sens bycia DDA

[lady_camelie]

no, może mi ktoś powie?zwłaszcza ktoś wierzący. jaki jest sens, jaki jest cel?
bycia DDA? dlaczego mamy rodziców alkoholików, egoistów, sadystów, znęcających
się nad nami, naszymi mamami, rodzeństwem?
hinduiści powiedzieliby,że karma. a w pizdu.

[fajny.piotrek25]

W twoich słowach jest tyle nie scisłosci ze byc moze nie wiesz co masz pisac i piszesz cokolwiek

[lady_camelie]

a Ty piszesz posty sam do siebie i sam sobie odpowiadasz

[fajny.piotrek25]

Doprawdy powinnas medal za spostrzegawczosc dostac i sokoli wzrok

[megg2003]

Bingo lady! :))
Wracając do tematu. Myślę, że gdyby nie ten syf, w którym wyrosłam, byłabym
mniej świadoma siebie, być może nie dostrzegałabym problemów innych osób, sama
się nie zmieniała, być może byłabym innym, niekoniecznie lepszym człowiekiem.
Nie wiem, bo czasu nie cofnę i nie wybiorę sobie innych rodziców. Muszę
dostrzegać pozytywne strony bycia DDA bo inaczej już by mnie nie było. Już jako
dziecko myślalłam o tym, by ze sobą skonczyć. Żyję, bo miałam nadzieję, wciąż ją
mam. Jak mądrze powiedziała ladynemeyeth, chcę żyć z sensem. Myślę, że wiara w
Boga i sens cierpienia nie jest tu bez znaczenia...

[fajny.piotrek25]

A jaki sens ma cierpienie?

[ladynemeyeth]

Nie wiem, według jakiego kryterium rozdawane są wszystkie syfy tego
świata ... Nie zastanawiam się nad tym, bo pewnie bym się straszni
wpieniła. Wychodzę z założenia, że bycie dda ma taki sens, jakija
postanowię temu nadać:
- mogę być albo ofiarą okoliczności i całe życie zrzędzić, marudzić,
narzekać i obwiniać cały świat
- druga opcja to że mogę z tego zwyczajne wyjść, zrobić wszystko, co
w mojej mocy, żeby wyzdrowieć, jak najwięcej się nauczyć, wyciągnąć
wnioski, służyć innym pomocą w miarę możliwości.
Wybrałam drugą opcję - jest dużo bardziej rozwijająca, no i życie
nie przecieka przez palce. Z całym tym syndromem dda jestem mimo
wszystko szczęśliwa, dobrze sobie radzę i mam dużo szerszy wgląd niż
ludzie, którzy nigdy nie zastanawiają się nad sobą, a to jest dla
mnie akurat bardzo ważne, bo zależy mi bardzo na mojej sferze
duchowej!
Sens mojego życia mierzę tym, jakie owoce z niego zbieram. Sensem
mojego życia jest życie z sensem.

[magnetx]

Czasem mi sie wydaje, ze takie intensywne poszukiwanie sensu zycia (albo
tlumaczenie jego bezsensow jak napisalas), ktore tez mam, moze byc elementem
tego calego "syndromu DDA". Po co? Bo ja wiem, moze to kolejny sposob na
auto-dolowanie sie, ze czegos ultra-mega waznego jeszcze nie mam i lojezu co to
bedzie ;p Znam to az za dobrze jak widze "normalnych ludzi", ktorzy maja zony,
dzieci, znajomych itd. - jakos ulozone zycie z ktorego maja satysfakcje. Ja nie
mam satysfakcjonujacego zycia. Jedyne co mi przychodzi na mysl jak mysle o
realnym sensie wlasnego (jeszcze) zycia, to (tyle na ile sie da) pozbycie
negatywnych skutkow tego syfu z domu i zeby chociaz miec wiecej spokoju z
psychika i nie rozgrzebywac tego g. codziennie i doczolgac sie do starosci, bo
na wiecej chyba nie mam co liczyc.

