Nauczcie sie z tym zyc

[misiaczekmoj]

Chcialabym powiedziec mamom zeby w pierwszej kolejnosci zajely sie soba gdy maja dziecko niejadka
Wasz stres < wasze zmartwienie ze dziecko nie je jest wyczuwalne przez dziecko i nie bedzie ono wtedy jadlo bo jedzenie bedzie mu sie kojarzyc ze stresem
Musicie totalnie wyluzowac dajac dziecku decydowac czy chce jesc> nawet gdyby mialo to oznaczac ze dziecko nie bedzie jadlo nic
Jemu to przejdzie jezeli przejdzie i wam< dziecko nie je dla mamy< dziecko ma jesc dla siebie i ma czuc ze je dla siebie i dla przyjemnosci < wtedy dopiero jest w stanie pokochac jedzenie
Moja corka nie chciala jesc< do dzis nie je wiele ale nie czuje sie zmuszana do jedzenia > juz sie nauczyla ze je dla siebie
Skonczylo sie stresowe karmienie>
I teraz co mi pomoglo sie wyluzowac i przelozyc odpowiedzialnosc na dziecko?
Informacje na temat inedii czyli niejedzenie< poczytajcie i uwierzcie ze takie cos istnieje bez wzgledu co o tym myslicie
Przestalam sie bac ze dziecku sie cos stanie< ze bedzie slabe schorowane
Nie denerwuje sie jak nie zje< jak wypluje itp
Co ciekawe i tak tyje>
pozdrawiam
ps: te znaczki< to zamiast przecinkow bo kot mi na klawiature wszedl i cos wlaczyl i nie mam przecinka

[slonko1335]

Zapomniałaś tylko o jednym często niejedzenie dziecka z czegoś wynika i nie
jest tylko fanaberią matki. Dzięki Bogu nie posłuchałam lekarki która dawała
takie "mądre" rady jak ta tutaj i porządnie zdiagnozowałam dziecko...wyleczona
pięknie je, przybiera na wadze i rośnie....

[jakubniejadek]

Nie jest to normalne to zdrowe niemowle , a tak jest w moim
przypadku, synek ma 9 miesiecy odmawia jedzenia. Diagnozowany był w
szpitalu i nic wyszło. Pewnosci nie mam czy zrobiono wszystkie
specjalistyczne badania.
Nie mam pojecia do jakiego specjalisty się udać.
CHodzimy co jakiś czas do gaastrologa, srednio co 2 miesiace, wizyta
polega na zwazeniu dziecka, i przepisaniu ketotifenu po którym
dziecko przez kilka dni jadło ładnie a potem katastrofa całkowita
niechec do jedzenia.Odstawilismy ten lek bo bo nim synek miał dziwne
odruchy, wygladało to jak by był pijany czy m,iał lekkie napady
padaczki,. W tej chwili od ponad 3 miesiecy nie przyjmuje tego leku
jje bardzo mało i często na spiocha. Za to pije chetnie ale od wody
czy soku nie utyje.
Pozdrawiam wszystkie mamy i może ktoś p[oda mi namiary na dobrego
lekarza czy szpital który pomógł.
Ps.Spotkałam się przypadkiem z mama tez skrajnie zagłodzonego
niejadka. Chłopiec jadł bardzo mało, majac rok czasu dopiero
siedział , był słąby bo strasznie niedozywiony. Robiono mu wszelkie
ponoć mozliwe badania i wszystko ponoc było ok. Po 2 latach
pielęgniarka przypadkiem go obejrzała i mjówi tak ; wie pani on ma
strasznie powiększone migdały; i to było przyczyną braku apetytu.

[misiaczekmoj]

Moja corka jest starsza ma osiemnascie miesiecy i po niej jest latwiej zobaczyc czy powodem niejedzenia jest jej emocjonalny stosunek do jedzenia.Zdarzylo sie gdy jak nie patrzylam to sobie fajnie spokojnie jadla ,a jak popatrzylam to przestawala.Po tym bylam przekonana ze takjaby nie chciala jesc dla mnie, za bardzo sie przejmowalam kiedys.
Twoj ma dziewiec miesiecy i trudniej zaobserwowac.
Czy Twoj maly chetniej je sniadania?A co je ,a czego nie?

