kobieta DDA w stałym związku

[tussinka]

Witajcie Kochani,

długo nie wierzyłam, że spotkam kogoś, kto mnie pokocha i będzie chciał ze mną
spędzić życie.
Teraz jest taki ktoś, bardzo się kochamy, mieszkamy razem, planujemy ślub w
przyszłym roku. I powinno być pięknie...
Ale mnie od jakiegoś miesiąca coś zaczęło "odbijać". Jestem strasznie
przewrażliwiona, zwłaszcza na punkcie krytyki mojej osoby,
bardzo często płaczę i zastanawiam się, czy jestem szczęśliwa, czy nie
powinnam odejść.
Wczoraj zrobiłam coś, czego kompletnie się po sobie nie spodziewałam.
Zaczęłam robić wyrzuty mojemu mężczyźnie, że wyjechał na weekend do swoich
rodziców. Poczułam się opuszczona, odrzucona, jakby nie wiem, jaka tragedia
się stała. Dziwne, bo sama zawsze ceniłam sobie wolnosć i byłam bardzo
zadowolona, że mój ukochany mnie nie ogranicza w wyjsciach i wyjazdach bez niego.

Czy dopadł mnie jakiś syndrom DDA? czy moje reakcje sa normalne?
Jak się domyslacie, nie mam dobrych wzorców związku z domu, ani z poprzednich
relacji, nie wiem, co dobre, co złe. Stąd pytania.


-----------------
life is good :)

[skowronek107]

jakbym czytala o sobie, lek, strach, ze mnie opusci, i ze jak mnie
jeszcze nie opuscil to pewnie niedlugo sie rozmysli, ze co on robi
jak mnie nie ma obok niego, ze pewnie umawia sie z innymi, o boze -
koszmar w mojej wlasnej glowie ktory sobie sama zafundowalam.
plakanie dosc czesto - to chyba z napiecia lekowego, bole glowy itd
itp. ale tak jak nizej napisalam - nauczylam sie skupiac na dzis,
zamiast na jutrze.

ale wiedzialam ze moje mysli sa bezpodstawne, ale nawet jesli
podstawne, to nauczylam sie czekac i wierzyc ze moja podswiadomosc i
sila wyzsza sie o mnie troszcza i ze podejmuje odpowiednie decyzje,
i ze swiat sie nie zawali jak troche poczekam i zobacze co sie
stanie.
no i jeszcze zamiast myslec o tym co bedzie ze piec lat, zaczelam
sie skupiac na dzisiaj i czy na nastepna randke sie umowimy. a
myslenie o tym czy to 'ten', czy bedzie ze mna za 5 lat staram sie
odsuwac od siebie.

pozdrawiam i zycze powodzenia

[tussinka]

Lęk przed opuszczeniem akurat jest chyba większy u niego... on nie jest DDA, ale
też miewa bardzo dziwne zachowania. Np. każdą mniejszą lub większą sprzeczkę
kończy wnioskiem, że i tak nam nie wyjdzie, że ślub jest bez sensu... Potem
twierdzi, że to tylko słowa, a fakty są takie, że bardzo chce ze mną być.

> lek, strach, ze mnie opusci, i ze jak mnie
> jeszcze nie opuscil to pewnie niedlugo sie rozmysli,

o tym akurat nie myślę :)ufam?
> jak mnie nie ma obok niego, ze pewnie umawia sie z innymi


To jest dla mnie najgorsze.Bo z jednej strony zakodowałam sobie słowa mojej
przyjaciółki, że jak się jest szczęśliwym, to się tak często nie płacze (????).
I ten mój płacz mnie przeraża (czy jestem szczesliwa? może to wina partnera, że
ryczę? ).
Z drugiej strony, widzę, że mój płacz jest najczęściej nieadekwatny do sytuacji.
Płaczę z żalu, z poczucia opuszczenia, w reakcji na krytykę, na złe słowo...
Normalnie jak jakaś ofiara losu. Albo jak dziecko. I wtedy myślę, że w każdym
innym związku, czy sama, też bym płakała...

> plakanie dosc czesto - to chyba z napiecia lekowego, bole glowy itd

Wczoraj to samo napisał mi mój facet. Genialne :)
> i ze swiat sie nie zawali jak troche poczekam i zobacze co sie
> stanie.

U nas trochę trudno nie myśleć, bo rozmowy o małżeństwie i naszej przyszłości
jakby wynikają z perspektywy rychłego ślubu.

> no i jeszcze zamiast myslec o tym co bedzie ze piec lat, zaczelam
> sie skupiac na dzisiaj
>

[katasza100]

A mnie wlasnie moj partner chyba chce zostawic,powiedzial ze nie ma sily i ze
nie wytrzyma z kims kto o wsytzsko ma pretensje (bezpodstawne) i dostaje furii z
byle powodow...
Tez caly czas placze,walsnie jak dziecko,jak najwiekszy nieszczesliwiec...na
swiecie...

nie wiem co robic
chce sie zmieniac,ale jak on juz z nas powoli rezygnuje i oddala sie ode mnie z
dnia na dzien,to chyba nie mam o co walczyc hcyba juz mu nei zalezy i nie wiem
czy go przekonywac ze warto,bo moze faktycznie z kims takim jak ja niewarto...

