Jak nie stracić wiary ?

[mocnakrysia]

Jestem (czy byłam) osobą wierzącą i praktykującą. Ostatnio nawet jakby
bardziej . Chodziłam do kościoła, modliłam się,jeżdziłam do różnych świętych
miejsc. We wrześniu byłam w Częstochowie , tak bardzo modliłam się, przede
wszystkim o zdrowie swoich najbliższych i o moją mamę też. I cóż, Pan Bóg mnie
nie wysłuchał, zabrał mi mamę. Tracę wiarę, mam wrażenie że Bóg chce ciągłych
ofiar, nie spełnia próśb ludzi , którzy rzekomo są jego dziećmi. Przestałam
chodzić do kościoła, przestałam się modlić, nie wiem czy przyjąć do domu
księdza z wizytą duszpasterską, nie wiem nic. Mamy nie wróci nikt i nic ,więc
jak tu w coś wierzyć albo utrzymać tę wiarę która gdzięś się jeszcze we mnie
kołacze.Pomóżcie

[agalt]

Dawno temu, przy okazji dołu wielkiego, mój ukochany napisał mi tak:
"Więc jest tak:
Wszystko co nas spotyka ma sens, czemus służy. A ponieważ Najwyższy
jest sterylnym Dobrem i Miłością, więc ów sens musi byc głęboko
uzasadniony. Z jeśli bólem zaślepieni sensu owego nie dostrzegamy,
to świadczy to jeno o kruchości naszego wzroku. Poza tym ból ino i
cierpienie czegoś nas uczą. Dlatego z pokorą uważnie przypatruj się
wszystkiemu, co Cię spotyka... I szukaj tam nie "dołów" czy Chandr,
ale wskazówek: "co mogę zyskać"... A jeśli masz choć jednego
prawdziwego przyjaciela - jesteś wygrana...."
Parę lat później zaczęła go "pobolewać głowa". Z powodu całej masy
guzów w mózgu, które okazały się przerzutami czerniaka. Też sie
modliłam. Dostaliśmy nawet Aniołka (kiedyś może dam radę o tym
opowiedzieć), ktory okazał się Aniołem Śmierci, bo ja okazałam sie
smarkulą.
W ostatnich tygodniach J był porażony, nie poruszał się, nie mówił,
nie pracowały mięśnie mimiczne. Porozumiewał sie tylko wzrokiem.
Chciał przyjąc Komunię. Zrozumiałam błędnie, że Ksiądz nie
przychodzi do niego. Zadzwoniłam do kolegi, którego brat jest
ksiedzem, żeby mi pomógł. Jeszcze nie skończyłam z nim rozmawiać,
gdy w drzwiach pokoju stanął jakiś ksiądz. Pomodliliśmy się, ksiądz
dał J Komunię i NA TWARZY J POJAWIŁ SIĘ UŚMIECH. Cudowny, łagodny
uśmiech absolutnego szczęścia. Jeśli on się TAM tak uśmiecha, to ja
jakoś przeboleję moją rozpacz tutaj...
Nie trać wiary. Bóg nie jest od spełniania naszych próśb. A juz na
pewno nie wszystkich. My, jako rodzice, też wiemy, kiedy nie będzie
dobrze, jeśli spełnimy jakąś prośbę naszego dziecka. Wiem, że to
zabrzmi brutalnie, ale taka jest naturalna kolej rzeczy. Jeśli nasi
rodzice mają szczęscie, to my odprowadzamy ich. Nie oni nas.
Strata rodzica, to wielki ból, ale nie umiem sobie nawet wyobrazic
cierpienia tych, którzy stracili dziecko. Na szczęście to tylko na
chwilę. Jeszcze sie wszyscy spotkamy. A tu i tak jesteśmy tylko na
chwilę. Ktos kiedyś mówił o poczwarce, ktora musi umrzeć, aby
narodził sie motyl. Wierzę, że nasze dusze są takimi motylami. Twoja
i moja dusza tez kiedyś będą gotowe do lotu tam...
Trochę się rozpisałam, ale jeszcze dwa zdania. Na pewno przezyłas
coś takiego, że myslałaś, że wszystko układa się nie tak, jakbyś
chciała. A potem nagle okazało się, że to wszystko miało sens i
wyszło na dobre. To tak powszechne, że mamy nawet
przysłowie "Wszystko dobre, co sie dobrze kończy".
Wierzę, że to będzie moja ostatnia myśl w chwili, gdy będę
mówić "Ojcze w Twoje ręce powierzam ducha mego". A J będzie do mnie
wyciągał ręce mówiąc to swoje śliczne "Anuś, wtul sie we mnie cała
szybko"
Pozdrawiam
a/
PS. Mam dól jak stad do wieczności, ale jeśli chcesz, napisz na
priva gazetowego

[luna67]

Wyobraz sobie najpiekniejszy sen nad snami, ktory ma sie spelnic i zyj nim......
Nie Bog powolal twoja mame, lecz przeznaczenie zwiazane z Bogiem, ktore
wypelnila i odeszla (bo tak bylo napisane w jej "karcie zywota" na tej ziemi).
Wiara bardzo pomaga, ale nie nalezy jej uzalezniac i mierzyc zadanym bolem i
szczesciem tu na ziemi..... Wiare mozna nieraz porownac do choragiewki
fruwajacej na wietrze, uzaleznionej od wiatru......ale nie zapomnij, ze ten
wiatr mozemy zastapic inna energia.....

[osmiorniczka030]

Mocnakrysiu!

Proponuje zaczac odbudowywanie swojej wiary od nastepujacych lektur:

1. "Powroty z tamtego swiata" - Henryk Dominiczak
2. "Tajemnica zycia wiecznego - 100 dowodow na zycie pozagrobowe" -
ks. Zbigniew Kraszewski
3. "Moje przezycia z duszami czysccowymi" - Maria Simma

I jeszcze jedno. Pan Bog wysluchuje naszych prosb, o ile sa zgodne z
Jego wola. Jesli nie wysluchal Twoich modlitw znaczy to, ze mial
wobec Twojej Mamy inne plany - podarowac jej Niebo.

Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki za odbudowanie Twojej MOCNEJ
wiary.

[agalt]

Witam serdecznie,
od jakiegoś czasu Was czytam, od niedawna piszę. Przepraszam, że tak
bez wstępu, czy przedstawienia się. Ale po lekturze Waszych postów,
poczułam, że jesteście mi tak bliskie. Podobne przeżycia
nieprawdopodobnie przyblizają ludzi.
Czwartego kwietnia ubiegłego roku umarł J. Był moim światem i moim
światełkiem. Spokojem, radością, czułością... Coraz mniej umiem żyć
bez niego.
Wczoraj o nim pisałam na tym forum. Pisałam, że z nim rozmawiam i że
mi odpowiada. Tak myślę. I wczoraj podczas pisania tamtego postu i
czytania rozważań Ośmiorniczki przemknęa mi przez głowę dziwna myśl.
Prawdopodobnie zwariowalam. Ale czuję, że powinnam sie nią z Wami
podzielić.
Bo jeśli jest tak, że nasze obecne grzechy przysparzaja cierpienia
umierającemu Chrystusowi, to moze też nasze cierpienie pomaga mu
nieść Krzyż? Wtedy nie cierpiałybyśmy tak strasznie na darmo...
Pozdrawiam najcieplej jak potrafię
a/

[198-3mk]

Witam wszystkich serdecznie !

Ja, po smierci mojego syna, dostałam od znajomego księdza taki
wierszyk, pozwolę sobie go napisać. Tylko bardzo proszę każdego, kto
go przeczyta, aby nie odebrał tego, jako próbe nawracania...-)
Po prostu bardzo mi się podoba, często wracam do niego, i naszła
mnie ochota aby podzielić się nim, z Wami...

NA MEJ DRODZE STANĄŁ KRZYŻ
CHOĆ NIE MOGŁAM GO ZROZUMIEĆ
Z NIM NA CODZIEŃ MUSZĘ IŚĆ
WŚRÓD PRZECIWNOŚCI DŹWIGAĆ W TŁUMIE
NA MEJ DRODZE STANĄŁ KRZYŻ
CHOĆ UWIERA MOCNO BOLI
Z NIM RADOŚNIE PRAGNĘ IŚĆ
POMAGAĆ BLIŹNIM W ŻYCIA DOLI
NA MEJ DRODZE STANĄŁ KRZYŻ
NIE MOGĘ SIĘ PRZED NIM WZBRANIAĆ
KRZYŻ MNIE PROWADZI ZAWSZE WZWYŻ
JEST MOIM CELEM DO PRZETRWANIA...

Z niczym przychodzimy na ten świat,
I nic nie zabierzemy ze sobą,
Zostaw choć po sobie ślad, by można było pójść za Tobą...

Pozdrawiam cieplutko. Beata-mama Marcina.

Zbawczy sens cierpienia

[osmiorniczka030]

Witaj Agalt!

Przede wszystkim bardzo Ci wspolczuje z powodu smierci Twojego
Ukochanego! Witaj w naszej "forumowej rodzinie". Tu nie bedziesz
sama i zawsze znajdziesz zrozumienie.

Jesli chodzi o Twoje posty, to musze Ci powiedziec, ze bardzo mi sie
podoba Twoja pelna pokory i wdziecznosci do Boga postawa, pomimo tak
wielkiej tragedii, jaka Cie spotkala. To wlasnie znaczy prawdziwie
kochac Boga - byc z Nim bezwarunkowo - nie tylko wtedy, kiedy
wszystko sie nam uklada, ale takze niesc z Nim Krzyz. Bog nie
zadawala sie namiastkami. Daje nam siebie caly i tego oczekuje
rowniez od nas. Tylko z Nim pokonamy najwieksze sztormy.

Mysle, ze smierc najblizszych jest dla nas punktem zwrotnym -
egzaminem z milosci do Boga, a kiedy go oblewamy staje sie wielkim
znakiem zapytania o to, kim jestesmy, skad przychodzimy, po co
zyjemy, a przede wszystkim w ktora strone pojdziemy. Mysle, ze
postawienie sobie tych pytan jest nam bardzo potrzebne. Z tego, co
widze, Ty swoj egzamin zdalas celujaco. Ja niestety go oblalam i
przez to teraz sie tak mecze, nadrabiajac zaleglosci ;-)

Napisalas: "Bo jeśli jest tak, że nasze obecne grzechy przysparzaja
cierpienia
umierającemu Chrystusowi, to moze też nasze cierpienie pomaga mu
nieść Krzyż? Wtedy nie cierpiałybyśmy tak strasznie na darmo..."

Brawo! Musze przyznac, ze jestem pelna podziwu dla Ciebie! Prawie
dwa lata zajelo mi rozwiklanie zagadki, jak dziala ten "zbawczy
mechanizm," a Tobie udalo sie to tak szybko. Co prawda od czasu do
czasu slyszalam te slowa w kosciele, jednak nie potrafilam ich
zrozumiec. Zupelnie nie wiedzialam, co ma "piernik"
do "wiatraka"... ;-)