[slonko1335]

Moją córkę też zdiagnozowano dopiero jak miała 3 lata, tyle czasu się męczyła bo
pediatra miała właśnie takie podejście jak autorka wątku, robiła ze mnie
przewrażliwioną idiotkę i bagatelizowała problem. W kółko słyszałam niech Pani
odpuści jak zgłodnieje to zje, problem tylko w tym, że nie głodniała i nie
jadła, no nie kłamię - jadła tyle aby przeżyć i chudła, chudła. Mam jeden wypis
ze szpitala na którym mam napisane dziecko niedożywione z niedowagą i
niedowzrostem, fakt ten nie skłonił lekarzy aby zbadać coś więcej poza cholerną
morfologia i żelazem które zresztą jakimś cudem świetne miała, "taka jej uroda,
Pani też jest drobna..."

[misiaczekmoj]

Sens mojej wypowiedzi:Nie przejmowac sie, nie denerwowac, nie stresowac sie,nie wmuszac dziecku, niezabiegac
Powyzsze nie oznacza nie szukania dobrego lekarza czy nierobienie badan.
Wiec nie porownuj mojej wypowiedzi z lekarza wypowiedzia.

[slonko1335]

Sprowadziłaś niejadztwo do problemów matki a nie dziecka i tak jak pisałam
wszystko świetnie pod warunkiem, że rzeczywiście to tylko matka jest
przewrażliwiona a nie przyczyną niejadztwa dziecka jest jego choroba. Sens
Twojego posta jest taki, że mamy odpuścić pilnowanie coby dziecko w ogóle coś
zjadło a ono nagle w cudowny sposób jeść zacznie. Jak mam się nie przejmować
tym, że dziecko nie je, że ginie w oczach, jak ma mnie to nie stresować chyba
musiałabym być nienormalna i mieć gdzieś to co się z nim dzieje, fakt to
znacznie łatwiejsze niż poszukanie przyczyny.

Wklejam Ci myśl przewodnią tego forum która widniej na samej górze:

WAŻNE SŁOWA OD NAS DO NOWYCH GOŚCI:

... zdrowe dziecko nigdy się nie zagłodzi samo, ale choremu może się to zdarzyć ...
... nie oceniajcie zbyt pochopnie

[jakubniejadek]

Moje dziecko nie ma ulubionych potraw. Nie ma potrawy która jje
chetniej a którą mniej chetniej.
Dzisiaj rano zjadł mleko zagęszczone sinlakiem przez smoka całe 90ml
po 12 godzinnej przerwie, jestem szcześliwa.Często jak poprzedniego
dnia zje około 14 po południu to następnego dnia dopiero tez około
mtej godziny. Dokarmiam go przez sen ale nie zawsze jest to możliwe.
Ostatnio przez 3 tygodnie odmawiał tego sposobu podawania pokarmu a
i świadomie jadł 2 razy dziennie po około 90ml. Podawałam mu wtedy
fantomalt do posiłków i do picia a i tak przaz tydzień schudł pół
kilo.
Na spiocha go karmie ale to nie sa jakieś ogromne ilości maz 300ml
mleka, w sumie od 4 misiecy nie jada wiecej na dobe łącznie niz 400
do 450ml.
Nawet jak się przegłodzi tzn nie jje kilkanaście godzin to wypije
max 90ml a zje z 6 łyzeczek obiadku a reszte wciskamy zabawiajac .W
ruch ida zaluzje , pokrywki, wyłączniki swiatła, itp.
Problem z jedzeniem zaczął się bardzo wcześnie bo około 5 tygodnia
zycia, dziecko zaczęło wtedy zjadać z dnia na dzień coraz mniej aż w
końcu odmówiło około 10 tygodnia jedzenia całkowicie.
Badania w szpitalu nic nie wykazały. Gastrolog bardzo dobry lekarz i
ceniony nazwiska nie podam, stwierdził na podstawie objawów , nie
robiąc żadnych badań ze on ma refluks zołądkowo.przełykowy.
Sprawdzilismy to jak miał 5 miesiecy i dziecko nie ma refluksu.
Nie wiem co może mu dolegać. Lekarze nie wiedza , a może ich wiedza
jest skapa. Najłatwiej jest powiedzić ze tak jest albo ze to wina
rodziców niz pogrzebać głębiej i doszukać sie przyczyny.
Może króras z mam podpowie mi co dolegało ich dzieciom a moze to
samo dolega mojemu.
Pozdrawiam