[madzionek]

o siebie walcz kochana, nie o niego, o dwoje dobre samopoczucie... kiedy
zaczniesz dbać o siebie to i między wami się poprawi, jeśli mu pokażesz, że
troszczysz się o siebie, to z pewnością on to doceni

[katkaaa123]

tez sie zastanawiam czy jestem szczesliwa fakt ze u mnie dochodzi spadek hormonow poporodzie i to ze doszly nam nowe role rodzicow ale jakos nie moge ostatnio z moim facetem najgorsze ze ja coraz czesciej mysle ze juz mam dosc ale moze to wlasnie lek prze zwiazkiem mecza mnie sprzeczki wiele szczerze powiem ze sama prowokuje - znaczy pozniej dochodze do tego wniosku chyba po to zeby zobaczyc czy ustapi zwlaszcza jesli dla niego to rzecz nieistotna i jak kloci sie juz o byle pierdole to mam poczuce ze zostalam sama i malo istotna mniej przynajmniej niz ta pierdola o ktora poszlo ;/ glowa mnie boli ciagle od myslenia oczy od plakania i zastanawiam sie co sie ze mna stalo...

[katasza100]

Witaj Katkaaa...
Moja przyjaciolka niedawno urodzila i tez miala powazne zmiany nastrojow i
bardzo depresyjne,wscieklala sie na swojego partnera itp. Ona nie jest DDA,jest
"normlana" wiec to reakcja dla wielu kobiet "naturalna" po krtokim czasie jej
przeszlo,wziela sie za siebie i za dzidziusia,odpuscila partnerowi kilka
rzeczy...I jest ok.
Ale jesli u Ciebie dochodzi syndrom DDA,to faktycznie jest niciekawie.
Najgorsze,ze prowokujesz sama kłotnie...Ja mam to samo,robie to zeby
sprawdzic,zeby sprawdzic reakcje,cy sie mna "zainteresuje" moj partner,czy
zauwazy ze potrzebuje,zeby mnei przytulic itp.Gdy on tego nie robi wpadam w szal
i mam pretensje o wsyztsko.
Fakt,ze on sie wscieka jeszcze bardziej i mnie ignoruje ,bo go wkurzam...To
jescze bardziej doprowadza mnie do wsiceklosci...I takie bledne kolo...
Myslalam o tym ,ze wkrotce powinnam rowniez zalozyc rodzine,miec dzieci,ale mam
wrazenie,ze sie nie nadaje...ze jestem zla osoba,ze umiem miec pretensje do
najblizszych o maloistotne sprawy...
Krzywdze moimi slowami,hamskimi i wrednymi odzywakmi lub krzykiem z byle powodu
samych najblizszych,mojego partnera ,siostre i oczywiscie rodzicow.
Wyzywam sie na nich za wszelkie niepowodzenia i wiem ,ze to co robie jest
nielogoczne,to chyba potrzebuje takiego typu odreagowania.

Za duzo sie rozpisalam,ale tobie droga Katko radze (mimo ze sama tego nie robie)
rozmawiaj ze swoim mezczyzna o tym co czujesz czego oczekujesz i jak powinien CI
pomoc...
powodzenia!

[tussinka]

Własnie to zrobiłam przed chwilą :((( przyczepiłam się, że nie robi tego, co
miał zrobić od dawna, a tak naprawdę chodziło mi chyba o to, ze przez kilka
ostatnich dni mniej sie do mnie odzywa, mniej przytula. Oczywiście w głowie
powstała od razu spirala myśli, że jest nieodpowiedzialny (bo nie robi tego, co
powinien przecież),
strach, że czeka mnie z nim przez to marna przyszłość, że sie tak już zamknie w
sobie i sie bedzie ode mnie izolował.
A ja siedze obok, ale jakby sama i sie nudze.
On sie zestresował, że sie czepiam bez powodu, że ostatnio psuję atmosfere
miedzy nami bez powodu.
A mnie sie wydawało, że dobrze robię, że mu mówię o swojej złości.
No przecież mnie nauczyli na terapii ;))
Sama nie wiem, czy ja przesadzam, czy nie. Jak zwykle wychodzi brak wzorców.
I chyba szukam winnych. I obwiniam niewinnego...
Jak myślicie?

> Najgorsze,ze prowokujesz sama kłotnie...Ja mam to samo,robie to zeby
> sprawdzic,zeby sprawdzic reakcje,cy sie mna "zainteresuje" moj partner,czy
> zauwazy ze potrzebuje,zeby mnei przytulic itp.Gdy on tego nie robi wpadam w sza
> l
> i mam pretensje o wsyztsko.
> Fakt,ze on sie wscieka jeszcze bardziej i mnie ignoruje ,bo go wkurzam...To
> jescze bardziej doprowadza mnie do wsiceklosci...I takie bledne kolo...



----------------

[milenamyszak]

Tak jakbym czytałą o sobie, idyntycznie...
jestem DDA dodatkowo moi rodzice sa teraz w trakcie rozwodu...
Nie wierzyłam jak czytałam ten tekst wydawało mi sie ze moja
psychika nie odczuła az tak pietna alkoholizmu a jednak... To moje
pierwsze zainteresowanie DDA... Widze jeden wniosek w tej sytuacji
bo wątpie zeby kilka kobiet miało taką sama sytuacji i jednocześnie
w ten sam sposób reagowało. Musimy nauczyć sie dystansu... wiekszego
dystansu do siebie i sytaucji.
tussinka napisała:

> Witajcie Kochani,
>
> długo nie wierzyłam, że spotkam kogoś, kto mnie pokocha i będzie
chciał ze mną
> spędzić życie.
> Teraz jest taki ktoś, bardzo się kochamy, mieszkamy razem,
planujemy ślub w
> przyszłym roku. I powinno być pięknie...
> Ale mnie od jakiegoś miesiąca coś zaczęło "odbijać". Jestem
strasznie
> przewrażliwiona, zwłaszcza na punkcie krytyki mojej osoby,
> bardzo często płaczę i zastanawiam się, czy jestem szczęśliwa, czy
nie
> powinnam odejść.
> Wczoraj zrobiłam coś, czego kompletnie się po sobie nie
spodziewałam.
> Zaczęłam robić wyrzuty mojemu mężczyźnie, że wyjechał na weekend
do swoich
> rodziców. Poczułam się opuszczona, odrzucona, jakby nie wiem, jaka
tragedia
> się stała. Dziwne, bo sama zawsze ceniłam sobie wolnosć i byłam
bardzo
> zadowolona, że mój ukochany mnie nie ogranicza w wyjsciach i
wyjazdach bez nieg
> o.
>
> Czy dopadł mnie jakiś syndrom DDA? czy moje reakcje sa normalne?
> Jak się domyslacie, nie mam dobrych wzorców związku z domu, ani z
poprzednich
> relacji, nie wiem, co dobre, co złe. Stąd pytania.
>
>
> -----------------
> life is good :)

[mena-5]

Dobrze Cię rozumiem. Jestem DDA i do czasu aż nie weszłam w stałe związki to nie widziałam większego problemu, byłam zadowolona z tego jaka jestem, problemy zaczęły się dopiero w stałym związku i tylko się pogłębiały. Mimo to pobraliśmy się i od roku jesem żoną. I od roku jestem nieszczęśliwa, unieszczęśliwiając zapewne i mojego męża, z tego wszystkiego poszłama niedawno na terapie, bo nawet nie wiedziałam ze jest coś takiego jak DDA. A objawy miałam dokładnie takie same-nadwrażliwość, płakanie przy byle okazji, traktowanie codziennych problemów jako katastrofy i powodu do rozstania, niewytłumaczalny smutek. Twraz coraz lepiej siebie rozumiem i próbuje nad sobą pracować a przynajmniej zauważać te schematy zachowań u siebie, ale to jest trudne,wiem że jeśli mi mąż w tym nie pomoże (a ma on też własne problemy) to będzie niewesoło...

[tussinka]

Tak, brzmi znajomo :) ja w poprzednim związku najpierw winiłam partnera, że
jestem nieszczęśliwa, ze lepiej mi było samej. Po zerwaniu stwierdziłam, że
pewnie się nie nadaję do związków i powinnam być sama. Ale na dłuższą metę mi
się ten stan nie podoba wcale... Więc spróbowałam znowu.

> Jestem DDA i do czasu aż nie weszłam w stałe związki to ni
> e widziałam większego problemu, byłam zadowolona z tego jaka jestem, problemy z
> aczęły się dopiero w stałym związku i tylko się pogłębiały.

Ślub budzi we mnie cały czas mieszane uczucia, ale jak pomyślę, że miałabym go
odwołać, że miałabym stracić mojego mężczyznę, to zaczynam się trząść. Nie chcę
tego.

> Mimo to pobraliśmy się i od roku jesem żoną. I od roku jestem nieszczęśliwa,
unieszczęśliwiając za
> pewne i mojego męża, z tego wszystkiego poszłama niedawno na terapie, bo nawet
> nie wiedziałam ze jest coś takiego jak DDA. A objawy miałam dokładnie takie sam
> e-nadwrażliwość, płakanie przy byle okazji, traktowanie codziennych problemów j
> ako katastrofy i powodu do rozstania, niewytłumaczalny smutek. Twraz coraz lepi
> ej siebie rozumiem i próbuje nad sobą pracować a przynajmniej zauważać te schem
> aty zachowań u siebie, ale to jest trudne,

Mój też ma swoje problemy. I jak nam się nakładają złe nastroje, to bywa
naprawdę trudno. Ale cały czas nad sobą pracuję, dbam o dobra komunikację i mam
nadzieję, że razem damy radę :)

> wiem że jeśli mi mąż w tym nie pomoże(a ma on też własne problemy) to będzie
niewesoło...

[katkaaaa123]

tak katasza zgadzam sie z tymi hormonami z tymi rozmowami tez i staram sie
rozmawiac nawet mowie swojemu facetowi ze czesto jak sie wsciekam to chodzi mi o
to zeby mnie np przytulil ale on to zwykle traktuje osobiscie i atak na jego
osobe a przeciez ze sie stara no i mamy mala wojne ;/
kurcze trudno mi jest do tej pory nie wchodzilam w zaden zwiazek wlasciwie
dobrze mi bylo samej i nie bardzo umiem sie w tej sytuacji odnalesc kochamy sie
ale gdyby nie dziecko chyba bym uciekla i oboje sobie z tego sprawe zdajemy
przeraza mnie to czuje sie z tym jak kompletna wariatka bo przeciez to normalne
ze ludzie sa ze soba czasem sie kloca a ja wtedy czesto sama przed soba stawiam
sprawe na ostrzu noza. wkurzam sie sama na siebie bo jestem nie ta sama osoba
wczesniej bylam opanowana, wiedzialam czego chce mialam po swojemu poukladane
wszystko od kilku lat jest coraz gorzej a teraz serio nie radze sobie sama z
soba. a placzliwa jestem normalnie strasznie az dziw bierze ze jeszcze mam czym
plakac jak tylko pojawia sie jakakolwiek sprzeczka i na filmach jak sie wzruszam
no no noooo..... jestem jakas rozdrazniona, przerwazliwiona nawet nie wiem od
czego zaczac prace nad soba....