Teraz wiem, ze my swoim cierpieniem istotnie pomagamy niesc Krzyz
Chrystusowi. Grzechy bowiem naleza do Szatana. Nie sa czyms
darmowym, lecz kazdy grzech kosztuje. Mozemy byc pewni, ze Szatan
wystawi nam w koncu "rachunek" za "zakupy" w jego "sklepiku." Cena
jestesmy my sami, nasza wolnosc i nasze pozniejsze meki. Jesli
odrzucimy Boga, dlug ten splacimy kiedys sami. Jesli tylko zwrocimy
sie do Boga o pomoc - dlug ten splaci za nas Chrystus poprzez swoje
dobrowolne cierpienie. Na tym wlasnie polega "odkupienie grzechow,"
o ktorym czesto slyszymy w kosciele. Jednak grzechow na swiecie
wciaz przybywa i wciaz istnieje koniecznosc dopelniania udrek
Chrystusa dobrowolnym cierpieniem za bliznich. To dlatego najwieksze
cierpienie dotyka czesto wlasnie osoby dobre, pokorne, swiatobliwe,
niewinne, czy w naszym odczuciu na cierpienie po prostu nie
zaslugujace, gdyz wlasnie one wedlug Boga sa w stanie zrozumiec ten
zbawczy sens cierpienia. Kto swoje cierpienia przyjmuje godzac sie z
wola Boza, niesie Krzyz razem z Chrystusem i w ten sposob bierze
udzial w odkupieniu ludzkosci. W tym kontekscie cierpienie jest
łaska od Boga, gdyz osoby cierpiace sa przez Boga wywyzszone. Kto
wie, moze ci najbardziej cierpiacy sa nawet uznani za swietych
(???), gdyz maja oni swoj udzial w Krzyzu i Zbawieniu swiata.

Po tamtej stronie wszystko wyglada zupelnie inaczej.
Szatan chcialby, bysmy uzywali zycia, nie zawracajac sobie zbytnio
glowy tym, co bedzie potem. Szczegolnie wtedy zaciera raczki, gdy
naszych bliskich spotyka smierc, czy cierpienie, bo najczesciej
wtedy wlasnie odwracamy sie od Boga. A jak powiedzialas nie zawsze
to, co na pozor zle wyglada, jest naprawde zle. Czesto jest tak, ze
w ostatecznym rozrachunku wychodzi nam jednak na dobre. Tak jest
wlasnie z cierpieniem.

Pozdrawiam serdecznie.

[tilia7]

Ośmiorniczko napisałaś:

"wciaz istnieje koniecznosc dopelniania udrek
Chrystusa dobrowolnym cierpieniem za bliznich"

Zwracam uwagę na wyraz DOBROWOLNE.Moje cierpienie takie nie jest.Więc tym
bardziej nie widzę w nim sensu.

Cieszę się że wróciłaś po długiej przerwie:)

[osmiorniczka030]

Tilio droga...

Masz racje, Twoje cierpienie dobrowolne nie jest, ale... wciaz moze
takie byc, jesli Bogu ofiarujesz swoje cierpienia dla zbawienia
dusz. Wtedy wlasnie poniesiesz z Chrystusem ten Krzyz i wtedy Twoje
cierpienie nabierze sensu.

Ciesze sie, ze jeszcze nie masz mnie dosc ;)

Pozdrowienia

[tilia7]

Nie mam Cię dośc,wręcz się stęskniłam:)

Ale cierpienia swojego raczej Chrystusowi nie ofiaruję.Złośliwie i
zpowodu niezgody na to co mnie spotkało mogłabym powiedziec:tak
zaplanowali z tym krzyżem-to niech go teraz niosą.A tak z serca po
prostu-Chrystus to nie moja droga.Ja się nadal nie podpisuję pod
tym,że cierpienie jest dobre,bo widziałm co robni z człowiekiem i
widzę to również na sobie samej,na rodzinie na którą moje
cierpienie "promieniuje" itd.Owszem,czasem jest tak,że z cierpienia
może coś dobrego wyniknąc.Z tym się zgodzę.Ale w moim wypadku nawet
jeśli wyniknie,w co nie wierzę,to cena i tak jest za wysoka:(A dobro
mogło wyniknąc również z tego,że byłam szczęśliwa.Myślę zę wtedy
znacznie bardziej mogło.

do Tilii

[osmiorniczka030]

Tilio!

Moim zdaniem Ty masz troche inna sytuacje, poniewaz Twoj Ukochany
rzeczywiscie mogl nadal zyc, a smierc byla jego swiadoma decyzja.
Twoje cierpienie jest wiec jakby konsekwencja tego czynu, a nie dane
Ci od Boga, jak w przypadku Galaksy, bo cierpienie ma rozne zrodla.
Mowie o tym dlatego, ze masz zal do Boga, ktory w moim odczuciu tej
smierci akurat wcale nie chcial.

I jak napisalam do Galaksy - cierpienie samo w sobie dobre nie jest
i ja takze sie pod tym nie podpisuje. Ale z cierpienia moze wyniknac
cos dobrego, jesli sie o to postaramy.

Wiem, trudne to wszystko do pojecia...

No, to czuje, ze teraz spuscisz mi łomot ;-)

Pozdrawiam.

[tilia7]

Nie,nie spuszczę Ci łomotu:)

Tylko sprostuję.Moje cierpienie rzeczywiście jest konsekwencją decyzji jaką
podjął mój ukochany.Ale On to cierpienie skądś "dostał",na dodatek cierpienie
ponad swoje siły,takie,którego nie mógł już unieść.I nie On jeden padł w taki
sposób ofiarą cierpienia.Dlatego ja uważam,że cierpienie zawsze,zawsze
podkreślam,jest destrukcją i samo w sobie jest złe i zawsze człowieka
niszczy.Piszesz,że można to cierpienie ofiarować Bogu i wtedy ono ma sens i
przynosi dobro.Tak,zapewne.Pod warunkiem,że cierpienie nie jest efektem
chorób,które zupełnie paraliżują wolną wolę i odbierają możliwość realnego
oceniania rzeczywistości.Mój ukochany zrobił to co zrobił pod wpływem silnej
depresji,gdzie nie widział już dla siebie ratunku.Co z takim cierpieniem?Jaki ma
sens jeśli osoba cierpiąca nie może go ani nikomu ofiarować ani unieść jego ciężaru?

[osmiorniczka030]

Czesc Tilka! :-)

No to mi ulzylo :-)

A tak poza tym, to masz racje, ze decyzja Twojego Ukochanego mogla
nie byc do konca Jego wola, bo to zazwyczaj Szatan doprowadza do
takich decyzji. Wszelkie stany depresyjne, smutku, leku, zwatpienia
pochodza wlasnie od niego.

