo był to mój pierwszy post na tym forum, więc
do czego pijesz?

> Życzę Ci, żebys nigdy nie stała się macochą i nie testowała na sobie takich
> uczuć. Doświadczenie uczy, że życiorysy swoich rodziców czesto się powiela.

Nie wiem jak znalazłabym się w takiej sytuacji. Tego nie da się przewidzieć.
Jednego jestem pewna. Nie uznałabym, że nie chcę znać (bądź nie lubię, nie
akceptuję) dziecka, którego nawet nie poznałam. A co do powielania schematów -
to moja mama niegdy nie była niczyja macochą (chociaż ja nie wykluczam
takiej ewentualności - nie byłoby to dla mnie życiową tragedią!)

> Bardzo wygodny schemacik - kochany słabiutki tatuś i macocha jędza, kurcze
to
> dziecię naszej ex też będzie wygadywało takie głupoty... Tym mniej mi się
chce
> cokolwiek robić....

A co ja na to poradzę, że w moim przypadku rzeczywiście tak było! A że tatus
słabiutki to fakt. Tyle, że w przypadku słabiutkiego tatusia tylko jego żona ma
wpływ na to czy będzie utrzymywał kontakty ze swoimi dziećmi z poprzedniego
zwiazku, czy nie. Bywaja tacy ojcowie, którzy po postawieniu ultimatum "albo
dziecko, albo ja" pokazują niezbyt rozgarniętej (bo nikt rozsądny i ze
szczątkowym nawet poczuciem przyzwoitości tak sie nie zachowa) panience drzwi.
Ale niektórym trzeba czasami przypomnieć, że może dobrze byloby zadzwonic do
córki, albo, ze za tydzień ma urodziny. Takie drugie tez się zdarzają. I takiej
drugiej życzę Twoim dzieciom , jezeli (czego naturalnie nie zyczę ani Tobie,
ani nikomu) Twoje małżeństwo miałoby nie przetrwac próby czasu.


> I zamiast wydawać uproszczone oceny w internecie, spotkaj się z ojcem i
> zapytaj, dlaczego tak a nie inaczej wyglądały (tj. nie wyglądały) wasze
> relacje. Ręczę, że musiały być jeszcze jakieś czynniki bo tylko wredna
macocha
> nie byłaby w stanie zabić ojcowskiej miłości, niezależnie od tego, jak bardzo
> by sie nie starała...

Z ojcem sie spotkałam. I owszem. I tak naprawdę jego winę upatruję w tym (o
czym mu oczywiście powiedziałam), że nie miał wystarczająco duzo siły (pierdoła
był, jest i będzie), żeby przeciwstawić się swojej żonie. Z opowiadań straszna
wiedźma to była (jest) - opowiadania osób postronnych (w miarę).

> No i potem kolejna żona, teraz już "dobra", obłęd w ciapki. Żeby być dobrym
> ojcem trzeba mieć minimum trzy żony, bo o samym ojcu nie piszesz ani słowa
> tylko o dobrych i złych macochach....
> Te chłopy to na prawdę dobrze mają - baby tylko siebie oceniają i tylko
siebie
> nawzajem nienawidzą... A ten trzy żony i wzorowy tatuś. No tylko ta "wredna
> macocha" po drodze sie przypałętała.
>

Jak sama napisałaś o moim ojcu opowiedziałam niewiele - choć udało Ci sie
wysnuć prawidłowy wniosek, że to człowiek o, hmmm, niezbyt silnym charakterze.
Nigdzie nie pisałam o jego wzorowości. A co do kolejnej, dobrej tym razem zony.
Ty piszesz o obłędzie a ja o konkretnym, nie zmyślonym przykładzie.
Przykładzie, który pokazuje, ze ta druga, macocha, nie musi być potworem jak z
bajek braci Grimm. Ale może.

Także drogie Macochy . Wierzę, ze wśród was jest większość takich, które w
przyszłości będą babciami kochanymi nie tylko przez swoje biologiczne wnuki,
ale również przez dzieci dzieci Waszych mężów. A tych które traktują
dzesięciolatka (albo może i jeszcze młodsze dziecko) jako wroga, intruza
i "coś" zbędnego - nie mogę zrozumieć. Mam prawo?

pozdrawiam

B.

[badia]

babe007 napisała:
> Hmm, albo mam zaniki pamieci, albo był to mój pierwszy post na tym forum,
więc
> do czego pijesz?
Sorki popitoliło mi się z "koko50"
> Nie wiem jak znalazłabym się w takiej sytuacji. Tego nie da się przewidzieć.
> Jednego jestem pewna. Nie uznałabym, że nie chcę znać (bądź nie lubię, nie
> akceptuję) dziecka, którego nawet nie poznałam.
Skoro nie byłaś w takiej sytuacji, to nie bądź taka pewna uczuc jakie by sie u
Ciebie pojawiły, bo to nie jest rozsądne, mam na myśli taki gdybanie.
> A co ja na to poradzę, że w moim przypadku rzeczywiście tak było!
Współczuję słabiutkiego tatusia i jego skłonności do heter.
> Z ojcem sie spotkałam. I owszem. I tak naprawdę jego winę upatruję w tym (o
> czym mu oczywiście powiedziałam), że nie miał wystarczająco duzo siły
(pierdoła
>
> był, jest i będzie), żeby przeciwstawić się swojej żonie. Z opowiadań
straszna
> wiedźma to była (jest) - opowiadania osób postronnych (w miarę).
No widzisz, to juz dużo uczciwiej - Twoja relacja to była realcja z ojcem i
wiem, że każdy ma ochote broniąc rodzica szukać winnych gdzie indziej, np. w
kobiecie, której się nie zna. Mówie Ci, dziecko mojego ex na pewno bedzie miało
takie mechanizmy obronne, ale świadomośc tego jeszcze bardziej wpływa na moją
niechęć do jakichkolwiek kontaktów z tym dzieckiem. Postawa wydaje mi się
pierwotna, zaszczepiona przez matkę, a potem cokolwiek by sie nie wydarzyło i
tak byłoby tylko potwierdzeniem takiej z góry przyjętej tezy. I na Tobie się
sprawdza, bo kobiety nie poznałas, niczego Ci ona nie zrobiła, nie zamieniłaś z
nią nawet zdania, a wszystko o niej wiesz. Bez sensu.
> Także drogie Macochy . Wierzę, ze wśród was jest większość takich, które w
> przyszłości będą babciami kochanymi nie tylko przez swoje biologiczne wnuki,
> ale również przez dzieci dzieci Waszych mężów.
Nie sądzę, to takie prawo rozwodów, drugich żon i drugich dzieci, że
najczęśćiej wszyscy sie nienawidzą - nie wiem dlaczego ale w rzeczywistości tak
jest najczęściej, co nie znaczy że historie bajkowe nie sa możliwe...

[jayin]

ale ja tylko jednego nie rozumiem...
dlaczego wymagasz od Kolejnej (w twoimprzypadku - Drugiej Żony) Ojca tego, że
Ona poczuje się w OBOWIĄZKU układać stosunki ojciec-dziecko?
To jest wyłącznie dobra wola Kolejnej (Drugiej) Żony.
Obowiązek co do tego ma wyłącznie OJCIEC.
A jeśli nie jest w stanie się tego obowiązku podjąć, "ze słabości ducha"- to
wybacz, ale to wtedy jest d.. a nie ojciec. sorry. wg mnie.
i wymawianie się: "Druga Żona mi nie pozwalała, szantażowała, zakazywała..." -
biedny facet... widać zależało mu bardziej na dobrych układach z Żonką niż z
Dzieckiem. to jego wyłączna decyzja i chociaż masz prawo do własnych teorii i
osądów tej sytuacji i twierdzić, że to ta baba zła była, zabroniła itp. - to
jednak obiektywnie z mojej strony wygląda to zupełnie inaczej.
nie szanuje takich facetów.
cieszę się, że Mój Osobisty ma dobry kontakt z synem. i z tego co mówi On i moi
znajomi Panowie z "Przychówkie" Małżeńskim, lub Niemałżeńskim nawet - to
woleliby miec ciche dni albo awanture w domu, niz zrezygnowac z widzenia się z
dzieckiem. i Mnie też Zaden Facet nie zmusiłby mnie groźbą, prośbą czy
szantażem do porzucenia dziecka, czy zaprzestania kontaktów z nim. podejrzewam
że wprzypadku mężczyzn jest tak samo. jeśli kocha się swoje dziecko i jeśli
poczuwa się do rodzicielstwa wobec niego.