[log222]

Chyba pytasz raczej o przyczynę? "Dlaczego"

Nasi rodzice też byli kiedyś dziećmi i mieli rodziców...
wpływ dzieciństwa /rodziców/ znasz przecież, a dotyczy on każdego, naszych
rodziców też

Bycie DDA

[log222]

Jak dla mnie to nie ma sensu dopatrywać się w tym sensu, czy celu. Po prostu, jak wcześniej pisałam, wzorce, traumy, czego się ludzie nauczą w swojej rodzinie to przekazują swoim dzieciom, te potem swoim, itd. To nie jest nic umyślnego, zaplanowanego.

Właśnie sprawdziłam "sens" w słowniku. Sens - znaczenie. Może takie, że rozumiemy innych, to chyba ważne - rozumieć

[antykret_live]

lady_camelie napisała:
> może mi ktoś powie? zwłaszcza ktoś wierzący. jaki jest sens, jaki
jest cel bycia DDA? hinduiści powiedzieliby,że karma. a w pizdu.

Hinduiści to przecież ludzie wierzący i bardzo religijni... I wg
mnie teoria reinkarnacji i prawo karmy (wywowdzące się z hinduizmu)
najlepiej pozwalają zrozumieć sens naszego zycia, i wszystkich
traum, ciosów losu itp. Religia chrześcijańska każe wierzyć, ze
każde cierpienie prowadzi do zbawienia DUSZY, która dąży do jak
największej bliskości z Bogiem. Ale nie wyjaśnia procesów
duchowych/energetycznych, które zachodzą podczas pokonywania naszej
życiowej drogi.

[lady_camelie]

Religia chrześcijańska każe wierzyć, ze
> każde cierpienie prowadzi do zbawienia DUSZY, która dąży do jak
> największej bliskości z Bogiem.

mmm, sami święci z nas ;D

[antykret_live]

> mmm, sami święci z nas ;D

Nikt z nas nie jest święty, ale poprzez systematyczne i świadome
oczyszczanie podświadomości (w czym pomagają m.in. praktyki
religijne) może się do stanu świętości zblizyć. I o to chodzi w
całym procesie ŻYCIA. Mówią o tym wszystkie religie.

[magnetx]

Moje cierpienie doprowadzilo mnie do skrajnej nienawisci do Boga i jego kosciola. Jezeli wierzyc teorii, ze uczucia sa naturalne i prawdziwe, to robiac to co naturalne i prawdziwe - nienawidzac Boga - znalazlem sie w sytuacji, w ktorej wg nauki tegoz kosciola zasluguje na pieklo, dlatego moim prywatnym zdaniem mozna taka religie sobie...

[kata_da]

Wiesz, myślę sobie, że na Boga można się złościć, buntować się przeciwko Niemu,
wykrzyczeć mu wszystko co boli. Może to ma być jakiś etap na Twojej drodze.
Myślę, że Bóg jednak nie chce naszej krzywdy, choć ciężko nam zrozumieć dlaczego
na to wszystko pozwala. Pewnie dlatego, że dał nam wolną wolę.. A że człowiek
nie potrafi z niej właściwie korzystać to rani innych, tak jak np. rodzice
ranili/ranią nas. Nie wydaje mi się jednak, że nie czujesz potrzeby bliskości
Boga (choć mogę się mylić). Chyba każdy potrzebuje, choć mniej lub bardziej jest
tego świadom. Ja byłam w swoim dotychczasowym życiu dosyć religijną osobą,
myślę, że dzięki wierze w Boga, dzięki religii uadało mi się przeżyć ten
koszmar. Po prostu nigdy nie straciłam całkiem nadziei. Teraz jednak, w trakcie
terapii uświadamiam sobie, że moja wizja Boga, moja relacja z Nim została mocno
ukształtowana przez moje trudne doświadczenia, podobnie jest ze stosunkiem do
Kościoła. Jestem na etapie negowania pewnych elementów nauki Kościoła, z wieloma
rzeczami się nie zgadzam, dużo rzeczy mi się przewartościowywuje. Do Boga też
mam pewne "ale". Nie wiem jak sobie to wszystko poukładam, ale dałam sobie czas.
I Ciebie też namawiam, żebyś dał sobie trochę czasu w relacji z Bogiem. A jeśli
nie spisałeś całkowicie na straty Kościoła, a zależy Ci na swoim życiu
wewnętrznym, namawiam Cię do rozmowy z księdzem czy ojcem zakonnym, ale przez
pryzmat Twoich doświadczeń jako DDA. Coraz więcej osób duchownych jest świadome
tego problemu i tego że nasze sumienie mogło nie zostać do końca dobrze
ukształtowane. Nawiasem mówiąc na terapię przychodzą klerycy, siostry zakonne,
to na prawdę powszechny problem. Myślę, że rozmowa nie zaszkodzi a wręcz może
bardzo pomóc. Polecam o. Dominikanów lub Kapucynów w Krakowie. I nie pomyśl, że
chcę Cię tu jakoś nawracać na siłę, mam dużo szacunku do Twoich doświadczeń i
życiowych wyborów. Tak mi jeszcze przyszło do głowy, że Bóg pozwala na nasze
cierpienie, ale też nie zostawia nas z tym wszystkim całkiem samych.. Warto
korzystać z różnego rodzaju pomocy, terapia jest jedną z nich. Pozdrawiam!:)

