Moja mama odeszła do nieba.

[tolka3]

Kocham Cię Mamo.

[gontcha]

Przyjmij moje kondolencje Tolka.
Mama Cię kocha o będzie przy Tobie.
Anka

[shadowland1]

Bardzo wspolczuje...pamietaj, ze Twoja mama zawsze bedzie sie Toba opiekowac,
wiez duchowa nie znika nigdy

[kol32]

Bardzo Ci współczuję. Trudno znaleźć słowa by powiedzieć coś więcej...

Kasia

współczuje bo wczoraj

[szymonstanczyk]

odszedł mój kochany Tatuś.

[45-ka]

szymonstanczyk napisał:

> odszedł mój kochany Tatuś.

Szymon, bardzo mi przykro z tego powodu. (*0(*)

[ulaw2]

Tolka nie wiem co napisać.Tak strasznie mi przykro......
Płaczę,bo to odejście jest dla mnie szczególnie bolesne.

[tolka3]

Dziękuję Wam.

Ula, wiem... Moja mama nie była na to gotowa, nie spodziewała się, cierpiała
przeraźliwie i bardzo chciała zostać, łapała każdy oddech w ogromnej nadziei,
że to chwilowe... I niemal do końca była świadoma, przytomna, choć nie mogła
mówić, ruszać się, powieki były zbyt ciężkie... To nie było spokojne odejście,
wszyscy prosiliśmy ją, żeby odpoczęła... Serce mi pękało, pęka nadal... Byliśmy
przy niej całą rodziną, ja, mój tato, moja siostra, brat, nasi mężowie, wnuczka
mamy. A ona chciała być z nami, jak zawsze...

Ula, później napiszę w tamtym wątku...

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Tak bardzo, bardzo chciałam, żeby to właśnie Wam się udało.
Przykro mi bardzo :-(((

[marzena3007]

Marta,

tak bardzo mi przykro, brak mi słów. Tak bardzo chciałam żeby Wam się udało.
Bardzo mi przykro

[kalinosia]

tak bardzo mi przykro, łączę się z Wami w bólu ........

[ewaw1022]

Tak strasznie mi przykro...

[liina]

Teraz dopiero zobaczylam tego posta.Doluje mnie to bardzo, wiem jak to
wyglada.Nie jestem w stanie Cie pocieszyc.

do Tolki

[shadowland1]

www.onet.pl/9c0

[ania_bania76]

Bardzo Ci współczuję...
Nic więcej nie umiem wyrazić.

[tolka3]

Dziękuję Wam. Shadowland dziękuję za linka. Szymonie przyjmij moje najszczersze
wyrazy współczucia.

zapraszam Cię na forum

[szymonstanczyk]

forum.gazeta.pl/forum/71,1.html?f=41083
myśle że takie forum jest potrzebne a tutaj nie powinismy swoimi opowiadaniami odbierać ludziiom nadzieji.

[tupasia]

Szymonie, ja sadze, ze takie watki sa nieodlaczna czescia tego forum. Damy rade
niewazne co sie stanie, nie mozna mowic tu tylko o tym co piekne i daje
nadzieje, bo zycie jak sam juz wiesz takie nie jest. Osoby chore i ich rodziny
nie dadza sie zwiesc, przeciez nikogo nie da sie oszukac, nawet jesli tu nie
napiszesz o czyims bolu, cierpieniu to przeciez nie znaczy, ze to nie istnieje.
Twoje forum jest potrzebne, ale uwazam, ze i na tym powinny sie spotykac osoby,
ktore wygraly, dajace nadzieje z takimi ktorzy tej nadziei potrzebuja.
Trzymaj sie !

[tupasia]

Moj Tata wiele miesiecy przed smiercia wpajal mi do glowy, ze czasem trzeba
odejsc na zawsze, by stale byc blisko. Na poczatku nie bylo to dla mnie zadne
pocieszenie, ale niedlugo mina 2 lata od Jego smierci i te slowa kazdego dnia
dudnia w moim sercu i glowie. Nie mozna sie czarowac, ze bedzie kiedys lepiej,
ale uwierzcie, ze moze byc dobrze - nigdy tak samo, ale dobrze inaczej.
Przeszlam to co wy, dlugie miesiace choroby i cierpienia mojego najwiekszego
przyjaciela Taty, wiem co przezywacie, bardzo Wam wspolczuje i jesli tylko moge
jakos pomoc napiszcie.
Kasia

[marta11]

Tolka,
bardzo mi przykro, nie wiem co mam napisac, brak slow, trzymaj sie...