(pomijam sytuacje w których kontakty utrudnia np. Matka dziecka - wtedy ojciec
powinien powalczyć o ten kontakt, ale zazwyczaj nie przeskoczy decyzji Matki.
ale to wyłącznie sprawa Rodziców Dziecka)

ale to tylko moja osobista opinia

pozdrawiam serdecznie.

[babe007]

NIgdzie nie napisałam, że mój ojciec był bez winy, ale na Boga nie róbcie z
mojej (byłej) macochy anielicy, bo nia nigdy nie była! Wszystkie tak sie z nia
solidaryzujecie, że gotowe jesteście uznać, ze była w tej sytuacji jak
najbardziej w porządku?

A ja uważam, że utrudnianie kontaktów jest czymś wrednym, bez względu na to czy
partner ma siłę i determinację, zeby się temu przeciwstawić, czy nie!

Czy możemy uznać, że oboje byli winni, bez analizowania czyja wina była
wieksza?

A może uważacie, że prawem kolejnych żon jest maksymalne ograniczanie kontaktów
z dziećmi z poprzednich zwiazków, a obowiazkiem ojców walka z tymi
ograniczeniami.

Od razu uprzedzam głosy urażonych. Nie wyczytałam takiego stwierdzenia w żadnym
poście. To jest pytanie (dla chętnych do odpowiedzi).

Pozdrawiam

B.

[domali]

babe007 napisała:


>
> >
> A może uważacie, że prawem kolejnych żon jest maksymalne ograniczanie
kontaktów
>
> z dziećmi z poprzednich zwiazków, a obowiazkiem ojców walka z tymi
> ograniczeniami.
>
Nie udzielam się w tym temacie, ale na Twoje pytanie chętnie odpowiem...
Uważam, że jeśli ktoś decyduje się na bycie z człowiekiem "z przeszłością",
czyli z dzieckiem z poprzedniego związku, musi wiedzieć, że częścią ich życia
będą na przykład kontakty z tym dzieckiem.
Nie zmienia to faktu, że często nie jest łatwo się z tym pogodzić, tzn. nie
jest to najłatwiejszy element bycia kolejna żoną...
Ja nigdy nie miałam nic przeciw kontaktom mojego męża z synkiem i powiem
więcej, z chęcią bym Go poznała i na pewno nie traktowałabym Go jako kogoś
gorszego... choć stawienie czoła przeszłości ukochanego człowieka często nie
jest łatwe... ale wiedziałam (w dużej części) na co się decyduję...

[jayin]

babe007 napisała:

> NIgdzie nie napisałam, że mój ojciec był bez winy, ale na Boga nie róbcie z
> mojej (byłej) macochy anielicy, bo nia nigdy nie była! Wszystkie tak sie z
nia
> solidaryzujecie, że gotowe jesteście uznać, ze była w tej sytuacji jak
> najbardziej w porządku?

babe, ależ skąd! ja po prostu rozpatruję DRUGĄ STRONĘ, bo w twoim poście to z
kolei ja odczytałam "anielskość" słabego ojca i wredotyzm macochy
w żadnym wypadku UTRUDNIANIE kontaktów ojca z dzieckiem nie jest dla mnie w
porządku. nie napisałam tego. ja sama popieram obiema "ręcyma" i nogami
kontakty mojego Kochania z jego synem.

po prostu uważam, takie moje zdanie jest, że nigdy wina nie jest CAŁKOWICIE po
jednej stronie (no, może CZASEm, ale to ekstremalne przypadki) - co słusznie
zauważasz też - tylko ja dorzucam, że dla mnie prawdziwy ojciec znalazłby tyle
siły, żeby spacyfikować żonę i trzymac kontakt z dzieckiem. nie znam warunków
psychologicznych twojego ojca - ale dla mnie, z mojego punktu siedzenia -
wygląda to na "dla świętego spokoju" brak sprzeciwienia się żonie, kosztem
dziecka. a takich panów to ja nie lubięi nie umiem szanować. subiektywizm

> A ja uważam, że utrudnianie kontaktów jest czymś wrednym, bez względu na to
czy partner ma siłę i determinację, zeby się temu przeciwstawić, czy nie!

i twoje prawo do takiego zdania.
ja posiadam trochę odmienne.
j/w

> Czy możemy uznać, że oboje byli winni, bez analizowania czyja wina była
> wieksza?

no jasne, że możemy. ale analiza wylazła - chcesz czy nie, już z twojego postu -
więc ja podłapałam klimati analizowałam dalej, czyli "inne spojrzenie" na
sprawę.

> A może uważacie, że prawem kolejnych żon jest maksymalne ograniczanie
kontaktów z dziećmi z poprzednich zwiazków, a obowiazkiem ojców walka z tymi
> ograniczeniami.

wiesz - cieżko mówić o jakichkolwiek prawach kolejnych żon, czy jakichkolwiek
kobiet względem obcych dzieci a takie są dzieci naszych mezów/partnerow -
jakby nie patrzec.
uklady w jakich ludzie decyduja sie zyc nie przynosza jednak wylacznie
zachwytow, zadowolenia - nei zawsze WSZYSTKO gra. naturalne, ze czasem cos
zgrzyta,a czasem jest cos, czegonei znosimy. w twoim przypadku - druga zona nie
znosila swiadomosci istnienia cudzego dziecka w ich zyciu. jedyne parwo o jakim
mozna tu mowic - to prawo do wlasnego zdania i wlasnych odczuc. tego nei da sie
zaprogramowac. a inna sprawa - ze wg mnie to jej zdanie i odczucia są nie fair
i krzywdzące ojca (?) i dziecko. kazdy ma prawo (no, niestety) do swojego
postepowania. i kazdy ma prawo do krytykowania takiego postepowania. i
wyciagani z niego konsekwencji, jesli da rade.
tak ja to widze.
(nie tylko w przypadku drugich zon i dzieci z pierwszego malzenstwa)


> Pozdrawiam
>
> B.

pozdrawiam również

Joanna

[babe007]

po prostu uważam, takie moje zdanie jest, że nigdy wina nie jest CAŁKOWICIE po
> jednej stronie (no, może CZASEm, ale to ekstremalne przypadki) - co słusznie
> zauważasz też - tylko ja dorzucam, że dla mnie prawdziwy ojciec znalazłby
tyle
> siły, żeby spacyfikować żonę i trzymac kontakt z dzieckiem. nie znam warunków
> psychologicznych twojego ojca - ale dla mnie, z mojego punktu siedzenia -
> wygląda to na "dla świętego spokoju" brak sprzeciwienia się żonie, kosztem
> dziecka. a takich panów to ja nie lubięi nie umiem szanować. subiektywizm


Masz rację, trudno jest szanować kogoś takiego. Mój ojciec jest pierdołą,
maksymalnie sterowalnym. I powiem Ci szczerze, że mając już swoje lata i dwójkę
dzieci, traktuję go często nie jako ojca, a jak trzecie, duże i czasami bardzo
bezradne dziecko. Ale to mój ojciec.

>
> > A ja uważam, że utrudnianie kontaktów jest czymś wrednym, bez względu na t
> o
> czy partner ma siłę i determinację, zeby się temu przeciwstawić, czy nie!
>
> i twoje prawo do takiego zdania.
> ja posiadam trochę odmienne.
> j/w
>

Tu mnie zaskoczyłaś, bo wydawało mi się, że to stwierdzenie jest niemal tak
uniwersalne jak Dekalog. Bo rozumiem, że można nie pokochać "mężowego" dziecka,
można go nie lubić. Ale utrudniać kontakty? OK, jak sie nie lubi to obłudą
byloby zachęcanie do nich, ale czynne "rzucanie kłód pod nogi"? Czy mogłabyś
uzasadnić swoje zdanie? Jestem otwarta na Twoje argumenty. Kto wie, może nawet
mnie przekonasz. Spróbujesz? W końcu na tym polega dyskusja...
>>
> > kazdy ma prawo (no, niestety) do swojego
> postepowania.

I tu "walnę z grubej rury" . Prawo człowieka do postępowania wg własnego
widzi misię jest nieco ograniczone (przynajmniej w cywilizowanych kulturach).
Choćby prawem (mając ochotę uduszenia kogoś ograniczani m.in. prawem tego nie
robimy, nie prawdaż?). Oczywiście brak jakiego kolwiek przepisu zabraniającego
kolejnym partnerkom (partnerom) rodzica czynnego ograniczania kontaktu z
dziećmi z poprzednich związków, ale może względy moralne...?