[magnetx]

Mysle ze wolna wola jest przeceniana. Mowi sie, ze czlowiek ma wolna wole, ze jezeli tylko chce, to moze sie zmienic itd. W jakims zakresie moze, jezeli faktycznie pracuje nad soba, ale jestesmy tez uksztaltowani przez rodzicow i otoczenie i czesto podejmujac decyzje takie a nie inne "nie podejmujemy ich tylko my", ale my + zasady i wzorce wpojone w dziecinstwie, z czego mozemy sobie nawet nie zdawac sprawy. Proba przeciwstawiania sie wdrukowanym zasadom moze powodowac duzy dyskomfort, ze sie "postepuje zle", nawet jezeli te zasady sa patologiczne i nawet jak "na logike" postepujemy dobrze, to uczucia/emocje robia swoje.

Pozdrawiam

[rew-er]

Ja nie widzę sensu w tym całym bezsensie:)
Są takie dni że żałuje że się dowiedziałam,że jestem dda.Np dzisiaj.
Może lepiej by było żyć sobie w tym swoim "matrixie".

[megg2003]

Ale życie to nie jest matrix. Nie wiem, czy to dobrze czy źle, ale mnie się to
moje życie, które obecnie sobie układam, bardzo zaczyna podobać. Jestem w ciąży :)

[rew-er]

No to gratulacje:)
Nie zawsze tak myślę tylko czasami tak się zastanawiam czy nie lepiej by było
żyć w tej nieświadomości.
Dzisiaj już jest trochę lepiej:)

[megg2003]

Dziekuję :)
A pewnie, że lepiej. Ale co by to dało?? Problemu nie rozwiązałoby wcale, bo nie
wiedziałabyś, gdzie tego rozwiązania szukać. Skoro zgłosiłaś się na terapię,
znaczy, że chcesz coś zmienić w swoim życiu. Teraz przynajmniej wiesz, jak to
zrobić.
Zanim dowiedziałam się, że jestem DDA, trafiałam do różnych psychologów. Żaden z
nich nie potrafił mi pomóc, bo nie trafił w sedno moich problemów. Będąc na
studiach pani na wykładzie uświadomiła mi, co to jest współuzależnienie, podała
adres placówki terapeutycznej. Tam natomiast dowiedziałam się co to jest DDA i
tak rozpoczęłam swoją mozolną pracę dochodzenia do wewnętrznej równowagi, bo
rozpier...na byłam okropnie. Do tej pory mnie czasem bierze, ale teraz już mniej ;)

[rew-er]

W tym problem,że się nie zgłosiłam.I czy kiedyś to zrobię?
Wiem że powinnam ale...

[megg2003]

Powinnaś, powinnaś... Sama wiesz, czy sobie poradzisz bez terapii. Ja sobie nie
radziłam, czułam to bardzo mocno. Uwierz mi, pójście na terapię i praca
terapeutyczna mniej boli niż życie w tym okropnym napięciu, dołowaniu się,
pogrążaniu się w myślach o swojej śmierci... źle było bardzo, naprawde. Do tej
pory czuję, że jeszcze nie wszystko zrobiłam, dlatego od pażdziernika idę na
Al-Anon (grupa wsparca dla współuzależnionych).