Pytasz, co z takim cierpieniem? Nie wiem. Wierze w to, ze na pewno
mu ono pomoglo. Ufam Bogu, a tylko On zna nas lepiej, niz my sami
znamy siebie. Bog zaglada do serca.

Pozdrawiam.

[tilia7]

Co do szatana to mam wątpliwości.Ale pewno moja koncepcja,że dobro i zło są
dwoma obliczami Tego Samego,splecionymi ze sobą nierozerwalnie nie przypadnie Ci
do gustu:)Ale też ufam,że Bóg swoje wie i przede wszystkim,że wszystko rozumie.

Pozdrawiam ciepło

[osmiorniczka030]

Czesc Tilka!

Do gustu kazda Twoja koncepcja mi przypada, ale od mojej marnej
logiki odpada ;-)

Watpisz w dzialanie Szatana? Wlasnie dlatego, ze on chce, zebys
watpila. Szatan jest mistrzem perfidnej manipulacji. Pewnie Tobie
wyda sie to smieszne i niedorzeczne, ale wcale bym sie nie zdziwila,
gdyby wykorzystal Twojego Mezczyzne jako narzedzie. Za cene jednej
duszy moglby miec ich setki. Jak?

Poniewaz Ty w swojej rozpaczy odrzucasz mozliwosc istnienia
Chrystusa (zakladajac, ze ta "wersja" jest jednak prawdziwa) i
przekonujesz do wyzszosci rozumu ludzkiego nad Bogiem-Stworca tego
rozumu, oraz do tego, ze wlasciwie to nie ma sie czego obawiac, ze
Piekla nie ma, ze Bog wybaczy wszystko, a jesli Go odrzucimy, to nic
nie szkodzi, bo Bog i tak nas w razie czego uratuje. Nawet nie
wiesz, ilu juz ludzi moglas przekonac do swoich racji. Nie ludz sie,
ze Szatan nie posunalby sie do czegos takiego.

Pewnie w swoim mysleniu zapedzilam sie za daleko (przepraszam), ale
przyznaj, ze patrzac z jego perspektywy (zdobycia jednym ruchem jak
najwiekszej ilosci dusz), to calkiem "niezly manewr."

Doloz do swoich rozwazan jeszcze jedno zalozenie - ze Szatan i
Pieklo moga naprawde istniec, a wtedy o wiele latwiej pojac
instrukcje tej "gry" i sensu cierpienia, czy doprowadzania ludzi do
krokow samobojczych.

I jeszcze jedno. Poswiec godzine na obejrzenie tego filmu. Dobro,
Zlo, cierpienie dobrowolne i narzucone oraz nagrania demonow, czyli
temacik na czasie. Naprawde warto!

video.google.com/videoplay?docid=4760816879559814538

Pozdrawiam.

[tilia7]

No przesadziłaś,istotnie:)))

Po pierwsze śmierc mojego mężczyzny zupełnie nie wpłynęła na moją
postawę wobec Boga,takiego jak w Niego wierzę i jak Go
roazumiem.Zupełnie.I nie tylko mnie od tegoż Boga nie odciągnęła ale
wręcz umocniła w wierze.
Co do Chrystusa,to oczywiście,że był.Tylko,że niekoniecznie był
Mesjaszem,no a nawet jesli to uważam,że są również inne drogi do
Boga.

Nie uważam też że nie ma kary-przecież pisałam o tym wczoraj i mniej
więcej wyjaśniłam jak to moim zdaniem może wyglądac(oczywiście mogę
się mylic-jak my wszyscy tutaj).
Zgadzam się też z Tobą,że wyboru dokonac trzeba.Tylko moim zdaniem
wyboru dokonujemy między Dobrem a Złem.I jeśli postepuję dobrze-
niezaleznie w jakiej intencji i z jakich pobudek,jesli świadomie
robię dobrze to to jest poniekąd wybranie Boga.Można przy tym wcale
w boga jako istotę duchową nie wierzyc.Ja to nawet uważam,że wtedy
to jest jeszcze większe dobro bo całkiem bezinteresowne,nie
podyktowane tym,że staramy się o pobyt w raju.

O demonach oglądac nie będę bo mam dośc zdruzgotaną psychikę bez
tego.A co do szatana to wczoraj przez chwilę rzuciła mi się w necie
twarz Ojca Dyrektora i tak pomyślałam sobie:"Ośmiorniczka ma
rację.Szatan jest i działa całkiem jawnie"

A idąc Twoim tropem myslenia równie dobrze szatan może działac przez
chrześcijan odwodząc ludzi od prawdziwej wiary:)
Nie dogadamy się w tej kwestii,bo nasze koncepcje Boga są jednak za
bardzo oddalone.Ty poszłaś tropem kościoła.Ja idę tropem mojej
intuicji i "czucia".I tutaj to ja jestem orędowniczką tego,że rozum
i logika nie wystarczą do zrozumienia bożej miłości i
sprawiedliwości:)

[osmiorniczka030]

Tilio droga!

Brawo! Szatan co prawda dziala wszedzie i na rozne sposoby, ale
najskuteczniej tam, gdzie sie go nie spodziewamy. To on robi z nas
marionetki wykorzystujac nasze naturalne sklonnosci: np. chciwosc
lub pyche.

Wiem, ze z koncepcja o "Szatanie" Ci nie po drodze, ale zaloz
hipotetycznie, ze on istnieje i wczuj sie na chwile w jego role.
Zalezy Ci na jak najwiekszej ilosci dusz, ktore trzeba wydrzec Bogu.
Gdzie by Ci sie najbardziej oplacalo uderzyc? W Twoim interesie jest
odciac ludzi od sakramentow, ktore sa potrzebne do Zbawienia lub
umozliwiaja oczyszczenie z grzechow smiertelnych (spowiedz). A jak?
Najprosciej wbic klin pomiedzy wiernych, a kosciol. A ze nie jest to
takie proste, trzeba wiec od czasu do czasu wrzucic do kosciola
jakas "bombke," ktora ma na celu zniesławić duchownych. Nic tak nie
zniecheca ludzi do kosciola, jak liczne skandale wsrod ksiezy,
dotyczace ich moralnosci i pieniedzy. A jesli sa one dodatkowo
naglasniane przez media, to tym lepiej, bo z lokalnego skandalu robi
sie skandal na caly kraj i jeszcze wiecej osob sie zraza.