To jak, podyskutujemy?

Pozdro

Zuza

[badia]

Uderz w stół a nożyce się odezwą. Nie ze mna ta polemika ale się włączę bo
było "do badii"
Bebe, ja jestem jak najdalej od widzimisię, ale miłośc matki do dziecka i
dbanie przede wszytkim on nie (choćby kosztem innych dzieci) to nie widzimisię
a jedno z podstawowych praw. I trudno się dziwić, że w patologicznej sytuacji
jaką jest rozwód i konieczność dzielenia jednego tatusia na dzieci z różnymi
mamami, każda z nich dba o jak najlepszy kontakt z ojcem SWOJEGO dziecka.
Matka dziecka, które poprzez rozwód zostało tego ojca pozbawione też myśli o
swoim dziecku a nie o dzieciach następczyni. Dlatego zasadniczą rolę odgrywa tu
ojciec. I jeśli jest trzecim dzieckiem, to nie wina "macochy".

[stepmum]

Bravo Badia

[babe007]

badia napisała:

>
> Uderz w stół a nożyce się odezwą. Nie ze mna ta polemika ale się włączę bo
> było "do badii"
> Bebe, ja jestem jak najdalej od widzimisię, ale miłośc matki do dziecka i
> dbanie przede wszytkim on nie (choćby kosztem innych dzieci) to nie
widzimisię
> a jedno z podstawowych praw. I trudno się dziwić, że w patologicznej sytuacji
> jaką jest rozwód i konieczność dzielenia jednego tatusia na dzieci z różnymi
> mamami, każda z nich dba o jak najlepszy kontakt z ojcem SWOJEGO dziecka.
> Matka dziecka, które poprzez rozwód zostało tego ojca pozbawione też myśli o
> swoim dziecku a nie o dzieciach następczyni. Dlatego zasadniczą rolę odgrywa
tu
>
> ojciec. I jeśli jest trzecim dzieckiem, to nie wina "macochy".

Wszędzie piszę o tym, że mam żal do mojego ojca. Ale winą MACOCHY jest nie
tylko bierne, ale i czynne zabranianie kontaktów. To nie tylko ja
byłam "persona non grata" w ich wspólnym domu. To również on miał zabronione
mnie odwiedzać (mieszka w Stanach a ja w Polsce i troche trudno niepostrzeżenie
sie wymknąć). Normalne zachowanie ze strony macochy? No mnie się nie wydaje,
ale chyba mamy inne standardy tego co jest normalne a co nie.


A co do miłości matki do dziecka (choćby kosztem innych dzieci). Hmmm, czy to
Animal Planet? Wydawało mi się, że jesteśmy ludźmi i kierujemy sie nie tylko
prostymi instynktami ale i rozumem.


Zdecydowanie sympatyczniej (i bardziej rzeczowo) dyskutuje mi się z Joanną.
Może dlatego, że jest bardziej obiektywna.

Pozdrawiam (mimo całkowitej różnicy poglądów)

Z.
>

[badia]

babe007 napisała:
> To również on miał zabronione
> mnie odwiedzać (mieszka w Stanach a ja w Polsce i troche trudno
> niepostrzeżenie sie wymknąć). Normalne zachowanie ze strony macochy? No mnie
> się nie wydaje,
> ale chyba mamy inne standardy tego co jest normalne a co nie.
Inne, może tylko trochę, ale ja coraz większą sympatie czuję do wszystkich
samodzielnych i wydaje mi się, że mimo wszytko więcej nas łączy w naszym
babskim sposobie odczuwania świata niż dzieli jako "pierwsze" i "drugie".
Nie chcę Cię urazić, ale nie można zakazać wyjazdu dorosłemu człowiekowi...
I dorosły człowiek nie musi sie niepostrzeżenie wymykać. Stawia w związku pewne
warunkui i tyle: Stepmum postwiła warunek, że nie chce się spotykać z dzieckiem
swego faceta, on postawił warunek, że sam się z tym dzieckiem bedzie widywał.
On pewnie nie jest zachwycony, bo wolał by mieć i Stepmum i dziecko w jednym,
Stepmum nie jest zachwycona, bo wolałąby mieć dyspozycyjnego faceta dla siebie
i swoich dzieci. Ale przecież nikt tu niczego nikomu nie zakazuje...
> A co do miłości matki do dziecka (choćby kosztem innych dzieci). Hmmm, czy to
> Animal Planet? Wydawało mi się, że jesteśmy ludźmi i kierujemy sie nie tylko
> prostymi instynktami ale i rozumem.
Miłość matki do dziecka to nie prosty instynkt ani Animal Planet. To nasz świat
jest popieprzony za przeproszeniam, że musimy jako kobiety znosić coś, czego
nigdy nie musiały znosić nasze babki prababki ani kilkanaście kolejnych pokoleń
do tyłu. Musimy godzic sie z tym, że mój facet ma dzieci z inna kobietą i
musimy jakoś w miare rozsądnie z tym żyć. Czasem mnie to przerasta, czasem
przerasta to Stepmum i was to Samodzielne też czasem przerasta. Więc moim
zdaniem krokiem w stronę Animal Planet jest taki harem... jako człowiek który
chciałby uczciwie, szczerze i po ludzku nie bardzo sie w tym potrafie odnaleźć.
> Zdecydowanie sympatyczniej (i bardziej rzeczowo) dyskutuje mi się z Joanną.
> Może dlatego, że jest bardziej obiektywna.
No to mnie sie równiez sympatyczniej dyskutuje z Chalsią, może dlatego, że
bardziej inteligentna...

[babe007]

badia napisała:

> Nie chcę Cię urazić, ale nie można zakazać wyjazdu dorosłemu człowiekowi...
> I dorosły człowiek nie musi sie niepostrzeżenie wymykać. Stawia w związku
pewne
>
> warunkui i tyle.

Nie uraziłaś mnie. Ale wierz mi, że są w życiu sytuacje dalekie od tego co Ty i
większość ludzi uważa za normę. Zgadzam się, że w normalnym związku podane
przez Ciebie rozwiązanie jest czymś oczywistym. Ale nie wszystkie związki są
normalne. Związek mojego ojca i jego żony ewidentnie nie był.

Musimy godzic sie z tym, że mój facet ma dzieci z inna kobietą i
> musimy jakoś w miare rozsądnie z tym żyć. Czasem mnie to przerasta, czasem
> przerasta to Stepmum i was to Samodzielne też czasem przerasta. Więc moim
> zdaniem krokiem w stronę Animal Planet jest taki harem... jako człowiek który
> chciałby uczciwie, szczerze i po ludzku nie bardzo sie w tym potrafie
odnaleźć.
>

Fakt, dzisiejszy świat jest, hmm, dziwny? trudniejszy?

> > Zdecydowanie sympatyczniej (i bardziej rzeczowo) dyskutuje mi się z Joanną
> .
> > Może dlatego, że jest bardziej obiektywna.
> No to mnie sie równiez sympatyczniej dyskutuje z Chalsią, może dlatego, że
> bardziej inteligentna...

Rzeczywiście Chalasia wydaje sie być osobą bardzo inteligentną
>

[chalsia]

> > No to mnie sie równiez sympatyczniej dyskutuje z Chalsią, może dlatego, że
>
> > bardziej inteligentna...
>
> Rzeczywiście Chalasia wydaje sie być osobą bardzo inteligentną
> >

Kobitki, DOŚĆ, bo się na mnie Mamaadama znowu rzuci z klawiaturą, że
powoduję "zboczenie" z tematu i zakręcam wątek w swoim kierunku i Mkatarynka
powycina te posty.
;-]]]]] (ten kwadratowy nawias = bardzo szeroki uśmiech)
Pozdrawiam,
Chalsia

[mamaadama4]

dzisiaj mam dobry dzień, to cię oszczędzę!
danka

[jayin]

Dobra, pokolei - bo się trochę nie zrozumiałyśmy

babe007 napisała:

> Masz rację, trudno jest szanować kogoś takiego. Mój ojciec jest pierdołą,
> maksymalnie sterowalnym. I powiem Ci szczerze, że mając już swoje lata i
dwójkę
>
> dzieci, traktuję go często nie jako ojca, a jak trzecie, duże i czasami
bardzo
> bezradne dziecko. Ale to mój ojciec.