[tolka3]

Szymonie, nie wiem... Na tym forum walczyłyśmy (ja i moja mama) i tutaj
napisałam o jej odejściu, tu są ludzie, z którymi chciałam się podzielić
informacją, że mama odeszła. Mi pojawiające się tutaj opowieści o śmierci, o
ostatnich chwilach nie odbierały nadziei. Były natomiast zwierzeniami ludzi,
którym kibicowałam. Bolały bardzo, jakby ktoś bliski odchodził. Przecież każdy
z nas wie doskonale, co to za choroba...

A mi jest coraz ciężej, coraz bardziej nie ma mamy... Pozdrawiam wszystkich
serdecznie.

[tupasia]

Tolka ja po smierci mojego Taty miewalam przerozne stany, najgorsze sa te
trudne do opisania i zrozumienia bole, niby niefizyczne, ale tak mocno
odczuwalne. Najgorsze dla mnie byla dla mnie ta niesprawiedliwosc smierci
poprzedzona cierpieniem, do dzisiaj kiedy nadchodza gorsze dni pamietam przede
wszystkim to. Ale zobaczysz bedzie lepiej, wiem, ze to zadne pocieszenie, ale
podobno los zsyla na nas tyle ile jestesmy w stanie zniesc - ja jeszcze jakis
czas temu nie wyobrazalam sobie jak zniesc oblany egzamin, a tymczasem przyszlo
mi sie zmierzyc z czyms zupelnie nieporownywalnym. Bedzie lepiej - zobaczysz, w
razie co pisz.

[agies2000]

Moja Mama zmarla tydzien temu,15 lipca.Co czuje teraz?Ogromny bol,jakby kamien
przyciskall mi serce.Zasypiam i o Niej mysle,budze sie pierwsza mysl to
Ona,ukochana,ktorej juz nie dotkne ,nie uslysze ,nie zobacze.........Do kogo
teraz pojde po rade i pocieszenie,kto pokocha moje dzieci...?Niewyobrazalne dla
mnie jest to ze jej juz nie ma ......Placze kazdego dnia....Tolka,lacze s ie z
Toba w bolu,tak samo ogromnym jak moj.

[tolka3]

Agies, z upływem czasu będzie chyba łatwiej. Przyjmij moje szczere wyrazy
współczucia. Ściskam Cię mocno. Twoja Mama odeszła jeden dzień przed moją...
Świadomość, że nie ma jej już tutaj, nigdzie nie ma, boli strasznie. Ja wierzę,
że zarówno Twojej Mamie jak i mojej jest dobrze tam, gdzie teraz są. Kiedyś je
spotkamy, uściskamy.

[tolka3]

Tupasiu, dziękuję. Wiem, że kiedyś będzie lżej. Do pewnego momentu jest coraz
gorzej, potem człowiek się przyzwyczaja, godzi. Ja na razie mam przed oczami
przede wszystkim ten ostatni dzień, te ostatnie godziny, to potworne
cierpienie. Mam nadzieję, że TAM jest mamie dobrze, wspaniale, że jest
szczęśliwa. I cały czas ją proszę, by przyszła chociaż we śnie...

[kwiecinska]

Przeczytałam Tolka twój post i wczoraj nie byłam w stanie na niego odpisać.
Wiem, co czujesz. Doskonale wiem, przez co teraz przechodzisz i co przeżywasz.
U mnie właśnie mijają 3 miesiące.
Przyjmij moje głębokie kondolencje.

Pan Bóg dobre Anioły zabiera szybko do siebie.

Pozdrawiam bardzo ciepło wszystkich tych, którzy stracili swoich najblizszych.

[tolka3]

Ty również przyjmij moje kondolencje. Cierpisz równie mocno jak ja... Szkoda...
bo tego cierpienia i tak przecież było dużo już wcześniej. Pozdrawiam Cię
serdecznie.