[nullik]

Jak ja was dobrze rozumiem. Jestem mężatką od dwóch lat. I mam
wrażenie, ze od dwóch lat jestem zamknięta w klatce. Czuję się coraz
gorzej. Zamknęłam się przed mężem. W ogóle ze sobą nie rozmawiamy.
Nie potrafię... Strach, że jeśli cos powiem, to przestanie mnie
kochać, że mnie zostawi... Mam ochote wyjść z domu i już nie wracać.

[mena-5]

Jejku, zupełnie to samo ja mam-jakbym o sobie czytała!

[tussinka]

Powiedzcie mi, czy to my, kobiety DDA same z siebie jestesmy takie
wewnętrznie rozdarte i wnosimy to do związków?
czy też dobieramy sobie takich partnerów, którzy wprowadzają w nasze życie
zamieszanie i niepokój?
no bo skoro kiedy jestesmy same, jestesmy spokojniejsze, to jak i dlaczego to
się zmienia pod wpływem zwiazku???

[mena-5]

No właśnie też się nad tym zastanawiam! Przecież zawsze uważałam że
jestem dobrym człowiekiem, potrafię zrozumieć innych, ale jak
wchodzą w grę emocje to zaraz się wszystko komplikuje i nie potrafie
zastosować tych wszystkich teorii które znam z książek i które
wydają się takie oczywiste...Mój terapeuta powiedział że mam takiego
mężczyznę (nerwowy, nie panujący nad sobą) bo właśnie jestem DDA-
inna by go dawno w tyłek kopnęła... No i znowu siebie obwiniam że do
tego dopuściłam!

[eqska]

My mamy zle wzorce z dziecinstwa to dlatego.Ciagle sie boimy
osamotnienia w kazdej kolezance albo znajomej naszego mezczyzny
widzimy zagrozenie bo sie boimy ze on nas zostawi.Przynajmniej ja
tak mam jestem chorobliwie zazdrosna :(

[katasza100]

witam!

ostatnio troche czytalam i analizowalam rozne rzeczy i odkrylam,ze niektore
zachowania,typu kłotnie i "czepianie sie" sa przeciez specjalnie wywolywane
przez nas,poniewaz jak za dlugo jest spokoj i sie nic nie dzieje to jest jakos
"dziwnie", "nie-normlanie",bo jesli w naszym zyciu wciaz spokoj byl zaklocany
przez alkohol i czesto towarzyszyly nam silne emocje,to jak gdyby sie do nich
przyzwyczailysmy...jakby potrzebujemy ich,potrzebujemy sie wyladowac...wydaje mi
sie ze to okropne...i nie mam pojecia jak z tym walczyc,skoro dopiero ostatnio
to sobie uswiadomilam.
Ja nad soba rzadko panuje,robie mnostwo awantur o podejrzliwosci i niepewnosci
nie wposmne,bo mam z tym wielki problem...Moj partner mi powtarza "ty lubisz sie
denerwowac!" a przeciez ja nienawidze zachowywac sie tak jak sie zachowuje...
JEstem juz wielu rzeczy swiadoma,ale nie umiem tego zwalczyc...Nie wiem czy
mozna sie zmienic...Moze trzeba znalezc zastepcze srodki odreagowania
emocji,smutku,zalu... nie placze,awantury tylko jakos samemu...czy znacie moze
jakies sposoby?

[eqska]

ja zaczynam myslec nad tym ze moze lepiej by mi bylo w klasztorze
moze bym sie wyciszyla ulozyla sobie zycie chociaz kocham mojego
chlopaka ale ranimy siebie nawzajem bo on tez jest dda i tez mam
problem z tym ze wybieram nieodpowiednich facetow :(

[mamamisiasia]

nie wiem czy jest sens wakczyc ze samym soba. Mi duza ulge sprawilo
zaakceptowanie wielu rzeczy we mnie, chociaz to jest bardzo trudne,
bo sie trzeba przed samym soba przyznac ze jest sie slabym. W moim
zwiazku przechodze od euforii do mysli o rozwodzie. Dobralam sobie
partnera niestety tez toksycznego, ale gdyby nie to, to nigdy bym
nad soba nie zaczela pracowac. Ostatnio ktos mi powiedzial, ze ma
takiego partnera, bo sie uzupelniaja i dla niej niektore rzeczy
ktore w nim nie akceptuje powoduja, ze musi sobie przemyslec wiele
rzeczy. U mnie partner ma potrzebe nadmiernej kontroli (a ja jej
ulegam), ale dzieki temu jestem zmuszona do stawiania granic (jak
juz wiem jakie one sa). Na szczescie on to akceptuje i sie do tego
dostosowuje. Doszlam tez do wniosku, ze mam w stosunku do niego
takie oczekiwania jak do rodzica. A to nie tedy droga, bo nikt mi
nie bedzie matkowal. tez to ciezkie dla mnie odkrycie, ale dzieki
temu odrywam pepowine. Problem jest tez w tym, ze wiele rzeczy
powoduje we mnie niezdrowe reakcje (np. podniesiony glos), wiele
rzeczy po przeanalizowaniu sprowadza sie niestety do zlych
doswiadczen. Wiem tez, ze trudno zyc z osoba, ktora raz jest wesola,
a raz nienawistna, bo ma akurat napad zlych wspomnien. Tez sie
staram go zrozumiec, a on nie musi emocjonalnie wchodzic w moje
problemy, bo wystarczy ze jedna osoba ma problem, nie musi cierpiec
razem ze mna (tak jak np. moi rodzice zmuszali mnie, zeby tez nie
czula radosci z zycia, bo oni jej nie czuli). Tez ma swoje prawa,
czas do radosci i odpoczynku itp. Wiele razy pekam emocjonalnie, bo
nie wytrzymuje sytuacji i wtedy zaczynam odgrywac sie na otoczeniu,
na nim, czasami na dzieciach. To ze nie radze sobie z wieloma
sytuacji objawia sie jako okropna zlosc do mojego partnera- wtedy
rozkladam sytuacje na czynniki pierwsze i wychodzi swoje.