Dokładnie. Dlatego ty odbierasz to emocjonalnie z pozycji dziecka swojegoojca,a
ja patrzę na tą twoją sytuację z pozycji obcej osoby,bez personalnych
wydźwięków. bo u mnie takiej sytuacji nie ma (brak kontaktow ojca z dzieckiem),
więc nie mam do czego tego emocjonalnie odnosić. czysty moj pogląd "Z BOKU".
I maz racje - ojciec - jakikolwiek by nie byl - jest ojcem. I zawsze dziecko
stanie po stronie ojca a nie obcej osoby. Ja tak samo "funkcjonuje" w stosunku
do moich rodzicow.

> > > A ja uważam, że utrudnianie kontaktów jest czymś wrednym, bez względu
> na t
> > o
> > czy partner ma siłę i determinację, zeby się temu przeciwstawić, czy nie!
> >
> > i twoje prawo do takiego zdania.
> > ja posiadam trochę odmienne.
> > j/w
> Tu mnie zaskoczyłaś, bo wydawało mi się, że to stwierdzenie jest niemal tak
> uniwersalne jak Dekalog. Bo rozumiem, że można nie pokochać "mężowego"
dziecka,można go nie lubić. Ale utrudniać kontakty? OK, jak sie nie lubi to
obłudą byloby zachęcanie do nich, ale czynne "rzucanie kłód pod nogi"? Czy
mogłabyś uzasadnić swoje zdanie? Jestem otwarta na Twoje argumenty. Kto wie,
może nawet mnie przekonasz. Spróbujesz? W końcu na tym polega dyskusja...
>

nastąpił wyrwany kontekst

"(...)babe, ależ skąd! (...) w żadnym wypadku UTRUDNIANIE kontaktów ojca z
dzieckiem nie jest dla mnie w porządku. nie napisałam tego. ja sama popieram
obiema "ręcyma" i nogami kontakty mojego Kochania z jego synem. po prostu
uważam, takie moje zdanie jest, że nigdy wina nie jest CAŁKOWICIE po
jednej stronie (no, może CZASEm, ale to ekstremalne przypadki) - co słusznie
zauważasz też - tylko ja dorzucam, że dla mnie prawdziwy ojciec znalazłby tyle
siły, żeby spacyfikować żonę i trzymac kontakt z dzieckiem. nie znam warunków
psychologicznych twojego ojca - ale dla mnie, z mojego punktu siedzenia -
wygląda to na "dla świętego spokoju" brak sprzeciwienia się żonie, kosztem
dziecka. a takich panów to ja nie lubięi nie umiem szanować. subiektywizm
(...)"

to moje "INNE ZDANIE" nie dotyczy tego, ze utrudnianie jest DOBRE. ale tego Kto
jest dobry, a kto zly w tej sytuacji. Bo u ciebie odebralam opis tej sytuacji i
twoje zdaniejako: "Tata jest ok, bo slaby i nie dal rady sie przeciwstawic
zonie, wiec ZŁA jest TYLKO I WYŁĄCZNIE macocha, bo utrudniała, a POWINNA ojca
wspierac". Moje zdanie w skrócie jest takie: "Nie POWINNA, ale MOGŁA. a ojciec
POWINIEN mimo wszystko starac sie o kontakt z dzieckiem" - bo nie przemawia do
mnie slabosc czlowieka jako USPRAWIEDLIWIENIE sytuacji.
powiem ci szczerze, ze nie przemawia to do mnie na tej samej zasadzie, co
kiedys alkoholizm mojego ojca - bo słąby, bo miał kłopoty, bo uległ, bo nie
mógl.. diabli tam... to powinien szukac pomocy i sie uprzec, jesli mu zalezalo.
Tak? i to jest moje zdanie - Ona winna w tym stopniu, ze nie chciala obcego
dziecka, on winien - ze jej ulegl i nie chcial swojego. stopien winy jest
dyskusyjny. ja go rozstrzygam na poziomie tego, kto mial wieksze powinnosci i
obowiazki w tym ukladzie, a wiec kto POWINIEN. u mnie wychodzi na to, ze
ojciec. u ciebie odwrotnie. tota roznica zdań.
nie pochwalam UTRUDNIANIA kotaktow.
ale nie będę gloryfikowac i popierac uchylania sie od odpowiedzialnosci,w imie
slabosci i niezdolnosci do decyzji. bo pewnie tak wygodniej i spokojniej.


> > > kazdy ma prawo (no, niestety) do swojego
> > postepowania.
>
> I tu "walnę z grubej rury" . Prawo człowieka do postępowania wg własnego
> widzi misię jest nieco ograniczone (przynajmniej w cywilizowanych kulturach).
> Choćby prawem (mając ochotę uduszenia kogoś ograniczani m.in. prawem tego nie
> robimy, nie prawdaż?). Oczywiście brak jakiego kolwiek przepisu
zabraniającego kolejnym partnerkom (partnerom) rodzica czynnego ograniczania
kontaktu z dziećmi z poprzednich związków, ale może względy moralne...?
>

względy moralne to domena osobista każdego z nas. jasne jest że nasze prawa do
CZEGOKOLWIEK prywatne są bazowane na naszych zasadach. więc myślę, że ktoś
ktoma zasady moralne zabraniajace mu wewnętrznie np. krzywdzic dziecko przez
utrudnianie mu kontaktow zojcem - nie zastosuje sobie prawa do takiego
utrudniania. chodziło mi o to, żena dobrą sprawę każdy robi tak jak chce i jak
mu dyktuje sumienie. ma do tego prawo, bo nie ma zadnego papierowego kodeksu
wspolzycia rodzinnego, wyznaczonych ŚCISŁYCH regul postępowania spolecznego w
takich sytuacjach o ktorych piszemy teraz. to sprawy indywidualnego podejscia.
a do tego,przyznasz - kazdy ma prawo. nikt nikomu nie bedzie mowil przeciez co
i na jaki temat ma myslec
dodam - tak jak pisalam wczesniej - ze inni maja prawo do krytykowania tego, a
nawet przeszkadzania w "działaniu negatywnym" (czyli np. ojciec na przekor
spotyka sie z dzieckiem, albo przekonuje zone do tego, ze spotykanie sie z
dzieckiem jest ok itp - PRZECIWDZIALANIE) takiej osobie, jesli sami uznaja, ze
to jest be, niedobre i wogole... mniej wiecej tak jak jest: przestepca -
kodeks - wymiar sprawiedliwosci, ktory (no,powiedzmy - zadziala, gdy
przestepca zrobi cos be.


> Pozdro
>
> Zuza

Mam nadzieje, ze tym razem nie zamotałam i rozumiesz o co mi chodzi

pozdr. rowniez

Joanna

[stepmum]

tym co chlapia glupoty w szkole na lekcji, pani zazwyczaj karze isc troche
wiecej poczytac... wiec zanim w ogole zaczne z toba jakakolwiek dyskusje radze
abys poczytala najpierw wszytskie posty, bo jak widze tyle trudu to sobie nie
zadalas. I jak juz znajdziesz stwierdzenie besposrednie lub posrednie, ze mam
w zamiarze doprowadzic do tego zeby zupelnie urwali kontakt ze soba to sie tu
zglos.
Pozdrawiam

[e.beata]

Razem w szczęściu i w nieszczęściu.
Ja myślę że na razie fajnie wam się wszystko układa, jest miło.
A w nieszczęściu...????
Co potrafisz dla tego człowieka zrobić, jak daleko sięga twoja tolerancja?
Ile mu od siebie potrafisz dać? Jak zachoruje, straci pracę i będzie przez 20
lat robił pod siebie, wytrzymasz?
Jz. na jego stwierdzenie - od jutra mój syn mieszka z nami - odejdziesz, to po
prostu jak już musisz wyjdź za niego, ale przynajmniej ze wspólnym dzieckiem
poczekajcie , po co kolejne ma stracić ojca?