[7monly]

Od kiedy uświadomiłam sobie ze jestem dda i wchodzę na forum czuje się jak bym
przeżywała swoje koszmarne dzieciństwo na nowo i to mnie momentami okropnie
dołuje ale potem przychodzą takie chwile że mam wrażenie że jakaś część tego
życiowego balastu ulatuje ze mnie i jest ok.To też pewna forma terapi

[aniasamosia]

Bardzo trafny wątek. Podobno cierpienie uszlachetnia... Nie mieliśmy
wpływu na to, jacy będą nasi rodzice. Ale wiem, że dzięki terapii
lepiej poznajesz siebie. Wnikasz wgłąb siebie. A to pomaga potem w
życiu.

[czarna.kotka.psotka]

Jak mawiają "Co cię nie zabije, to cię wzmocni". Silne turbulencje w
samolocie mnie nie zabiły, samolot szczęśliwie wylądował, a ja znowu
chętnie udałabym się w jakąś podniebną podróż ;-).

[magnetx]

Lubie to powiedzenie (a tak na prawde to nie :P)
Obciecie komus rak i nog, odpowiednio przeprowadzone, tez go nie zabije... ;p
W pewnym sensie bycie DDA to tez jak zycie bez kilku waznych "czlonkow"/czesci psychiki (albo wypaczenie ich), ktore bardzo by mi sie przydaly sprawne i dzialajace, np. cieszenie sie zyciem chocby od czasu do czasu.
Nie twierdze ze nie ma w tym prawdy. Nawet i jest, ale pod warunkiem ze to cierpienie "konstruktywne" (czyli majace jakis sens), niezbyt silne i niezbyt dlugotrwale a u DDA (np. u mnie) co jest? XX lat meczenia sie... Niszczy mnie to a nie wzmacnia juz od dawna BEZ ZADNEGO SENSU.

[monia123-only]

Witaj, mysle ze wierzacy dda maja lepiej, bo wierzymy ze nasze
cierpienie nie jest nadaremne. Przez to ile wycierpielismy,potrafimy
lepiej zrozumiec innych, jestesmy wrazliwymi ludzmi, dostrzegamy
potrzeby innych. Ja kiedys mocno wierzylam w slowa: "IM bardziej
cierpisz, tym blizej jestes Boga".Ale On pragnie abysmy byli
szczesliwi,kazdy dobry czlowiek na naszej drodze zycia, jest darem.
A czemu akurat my? Tego nie wiem, chyba nie ma jednego wyjasnienia,
tez mnie to czasem dobija:"CZemu Ja i za co?"Ale tego nie zmienie,
moge jedynie zaakceptowac, albo nie i szarpac sie dalej. A
akceptowac musze kazdego dnia wciaz od nowa.Pozdrawiam

[magnetx]

Ja im bardziej cierpie tym dalej jestem od Boga, bo tym bardziej go nienawidze :p
Acz kiedys myslalem podobnie, ze cierpienie to wrecz cnota, bo to przeciez takie
biblijne cierpiec bez sensu, ale mi przeszlo na szczescie. I tak dlugo
wytrzymalem w tym wg mnie klamstwie.
To moja prywatna opinia, nie chcialem nikogo urazic, jak ktos wierzy w dobrego Boga.

Pozdrawiam

[rrosemary]

Ja nie wierzę w Boga ani nie wierzę w sens czegokolwiek, dla mnie wszystko jest
przypadkiem (jak np życie na Ziemi), ale zostawmy to.
Dlatego nigdy nie myślałam o tym, dlaczego ja i dlaczego oni. Tak samo jak nie
myślałam o tym dlaczego to ja mam problem z nadwagą, czemu mam jasną skórę itd.
Tak już jest, nie tłumaczę sobie tego ani złym światem ani próbą ani karą, w
ogóle się nad tym nie zastanawiam.