[rima]

Dzis o 22.25 minie rowno 5 miesiecy od smierci mojej mamy, straszne sa takie
rocznice... wiem co czujecie dziewczyny - mi wcale nie jest lzej, a kazda
smierc kogos blizkiegoz forum ogromnie mnie porusza...
Iza

[tolka3]

Iza, pamiętam, gdy pisałaś o mamie, o jej odejściu... Jako jedna z
pierwszych... Może one tam się spotkały? Może siedzą sobie teraz razem i patrzą
na nas? Wiem, że to dziecinnie naiwne, ale chciałabym, żeby tak właśnie było,
żeby tam była świat, taki piękny, gdzie ludzie żyją, jest cudownie, spotykają
się... Moja córeczka 2,5-letnia ostatnio wciąż mówi, że jak jej urosną
skrzydełka to poleci do Pana Boga do nieba, do babci, do swojego pieska. Gdyby
to wszystko było tak proste, jak w dziecięcym świecie...

[liina]

Spotkamy sie jeszcze z nimi , tak jak mówi Biblia. Jestem o tym przekonana.

[rima]

Dokładnie tak było, jako jedna z pierwsych, tak się złozyło że forum dopiero
raczkowało i nazwa taka optymistyczna i ja ciągle miałam nadzieję. Do dziś się
nie mogę z tym pogodzić, lubie myśleć widząc ptaka że mama jesttakim właśnie
ptakiem który mnie teraz chroni. Teraz mój mąż przyniósł rocznego labradora do
mieszkania i tak sobie myślę, że 6 lat ne mogłam go namówić na żadne zwierzę,
że pewnie mama czuwa i chciała żebym takiego zwierzaka miała. Jak jest mi już
tak naprawdę ciężko to mysle, że mama była taka dzielna, żenigdy nie narzekała,
nie skarżyła się na swój los, a ja marudzę z jakiejś tam bzdety.
Ostatnio w pracy cos mi się przypomniało z mamą i taka żałość mnie naszła że
musiałam na pół godizny stanowisko pracy opuścić tak mnie na płacz się zebrało.
Nie wiem, tak bym chciała żeby była przy mnie teraz. Najdrobniejsze rzeczy
sprawiaja mi ból, że już n igdy nie zjem jej pierożków z kapustka i gzrybkami,
że już nigdy nie zrobi jedynych w swoim rodzaju pampuchów i innych pierdół, że
nie podłoży mi spódnicy, że ne wyżalę jej się na teściową, ehhh... uzbierałoby
się tego... Wam pewnie również. Chciałabym mocno wierzyć że kiedyś jeszcze
weźmie mnie w swoje ramiona i przytli, że to tylko chwilowa przerwa...
Iza

[b_a_l_b_i_n_k_a]

Dziewczyny! tak okropnie mi smutno i przykro, że tak szybko musiałyście się
zmierzyć z tym, co prędzej czy później czeka nas wszystkich... Tak mocno kocham
moją Mamę i tak trudno sobie wyobrazić, że mogłoby jej nie być.

[tolka3]

Oj nazbierałoby się :) Uśmiecham się, czytając to, co napisałaś, bo dokładnie
to samo mogłabym napisać ja. Weszłam w niedzielę do jej pokoju, zobaczyłam
leżące na szafce okulary, wiszącą torebkę na oparciu krzesła, gazety, jakby
mama wyszła na chwilkę i miała zaraz wrócić. I zasłony, które miała mi
skrócić... Co chwilę dopytywała się, czy potrzebne mi są na już, bo na razie
nie ma siły usiąść przy maszynie. Te zasłony jeżdżą teraz ze mną w samochodzie
i nie bardzo wiem, co z nimi począć, bo to mama zawsze skracała, podkładała,
poprawiała... I do połowy wyhaftowana zasłonka do kuchni... Miała być usiana
drobnymi haftowanymi kwiatuszkami. Tylko pół zasłonki ma kwiatuszki... Takie
niedokończone rzeczy smucą jak cholera. I właśnie to, co było niby zwyczajne,
te pierogi, ciasta, niedzielne obiadki - teraz za tym tęskno potwornie.