[stepmum]

Wiesz rozne juz razem szczescia i nieszczescia przechodzilismy... Jak na razie
dawalismy sobie rade...
Udalo ci sie jednak trafic w bardzo dobre pytanie! Ja tez sobie je zadaje. I
boje sie tego. sa 2 opcje, gdyby (odpukac tfu, tfu...) matka dziecka umarla,
to ja jestem gotowa zeby z nami zamieszkal. Jesli to tylko takie widzimisie,
(nie wiem kogo, bo matka go na pewno nie pusci, a on kocha ja jak kazda matke,
wiec dlaczego mial by ja opuszczac?Moj partner tez twierdzi, ze tak jest
lepiej dla dziecka i postanowil tak zanim sie w ogole poznalismy.); no wiec
jesli to takie widzimisie, to przyznam, ze nie wiem co ja bym wtedy zrobila.
Nie jestem w stanie tego przewidziec.
A wiazac sie z czlowiekiem - jasne, ze na dobre i zle - tym bardziej ze jest
starszy (ja jestem ten 'mlodszy model' jak to tu mowia). I wzielam to pod
uwage i z tego tylko powodu zdanie nie zmienie. Milosc jest slepa

[e.beata]

Stepmum, chodziło mi o coś innego.
Nie zbuduje się trwałej, solidnej rodziny na słabych fundamentach.
Jż. ty w tej chwili mówiąc że kochasz partnera nie jesteś w stanie zrobić kroku
w jego kierunku... Zaakceptować jego uczucia do syna, potrzeb jego i jego
dziecka.... Skoro już teraz gdy jesteś z nim na codzień, ograniczasz kontakty
jego z synem... co będzie później?? Któraś mama słusznie napisała, że jak
będziecie mieli wspólne dziecko te 2 weekendy jeszcze trudniej będzie tobie
znieść. Już nie tylko ty zostaniesz sama w domu. A jak mąż będzie zabierał na
weekendy, wakacje oboje dzieciaków to co?? Będziesz musiała przeżyć. Dasz radę?
Jak na razie nie zrobiłaś nic, nawet nie spróbowałaś. Czy próbujesz wejsc w
uczucia partnera, postarać się zrozumieć co on czuje? Myślisz że to nie zaważy
na waszym zwiazku?
Nie mozesz też tłumaczyć wszystkiego tym, że miłość jest ślepa. Owszem zdarza
się, ale z tego co piszesz wynika, że ty już widzisz. Tylko wolisz nic nie
robić. Na razie jest dobrze, zobaczymy co przyniesie los...
Tylko widzisz nie jest dobrze. Ani Twojemu partnerowi, ani dziecku, ani jego
matce...

[mamaadama4]

e.beata a ja myślę, że w tej sytuacji lepiej postawić sprawę ostro na początku.
jeżeli w miarę upływu czasu stepmum będzie "mięknąć" to zostanie jej to na
plus. Natomiast takie bezwarunkowe zaakceptowanie wszystkiego na wejściu może
później albo u niej rodzić frustracje, albo w razie gdy będzie chciała się
wycofać - żal męża, że przeciez na początku sama się zgodziła.
A sama na sam z dzieckiem co jakiś czas, bez mężą który zajęty jest innymi
dziećmi nie jest straszne. ja co roku wyjeżdżam sama z Małym na wakcje. W tym
roku nie było nas 7 tygodni, mąż spędził z nami w tym czasie koło 2 tygodni.
Nie demonizujmy sytuacji.
danka

[mamaadama4]

I jeszcze jedno - podstawą, fundamentem związku są uczucia dwojga ludzi do
siebie i stanowi o sile tego związku. A nie uczucia jednej strony do dzieci
partnera.
danka

[e.beata]

> I jeszcze jedno - podstawą, fundamentem związku są uczucia dwojga ludzi do
> siebie i stanowi o sile tego związku.

Mądre słowa. Czym innym jest stan zakochania czym innym dojrzała,
odpowiedzialna miłość. A my w tym wątku o pierwszym czy o drugim ?

[e.beata]

> jeżeli w miarę upływu czasu stepmum będzie "mięknąć" to zostanie jej to na
> plus. Natomiast takie bezwarunkowe zaakceptowanie wszystkiego na wejściu może
> później albo u niej rodzić frustracje.....

A ja nie o bezwarunkowej akceptacji wszystkiego tylko o kompromisie.

> A sama na sam z dzieckiem co jakiś czas, bez mężą który zajęty jest innymi
> dziećmi nie jest straszne.

To naprawdę inny problem. Poważniejszy. Niż to czasem sam na sam .

> Nie demonizujmy sytuacji.

O właśnie....

[stepmum]

> > jeżeli w miarę upływu czasu stepmum będzie "mięknąć" to zostanie jej to na
>
> > plus. Natomiast takie bezwarunkowe zaakceptowanie wszystkiego na wejściu m
> oże
> > później albo u niej rodzić frustracje.....

e.beata:

> A ja nie o bezwarunkowej akceptacji wszystkiego tylko o kompromisie.

E.beato sama przeczysz swoim slowom! Bo wlasnie wszedzie piszesz o takiej
wlasnie bezwarunkowej akceptacji wszystkiego. Nie bede cie juz tu cytowac, ale
chwile wczesniej czytam twoj post w ktorym twierdzisz, ze jesli sie nie
akceptuje dziecka partnera (tu mam na mysli wszytsko, lacznie z wizytami u nas-
i nie w JEGO WLASNYM domu ale w NASZYM domu) to nie powinno sie byc z takim
partnerem. I gdzie ten kompromis?? wychodzi na to ze jego kompromis to to, ze
on rozumie, ze ja tego dziecka nie pokocham a moze polega na tym , ze laskawie
raczy ze mna byc!!! lol ! Ciekawe masz pojecie kompromisu...

[stepmum]

> Stepmum, chodziło mi o coś innego.
> Nie zbuduje się trwałej, solidnej rodziny na słabych fundamentach.
> Jż. ty w tej chwili mówiąc że kochasz partnera nie jesteś w stanie zrobić
kroku
>
> w jego kierunku... Zaakceptować jego uczucia do syna, potrzeb jego i jego
> dziecka.... Skoro już teraz gdy jesteś z nim na codzień, ograniczasz
kontakty
> jego z synem...

W zupelnosci sie z toba zgadzam, ze nie da sie zbudowac trwałej, solidnej
rodziny na słabych fundamentach. Mylisz sie jednak, ze ja w tym kierunku nie
zrobilam kroku! Ja te uczucia zaakceptowalam dlatego wciaz jestem w tym
zwiazku - inaczej by mnie po prostu tu nie bylo! To co napisalam w krotkim
niestety glowny poscie, tyczylo sie moich wlasnych problemow - radzenia sobie
samej z tym. ja zaakceptowalam to,ze on sie BEDZIE widywal ze swoim synem, czy
to mi sie podoba czy nie. I nie zaakceptowalam tego dlatego,ze tak czuje, ze
to dziecko powinno sie stac czescia mojej rodziny, bla, bla, bla... tylko
dlatego, ze tak jest fair wobec mojego faceta, ktory chce widywac sie z synem.
Ja ze swojej strony chce na poczatku postawic sprawe jasno (stad 'co 3 tydz.
nie co drugi) - wlasnie po to, zeby te fundamenty nieszczesne nie posypaly
sie, jak pojawi sie dzidzia i ja nie bede chciala,z eby on jezdzil tam do 2
weekend - wiesz ja jak najbardziej patrze w przyszlosc


co będzie później??
Któraś mama słusznie napisała, że jak
> będziecie mieli wspólne dziecko te 2 weekendy jeszcze trudniej będzie tobie
> znieść. Już nie tylko ty zostaniesz sama w domu. A jak mąż będzie zabierał
na
> weekendy, wakacje oboje dzieciaków to co??

tego nie moge przewidziec, moze sie stac jak napisala ktoras z mam, moze byc
odwrotnie.na wszelki wypadek dlatego dbam o to teraz(juz to wyzej napisalam).
mam jednak taka zalete, ze jak sie w jakis sposob umawiamy, to ja warunkow
dotrzymuje.


Będziesz musiała przeżyć. Dasz radę?

Gerneralnie radze sobie z duzymi klopotami, mam nadzieje, ze ten mnie nie
przestraszy

> Jak na razie nie zrobiłaś nic, nawet nie spróbowałaś. Czy próbujesz wejsc w
> uczucia partnera, postarać się zrozumieć co on czuje? Myślisz że to nie
zaważy
> na waszym zwiazku?

Jak najbardziej, juz to wyzej napisalam. wszelkie kompromisy, sa tylko i
wylacznie dla niego

> Nie mozesz też tłumaczyć wszystkiego tym, że miłość jest ślepa.

alez ja tego nie robie, to byl taki 'zarcik'

Owszem zdarza
> się, ale z tego co piszesz wynika, że ty już widzisz. Tylko wolisz nic nie
> robić. Na razie jest dobrze, zobaczymy co przyniesie los...
> Tylko widzisz nie jest dobrze. Ani Twojemu partnerowi, ani dziecku, ani jego
> matce...