[kerry_weaver]

Zgadzam się w 100% w przypadku dziecka zdrowego.
U nas najgorzej było z jedzeniem, kiedy dziećmi opiekowała się
niania - była kucharka w żłobku, przekonana że najważniejsze jest
co, i ile dziecko zje. Niania była cudowna, jeśli chodzi o opiekę i
zabawy, ale miała kręćka na punkcie jedzenia. Potrafiła wpaść w
rozpacz i płakać bo po X godzinach namawiania córka zjadła tylko
parę kęsów.
Mnie też było ciężko i stale się martwiłam że dziecko nie je.
Najgorszy był 2-3 rok życia, wieczne namawianie, ganianie z
talerzem, wpychanie przy bajce, zabawianie, każdy posiłek to walka z
dzieckiem. Dzieckiem upartym, które w tym wieku jest z natury
jeszcze bardziej uparte. Posiłki zakończone tym, że dziecko pluło a
ja byłam roztrzęsiona i wściekła.
U mojej córki problemem jest nie to że nic nie je, a to, że odmawia
nawet spróbowania czegokolwiek spoza krótkiej żelaznej listy potraw.
Je mało, wybiórczo, skubie. Ale potrafi powiedzieć że jest głodna.
Ale jakoś tam rośnie i tyje, mozolnie po 10 centylu, choć z moim
potencjałem genetycznym nie ma sensu spodziewać się więcej. Po paru
latach nauczyłam się odpuszczać, widzę że nic złego się nie dzieje,
trudno, taki model się trafił. Chociaż zazdrość skręca kiedy dziecko
znajomych je obok ze smakiem np. ogórkową i gulasz z buraczkami, a
moje wybiera z ogórkowej ziemniaki i czyści je z "niedobrego" płynu,
a z gulaszu zjada suchą kaszę.
Nadal czasem to męczy psychicznie. Urlop, idziemy na obiad, na co
masz ochotę? Spaghetti bym zjadła. Zamawiamy spaghetti i dramat,
kluski nie takie, sos ma nieodpowiedni kolor i do tego wszystko
posypane czymś wstrętnie zielonym, dziecko wybrzydza, marudzi,
skubie dwie łyżki z miną męczennicy kiedy mówię że jeśli nie zje, to
nie będzie miała siły iść na plac zabaw, po czym oznajmia: nie
jestem już głodna. A starszy brat zjada swoje spaghetti bez problemu
i wykańcza porcję siostry. I te wieczne licytacje i miauczenie: zjem
jeszcze trzy kluski i będę mogła iść na plac? Zjem jeszcze dwa
kawałki kotleta, dobrze? Czy wystarczy jak zjem trzy gryzy bułki?
Pro-o-oszę!
Ciężko jest to przetrwać bez stresu i zdenerwowania. Od kilku lat
staram się wyluzować, inaczej dawno bym zwariowała, a mimo to zdarza
się że stare schizy wracają i posiłek zamienia się w walkę z
niejadkiem.

Do tego to samo dziecko, jeśli mu się pozwoli, jest w stanie zjeść
na raz trzy kulki lodów, duży kinowy popcorn, mega-pakę
najostrzejszych chipsów paprykowych, wielkie frytki. Co jest
podwójnie frustrujące, bo znaczy że nie ma żadnych
problemów "technicznych" - z przełykaniem, pojemnością żołądka,
nietolerancją itp. Problemem jest wyłącznie upór. Nie spróbuje
nowego warzywa ale nowy smak chipsów? z radością. To mnie czasem już
zupełnie załamuje.
Trzeba wyluzować tylko trudne to jest jak nie wiem co.