Wszyscy w kazdym momencie narazeni jestesmy na jego manipulacje.
Przekonuje nas, ze jestesmy dobrymi ludzmi, ze nie mamy nic na
sumieniu, ze nie mamy z czego sie spowiadac, podczas gdy w oczach
Boga grzech, to nie tylko zle uczynki, ale rowniez slowo (np. gdy
rzucamy falszywe oskarzenia, czy naklaniamy do aborcji - w razie jej
dokonania jestesmy wspolwinni zabojstwa) i zaniedbanie (np. gdy
udajemy, ze nie widzimy potrzebujacego). O tym mowi wiele osob,
ktore przezyly smierc kliniczna.

Chcialam Ci pokazac, jak moim zdaniem dzialaja mechanizmy rzadzace
tym swiatem. Nie mowie wcale o diabelku z kopytkami i rozkami, ale o
poteznej, inteligentnej zlej sile, ktora w swiecie istnieje i nami
wszystkimi manipuluje.

Ciesze sie, ze i Ty doszlas do przekonania, ze sam rozum nie
wystarcza do tego, by ten swiat duchowy choc troche zrozumiec. Wiara
jest uzupelnieniem rozumu. Roznica miedzy nami jest jednak taka, ze
Ty idziesz droga intuicji, a ja ide droga doswiadczen duchowych
ignorujac intuicje. Z wiara katolicka jest mi jednak po drodze.

Pozdrowienia

[tilia7]

Tak,ja wierzę intuicji i uważam,że to kościół odciąga nas od Boga zawracając
głowę pierdółkami i odwracając nasza uwagę od tego,co naprawdę jest istota
rzeczy.Wierzę w Dobro i Zło,może to mniej więcej podobna sprawa,jak Twój
Szatan.Ale ja wierzę,że Dobro i Zło to nasze dwa oblicza,każdy je ma
potencjalnie w sobie i od nas zależy co zatriumfuje.Jak już kiedyś pisałam :nie
ma co oskarżać szatana o nasze uczynki bo to jest spychologia.
Sedno sprawy jest chyba jedno-ale drogami podążamy do niego innymi.

Pozdrawiam

Slowo koncowe

[osmiorniczka030]

Czesc :-)

W kwestii tych "pierdólek"... Widzisz, Kosciol stoi na strazy
przestrzegania Przykazan Bozych. Maja one jeden cel - zapobiegac
szerzeniu sie Zla. Gdyby wszyscy ich przestrzegali, mielibysmy swiat
idealny, nie mowiac juz o tym, ze zylibysmy w Raju, a nie na tym lez
padole, bo Pan Bog nie musialby wysylac nas do "szkoly" po nauke.

Chetnie podyskutowalabym z Toba na temat tych "pierdólek," ale nie
jest to juz temat na to forum.

W kwestii Szatana... Masz racje. Wole jak to nazywasz
moja "spychologie", niz Twoja "lepiej-nie-wiedziec-logie" (film) ;-)
A tak na powaznie "spychologia" bym nazwala jedynie twierdzenie,
jakoby Szatan odpowiadal za nasze uczynki, a obie wiemy, ze wcale
tak nie jest. On tylko przygotowuje odpowiednia scene w naszym
zyciowym "Teatrzyku."

I tak oto jedna przepuscila druga przez maszynke :-) Pora troche
odpoczac. Dziekuje Ci za to wspolne poszukiwanie. Myslimy bardzo
podobnie, tylko inne mamy "metody badawcze". Wazne, ze dochodzimy do
podobnych wnioskow, a co najwazniejsze - ze zycie po smierci
istnieje.

Pozdrawiam.

P.S. A o olowki sie nie martw. Mam ich jeszcze troche ;-)

[first.marionetka]

Dorośli nigdy nie rozumieją niczego sami i dzieci są zmęczone wiecznym
udzielaniem im wyjaśnień - "Mały Książe".

Kochane dziewczyny, wszystkie drogi prowadzą do tej samej prawdy......
prawdy, którą poszukujemy.

[tilia7]

Zgadza się.A ten piękny cytat przypomina nam,że tylko świat odbierany naiwnie i
prosto,z serca,tak jak odczuwają go dzieci,pozwala nam tą prawdę nie tyle
zrozumieć i poznać,ale choć czasem zobaczyć i dotknąć:)

[annubis74]

Droga Ośmiorniczko, na temat koncepcji wiary już nie chcę się
wypowiadać majac jeszcze w pamięci pewne dyskusje które zakończyły
się niemiłymi zgrzytami na tym forum. ale abstrahując od kwestii
wiary uważam że nie ma ona zbyt wiele wspólnego z kościołem jako
instytucją jak najbardziej ziemską i dotkniętą takimi samymi błędami
co cała reszta. Kościól stoi na straży tego by utrzymać w rękach
rząd dusz, który jest mu potrzebny do jak najbardziej ziemskich
celów.

Do Annubis

[osmiorniczka030]

Droga Annubis!

Jak juz powiedzialam jest to juz inny temat do dyskusji. Szanuje
Twoja opinie, ale sie po dnia nie podpisuje.

Pozdrawiam.

[tilia7]

A ja się niestety podpisuję pod tym co pisze Annubis.Kościół POWINIEN stać na
straży przykazań i zasad religii,ale tego,niestety nie robi i przytoczę tu słowa
lubianego przeze mnie księdza Tischnera:"Nie znam nikogo,kto by został ateistą
po przeczytaniu dzieł Lenina i Marksa.Ale znam mnóstwo osób,które zostały
ateistami po rozmowie z własnym proboszczem".Taka jest niestety bolesna prawda.