Tu tez sie mylisz, ze nic nie robie. dziecku jest dobrze (o ile dobrze moze
byc, kiedy rodzice sa po rozwodzie i przy ojcu pracujacym tyle co osoba na 2do
3 etatow), matka, bardzo chetnie pozbawilaby ojca praw do widywania sie z
dzieckiem, ale niestety nie ma podstaw, zeby to zmienic (choc ma jedna zalete
nie mowi przy dzieciaku zle o ojcu). Ot tak, zeby wpiac mu szpilke. ja i moj
luby, to juz jest kwestia kompromisu w zwiazku, chciec nie znaczy miec.

[e.beata]

> W zupelnosci sie z toba zgadzam, ze nie da sie zbudowac trwałej, solidnej
> rodziny na słabych fundamentach. Mylisz sie jednak, ze ja w tym kierunku nie
> zrobilam kroku! Ja te uczucia zaakceptowalam dlatego wciaz jestem w tym
> zwiazku

Zaakceptowałaś, co zaakceptowałaś???
To że ojciec kocha dziecko?!
Cóż to za akceptacja?? Zgodziłaś się wielkodusznie, że 2x w miesiącu twój
partner odwiedza syna!!! I naprawdę sądzisz że należy się za to pochwała? Że to
kompromis??!!!
To nawet nie jest minimum. OBOWIĄZKIEM Twojego partnera są spotkania z
dzieckiem. Zezwalasz aby przynajmniej minimalnie wywiązał się z obowiązku. Cóż
za wielkoduszność z Twojej strony. A jak będziecie mieli już dziecko to też
pozwolisz mu się 2x w miesiącu z maluszkiem spotykać??? Dla ojca dzieci
przecież będą sobie równe. To są jego dzieci. Spotkania z dziećmi to nie żadna
łaska tylko prawo.

>ja zaakceptowalam to,ze on sie BEDZIE widywal ze swoim synem, czy to mi sie
podoba czy nie. (...) dlatego, ze tak jest fair wobec mojego faceta, ktory chce
widywac sie z synem.

To nie jest fair wobec faceta, bo nie masz ŻADNYCH PRAW aby zakazywać mu
spotkań z dzieckiem. I nie mów o akceptacji, skoro już spotkania ograniczasz
nie bacząc na potrzeby ojca i syna lecz na własny egoizm.

> Ja ze swojej strony chce na poczatku postawic sprawe jasno (stad 'co 3 tydz.
> nie co drugi) - wlasnie po to, zeby te fundamenty nieszczesne nie posypaly
> sie, jak pojawi sie dzidzia i ja nie bede chciala,z eby on jezdzil tam do 2
> weekend - wiesz ja jak najbardziej patrze w przyszlosc

Przykro to słyszeć. Bo kiedy ja popatrzę w waszą przyszłosć... z Twoim
nastawieniem... Czy naprawdę nie widzisz, że robisz sobie wrogów? A co z
waszymi dziećmi? Co im przekażesz swoim postępowaniem? Co powiesz? Syn waszego
taty nie ma wstępu do naszego domu, bo go nie lubię?? Co mąż im powie?? Co mąż
teraz mówi synkowi??? Byłoby dobrze gdybyś właśnie zechciała pomyśleć o
przyszłości. Nie o tym co czujesz teraz.


> tego nie moge przewidziec, moze sie stac jak napisala ktoras z mam, moze byc
> odwrotnie.na wszelki wypadek dlatego dbam o to teraz(juz to wyzej napisalam).
> mam jednak taka zalete, ze jak sie w jakis sposob umawiamy, to ja warunkow
> dotrzymuje.

)))))))))))))))) dobre. I dlatego z co drugiego weekendu przeszliście na co
trzeci )))))))))))))))))

> Jak najbardziej, juz to wyzej napisalam. wszelkie kompromisy, sa tylko i
> wylacznie dla niego

Kompromisy? A jaka byłaby jego decyzja gdybyś zabroniła jakichkolwiek kontaktów
z dzieckiem...

[stepmum]

e.beata napisała:

> > W zupelnosci sie z toba zgadzam, ze nie da sie zbudowac trwałej, solidnej
> > rodziny na słabych fundamentach. Mylisz sie jednak, ze ja w tym kierunku n
> ie
> > zrobilam kroku! Ja te uczucia zaakceptowalam dlatego wciaz jestem w tym
> > zwiazku
>
> Zaakceptowałaś, co zaakceptowałaś???
> To że ojciec kocha dziecko?!
> Cóż to za akceptacja?? Zgodziłaś się wielkodusznie, że 2x w miesiącu twój
> partner odwiedza syna!!! I naprawdę sądzisz że należy się za to pochwała? Że
to
>
> kompromis??!!!
> To nawet nie jest minimum. OBOWIĄZKIEM Twojego partnera są spotkania z
> dzieckiem. Zezwalasz aby przynajmniej minimalnie wywiązał się z obowiązku.
Cóż
> za wielkoduszność z Twojej strony. A jak będziecie mieli już dziecko to też
> pozwolisz mu się 2x w miesiącu z maluszkiem spotykać??? Dla ojca dzieci
> przecież będą sobie równe. To są jego dzieci. Spotkania z dziećmi to nie
żadna
> łaska tylko prawo.

Przykro mi, ze nie znane jest ci znaczenie slowa akceptacja, ciezko rozmawiac
z kims kto nie ma pojecia co to slowo oznacza... Polecam zajrzenie do slownika.
A spotkania z dziecmi to ZADNE prawo, tylko checi.


> Przykro to słyszeć. Bo kiedy ja popatrzę w waszą przyszłosć... z Twoim
> nastawieniem... Czy naprawdę nie widzisz, że robisz sobie wrogów? A co z
> waszymi dziećmi? Co im przekażesz swoim postępowaniem? Co powiesz? Syn
waszego
> taty nie ma wstępu do naszego domu, bo go nie lubię?? Co mąż im powie?? Co
mąż
> teraz mówi synkowi??? Byłoby dobrze gdybyś właśnie zechciała pomyśleć o
> przyszłości. Nie o tym co czujesz teraz.

Naprawde patrzysz w moja przyszlosc??? A co ty mozesz wiedziec o moje
przyszlosci droga forumowiczko?? O moich dzieciach napisalam juz w poscie
odrebnym 'moje obserwacje' jakby ci sie niechcacy pominelo.
A co on mowi, swojemu synowi?? A co mnie to obchodzi??? Ja nie jestem zadna
matka ani ciocia dla tamtego dziecka, tak samo jak jego matka dla moich dzieci!

> )))))))))))))))) dobre. I dlatego z co drugiego weekendu przeszliście na
co
> trzeci )))))))))))))))))

Tak co trzeci WEEKEND!!! Malo wiesz, ze on sie od czasu do czasu widuje z nim
niekoniecznie w weekend! Co prawda wtedy to nie jest caly dzien.

> Kompromisy? A jaka byłaby jego decyzja gdybyś zabroniła jakichkolwiek
kontaktów
> z dzieckiem...

Nie wiem, bo nigdy nie padlo takie pytanie lub stwierdzenie!

[chalsia]

e.beata napisała:

> To są jego dzieci. Spotkania z dziećmi to nie
> żadna
> > łaska tylko prawo.

stepmum napisała:
> A spotkania z dziecmi to ZADNE prawo, tylko checi.

Stepmum,
to chęci ale i prawo, i obowiązek jednocześnie.
Wiem, że mieszkasz za granicą, ale w Polsce kontakty z dzieckiem z "byłego"
zwiazku (małżeńskiego) są i prawem i obowiązkiem rodzica, który nie mieszka z
dzieckiem. Jeśli taki rodzic ma pełnię władz rodzicielskich i nie kontaktuje
się z dzieckiem przez dłuższy czas, to drugi rodzic może wystąpić o
ograniczenie (a nawet odebranie) praw rodzicielskich temu drugiemu.
Oczywiście, że najpierw musi być chęć.
Pozdrawiam,
Chalsia

[stepmum]

Ciekawe jest to chalsiu, ale moj brat mieszka w Polsce i wiesz on zadnego
prawa nie ma do widywania sie z dziecmi - od poczatku. Mimo, ze sadownie sie
nalezy i co? mial do dzieci na wizyte z policja przychodzic? dzieci z matka po
sadach ciagac, ile by on tu dobrego zrobil? Dzieci madre jak dorosna to same
zrozumieja. Wlasna babcia ich przez 6 lat nie widziala, bo im mama nie pozwala
przyjezdzac. Oj sorry rozpedzilam sie, sorry.