[misiaczekmoj]

U mnie bylo to samo.Jak byla mala to zabawialismy ja, ale to jedynie pogorszylo sprawe i odmowila jedzenia.Przestalam ja wazyc by nie zwariowac patrzac na to co czyta waga.
I tak chyba stala z waga ale rosla.
Latalam za nia, cudowalam by zjadla a ona nie chciala dla mnie jesc.
W koncu postanowilam ,ze musze sie nauczyc tym nie przejmowac i bylo ciezko.Kompletnie nie pytalam czy chce jesc , tylko czekalam jak sama sie zainteresuje i na ile sie zainteresuje.
Jedynie specjalnie czesto cos sama jadlam.
I pomalutku zaczela sie interesowac, podchodzila biorac po kawalku.
Nie bylo latwo bo nie jadla wiele przez to.Dobrze szlo jej sniadanie ,bo byla wyglodzona ,a tak to jadla tyle by zoladek nie wolal.
I tak zaczela miec dni kiedy bardzo ladnie jadla , czasem znowu nic ale trwalam przy uczeniu jej odpowiedzialnosci za jedzenie.
Teraz nie wypluwa, potrafi polubic cos nowego, je z przyjemnoscia, nie ma wogole stresu wokol jedzenia juz w naszym domu.Ja nauczylam sie z tym zyc.I wiem ze jeszcze beda dni jak cos nie bedzie miala ochoty jesc.
Powoli nauczy sie jesc wszystko, przyjdzie na to czas,sama zawola.

[perlai]

trudno się nie przejmować i wyluzować, gdy dziecko (tak jak moje)
miało 10 msc i ważyło 5 kg...

[jakubniejadek]

Rozumiem co czujesz
Gdybym sie nie przejmowała i nie dokarmiała jak spi a obecnie nie
dodawała do posłków fantomaltu to pewnie moje 9 miesieczne dziecko
tez wazyło by 5 kg. A tak ma wage w tej chwili 7900 i jest tylko
ciut pod siatka centylową.

[lizbetka]

Jestem mamą najstarszego tu chyba niejadka - córka ma ponad 7 lat.
Asia nie lubi i nie chce jeść od urodzenia. Moje dziecko nie jadło, nawet gdy
po wielu miesiącach odpuściłam i przestałam się przejmować. Nie miało znaczenia
to czy ją namawiam, czy nie zwracam na jej niejedzenie uwagi- ona i tak nie
jadła. I tak jest do tej pory, ona po prostu nie chce jeść. Dziecka, które ma
problemy zdrowotne nie uleczy obojętność matki. To nie jest takie proste, niestety.

[analist73]

Łatwo powiedzieć nie przejmować się. Zauważ, napisałaś "Co ciekawe i tak tyje".
A co mają powiedzieć osoby których dzieci nie jedzą i nie tyją albo go gorsza
chudną? Też mają się w pierwszej kolejności zająć sobą?

[misiaczekmoj]

Czy latwo mi mowic?Ja bylam tam gdzie wy dziewczyny, przejmowalam sie, wyrywalam wlosy z glowy, ryczalam i patrzylam na moje dziecko z wielkim bolem bezsilnosci i z obawa o jej zdrowie.
Fakt ze nie miala tak tragicznej wagi jak poprzedniczka pisala o pieciu kilogramach, ale mysle ze bysmy tam byli gdybym nie zmienila sie.
Co do niejedzacej siedmiolatki- ona juz jest duza, jest trudniej, duzo trudniej.Ja zaczelam uczyc sie innej perspektywy jak Ania miala cos ponad rok, zajelo tylko pare miesiecy zeby moc normalnie funkcjonowac bez obsesji na punkcie niejedzenia.
Jak wykluczasz medyczne przyczyny niejedzenia to trzeba tak jakby na nowo przedstawic dziecku jedzenie.Malymi kroczkami bo i Ty malymi kroczkami sie uczysz innej perspektywy i sposobow w jaki mozna dziecko nauczyc ,ze jedzenie jest przyjemnoscia a nie nakazem matki.

Nie w pierwszej kolejnosci bo tutaj kolejnosci nie ma, ale w przypadku tak niskiej wagi tez nalezy zachowac spokoj ,bo dziecku w takiej sytuacji jest zbedny.Dziecku potrzebna odpowiednia postawa matki, ale oczywiste ze jest to strasznie trudne -jednak do wykonania.
Strach matki o swoje dziecko jest niezmiernie wielka, ale czy sluzy?

[misiaczekmoj]

Jakze mylne jest stwierdzenie ze ta postawa oznacza obojetnosc.
Moze z Twojego punktu widzenia....