Ale masz rację,że odpoczynku trochę się przyda.A szczegóły zawsze możemy dogadać
kontynuując korespondencję prywatną,bo mam nadzieję,że nasze dyskusje
teologiczne Tilki i Ośmiorniczki nie wpłynęły negatywnie na koleżeńskie relacje
Kasi i Ewy:)

Osmiorniczka do Tilki :-)

[osmiorniczka030]

Wrecz Przeciwnie! Czuje, ze coraz bardziej nas ze soba wiaza :-)

Jestesmy jak to mowisz "niczym dwa oblicza Tego Samego, splecione ze
sobą nierozerwalnie" ;-)

A po mojemu, to nadal potrzebujesz ewangelizacji ;-)

Odezwe sie niebawem.

Pozdrawiam.

[galaksy46]

Pozwolę sobie nie zgodzić się z tobą. Dla mnie cierpienie nie ma żadnego
pozytywnego sensu. Cierpię fizycznie od 2 roku życia. Jestem niepełnosprawna.
Mam bardzo silne bóle którym nie można zaradzić. Skutek mojego cierpienia jest
taki, że jestem zgorzkniała, osamotniona, nie umiem rozmawiać z ludźmi, ponieważ
zawsze byłam od nich odsuwana, więc nie nauczyłam się z nimi współżyć na co
dzień. Jedynymi bliskimi mi osobami była moja mama i mój jeszcze żyjący, ale
bardzo schorowany ojciec. Żadne cierpienia fizyczne ani cierpienie związane z
utrata mamy nie dało mi absolutnie nic pozytywnego. Chyba jedyna pozytywna
rzeczą moim życiu będzie moja śmierć.

[osmiorniczka030]

Droga Galaksy!

Przede wszystkim chcialam Ci powiedziec, ze bardzo mi przykro z
powodu Twojego wielkiego cierpienia i tego, ze tak wlasnie ulozylo
sie Twoje zycie. Doskonale wiem, co znaczy wielkie cierpienie. Choc
sama nigdy fizycznie nie cierpialam, to z cierpieniem mojego Taty
zmagalam sie od najmlodszych lat. Wiem rowniez, co znaczy odrzucenie
i ogromna samotnosc. Naprawde bardzo mi przykro...

Wracajac do tematu cierpienia, to chce, zebys wiedziala, ze ja wcale
nie probuje nikogo przekonac do tego, ze cierpienie samo w sobie
jest czyms dobrym, a tym bardziej do tego, ze zamieni sie w cos
pozytywnego w wymiarze ziemskim.

Nasze zycie sklada sie z cierpienia, ktore jest nam po prostu dane.
Samo w sobie jest zle, bo wyniszcza czlowieka. Jednak uwazam, ze
mamy mozliwosc zamiany cierpienia w dobro, jesli tylko przyjmiemy
wole Boza i ofiarujemy je Bogu w darze za innych. Nasze cierpienie
jest jedna z nielicznych rzeczy, jakie mozemy Bogu ofiarowac.

To od nas zalezy, czy z cierpienia wyniknie cos pozytywnego, ale nie
w wymiarze ziemskim, lecz w wymiarze duchowym, do ktorego wszyscy
zmierzamy.

Tylko jesli przyjmiesz wole Boza i ofiarowujesz swoje cierpienie za
innych, mozesz nadac swojemu cierpieniu sens. Ale dobro zobaczysz
dopiero po drugiej stronie. Pamietaj, ze ten, kto ma udzial w
cierpieniach Chrystusa, bedzie mial udzial w Jego chwale.

Mam taka swoja mala teorie, ze ci, ktorzy ofiarowuja Bogu swe
wielkie cierpienie sa meczennikami. A dusze czysccowe mowia nam o
tym, ze meczennicy odbywaja swoj Czysciec na Ziemi i po smierci
zabierani sa od razu do Nieba.

Patrzac z perspektywy Nieba, to wlasnie ci najbardziej cierpiacy sa
przez Boga wyroznieni. Jak powiedzialam niosa z Jezusem Krzyz, maja
udzial w zbawieniu innych dusz, za co po smierci otrzymaja wysoka
nagrode. Jak wielkie bylo cierpienie, tak wielka bedzie nagroda,
czego z calego serca Ci zycze.

Pozdrawiam.

[agalt]

Kochana Galaksy,
przeczytałam Twój post rano i tak bardzo chciałabym Cię pocieszyć.
Długo myslałam, co mogłabym Ci napisać. A kiedy ponownie weszłam na
forum, żeby do Ciebie napisać, wszystko, co chciałam powiedzieć
napisała juz Ośmiorniczka.
Przytulam Cię ciepło
ania/

[olaopolanka]

Galaksy46, mysle,ze masz duzo racji...Najchetniej i najlatwiej teorii na temat
cierpienia snuja osoby, ktore same nie cierpia.Nawet wspolodczuwanie z Bliskim
to nie to samo,choc tez wtedy sie bardzo cierpi.Ale z tego co piszesz Twoj bol
jest pernamenty, dlugotrwaly, wyniszczjacy Cie rowniez psychicznie i to jest tym
bardzej bolesne.Nie bede Ci pisac na co masz przeznaczyc swoje cierpienie,czy
masz je ofiarowac Bogu czy komukolwiek? Mysle, ze nie mam prawa tak Ci pisac, w
obliczu Twego cierpienia moge sie tylko pochylic i mocno Cie przytulic. I prosze
badz tu na forum.Pozdrawiam Cie cieplo.