[hestia1985]

Oj, dziewczyny, nie moge uwierzyc w to co czytam... nawet nie mialam
swiadomości, że całe to moje zachowanie jest związane z DDA... Wiedziałam, że ma
na nie wpływ moja przeszlośc, ale nie wiedziałam że na tak szeroką skalę!!
Wiecie co, do tego wszystkiego co juz napisałyście dodałabym jeszcze tylko to,
że ja juz nie potrafię rozróżnić jak w danej sytuacji powinnam się zachować...
Czy powinnam krzyczeć, czy puścić mimo chodem bo to bzdura...

[katasza100]

witam,ja niestety podnisze glos,krzycze i zeby sie totalnie wyladowac na koniec
placze...o kazda bzdure,nie zdaze sie zastanowic a juz krzycze!!
a psycholog powiedziala mi ostatnio,ze przeciez najpierw sa MYSLI ktore powoduja
EMOCJE...wiec trzeba chyba wiecej myslec zanim zrobi sie awanture o nic...tylko
ja nie zdaze nigdy pomyslec,chyba nigdy mi sie nie udalo :(

[hestia1985]

Mnie pomału udaje się nad sobą panować, mam nadzieję, że uda mi się wyrwać od
tej strasznej przeszłości i będę mogła spokojnie zyć... Ale ciągle odczuwam
skutki... Nie wiem czy to kiedykolwiek ustąpi...

[kwiaaatek1]

a ja ciągle unikam mojego faceta, po ostatnim spotkaniu miałam totalnego doła,
jako DDA często czuję się zerem, tak było też w tym dniu, w który ledwo
odzywałam się do niego, ponieważ uważam, że nie mam nic ciekawego do
powiedzenia, on ma dużą wiedzę na każdy temat, ja minimalną, więc często myślę,
że w końcu odkryje, jaka jestem głupia i nudna i mnie zostawi, bo ja nigdy nie
mam nic ciekawego do powiedzenia, dziś wykręciłam się od spotkania pracą,
zapytał wprost, dlaczego go unikam, nie odpowiedziałam, on nawet nie wie, nie
zdaje sobie sprawy, że jestem DDA, ostatnio powiedział: ,,Kocham cię, bo jesteś
taka... normalna". Przecież ja nie jestem normalna. Chcę mu o sobie powiedzieć
prawdę, dlaczego go unikam, czy ma to sens?

[mena-5]

dlatego że się wstydzisz i czujesz gorsza (nawet nieadekwatnie do
sytuacji), to typowe dla DDA

[pielgrzym_dnia_wczorajszego]

Polecam wam "Lęk przed bliskością". Dobra książka.

[mena-5]

:) mi terapeuta zabronił czytania jakichkolwiek książek
psychologicznych...

[luka64]

Nie unikaj go. Wiem doskonale dlaczego to robisz. Robie dokladnie to samo. Bo
tak bezpieczniej, bo myslisz sobie, ze przeciez im wiecej czasu on ze mna spedzi
tym szybciej mnie pozna i na pewno sie przekona, ze jestem nieinteresujaca taka
smaka i owaka... etc itp itd. Zbierz sie na odwage, przeciez to, ze on Cie kocha
to jest najwiekszy skarb. On juz Cie kocha. Za to jaka jestes. I jestes normalna
: ) Pewnie duzo bardziej niz wiekszosc tych 'normalnych'.. Sama robie dokladnie
to samo unikam uciekam, ale czytajac Ciebie dotarlo do mnie ze odkladanie na
potem zwiazku, unikanie bliskosci i wszelkiej kontrontacji to oszukiwanie czasu
i ozukiwanie siebie. Jak sie mozesz w ten sposob dowiedziec, czy ten ktos to
ktos dla Ciebie na dobre i zle? Przeciez jesli nie (choc wcale tego nie
zakladam) musisz isc przed siebie i dalej szukac szczescia. Ja zwiazalam sie z
kims emocjonalnie 'wyobcowanym', kims komu potrzeba bylo 1.5 roku spotykania,
zeby nazwac mnie swoja dziewczyna. I nie mowie tego z ironia, ludzie sa rozni i
roznego czasu potrzebuja zeby sie otworzyc. Zastanawiam sie jednak, czy mimo
tego, ze wkurza mnie jego emocjonalna 'blokada' i niechec do podejscia jeszcze
blizej, czy to nie jest wlasnie to co mi w nim w gruncie rzeczy odpowiada. Bo
mimo, ze niby z tym 'walcze', daje mi bezpieczenstwo, czyli dystans przed
bliskoscia. Nie ma konfrontacji, rozmowy o problemach, trudnych pytan. Choc w
kwesti furii jestem tez absolutna mistrzynia jak moje przedmowczynie : ) i tez
musze przyznac, ze facet z ktorym jestem bardzo zle na nie reaguje (to
zrozumiale) ale tez jakos 'swoim' zachowaniem nawet jesli ich nie prowokuje to
tez nie potrafi mnie 'uspokoic' i robi zwykle cos co sprawia, ze jest jeszcze
gorzej, i z glupiej sprzeczki zaczyna sie wieeelka awantura. Czy ja sobie
wybralam kogos furiackiego i obrazalaskiego wlasnie dlatego, ze musze co jakis
czas miec ten emocjonalny 'buzz'?? No ale odbieglam od glownego watku. Tobie
Kwiaaatek zycze powodzenia i odwagi. I szczescia : )