[perlai]

misiaczkumoj, nie obraż się, ale piszesz bzdury. twoje rady są dobre
dla mam, których dzieci jedzą, ale swoim rytmem. tzn. podjadają cały
dzień i przez to nie chcą jeść normalnych posiłków o ustalonych
porach, bo nie odczuwają tak naprawdę głodu. wówczas zrobienie
bilansu, co dziecko je i pije w ciągu dnia rozwiązuje sprawę i można
się wwyluzować.
inaczej wygląda cała sytuacja, gdy dziecko nawet bardzo małe, kilku
miesięczne poprostu nie je. a jak zje to zwymiotuje. wierz mi, nie
wiesz przez co się przechodzi i jak bardzo denerwują rady typu "jak
zgłodnieje, to będzie mieć apetyt (półroczniak!)" moja półroczna
niegdyś córka była przetrzymana bez karmienia kilka razy i wiesz co,
nawet po prawie 24 h nie chciała nic jeść. niestety, byłam tak
głupia, że zrobiłam taką próbę:( za radą "mądrej" lekarki. niestety
też, żadnych wniosków z tego eksperymentu nie wyciągnięto i moje
dziecko nadal nie dawało się karmić i było niedożywione.
hipotroficzne, jak to ładnie opisują w wypisach szpitalnych.
w końcu przez przypadek została odkryta przyczyna niejedzenia
(grzybica i pasożyty), po leczeniu córka je rewelacyjnie i wszystko
w ramach diety (nie może jeść glutenu, mleka i słodyczy). niestety,
skutki niedożywienia w postaci wolniejszego rozwoju psycho-
motorycznego są widoczne aż do dzisiaj.
dlatego proszę cię, nie udzielaj takich autorytatywnych rad, bo o
niejedzeniu przez dziecko wiesz niewiele... na szczęście...

[polaa27]

Zgadzam się z Perlai, że Misaczekmój napisał pewnie z rozpędu bardzo
uogólniający post. Pewnie jest w tym dużo mądrych rad, ale niestety odnoszą się
one tylko i wyłącznie do zdrowych dzieci. Jeśli dziecko ma problemy zdrowotne
związane z niejedzeniem (np. refluks) to żadne wyluzowanie, odpuszczenie nic nie
pomoże. A właściwie zaszkodzić może tylko, bo tu akurat można się nie doczekać
aż dziecko zgłodnieje.

Perlai możesz napisać przy okazji jakie badania robiłaś i na jakiej podstawie
zlecił Ci je lekarz?

[perlai]

jak napisałam, grzybicę zdiagnozowano u małej przez przypadek. gdy
miała prawie póltora roku (i 6,8 kg) pojechaliśmy do pewnej lekarki,
by poradziła w sprawie jej opóźnionego rozwoju i zaburzeń
zachowania. ta lekarka stwierdziła niedożywienie (żadna
niespodzianka) spowodowane grzybicą, a tę grzybicę orzekła na
podstawie wyglądu skóry i śluzówek (wysypki, ciemieniucha, wiecznie
odparzona pupa) i wywiadu (awersja do jedzenia, wymioty,
zatwardzenia, częste zapalenia płuc, itp). potwierdziła to
biorezonansem. nie robiliśmy innych badań, zastosowaliśmy leczenie i
okazało się, że był to strzał w dziesiątkę. normalnie grzybicę
wykrywa się w badaniu kału.

[kerry_weaver]

Pewnie jest w tym dużo mądrych rad, ale niestety odnoszą się
> one tylko i wyłącznie do zdrowych dzieci.

Tak, post jest bardzo mądry i przydatny dla matek takich dzieci jak
moje - zdrowe ale uparte, mieszczące się w siatce centylowej.

Ja bym tylko prosiła o więcej szczegółów na temat
tej "odpowiedzialności za jedzenie". Bo z obserwacji,
odpowiedzialność za to, co i ile je, widzę dopiero u starszego
dziecka, 10-letniego. Mój syn dopiero niedawno zaczął przyjmować do
wiadomości takie rzeczy że nie należy wrzucać w siebie byle czego,
że są rzeczy zdrowe i niezdrowe, tuczące i nietuczące, że powinien
swiadomie wybierać co je bo od tego zależy jego zdrowie i wygląd.

