Wrażliwość - czy to przechodzi?

[mamaemilii]

Obserwujecie swoje pociechy i na pewno możecie już coś stwierdzić. Czy
wrażliwość naszych dzieci się zmienia? Jak myślicie, czy w przyszłości będzie
im łatwiej? Mam ogromną nadzieję, że tak.
Moja córka jest na dobrej drodze, jak sądzę. Gdy była niemowlęciem, bardzo
wrażliwa była na hałasy, ale to np. już przeszło. Generalnie nie
przeszkadzają jej głośne dźwięki, muzyka. Dopiero w miejscu takim jak sala
zabaw wygląda na zdenerwowana panującą tam atmosferą i hałasami. Ale jak
znajdzie sobie spokojne miejsce, to widzę, że nie hałas ją denerwuje.
Tylko obecność innych, bardziej ruchliwych dzieci Jednak, gdy ma do wyboru
zabawkę głośno grającą i cichą, wybierze tę bardziej cichą...
A jak zmieniają się Wasze dzieci? Czy możecie powiedzieć, że to zmiany na
lepsze?

[anisr]

Hmm...zmieniaja się na pewno ale wrazliwośc wydaje mi sie po prostu cechą
charakteru wiec zmienia sie sposób jej okazywania.Olga ma 6 lat i nie jest juz
niesiała ale wrażliwośc pozostała-w formie przejmowania sie innymi, empatii-
czasem przesadnej,emocjonalnej reakcji na wszystkie zmainy.Np teraz mamy remont
i Olge wciąz boli głowa,jest rozstrojona i wprost mówi że męczy ją to ze nie
wie gdzie jest jej dom-wozimy ja do babci często.

[roseanne]

(nad)wrazliwosc sie zmienia
moj syn ma teraz 13 lat, wiec troszke z innej perspektywy na te problemy patrze-
porownujec dodatkowo z zachowaniem corki potrafie mniejwiecej powiedziec co jest
charakterystyczne dla wieku, a co jest nadwrazliwoscia

co do ubran np syn za nic w swiecie nie zalozy spodnie jeansowych, ale po kilku
latach tylko miekkiej dzianiny (dresy wszelakie) chetnie chodzi w sztruksach

pewne rodzaje halasu - syreny alarmowe np przestaly przeszkadzac, co ciekawe po
wytlumaczeniu dlaczego sa uzywane, czym rozni sie sygnal karteki od strazy
pozarnej itd
a rownoczesnie wciaz nie moge uzyc odkurzacza w pomieszczeniu gdzie on siedzi

ciekawosc i jakby wewnetrzny przymus do uzyskania jaknajdokladniejszych
informacji o tym co i jak ma sie wydarzyc z czasem sie tylko nasilil, ale
przeciez na dobra sprawe, kto z nas lubi nieprzyjemne niespodzianki?

[j_skr]

nie zawsze przechodzi obawiam siejako dziecko byłam bardzo wrazliwa i
niesmiala. bywało że obrażałam się bez powodu, uciekałam i chowałam sie w
różnych dziwnych miejscach. jak chodziłam jeszcze do przedszkola schowalam sie
na strychu na godzine. opiekowała sie wtedy mna i dwójka stasrszego rodzenstwa
ciocia, mało brakowało że zadzwoniłaby na policję.w pierwszej klasie szkoly
podstawowej bałam sie poprosic pania,żeby mnie puściła do ubikacji-rezultat
mokre spodnie. bardzo czesto zamykalam sie w sobie i długo trzeba było wyciągac
ze mnie co złego się stało. do dzisiaj mi mi to zostało. Pózniej, w szkole i na
studiach było lepiej ale wciaz w kluczowych momentach zycia ogarnia mnie ogromny
stres.Tak było np. w mojej pierwszej pracy- skonczył sie na lekarstwach i
terapii u psychologa.zastanawiam sie na ile moja wrazliwosc to skutek rozwodu
rodziców(miałam 6 lat- juz dużo wcześniej "dziwnie" sie zachowywałam) a na ile
sprawa genów.
pozdrawiam

[zuzanna56]

Mój syn był dzieckiem bardzo nieśmiałym i wrażliwym. Gdy miał 4 lata urodziła
mu się siostra. Zawsze była w niego wpatrzona i to on był dla niej wzorem.
Pomagał jej w różnych sytuacjach, z którymi sam by się nie zmierzył. Był po
prostu jej opiekunem np. na zabawie karnawałowej albo na placu zabaw i ta rola
pomogła mu samemu przezwyciężyć nieśmiałośc. Teraz nie wierzy,że kiedyś na
spotkaniach rodzinnych siedział pod stołem.

[goshka]

Wydaje mi sie, ze wrazliwosc na pewno do konca nie przechodzi, bo to cecha
charakteru, czlowiek po prostu z wiekiem uczy sie troche mniej wszystkim
przejmowac, nabiera pewnosci siebie.
Moj synek jest wrazliwy, ale widze pewne "postepy", zwlaszcza jak jest z nami,
odywa sie do Pani w sklepie, nie uceka juz na raczki, jak widzi psa, nawiazuje
kontakt z innymi dziecmi, a czasem nawet zgodzi sie poplywac na plecach)

Goshka

[magdus74]

Cześć, znamy się z innego forum - histeryzująca 2,4 latka. U mnie jest
podobnie ,jak u Ciebie. Myślę,że mała lubi dzieci, ze śmiechem i
podekscytowaniem mówi o spotkaniach z nimi,ale gdy już jest nawet w niewielkiej
grupie,trzyma mnie cały czas za rękę,nie chce nic powiedzieć i raczej nie
włącza się do grupowej zabawy. Za to w domu bystrzacha i wesołek. Przy
dorosłych ma mniejszą tremę. Właśnie myślałam ,jak ją trochę otworzyć, bez
zbędnego nacisku. Póki co, po prostu chodzimy na plac zabaw,raz w tyg na
zajęcia, czasem jakieś kulki. Podobno ja i mąż , moja siostra też byliśmy
podobni, teraz jest w porządku(chociaż do przodowników pracy nie należymy),a
więc to dodaje mi otuchy.