[filetta]

Wpadanie w furie to uzależnienie od napięcia. Niestety mam to samo,
wszczynam awantury z byle powodu, a później płaczę przez noc i
dzień, bo taka jestem nieszczęśliwa... Oczywiście chcę, aby mnie
partner wyrzucił z domu, bo jestem taka beznadziejna i nie potrafię
normalnie żyć. Mój partner powoli ma tego dosyć, pewnie niedługo
mnie zostawi, bo on bardzo lubi spokój i harmonię. Ćwiczę
powstrzymywanie się od wypominania, prowokowania. Czasem się udaje.
A czasem niestety, złość jest silniejsza ode mnie. Żeby jeszcze było
sie o co złościć. Jakoś udało mi się pokonać irracjonalną zazdrość,
powoli zaczynam wierzyć, że on mnie naprawdę kocha i jest mu ze mną
dobrze (tak twierdzi - mam nadzieję, że nie kłamie), ale dostaje
szału, gdy nie zrobi czegoś, co obiecał. Ostatnio poszło o remont
łazienki - zaczęło sie od moich słów "Kiedy zaczniemy ten remont?"
Domyślacie sie pewnie, jak sie skończyło. Taki przykład - W
niedzielę byliśmy na dalekim spacerze w lesie i prawie by mu się
oberwało, że w tym lesie same wysokie drzewa i nie ma gdzie zrobic
siusiu. Kiedyś byłabym zła, obrażona, że on nie biega za mną i nie
sadzi krzaczków, pod którymi mogłabym się wysikać. Teraz udało mi
się to opanować. Zdaję sobie sprawę, że jestem bardzo słaba i
niewiele potrafię. Ale się staram. Jeszcze dwa tygodnie temu byłam w
ciąży - niestety musiałam iść na zabieg. W czasie 2 miesięcy stanu
błogosławionego ani razu sie nie zdenerwowałam. Zrobiłam to zaraz po
zabiegu - dokładnie czwartego dnia po. Więc moze posiadanie dziecka
byłoby dla mnie rozwiązaniem? Moze i tak. tylko z drugiej strony jak
wychowam swojego maluszka - taka poharatana, niecierpliwa, złośnica
z niewyparzonym językiem?

[tussinka]

> Wpadanie w furie to uzależnienie od napięcia.

Czy ktoś z Was znalazł sposób, żeby się od tego UNIEZALEŻNIĆ?
Sabotowanie własnego związku wywoływaniem kłótni, bo jest "za spokojnie" już mi
wychodzi bokiem :(

> Ćwiczę powstrzymywanie się od wypominania, prowokowania. Czasem się udaje.

Wypominanie jest ostatnio moim "hobby". Robię dokładnie to, czego nie cierpię u
mojej współuzależnionej matki - chodzę po domu i marudzę, że ON jest taki a
siaki. Wypominam też miesiącami jego - w moim mniemaniu - niewłaściwe
zachowanie. Jak z tym skończyć?

> powoli zaczynam wierzyć, że on mnie naprawdę kocha i jest mu ze mną
> dobrze (tak twierdzi - mam nadzieję, że nie kłamie), ale dostaje
> szału, gdy nie zrobi czegoś, co obiecał.

Mój facet też twierdzi, że mnie kocha i nie zamieniłby mnie na żadną inną. Nie
zrobił niczego, co by te słowa podważało. A jednak ja się asekuruję, ciągle
ubezpieczam, trzymam swoje sprawy niektóre w tajemnicy, bo się przeraźliwie
boję, że mnie oszuka i wykorzysta. I robię awantury o każdą niespełnioną
obietnicę, nawet w mega błahych sprawach. Paranoja.

Czuję się z tym okropnie. Czuję, że robię mu straszną krzywdę takim zachowaniem,
bo on jest dla mnie dobry i troskliwy. Ale nie nadąża za moimi zmianami
nastrojów. Nie rozumie mojej niestabilności emocjonalnej, a wręcz się jej boi.

Jak żyć w związku, żeby nie zwariować????

[filetta]

Żyć dalej. I pracować nad sobą. Bez przerwy.