[misiaczekmoj]

Kazda rada nie jest dla wszystkich, tak jak i moj post.

Dziecko od urodzenia jest odpowiedzialne za to co je i ile, czyz nie?My dostarczamy dziecku, a reszta nalezy do niego.To sie zmienia gdy dziecko nie je za duzo, ma mala wage i matka zaczyna wpychac jedzenie zabawiajac(czyli dziecko kilkumiesieczne, moze tygodniowe)
Oczywiscie matka chce dobrze ,ale to nie jest wyjscie.Wtedy mozna sie spodziewac, ze dziecko bedzie miec niechec do jedzenia ,bo wlasnie zagubila sie gdzies odpowiedzialnosc , matka ja przejela.
Takie dziecko poprostu trzeba nauczyc(wieksze dziecko) najpierw ze je dla siebie ,potem ze musi zawolac , wyciagnac buske do lyzeczki jezeli chce jesc , matka tylko dostarcza, stwarza okazje do jedzenia.
Dziecko zdrowe, wciaz z instynktem przetrwania zacznie jesc tylko trzeba mu pomoc w tym.

[lizbetka]

Dziecko zdrowe nigdy nie będzie odmawiało jedzenia. Będzie jadło mniej lub
więcej, ale będzie jadło. Takiemu dziecku nie jest potrzebna żadna pomoc.
Przejściowa niechęć do jedzenia może wynikać z tzw. skoków rozwojowych, z
nabywania nowych umiejętności, infekcji.
Jeżeli mamy do czynienia z dzieckiem, które uparcie odmawia jedzenia, nie
przybiera prawidłowo na wadze, nie rośnie, spada z siatki centylowej, to już nie
jest zdrowe dziecko i należy mu pomóc.
Przez wiele lat byłam utwierdzana przez wielu mądrych lekarzy , sztab
psychologów oraz przez wszystkich innych mądralińskich że moje dziecko nie je bo :
"szantażuje nas", "próbuje zwrócić na siebie naszą uwagę", "zbyt wielką wagę
przykładamy do tego by jadła, należy nie zwracać uwagi", "wyrośnie z tego ",
"zdrowe dziecko się nie zagłodzi".
Zdrowe dziecko się nie zagłodzi, chore również, czego przykładem jest moja
córka. Ona je tyle by przeżyć, nie tyle zaś by rosnąć i tyć.
Dla mnie jest jasne,że gdy dziecko je niewiele, ale rośnie, tyje to nie ma
potrzeby robić z nim cokolwiek.
Misiaczekmoj- moje córa ma 7 lat i waży 16 kg, wzrostu ma 110 cm. Wygląda na
czterolatkę.
Nigdy nie stosowałam wobec niej przemocy- bo dla mnie to przemoc wpychanie na
siłę, trzymanie w foteliku, zmuszanie do jedzenia.
Ale tez nie pogodziłam się z tym że ona jeść nie chce. Że każdy posiłek to
proszenie by choć usiadła i spojrzała co jest na talerzu. Że potrafi nie jeść
przez wiele godzin i twierdzi że nie jest głodna. Że to "coś " co jej dolega
powoduje że nie czuje apetytu a co za tym idzie nie rośnie i nie tyje.
Dlatego cały czas szukamy odpowiedzi na pytanie co jej dolega. "Uczenie " jej
jedzenia, tak jak radzisz , nic nie da. Ona nie jest odpowiedzialna za to co je,
bo niestety, niepilnowana, nie pamięta że ma zjeść.
Jeszcze raz powtórzę- jeśli dziecko jest zdrowe nie ma potrzeby "uczenia" go
jedzenia, bo ono ma te umiejętność zakodowaną. Jeśli chore, to "uczenie" nie da
nic. Wtedy należy znaleźć przyczynę i rozpocząć leczenie. Pozdrawiam.

[misiaczekmoj]

A co sprawia, ze po siedmiu latach, badaniach i wizytach u lekarzy nadal uwazasz ,ze jest chora i szukasz co JEJ dolega?