[stepmum]

Wiesz zastanowilo mnie czemu ty tak 'krzyczysz'?? I to jeszcze w takim
nieciekawy sposob? Weszlam po raz pierwszy poczytac sobie 'samodzielne' i juz
teraz wiem Jesli jeszcze tu wrocisz i przeczytasz ten post nie sil sie na
odpowiedz, naprawde. Bo ja nie mam ochoty tracic mojego czasu i rozmawiac z
wyglodnialym o tym jaka ta szynka jest niedobra...
Ja mialam powod dla ktorego 'rzucilam' tego posta tu a nie na 'samodzielne'
czy inne forum wiazane np. z dziecmi z rodzin rozbitych. Szukam rady u osob
ktore, przynajmniej wiedza 'jak to jest'. Jak bede miala inny problem to
poczytam sobie wasze watki, ok?
Ty po prostu tego nie rozumiesz i nigdy nie zrozumiesz, wiec daruj ten cenny
czas sobie i mi.
Pozdrawiam

[kaja04]

Jestem macocha, na odleglosc prawie 10 000 km. Kocham to dziecko mimo iz jej
nigdy nie widzialam, jest siostra moich dzieci i z czuloscia o niej mysle. Nie
wiem czy to normalne, czytaja wasze posty troche scierpla mi skora. Dlaczego
kobieta nie moze, nie chce poznac, pokochac dziecka wlasnego meza? Dla mnie
dziecko mojego meza jest tez i moja rodzina, czuje sie za nie odpowiedzialna.
Swoim dzieciom powiedzialam o istnieniu siostry w Polsce, choc one jeszcze
duzo z tego nie rozumieja ale razem robimy dla niej zakupy, razem wybieramy
zdjecia do wyslania, ogladamy jej zdjecia. Dziewczynka ma 8 lat i jest bardzo
podobna do taty. Co miesiac regularnie maz placi alimenty, co jakis czas
robimy paczki i dzwonimy ale....nie mozemy sie widywac, jestesmy zbyt daleko
od siebie. Bardzo mi szkoda ze maz i ja nie mozemy tego dziecka wziasc do
siebie na weekend, czy spedzic razem swiat.
Matka dziewczynki nie jest idealem ale utrzymujemy kontakt mailowy, listowny
i telefoniczny. To ze matka dziecka dba o nie, wychowuje je sama, mowi samo za
siebie. Podziwiam te kobiete, cenie za to ze kocha i dba o dziecko mojego
meza, o siostre moich dzieci. Wlasciwie to sie juz zaprzyjaznilysmy przez ta
korespondencje, jestesmy dla siebie zyczliwe.
Majac swoje dzieci wiem jakie to jest ciezkie je wychowywac, ja mam do pomocy
meza, moje dzieci maja tate na codzien, tamta dziewczynka nie i dlatego staram
sie w inny sposob jej to wynagrodzic.
Czuje sie wspolodpowiedzialna za to dziecko, interesuje mnie wszystko z nim
zwiazane, lubie kupowac jej rzeczy do paczki bo wiem ile to sprawi jej
radosci, nie te rzeczy materialne ale to ze tato i ja o niej pamieja.
To tyle, mysle sobie dlaczego czasami zamykamy sie na milosc, czy niektorzy
maja za male serca?
Pozdrawiam.

[mamaadama4]

To ja bije się w pierś - mam za mało serca, a właściwie nie mam go wcale i
zamknieta jestem na miłośc na czetry spusty. Wtredna jestem i tylko patrzę
jakby tym biednym dzieciom i ich dzielnej matce dokopać.
danka

[kaja04]

Mamo Adama, nie chodzi mi o to abysmy wszystkie kochaly dzieci swoich mezow,
ale sie na to otworzyly. Ty mialas swoje doswiadczenia, ale Stepmum chyba nie
nawet nie daje temu dziecku i swojemu lubemu szansy. O ile zycie byloby
latwiejsze aby sprobowala, moze akurat polubi syna swojego mezczyzny? I
dlaczego Stepmum ciebie nie obchodzi to co twoj facet mowi swojemu synowi o
tobie? Troche nie rozumiem jak mozna miec udany zwiazek z takim problemem, co
na to twoj facet? Napewno jest mu przykro....temu dziecku tez...
Dodam ze mnie wychowala mama, ojciec odszedl jak mialam rok...spotykalam sie z
ojcem kilka razy do roku ale teraz nie mam do niego zadnych uczuc, nie jest
godny mojej uwagi i milosci, za bardzo mnie zranil i dlatego ja chce aby moj
maz dal wiecej milosci dla swojego dziecka. Milosc do tego dziecka byla od
poczatku jak dowiedzialam sie o jej istnieniu, bo tak bardzo kocham mojego
meza. Dla mnie milosc przyszla latwo ale zaakceptowac bylo na poczatku ciezko.
Pogodzilam sie z tym i teraz jak znam to dziecko to nie wyobrazam sobie aby
tego slicznego, madrego dziecka moglo nie byc. Gdyby trzeba bylo to z checia
bym ja adoptowala jako swoja. I to tyle, ! Nie wymagam aby kazda z was kochala
to drugie (pierwsze) dziecko meza ale akceptowac i pomagac w kontaktach czemu
nie? i okazac troche sympatii, zainteresowania. Moze sie uda i bedzie dobrze?
Trzymam kciuki!

[stepmum]

Kaja widzisz, na poczatek jestes w o tyle 'komfortowej' sytuacji, ze sytuacja
corki meza jest niejako powtorzeniem twojej historii. Prawdopodobnie dlatego
nie mialas zadnych problemow z polubieniem malej. Bo w to, ze ja kochasz
pozwole sobie watpic.
Z drugiej strony, ty masz meza caly czas dla siebie... Nigdy nie wiadomo, jak
byloby, gdybyscie mieszkali blisko, wtedy pojawilyby sie ciemne strony tej
sprawy, poblemy ktorych nikt nie uniknie.
Wiesz z ta szansa (poznanie jego dziecka) to moze byc roznie, MOZE by sie cos
zmienilo na lepsze, choc nie mialabym tu takich nadziei, nie dlatego,ze tak
postanowilam, tylko na podstawie swoich odczuc. A co jesli bedzie gorzej? Co
jak 'po spotkaniu' w nie daj Boze klotni, powiem co mysle o jego synu i go to
na pewno duzo bardziej zaboli? Bo teraz to sobie moze tlumaczyc 'nie zna go
wiec, nie wie jaki piekny wspanialy, bla, bla..) jak juz napisalam dla niego
ta sytuacja nie jest problemem, tak to fakt wolalby spedzac ten czas z nim i
ze mna razem, ale ja na prawde nie czuje sie na silach by udawac cos co jest
fikcja.
I choc kilka razy padlo stwierdzenie, jesli kochasz faceta to masz lubic (bylo
nawet kochac), starac sie mu stworzyc 2gi dom itd, itp, ja osobiscie z takim
stwierdzeniem sie nie zgadzam. I prosze nie mow mi, ze jestem zakochana w moim
facecie a go nie kocham! W tej sprawie ja i moj partner wiemy najlepiej.
Wiesz ja naprawde bym chciala lubic to dziecko, traktowac go jak czlonka
rodziny jak inne 'macochy' byloby mi latwiej. Jest jednak tak jak jest i jak
nie moge sobie powiedziec, dobra koniec zmieniam sie i juz! Swiat bylby wtedy
prosty - a nie jest...
dzieki za post
wiecie, kropelka wody drazy skale...

[zona22]

Witaj
Problem sam się nie rozwiąże i wcale nie będzie łatwiej jak pojawi się Wasze
dziecko . Można się jednak nauczyć tolerować dziecko z poprzedniego zwiazku i
jakoś z tym żyć . Uważam, że nikt nie ma prawa zmuszać "macochy" do kochania
dziecka z pierwszego związku. Może się owszem tak zdarzyć, ale nie musi. Łatwo
mówić o "lubieniu", czy kochaniu dziecka, jesli kontakt ogranicza się do
wysyłania prezentów i listów. Gorzej już jest gdy wiesz, że weekend mógłby być
spędzony z Tobą, a niestety nie jest. No cóż jak mówi stare
przysłowie: "widziały gały co brały" . Decydując się na związek z facetem "z
przeszłością" trzeba się liczyć z tym, że część czasu będzie poświęcał dziecku
z poprzedniego związku - i w sumie dobrze, bo wiesz, że nawet jak Wam się nie
ułoży to jednak zachowa kontakt z Waszym dzieckiem. Hehe łatwo mi mówić, a też
przeżywam każde wakacje, każdy weekend ehh...
Jest trudno, ale da się przeżyć .