[asaofetida]

a mi sie wydaje, ze to cierpienie nasze jakis sens ma ale na pewno
nie popieram chrzescijanskiego meczenstwa. Tylko czasem gdy
obserwuje sobie ludzi to widze, ze ci co maja gladkie zycie czesto
(nie zawsze ale czesto) sa zimni, egoistyczni i wredni. A ludzie,
ktorzy cierpieli, ktorych zycie nie glaskalo (jak mnie) sa bardziej
wrazliwi. Z tymze w naszym swiecie trudno jest byc wrazliwym bo inni
twardzi moga tych wrazliwych zniszczyc. Do mnie najbardziej
przemawia teoria karmy i reinkarnacji ale do konca nie wiemy jak
jest. Ja na przyklad czesto obrazalam sie na Boga za ten paskudny
swiat. Ze stworzyl ludzka nature zdolna do najohydniejszych czynow.
Jak mawial Stanislaw Lem " Czlowiek to niechciane dziecko ewolucji".

[log222]

Po czym poznajesz, że ktoś ma gładkie życie?? :)))

Że ktoś jest zimny, egoistyczny i wredny to też jest pewien objaw. Ludzie sobie różnie radzą z traumami/cierpieniem, nawet taki człowiek, który zachowuje się wrednie, może zachowywać się tak bo po prostu jest zbyt wrażliwy*, i w taki a nie inny sposób nauczył się radzić sobie z problemami. Łatwiej jednak ocenić okładkę



*To w ogóle dziwne dzielić tak ludzi, dla mnie każdy jest wrażliwy, bo każdy był kiedyś dzieckiem i doznawał różnych przykrych rzeczy, tylko różnie sobie z tym "poradził"
Każde dziecko jest bezbronne i wrażliwe na ciosy otoczenia

[asaofetida]

niestety nie zgadzam sie z Toba. Z mojego doswiadczenia ludzie sa
bardzo rozni i czesto juz dzieci sa wredne i zle. Mowie z mojego
doswiadczenia. Ty mozesz miec swoje zdanie. Ja nie oceniam ale mowie
o moich spostrzezeniach. Jasne, ze niektorzy chowaja swoja wrazliwa
dusze pod skorupa ale to sie da wyczuc. Sa tacy ludzie, ktorzy sa
szorsccy ale wsumie wie sie i czuje, ze oni sa dobrzy w srodku. Ale
ja mowilam o tych naprawde zlych ludziach...ktorzy z premedytacja
zadaja cierpienie innym. Chyba nie powiesz mi ze wszyscy ludzie sa
dobrzy?

[log222]

Dzieci nie rodzą się wredne i złe.

Po czym poznajesz i wyczuwasz, że pod skorupą chowa się ktoś dobry?


> ja mowilam o tych naprawde zlych ludziach...ktorzy z premedytacja
> zadaja cierpienie innym.

Ja też mówiłam o takich ludziach.


> Chyba nie powiesz mi ze wszyscy ludzie sa dobrzy?

Na pewno nikt nie urodził się zły.

[asaofetida]

naiwna jestes...to mile , ze sa tacy ludzie jak Ty ale ja za duzo w
moim zycie przeszlam aby wierzyc, ze ludzie sa dobrzy...

[log222]

Może przejdź jeszcze terapię

Potrafisz wyczuć dobro, ale w nie nie wierzysz. Ciekawe
Ponawiam pytania z poprzednich postów.



ps Byłaś złym dzieckiem?

[asaofetida]

znalam dzieci, ktore znecaly sie nad kotami oraz nad mlodszymi
dziecmi...na de mna tez znecal sie taki jeden chlopak z
osiedla ...on tez byl tylko dzieckiem,. Jest wielu dda ale nie kazdy
stal sie alkoholikiem lub kryminalista. Jednym sie udalo nie stoczyc
sie a innym nie udalo sie.
Czy bylam zlym dzieckiem? moze nie zlym ale zarazonym zlem. Mnie
bito i ja tez bilam. Ale byla u mnie od poczatku chec zmiany.
Wiem co masz ny mysli mowiac, ze nie ma zlych ludzi...tylko sa zbyt
slabi i nie umia zapanowac nad zloscia i agresja. Albo zbyt chciwi
bo dla pieniedzy zrobia wszystko czy dla kariery....

[log222]

Nie pisałam, że nie ma złych ludzi

A że się dzieci znęcają to jest pewien objaw/skutek...