[lizbetka]

W Polsce diagnozowanie dziecka z niedowagą i niskorosłego, w dodatku, jest to
droga przez mękę. Przez wiele lat byliśmy odsyłani od poradni, do poradni, z
tych wizyt nic niestety nie wynikało. Długo byłam utwierdzana przez lekarzy że
problemem mojej córki sa schorzenia gastrologiczne, nikt nie łączył jej
niedowagi, niechęci do jedzenia z problemami endokrynologicznymi. Gdy przestała
rosnąć prawidłowo, długo twierdzono że sobie wymyślam i tak drobne dziecko
wysokie nie będzie.
Dużo czasu minęło nim znalazłam lekarzy zainteresowanych problemami mojej córki.
I jeszcze jedno- przeczytałaś jaki wzrost i wagę ma moja córka ? Prognozowany
wzrost mojego dziecka (nie wzięto pod uwagę tego że z roku na rok krzywa
centylowa cały czas się odchyla i przyrost zwalnia ) to max 130 cm.

I Ty się pytasz dlaczego ciągle szukam ?

[misiaczekmoj]

Zapytalam dlaczego szukasz u swojego dziecka CHOROB ,kiedy po tylu latach moze miec poprostu zaburzenia jedzenia zwiazane z emocjonalna czescia psychiki.

[misiaczekmoj]

Zpytalam dlaczego szukasz ze to JEJ dolega ,a nie TOBIE?
Rozszerze co mam na mysli ,bo moze byc to znow ,zle zrozumiane ,a tak nie chce.

Tobie dolega znaczy masz przekonania, ktore blokuja ja zarowno i Ciebie.
Przelewasz na nia swoje emocje(zamartwianie, poczucie winny itp.)kiedy ona i tak ma swoich zanadto.
Wiem ze robisz co mozesz i potrafisz, ale popatrz na sprawe moze troche bardziej z emocjonalnego punktu widzenia.Z jakiegokolwiek powodu nieje napewno przyda sie.Pozdrawiam

[lizbetka]

Nie widzę powodu bym miała szukać powodu niejedzenia mojej córki w sobie a nie w
niej. Oprócz tego że Młoda nie za bardzo chce jeść ma sporo objawów chorobowych
i błędem byłoby zaniedbać ja pod kątem własciwej diagnostyki.
Ty sugerujesz, ze blokuję swoje dziecko, ze moje zmartwienia i poczucie winy
wpływają na jej apetyt. I niestety mylisz się. Borykam się z problemem
niejedzenia Asi już 7 lat i gdybym tyle lat martwiła się o to czy ona zjadła
obiad czy nie , pewnie bym już dawno zwariowała.
Prędzej zmartwiona jestem tym, że w kraju, w którym mieszkam, oczekiwanie na
wizytę u genetyka trwa 9 miesięcy, że wyniki ze szpitala otrzymuję po pół roku,
że lekarz endokrynolog mierzy moją córkę zeszytem przy ścianie i diagnozuje ja
w ciągu 5 minut, bez żadnych badań.
Chorobliwy, przewlekły brak apetytu u dziecka rzadko kiedy wynika z tego matka
"blokuje" dziecko. Częściej powoduje go choroba.
Wykrycie złożonego, wrodzonego problemu zdrowotnego nie trwa 5 minut i nie
wystarczy do tego jedna wizyta u lekarza.
Bywa czasem że trwa to lat kilka i tylko determinacja rodziców sprawia że
dzieci są właściwie zdiagnozowane i leczone.

[misiaczekmoj]

Czyzby jestes w UK?

Czemu u genetyka, jak moge wiedziec?I czy sa juz jakies podejrzenia ,wiesz juz cos?

[misiaczekmoj]

A jakie inne objawy chorobowe?

[amoch1]

[amoch1]

przepraszam, coś mi nie wyszło ;-))
nowa tu jestem, naprawdę można nauczyć sie z tym żyć? próbuje od
ponad 2 lat i nie mogę, moja córka ma 4 latka i waży 11.5 kg,
schudła 20 dkg od wrzesnia kiedy poszła do przedszkola.nie mam juz
siły.. a najgorsze jest to że młodsza 2-latka bierze z niej
przykład...