[joro32000]

Dzien Dobry,

Czytam Wasze forum od dawna a jeszcze wczesniej onkolink and onkonet ale nigdy
nie mialam smialosci napisac. Mama zostala zdiagnozowana w grudniu 2004 (rak
jajnika) a w marcu 2005 juz odeszla. Pamietam jak zadzwonilam ( mieszkam na
drugim koncu swiata) i oznajmila ze chyba musi pojsc do szpitala bo ma bardzo
duzy brzuch. Wtedy jeszcze nie wiedzialam co to oznacza. Zjawilam sie w Polsce
szybciutko przeczuwajac ze cos jest mocno nie tak (mama nigdy na nic nie
narzekala, zawsze mocna i pelna optymizmu). Ucieszyla sie bardzo ze
przyjechalam ale jednoczesnie zmartwila bo jesli tak szybko sie zjawilam to
znaczy ze jest z nia zle. Zrobili wszystkie badania w szpitalu i znalezli:
niedoczynnosc tarczycy i niewydolnosc krazenia, tomograf nie wykazal nic.
Lekarze powiedzieli ze to sie da leczyc. To byla wielka radosc dla mnie.
Opuscilam Polske z ulga. Za 2 tygodnie zadzwonil lekarz z wiadomoscia ze mama
oprocz powyzszej diagnozy ma rowniz zaawansowanego raka (szczegol). Znowu
pzyjechalam do Polski. Mama nie zadawala zadnych pytan ale dobrze wiedziala ze
musi byc powaznie chora. Jest takie lusterko w domu podswietlane. Mama go nigdy
nie wylaczala. Palilo sie zawsze, nawet w nocy. Uzywala go do robienia
makijazu. Kiedy wychodzilysmy do szpitala troszke ja poganialam bo mialysmy sie
zjawic tam przed poludniem i zostalo nam tylko pare minut. Mama juz schodzila
ze schodow, kiedy nagle sie wrocila bo stwierdzila ze jeszcze musi cos zrobic.
Poszlam za nia. Mama wrocila zeby wylaczyc osietlenie lusterka. Spytalam
dlaczego? Miala taki figlarny usmiech i powiedziala ze wiecej go nie bedzie
potrzebowac. Nie wrocila juz ze szpitala. Cholerne lusterko, smutno kolo niego
przechodzic, teraz pozostaje ciemne, tato go nie zapala. A mnie jej tak
brakuje. Zawsze jak dzwonie mam wrazenie ze za chwile uslysze jej glos.

Pozdrawiam,
Joanna

[liina]

Po mojej mamie tez na półce leża okulary, które bardzo mnie doluja, ale co mam z
nimi zrobic? Nic.

[marta11]

Bardzo wspolczuje Wam wszystkim, jest mi ogromnie przykro, nie wyobrazam sobie
siebie w takiej sytuacji, tej ostatecznej...
Rima, i znowu czytajac Twoj wpis zryczalam sie ogromnie...
Badzcie dzielne...

[rima]

Wiesz Marto, ja też ryczę jak piszę, wprawdze to łzy takie że mocno sciskam
oczy, bo jestem w pracy, ale powiem wam że fakt iz nie ejstem sama bardzo mnie
trzyma na duchu. Wolałabym oczywiście jednoczyć się w inny sposób, ale... Caly
czas myslalam że tylko ja tak czuję, ale wiem że sa inne osoby,które również
teraz cierpią. Wczoraj byłam u mamy, przyoniosłam jej kwiaty które tak kochała
i chciałam płakać, ale nic... ak jakby w danym momencie łzy sie skończyły,
wyschły oczy. Tylko taki ciężar na sercu, jakby kamień przyciskał serce że nie
można wziąć pełengo oddechu - wy też tak macie. Ja mam czasami wrażenie że się
z bólu takiego wewnętrznego uduszę....
Iza

[tolka3]

Tak Iza, coś w środku tak potwornie ściska... A ja nie mogę często bywać na
grobie mamy. Została pochowana w swoim rodzinnym mieście, pozostają jedynie
weekendy, święta...

[atka74]

Witam
Jeśli powiem, że współczuje wam wszytkim, to będzie za mało... Wyobrażam sobie
co czujecie, wy wszyscy którzy kogoś bliskiego straciliście

U mnie wszystko zaczeło się we wrześniu, grudniu zeszłego roku. Bardzo
niepozorne we wrześniu bóle u mojego taty, a w grudniu u babci. Zanim się
spostrzegłam przyszedł kwiecień 2006.
Dziękuję za pomoc Hospicjum domowego św. Faustyny w Sopocie, bo tylko oni nam
pomogli. Lekarze z AM w Gdańsku i ze Szpitala Wojskowego na Polankach nie
umieli nam powiedzieć co sie dzieje. To już się nie liczy.