[agalt]

Wielkie dzięki, Ośmiorniczko za ciepłe słowa...
Nie wiem, jak to jest z tym egzaminem. Bo widzisz, u mnie to nie
jest chyba wiara. Ja bym to raczej nazwała wiedzą.
Kiedy umierał mó Tato, byłam bardzo daleko od Kościoła. Byłam
przeciez taka mądra. Logiczne myslenie to moje drugie imię. Jak
miałam wierzyć, że ktoś, kto jest miłością, posłał na śmierć swojego
ukochanego syna, żeby odkupił tych, ktorzy go mają w nosie. To gdzie
niby jest miłość do tego syna? I jeszcze do tego Maria, stojąca pod
Krzyżem, cierpiąca po cichu. Nie protestująca, nie stawająca na
głowie, żeby ratować swoje jedyne dziecko...
Tato miał pierwszy zawał. Potem pękła przegoda w sercu. Jeszcze
dojechał do Krakowa, jeszcze przeżył operację. Ale serce nie podjęło
już czynności. Nie dawano mu żadnych szans.Byłam w Krakowie z Mamą.
Umierała z przerażenia. Zapytałam kogoś o szpitalną kaplicę.
Chciałam, żeby się mogła pomodlić. Weszłyśmy, uklęknęłam obok niej.
Była pewna, że Tato wyzdrowieje. Byłam naiwną kretynką. I nagle
usłyszałam "U mnie będzie mu lepiej, u mnie będzie mu lepiej, u
mnie..." Nie mogłam sie skupić, ani przywołać żadnej innej myśli.
Tylko te słowa. Powtarzane w kółko. I - niech ktoś to spróbuje
zrozumieć - dające poczucie spokoju(!!!). Mój Tato był wspaniałym
człowiekiem. Mądrym cierpliwym, gołębiego serca. Rodzice bardzo sie
kochali. A do mnie dociera myśl, że on umrze i jestem spokojna. Boję
sie tylko o Mamę.
Potem powrót do domu, w drodze tajemniczy stuk jakby cos się popsuło
i telefon. I wtedy płacz, ból, poczucie straty. Ale ja płaczę nad
SWOIM cierpieniem. Bo wiem, że jemu jest lepiej.
Kiedy umierał J, prawie do ostaniego momentu nie wierzyłam i robiłam
co w mojej mocy, żeby nie dopuścić. Ale cały czas ze świadomością,
że robię to z czystego egoizmu. Z poczucia, że to nam będzie
strasznie bez niego, bo Jemu TAM będzie lepiej.

Pozdrawiam
a/

Glos

[osmiorniczka030]

Witaj Agalt!

Nawet nie masz pojecia, jak bardzo zazdroszcze Ci tej wiedzy.

Wiem, ze takie rzeczy sie zdarzaja, sama o nich pisze na forum.
Wiele osob mi opowiada o takich doswiadczeniach, ale ja sama tak
bardzo chcialabym doswiadczyc czegos podobnego i nic! Czasami mi sie
wydaje, ze niczego takiego nie doswiadczam, bo moja wiara jest "na
wlasciwym poziomie". Wiem, ze takie sytuacje dotykaja albo osob
wyjatkowo swiatobliwych albo tych, ktorzy nie dowierzaja lub sa
daleko od kosciola.

Chcialam Cie zapytac, czy kiedy slyszalas ten glos, to slyszalas go
w swojej glowie, czy tez dochodzil z zewnatrz? A drugie moje pytanie
dotyczy Twojej mamy - czy ona tez ten glos uslyszala?

Mam tez przeczucie, ze podobnych przygod mialas jeszcze kilka. Czy
sie myle?

Wiem, ze po drugiej stronie jest lepiej. My nawet nie jestesmy
sobie w stanie tego wyobrazic, jak wspaniale TAM jest, bo myslimy
kryteriami ziemskimi.

Mozesz byc pewna, ze zarowno Twoj Tata, jak i J. sa w dobrych
rekach.

Pozdrawiam.

[agalt]

Witaj Ośmiorniczko

Ja wiem, że Im jest dobrze. Ta wiedza pomaga mi przetrwać.
Ale nie zazdrość mi. Ja sie boję wlasnych myśli. Jak słusznie
przypuszczasz, zdarzyło mi sie jeszcze kilka takich sytuacji.
Pierwsza nawet wcześniej niz ten głos. Tata podwozil mnie do
krawcowej. Był 25 lipca. Pamietam dokładnie, bo bardzo chciałam
odebrać sukienkę przed imieninami. Tato był bardzo skupiony,
poważny. Trochę bolał go kręgosłup. Kilka lat wcześniej mial stan
przedzawałowy. Brał leki. Poza tym, na nic nie chorował.
Powiedziałam "Uśmiechnij się, Tato. Nie wiadomo, ile nam jeszcze
będzie dane sie do siebie usmiechać". Nie mam pojęcia, dlaczego to
powiedziałam. 27 sierpnia Tato miał zawał. 31 sierpnia odszedł.
Potem widziałam śmierć, a wlaściwie umieranie J, kiedy nawet nie
mieliśmy pojęcia, że jest chory. WIDZIAŁAM - nie śniło mi się. Tylko
nie rozumiałam tego, co widzę.
Co do tego głosu, to przez dwa lata nie przyznałam się nikomu do
tego. A kiedy powiedziałam Mamie, ona przyznała, że tez go słyszała.
Ale ból po smierci Taty był tak wielki, że zapomniała o tym. A może
też się bała, że pomyślę, że odebrało jej zmysły. Ale słyszała to
samo, co ja. Głos, właściwie nie w głowie, tylko jakby w całej
sobie. Bardzo spokojny, kojący, powracający jak fala. Próba myśli,
jak próba zostawienia śladu w mokrym pisku. I w tym momencie fala "U
mnie ...". Żadnej natarczywości, uporu, nacisku. Jakby morze
zabierało z powrotem wyrzuconą na brzeg meduzę, a ktoś tłumaczyłby
dziecku "W wodzie będzie jej lepiej"...
Kiedy umierał Tato, rzeczywiście byłam bardzo daleko od Kościoła.
Potem miałam wrażenie, jakby cały czas ktoś sie mną opiekował. Potem
spotkalam J. Codziennie dziękowałam Bogu za niego... i nie tylko.
Ale nie sądzę, by można było mnie nazwać światobliwą osobą...

Pozdrawiam

[osmiorniczka030]

Witaj Agalt!