[stepmum]

zona22 napisała:

> Witaj
> Problem sam się nie rozwiąże i wcale nie będzie łatwiej jak pojawi się Wasze
> dziecko . Można się jednak nauczyć tolerować dziecko z poprzedniego
zwiazku i
>
> jakoś z tym żyć . Uważam, że nikt nie ma prawa zmuszać "macochy" do
kochania
> dziecka z pierwszego związku. Może się owszem tak zdarzyć, ale nie musi.
Łatwo
> mówić o "lubieniu", czy kochaniu dziecka, jesli kontakt ogranicza się do
> wysyłania prezentów i listów. Gorzej już jest gdy wiesz, że weekend mógłby
być
> spędzony z Tobą, a niestety nie jest. No cóż jak mówi stare
> przysłowie: "widziały gały co brały" . Decydując się na związek z
facetem "z
> przeszłością" trzeba się liczyć z tym, że część czasu będzie poświęcał
dziecku
> z poprzedniego związku - i w sumie dobrze, bo wiesz, że nawet jak Wam się
nie
> ułoży to jednak zachowa kontakt z Waszym dzieckiem. Hehe łatwo mi mówić, a
też
> przeżywam każde wakacje, każdy weekend ehh...
> Jest trudno, ale da się przeżyć .

Wreszcie troche optymizmu! Od razu lepiej mi sie robi
Bo mi tu juz najgorsze przepowiadali co niektorzy (kule maja czy co?)
Wiem, ze usane rozami to nie bedzie, ale jakos dam rade?
dzieki!!!!!

[kaja04]

Witaj Stepmum!
Moze to dziwne ale ja to dziecko kocham, moze nawet bardziej niz moj maz, bo
to ja przypominam mu o jej urodzinach, jak cos widze w sklepie to mysle ze ona
to by chciala i kupuje, ja wysylam paczki...troche mi przykro ze maz troche
malo sie tym dzieckiem interesuje ale gdyby byloby inaczej to ja bym sie mniej
wtracala.
Mysle ze moze twoj przyszly maz nie jest z toba zupelnie szczery co do tego ze
akceptuje taki uklad...?
Ciesze sie ze macie taki udany zwiazek, milo slyszec o szczesliwych parach.
Zycze wam duzo, duzo szczescia.
Moze masz racje ze mam lepiej bo mieszkamy daleko od corki meza.... ale sama
nie wiem...co byloby lepsze bo nie wiem jak by sie ukladaly nasze stosunki
jakbysmy sie czesto spotykali. Tak sobie mysle (marze) ze byloby dobrze,
ogolnie lubie wszystkie dzieci, ale ta mala szczegolnie, moze dlatego ze jest
taka podobna do mojego meza, moze dlatego ze mi jej zal, moze dlatego ze tak
swietnie mi sie z nia rozmawia przez telefon, moze ze sama mam dzieci i wiem
jak to jest, moze bo to dziecko jest fajne i da sie lubic po prostu i ze ma
bezkonfliktowa mame. Mam ulatwiona sytuacje bo moj maz nie byl w zwiazku z
matka dziecka, byl to przelotny krotki romans wiec nie za bardzo czyje sie
zazdrosna o przeszlosc. Corka meza ma jeszcze mlodsze rodzenstwo, ktorego
ojcem jest inny mezczyzna.
Mysle Stepmum ze wcale nie musi byc zle, mysle ze bardzo boisz sie spotkania z
synem przyszlego meza, mysle ze jestes bardzo madra osoba i sama wiesz co dla
ciebie jest najlepsze. Dlatego wiec zycze Ci aby wszystko dobrze sie ulozylo i
abys podjela sluszne decyzje, jakie by nie byly. Pozdrawiam.

[jayin]

kaju - ja bardzo interesuję się synem mojego Kochania, tym co lubi (jestem na
bieżąco z Harry Potterem, Pokemonami kiedyś, Władcą pierścieni...), tym co
słychać w szkole u niego - bo poszedł właśnie do gimnazjum. itd itp... cieszy
mnie to, że mają taki świetny układ między sobą. ja w to negatywnie nie
ingeruję. nie kocham tego dziecka. nie czuję takich uczuć. raczej to jest
takie "lubienie" zywczajne, wyjątkowe tylko w tym względzie, że jest to częśc
Osobistego - na stałe w jego i naszym życiu. powiem ci, ze na początku trudno
było mi zaakceptować to, że dzielę nasz czas z tym dzieckiem. a potem - na
spokojnie, z biegiem czasu - ułożyło mi się to jakoś w głowie i jest OK.
chociaż się nie znam z tym dzieckiem - poza jakąś rozmową tel. - to je
lubię. takie, jakim jest w opowiadaniach mojego Kochania. i cieszę się, że jego
syn nie jest negatywnie nastawiony do faktu, ze Tata bedzie miał nową rodzinę.
co wiecej - sam sie jeszcze dopytuje: TATO, KIEDY?
ja myślę, że kluczem do takiego mojego podejścia do sprawy były poarę rzeczy:
- utwierdzenie sie na dobre w przekonaniu o tym, że to dziecko nie jest dla
mnei zadnym zagrozeniem w uczuciach Osobistego
- zero kontaktu z Ex - owszem, mam swiadomosc ze on ma MATKĘ ale ona jest
taka "nierealna, obca, nie ma miejsca w naszym zyciu, ze jej nie "odczuwam".
rzadko nawet są rozmowy na jej temat. tylko wtedy, kiedy Osobisty ma z nia
jakas sprawe do zalatwienia, to mowi mi o tym, ze to i to. ale nie rozprawiamy
o tym za dlugo.
- akceptacja ze strony jego syna nowgo "porządku" - to chyba jest bardzo ważne.
nawet nie wiem jak bardzo starałabym sie polubic to dziecko, to w chwili, gdyby
onobylo nastawione do mnie na "NIE" to nie potrafilabym. a tak - mam łatwiej


ale cała ta akceptacja, lubienie, interesowanie się, jakaś odruchowa
opiekuńczość nad "częścią" Mojego Kochania - to NIE JEST miłośc do tego
dziecka! raczej to jest tak, jakby to był moj duzo młodszy brat... Sama mam
malutką, 4,5 letnią siostrę - syn Osobistego ma 12 lat - więc tym łatwiej mi
nazywać takie odczucia. tak wlasnie to bym porownala.
i nie czuje obowiazku kochania go. bo do tego nie mozna zobowiązać i zmusić.
i jak najbardziej rozumiem te dziewczyny, ktore nie sa w stanie nawet patrzec
na takie "obce" dziecko. mialam bardzo krotko taki okres u siebie - obojętny
wobec tego dziecka, ale "lepiej nie chce nic o nim wiedziec". u mnie to minęło.
ale to nie jest regułą żadną. i każda z nas podchodzi do tego indywidualnie.
i w zadnym zachowaniu - jesli nie dotyczy permanentnej zlosliwosci w
ograniczaniu kontaktow ojca z dzieckiem tak specjalnie - nie mozna szukac
niczego nagannego.
jestesmy ludzmi. mozemy kochac, lubic, tolerowac. ale nie musimy.

pozdr.

joanna

[kaja04]

Joanno, bardzo ladnie to napisalas, z dystansem, od serca, spokojnie. Ja nie
mysle ze kazdy powinien kochac dziecko swojego meza, ale dla mnie to nie bylo
duzym problemem i przyszlo naturalnie. Dla innych jest to ciezkie do
zaakceptowania, chocby do lubienia, ale kazdy jest inny.
Mimo iz nie odebralam temu dziecku ojca troche z poczatku czulam sie winna, to
minelo, teraz tylko mysle jak mu pomoc.
Masz racje do milosci nie mozna zmusic, to trzeba czuc. Ja sie ciesze ze mi
sie udalo.
Hm, moja siostra lubi moje dzieci ale chyba ich nie kocha tak jak ja jej
dzieci...dlatego wiem jakie sa uczucia i kazdy kocha, lubi inaczej, z inna
intensywnoscia. A sa ludzie ktorzy lubia tylko siebie i mysle ze to tez nie
jest takie zle dopoki nie krzywdza innych. Pozdrawiam serdecznie.