[misiaczekmoj]

Moja Ania ma teraz rok i dziesiec miesiecy i wazy 11 kg.
Czasem potrafi zjesc bardzo ladnie, roznie bywa w zaleznosci od humoru.
Jeszcze sie troche przejmuje tym ze nie je, ale najgorszy strach o jej zdrowie , zycie- przeminal.Od tamtej pory jedzenie nie jest codziennym tematem, jak nie chce jesc to nie daje, nie wmuszam , nie prosze.Stawiam na stol , ona wie gdzie stoi i jak chce to sama mowi.
Ostatnio wyskoczylo jej cos na twarzy, zrobil sie liszaj , dostalam na to leki i kazano zmniejszyc spozywanie nabialu , czyli jej glownego posilku.Przerzucamy sie na zdrowe jedzenie kaszek mannych, kukurydzianych , zboza, slonecznik ,orzechy, pestki dyni itp
Od kilku dni wiec nie daje jej tego co najbardziej lubi.Wprowadzam nowe menu, bedzie musiala sprobowac nowe rzeczy jak powyzej.
Jeszcze pracuje nad soba by wogole sie nie przejmowac , o dziwo sama zaczelam jesc mniej, poprostu nie mam ochoty na wiecej a tyje(chuda jestem wiec mi to na reke).Jem jak mam ochote ,nie jak musze.
Strach o niejedzenie u dziecka zaszczepia sie jemu wiec trzeba sie nauczyc z tym zyc przynajmniej do normalnego funkcjonowania.
acha, wlasciwie inedia czyli zdolnosc do niejedzenia dala mi ta wiare i pozbawila strachu i jest dobrze pozdrawiam

[nakoma31]

misiaczekój,zgadzam się z Tobą.Mimo,że moja córeczka ma dwa latka i
1,5 miesiaca,waży 9800,mierzy 82 cm i od roku robimy różne badania i
wiem,że jeszcze wiele róznych przed nami,bo jesteśmy na etapie
szukania przyczyny jej niedowagi i niskorosłosci.Mała miała
anemię,póki co nie wykryto u niej żadnej choroby,ale ostatnio
wyszło,że ma bardzo niski poziom tsh,ledwo w normie się mieści i za
2 miesiace trzeba powtórzyć badanie.No i przez te wszystkie
badania,dostałam schizy.Mała je bardzo mało,a często odmawia w ogóle
jedzenia.Zaczęłam więc prosić ja by jadła,doszło do tego,że to ja
zaczęłam ją karmić,nie chciało jej się trzymać
łyzeczki,chlebka,nic.Potem nie chciała wcale jeśc ode mnie,więc
karmiły ją maskotki,pacynki.Z czasem i od zabawek nie
chciała.Zniechęciła się do jedzenia od tego mojego
kombinowania.Wiem,że popełniłam błędy.Teraz jak nie chce to nie
je.Potrafi sama się upomnieć o jedzenie,ale nawet wtedy zje bardzo
mało.Czy jest zdrowa?Czy anemia była jej jedyną chorobą i dlatego w
pewnym momencie spadła ze swojej krzywej?Czy jest "tylko" niejadkiem?
Tego jeszcze nie wiem...Wiem jednak,że nie mogę być taka
nadgorliwa,więcej zje bez zaczęcania niż wtedy kiedy próbowałam jej
ciągle coś podsuwać.Mam nadzieję,że moja córeczka nie będzie miała
zadnej choroby,ale zrobię wszystkie możliwe badania i będę się o nie
domagała,bo dziwne zeby dwulatek miał wagę ok.10 miesięcznego dziecka
(pocieszam się,że może u niej to geny,ja-155cm,mąz 172cm)Rozumiem co
chciałaś powiedzieć w swoim poście i popieram.

[misiaczekmoj]

nakoma31, ciesze sie ze sobie jakos radzisz , moze jak obejrzysz ten film to poczujesz sie lepiej i bedziesz sie mniej bala o corke.

[nakoma31]

Poparłam Twoją wypowiedź,bo w moim przypadku naciskanie by córka
jadła pogorszyło sprawę,myslałam,że chodzi Tobie tylko o to.Jednak
zupełnie nie wiem co ten filmik ma mieć wspólnego z naszymi
dziećmi,z niejadkami lub dziećmi chorymi...Nie cierpię takich
dziwnych spotkań i ludzi,ktorzy uczęszczaja na nie.Ci dopiero mają
schizy i gadają bzdety,a w ogóle śmierdzi jakąś sektą.

[misiaczekmoj]

Tak, chodzilo tylko o to.