1 kwietnia odeszła moja kochana babcia, 11 kwietnia odszedł mój tatuś. Byliśmy
przy nich z moją mamą. Uwierzcie mi że blagałam ich żeby to sie już skończyło,
żeby tak nie cirpieli. Tego sie nie da opisać. O tym sie nie da mówić...

To już cztery miesiące mineło. A ja cały czas myślę, że jakie te życie jest
okrutne, bo nie zatrzyma się chociaż na sekunde, jedną małą sekundę. Życie leci
dalej tak jakby się nic nie stało
Przepraszam was, powinnam pocieszyć, ale nie potrafię

Kocham cię babciu i tatusiu. Dziękuje za wszystko

Beatka

[tolka3]

Beatko, nie da się pocieszyć, choć mi akurat pomaga myśl, że tam na górze coś
jest, że jest życie i że jest tam dobrze. To co napisałaś... chyba większość z
nas czuje podobnie, podobnie to wyglądało. Ja też błagałam, żeby to się już
skończyło... I też cholernie mi smutno, że życie toczy się dalej, jakby się nic
nie stało. I że coraz mniej jej jest tutaj... Łączę się z Tobą w bólu.

[agies2000]

Moja mama zmarla 15 lipca tego roku,pisalam wzej w tym watku.Dzisiaj po raz
pierwszy mi sie snila.byl to piekny sen,mama wygladala bardzo ladnie,jak przed
choroba,Ale najwazniesze jest to co mi poiwdziala.Otoz poiwedziala mi ze byla
zaskoczona jaka lekka smierc miala i ze czlowiek zawsze wie ze nadszedl juz
jego czas i ze umiera.Skad to sie wzielo?Otoz moja Mama na 2 dni przed smiercia
miala wylew,byla sparalizowana ,nie mowila ,nie reagowala na glosy......Nie
wiedzielismy czy cierpi,czy czuje bol....Ja caly czas prosilam Boga zeby ona
nie byla swiadoma tego co sie z nia dzieje,zeby nie cierpiala juz.........I to
byla chyba odpowiedz na moje watpliwosci.jestem bardzo szczesliwa ze zobaczylam
mame dzisiaj ,byla bardzo ladna i taka usmiechnieta,a jak szlam do domu
rodzicow,gdzie mialam ja spotkac (wszytsko we snie),to bylo tak
cicho ,spokojnie a dookola bylo mnostwo kwitaow....Czy to raj?Kocham Cie Mamo.

15 lipca hmmm

[szymonstanczyk]

też 15 lipca tego roku o 13.55 przestało bić serce mojego Taty.

[malgosiader]