[filetta]

Im więcej wątków czytam na tym forum. Tym bardziej jestem
przekonana, że jednak jestem dda. Szczególnie bliski mi jest ten
wątek. Wiele opisów pasuje właśnie do mnie. Po trochu czuję się tak,
jakbym trafiła wreszcie do domu, do mego własnego domu.
Mam już 39 lat i zawsze uciekałam od związków. Miałam wielu
adoratorów. Ale gdy tylko facet próbował mnie zdobyć (tak wiecie z
błyskiem w oku i kwiatami w ręku), uciekałam. Śmiałam się z niego,
najczęściej odmawiałam, a jeżeli umówiłam się, to i tak nie szłam na
randkę. Wtedy myślałam, że chcę być niezależna i najważniejsza jest
dla mnie praca (bo tutaj radziałam sobie nadzwyczaj dobrze). Teraz
zdaję sobie sprawę z tego, że czułam, że jestem inna i nie mogłam
pozwolić na to, by ktoś dowiedział się o tym.
Spotykałam się zawsze z nieudacznikami, facetami z poplątanym
życiorysem, zagubionymi w świecie itd. Oczywiście i na to znalazłam
wytłumaczenie. Bo ja jestem taka dobra i chcę naprawiać świat i
pomagać ludziom. G... prawda! Posiadając tak niską samoocenę,
szukałam kogoś, kto według mojej oceny też niewiele sobą
reprezentował. Jak wiadomo z takiej wybuchowej mieszaniny nic
dobrego nie wychodziło. Mój mąż na początku też wydawał mi się
nieudacznikiem, bo miał bardzo poplątane życie. Używałam sobie na
nim przy każdej sposobności, ale pomogłam też wyprostować wiele
spraw, oczywiście w taki sposób, że nawet się tego nie domyśla.
Tak tylko chciałam się tym podzielić. Nareszcie moge mówić o sobie i
ktoś mnie zrozumie.

[edycia34]

Witam, jestem DDA, mój pierwszy związek zakończyłam po 13 latach
bycia razem, mamy syna więc było i jest mi ciężko z tego
powodu.Zaczęłam szukać pomocy kiedy stwierdziłam, ze po prostu
dłużej już nie wytrzymam. Nie wiem do dziś co jest normalne a co nie
więc przyjęłam zasadę: "nie jest normalne jeśli ja tego nie
akceptuję jeśli ja z tym źle się czuję"W czasie trwania związku,
skończyłam terapię DDA, terapię dla współuzależnionych, maraton
złości, stresu, poczucia wartości.Przeczytałam mnóstwo
ksiązek,czepialam się wszystkiego bo ciągle wierzylam, że to będzie
to co mi pomoże,polecam ksiązkę T. Niwińskiego JA i Lęk przed
Bliskościa - Janet G. Woititz.Ciągle pracuję nad sobą, prowadzę
zeszyt emocji, osiągnięć, obecnie pracuję z ABC Emocji. Ze związku
wyszłam z niczym, moja lojalność nie została nagrodzona, żyłam w
konkubinacie, wróciłam do domu rodziców, ojciec alkoholik, znalazłam
pracę, skończyłam studia, potem zamieszkałam z dziadkiem, gdzie
znalazłam spokój.Kupiłam działkę, wziełam kredyt kupiłam
domek,wynajęłam,obroniłam się,podałam o alimenty, mam
przyjaciól,odzyskałam wiarę w siebie, poraz pierwszy po latach
śmiałam się ot tak spontanicznie aż usta bolały, z synem nie mam
problemów wychowawczych, uczę go lojalności do ojca pozwalam na
kontakty, staram sie oddzielać jego relacje z ojcem i moje, nie
zawsze się udaje ale pracuję nad tym. Poznałam starszego mężczyznę
od siebie. zakochalam się,on po rozwodzie, powiedział mi z jakiego
powodu więc już na wstępie mu nie ufałam, bałam się ze nie myśli o
mnie poważnie, ponadto był rozbity po rozwodzie a ja silna radosna
kobieta byłam jego receptą - tak myślałam, związek skończył się po 8
mies. i sama nie wiem czy miałam rację czy nie, czy to własnie Lęk
przed bliskością był przyczyną? dużo mi dał ten związek aczkolwiek
nie czulam się bardzo ważna w tym wszystkim, i znów próbowałam
analizować, czy to przez DDA, czy to nie był dla mnie związek, nie
wiem? Patrząc na inne związki niewiele jest takich które uważam za
wzór, może szukam czegoś czego nie ma,?pragnę bliskości, wiem jak
powiniem wyglądać dobry związek, a nie umiem go stowrzyć, wiem jedno
że bycie DDA to ciągła praca ze sobą nad sobą, mam tyle zalet a
przychodzą dni że walczę z poczuciem bycia nic nie wartą, miewam
lęki, że sobie nie poradzę, że zostanę sama, analizuję, rozklejam
się i płaczę, nad utraconym dzieciństem, na tym że rozbiłam synowi
dom i jest rozdarty, on tego nie rozumie.pyta dlaczego?Tych dni jest
mniej od tych silnych radosnych pewnych siebie, ale ciągle pracuję
czytam, ciagle zastanawiam sie czy to jest dobrze co robię, czy
normalne...marzę by pewnego dnia obudzić się spontanicznie, wyrzucić
wszystkie ksiązki psychologiczne, zeszyty analizy, wziąść za rękę
męższczyznę z któym będę czula że chcę przeżyć swoje życie, pośrodku
mój syn, z nami i krzyknę: "jestem wolna"

FRUSTRACJA

[tussinka]

Cały weekend wkurzałam się na mojego faceta.
Bo nie poszedł do lekarza, chociaż go wszystko boli (wniosek: jest
nieodpowiedzialny!).
Bo nie wbił gwoździa w ścianę, chociaż go o to proszę od miesięcy wniosek: nie
dotrzymuje słowa!).
Bo ma skrajnie inne podejście do pieniędzy, niż ja i nie oszczędza (wniosek: nie
mogę się przy nim czuć bezpieczna).
Bo nie planuje naszej przyszłości (wniosek: jest nieodpowiedzialny).