Ciesze sie, ze masz taka pewnosc odnosnie tego glosu. Ja pewnie bym
pomyslala, ze albo zwariowalam albo mi sie wydawalo. A Ty masz
dodatkowo potwierdzenie, ze glos ten slyszala rowniez Twoja Mama. I
jak Ci tu nie zazdroscic?

U nas w rodzinie rowniez zmarla Babcia we snie powiedziala mojej
siostrze, ze jeszcze w tym roku Tata umrze (nic na to jeszcze wtedy
nie wskazywalo) i tak tez sie stalo. Naprawde dziwny jest ten swiat!

Ja tez czuje swego rodzaju opieke Taty nade mna i cala rodzina.
Ziarko do ziarka, wydarzenie do wydarzenia i wychodzi z tego
prawdziwa opieka.

Pozdrawiam serdecznie.

[agalt]

Witaj Ośmiorniczko,

To prawda, że w takich sytuacjach najłatwiej jest poddać w
wątpliwość własny zdrowy rozsądek, czy nawet tak zwaną normalność.
Moja pierwsza reakcja była identyczna. Tak jak napisałam, przez dwa
lata nikomu o tym nie wspomniałam. Bynajmniej nie dlatego, że jestem
taka tajemnicza i chciałam to zachowac tylko dla siebie.

Dziękuję za Twoje posty

Pozdrawiam ciepło
a/

[osmiorniczka030]

Droga Agalt!

A ja Ci dziekuje za Twoje posty, bo takie relacje bardzo mi pomagaja.

Pozdrawiam.

[sonja12]

mocnakrysiu, doskonale cię rozumiem, mojej mamy już nie ma prawie
trzy lata, a ja obraziłam się na boga - własciwie przestałam w niego
wierzyć, kiedyś chodziłam do kościoła rzadko , a teraz tylko chodzę
na msze za mamę.
księdza tez nie przyjmuję , organisty też, wiem ,że mama byłaby zła
na mnie , że tak postępuję, ale mama całe życie chodziła do
kościoła ,a bóg jej nie pomógł. Mimo ,iż minęly trzy lata, brak mi
strasznie mamy, zmawiam wieczorem modlitwę , - ale za mamę.
wiem ,że żle robię , ale jestem zła, barzdo zła na boga.

[tilia7]

Wiarę można odnaleźć tylko w sobie i tylko w odpowiedni dla siebie sposób.Więc
tak naprawdę nikt Ci Mocnakrysiu nic nie doradzi chyba.Sama zobaczysz,czy Twoja
droga pójdzie w stronę wiary czy od niej odejdzie.Kryzys wiary w sytuacji
śmierci bliskiej osoby jest normą.
Co do próśb,których Bóg nie spełnia,to cóż,naiwnością jest oczekiwanie,że
spełniał je będzie i to w takiej formie w jakiej my byśmy tego chcieli.To jest
wręcz nierealne,bo cóż by miał zrobić na przykład gdyby dwie stojące obok siebie
osoby modliły się w jednym momencie :jedna o deszcz a druga o suszę?Bóg nie jest
pierścieniem Arabelli.To tylko kościół nam tak naiwnie i głupio wmawia,że
modlitwą możemy wyprosić wszystko.A to nie jest tak.Jeśli ktoś się modli i
naprawdę w te modlitwy wierzy, to rzeczywiście coś dostaje:siłę,wewnętrzne
wyciszenie,poczucie że nie jest w swoim bólu sam.Ale na spełnienie zachcianek
czy próśb raczej nie ma co liczyć,niestety.

[karnivora]

> Jeśli ktoś się modli i
> naprawdę w te modlitwy wierzy, to rzeczywiście coś dostaje"\


tak

[mocnakrysia]

Bardzo bym chciała w to uwierzyć co pisze karnivora. Im więcej się modlę tym
jest w moim życiu gorzej. Dziś był u nas ksiądz z wizytą duszpasterską. Miałam
go nie przyjmować ale pomyślałam że mama pewnie by nie chciała żebym to zrobiła
i mój mąż bardzo chce normalności i chciał tej wizyty. Powiedziałam księdzu o
moich dylematach a on nie umiał mi nic sensownego powiedzieć i po prostu zmył
się po angielsku. Nie mam szczęścia do ludzi, w tej żałobie, jeszcze nie
spotkałam nikogo na swej drodze kto by mnie pocieszył lub coś wytłumaczył ( no
oczywiście oprócz was tu na forum). Powiem szczerze że liczyłam na jakąś
sensowną rozmowę z księdzem - mam rozumieć że Pan Bóg o mnie nie pamięta.

[agalt]

Witaj Krysiu,
Pan Bóg o Tobie pamieta. Tylko najwidoczniej wierzy w Twoją mądrość
i chce, żebyś do pewnych rzeczy doszła sama. To wielkie zaufanie.
Dobrze, że przyjęłaś księdza. Dobrze, że chcesz bliskim dać
normalność, której potrzebują. A ksiądz też człowiek. Widać źle Cie
zrozumiał. Pewnie odebrał Twoje wątpliwości jako chęć wyżalenia się,
wygadania, a wtedy mądrzej jest nie przerywać ani nie prostować.
Kiedy J był chory, przyjmowali księdza tylko we dwóch z moim synem,
bo ja byłam jeszcze w pracy. J bez włosów po radioterapii, ale pełen
optymizmu, a ksiądz uciekł szybciutko. A to bardzo dobry ksiądz.
Potem, kiedy przychodzil w piątki z Komunią, bo J juz nie wstawał
powiedział mi, że nie chciał wtedy przeszkadzać, bo myślał, że może
J się chce położyć.

jesteś o krok przed nami

[huarani]

Pan Bóg daje nam takie krzyże jakie jesteśmy w stanie unieść uznał, że
jesteś mądrą i silną kobietą. Dlatego nie odwracaj się od niego,
pamiętaj, że Bóg jak żebrak ciągle stoi i czeka obok. a to co spotyka
cię tutaj jest niczym w porównaniu do tego co Pan zgotował tym którzy
go miłują. A ksiądz to tylko człowiek.