Dopiero jakoś wczoraj "natknęłam" sie na fora o tej właśnie tematyce. Bardzo
dokładnie przeczytałam forum pt. "wspomnienie o Mamie" i to właśnie. Dlaczego
ja ich wczesniej nie znalazłam?
Moja Mamusia odeszła 04 marca br. Po ośmiu miesiącach walki z nowotworem. Miało
być 3 chemie-operacja-3 chemie. Jakie to dla nas wtedy było przerażające....
teraz wszystko bysmy oddali żeby tak być mogło.
Czytając posty, to tak jak ja bym je sama pisała. Dokładnie to samo czułam
wtedy, czuję dzisiaj, do końca nie wierzę, że Jej nie ma. Nie potrafię zdjąć
czarnych rzeczy, bo nie chcę zamknąć jakiegoś rozdziału. Sama siebie oszukuję.
Zadaje sobie pytania, co by było gdybym rok wcześniej zmusiła Ją wręcz do
zrobienia badań profilaktycznych, które każda kobieta robić powinna. Że może
teraz była by z nami... Tyle miała planów, tak się cieszyła wszystkim,
Zbliżająca sie Komunią Św. mojego syna, moją obroną, łudziłam się, że jak ma
jakieś cele to doczeka, że to trzyma Ją przy życiu i że da radę, bo przecież
cuda sie zdarzają gdzieś tam, to dlaczego nie u nas? W końcu choroby też
zdarzają się gdzieś tam, a przecież zdarzyła się u nas, to może cud też.
Robiłam wszystko, nie wierzyłam lekarzom i szłam do nastepnych. Jeździałam z
Jej zdjęciem 100 km., ściągałam zioła z Peru, bioenergoterapeutę ściągałam do
domu. Kupowałam sobie nadzieje. Odeszła po ciuchutku, we śnie. Byliśmy przy
Niej Ja, mój Tato, moja siostra i Mamy siostra. Bogu dzieki nie cierpiała.
Miała dopiero 55 lat.... Do dziś nie moge sobie z tym poradzić, mimo,że na
zewnatrz ktos mógłby rzec że jest ok. Pozory, pozory. Odszedła od nas, nasz
motor, nasze serce, wszystko już nie jest tak jak kiedyś. Tak bardzo Jej
brakuje, wszędzie, który obszar by nie dotknąć. Gdyby ktoś mi rok temu
powiedział, co bedzie w tym roku - wierzcie mi nie uwierzyła bym, bo przecież
to niemozliwe żeby Jej nie było. Niemożliwe stało się możliwe. Wiara w Boga
pomogła mi przterwać, tłumaczę sobie, że nic nie dzieje się bez przyczyny i że
wszystko ma jakis sens. Czasami sie udaje, czasami nie. I oczywiscie rodzina,
moja siostra, mój tato, mąż i Mamy siostra. Dzieci też zachowały się bardzo
dojrzale. Nasza Mamusia zostawiła czwórkę wnuków, które bez Babci życia sobie
nie wyobrażały. W naszej pamieci pozostanie jako ciepła i usmiechnieta osoba.
Osoba, dla której nigdy z niczym nie było problemu, z Nia problemy rozwiązywały
sie same. Bardzo Kochamy Cię Mamusiu i nigdy o Tobie nie zapomnimy.

[tolka3]

Małgosiu, czytam i płaczę... Jest tak potwornie źle...

[malgosiader]

Jest potwornie źle, ale są i chwile wspaniałe.
Ja codziennie myślę o mojej Mamci. Wspominam też i te fajne chwile, śmieszne. U
nas nawet wyprawy po chemie, były fajne. Moja Mama bardzo dobrze znosiła
chemię, nie było nawet wymiotów. I my (bo to ja z Mamą jeździałam wszędzie)po
takiej chemii jechałysmy do jakiegoś centrum na zakupy, a potem na lody. Do
domu wracałyśmy z czterogodzinnym opóźnieniem i to dlatego, że Ona tak chciała.
To były nasze chwlie, super zakupy, wcinanie kiełbasy z "metra" w samochodzie,
czy np. kilogram winogron, bo strasznie zgłodniałyśmy.... Ach, tego mi nikt nie
zabierze, uśmiecham się przez łzy nawet teraz. Na absolutorium i podczas Komuni
mojego dziecka naprawdę czułam,że jest z nami. Patrzyłam co chwilę w górę, bo
wierzę w to głęboko, że Ona na nas patrzyła i cieszyła się tymi chwliami,
czułam to.
Buntuję się nie powiem, dlaczego Ona, ale staram sobie to wytłumaczyć, tzn.
próbuję. Co nie zmienia faktu, że pozostaną setki pytań bez odpowiedzi.
Tak sobie czsami myślę, że moja Mamusia być może uratowała życie mojej siostrze.
Bo to właśnie jej choroba spowodowała, że my też zaczęłyśmy bardziej dbać o
siebie. Nagle znalazł się czas na ginekologa, usg piersi. Ja wyszłam czysta, a
siostra z guzkiem. Szybko szpital, odnawianie starych kontaktów, po roku od
czasu jak postawiono Mamie diagnozę znów to samo. Na szczeście guz w porę
wykryty. Operacja, kontrole trzy, wyniki dobre i za rok do kontroli. Ale gdyby
nie poszła, nawet nie próbuję sobie wyobrazić co by było gdyby....
Dlatego tak ważna jest profilaktyka o której wszyscy zapominamy. Mało jest
osób, które tak uczciwie dbają o siebie.
Pozdrawiam Cię gorąco,