I tak w kółko.
Efekt był taki, że prawie się nie odzywaliśmy do siebie przez ostatnie dni. Mnie
ogarnęła taka złość, ze aż mną trzęsie, a przy okazji panika, jak sobie
poradzimy ze wspólnym życiem, skoro ON jest TAKI, a nie inny. Teraz jest mi źle,
chciałabym z nim porozmawiać, ale nie wiem jak.

Jak zwykle nie wiem, co jest normalne... Czy on jest kopią mojego ojca i stąd
moje reakcje, czy tez nie jest, a ja przesadzam????

[filetta]

Kochana Tussinko!
Niestety nie moge Ci powiedzieć, czy Twoje pretensje do partnera są
uzasadnione, czy też nie. Mogę Ci jedynie powiedzieć, że też mam ten
problem. Że uogólniam jego wady - jeżeli nie odniósł czegos, znaczy
ze bałaganiarz, jeżeli czegos nie zrobił, znaczy że leń. A tak
naprawdę, nie jest ani strasznym bałaganiarzem, ani śmierdzącym
leniem. I także wielokrotnie zastanawiałam się, czy nasz związek
jest szczęśliwy i ma przyszłość właśnie z powodu takich drobiazgów.
I również podle się czułam po takich słownych przepychankach i
chciałam, by wszystko było jak przed.
Wiem, że ja czasem przesadzałam, a czasem nie. Teraz staram się
niczego mu nie wypominać. Ale nie zawsze się udaje.

[tussinka]

Dzięki za podzielenie się doświadczeniem :)
Właśnie najlepsze jest to, że tego, czy moje pretensje są uzasadnione nikt tak
naprawdę mi nie powie, bo to, jak dana sytuacja wyglądała naprawdę wie tylko mój
partner i ja...

W tej chwili jest tak, że on ma do mnie żal, bo go zraniłam jednym głupim
tekstem (który jakoś ciągle powtarzam, gdy jestem na niego bardzo zła). A mimo
tego, gdy wróciłam z pracy czekał na mnie ciepły obiad! Moje poczucie winy
wzrosło niebotycznie.
Mam ochotę się do niego przytulić i go wycałować, ale... jest między nami
jeszcze jakiś mur.
Tak oto właśnie popadam ze skrajności w skrajność: od totalnej złości do
wielkiej czułości. Macie też tak?

Nie dziwię się, że on mnie podejrzewa o niestabilność emocjonalną :(
Bardzo się boję, że kiedyś tak przesadzę, że on tego nie wytrzyma :(
Już parę razy byłam na granicy.
Nie wiem, skąd we mnie się bierze taka furia. Nie zachowywałam się tak od kilku
lat, od czasu wyprowadzki z domu.

> Że uogólniam jego wady - jeżeli nie odniósł czegos, znaczy
> ze bałaganiarz, jeżeli czegos nie zrobił, znaczy że leń. A tak
> naprawdę, nie jest ani strasznym bałaganiarzem, ani śmierdzącym
> leniem.

Otworzyłaś mi oczy na coś nowego: GENERALIZACJE są do bani !



> Teraz staram się niczego mu nie wypominać. Ale nie zawsze się udaje.

A jak on reaguje na wypominanie?

[filetta]

Pierwsze, co mi się nasuwa po przeczytaniu Twojego postu, to myśl -
"Skąd ja to znam?!" :)
Po pierwsze - też ranię swojego partnera epitetami, które nie dość,
że niezgodne z prawdą to jeszcze bardzo bolą.
Po drugie- po takiej awanturze też mi się dochodzę do wniosku, że
nie wszystko jest takie czarne, jak mi się wydaje.
Po trzecie -nasze zimne dni też długo trwają; on zazwyczaj stara się
byc miły, uczynny i robi mi niespodzianki typu "ciepły obiad na
stole"; ja nie wiem, jak go przeprosić i powiedzieć, że to nie tak,
ale nigdy nie robię
Po czwarte - zawsze czuję się winna; im bardziej uczynny jest
partner, tym bardziej czuję się winna;
Po piąte - co do niezrównoważenia emocjonalnego - mój partner wie,
że mam problemy, ale nie zdaje sobie sprawy, jakiego typu
Po szóste - myslę, że on też nie wytrzyma, już ze cztery razy
byliśmy na granicy rozstania,
Po siódme - nie zachowywałam się w ten sposób, od czasu wyprowadzki
z domu.
Jak reaguje mój partner, jak mu cos wypominam? Wystarczy, że zapytam
się go, kiedy zrobi to czy tamto, wpada w złość. Po paru uwagach
obraża się. Tak jest zazwyczaj. Dlatego też staram sie nie
wypominać, ględzić i narzekać.
Jednak nie zawsze tak jest. Czasem przyjmuje to spokojnie, z
uśmiechem, żartem itd.
Skąd ta różnica? Podejrzewam, że niektóre moje wypowiedzi on też
uogólnia, szczególnie gdy ma gorszy dzień. Gdy powiem, że cos tam
zostawił, nie posprzatał po sobie, mysli, ze jest leniem. Za kilka
dni mi o tym powie. Ja tylko się zastanawiam, czy to uogólnianie to
jego nawyk, czy przejął mój tok myslenia na temat swojej osoby.